ΚΛΕΙΔΙ ΥΑΤ
Μέχρι τώρα έχουμε μιλήσει αρκετά για το γεγονός ότι είμαστε κοιμισμένοι. Αυτό σημαίνει ότι αν και ευρισκόμενοι σε κατάσταση δράσης κατά την διάρκεια της ημέρας, εντούτοις ονειρευόμαστε βαθιά. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον αληθινό κόσμο μέσα από τις πέντε αισθήσεις, αλλά προβάλλουμε τα προσωπικά μας όνειρα πάνω σε αυτόν. Έτσι μας διαφεύγει η πραγματικότητα με αποτέλεσμα να κάνουμε λάθη.Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι η συνείδηση των ανθρωπίνων πλασμάτων είναι κοιμισμένη. Οι άνθρωποι οδηγούν αυτοκίνητα, περπατούν στους δρόμους, εργάζονται, παντρεύονται και ζουν πεπεισμένοι ότι είναι ξύπνιοι, ενώ δυστυχώς κοιμούνται βαθιά και ονειρεύονται.
Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε κοιμισμένοι. Όταν κάποιος παραδεχτεί ότι είναι κοιμισμένος, αυτό είναι σημάδι ότι θέλει να αφυπνιστεί. Ισχύει ότι και με τους τρελούς. Κανένας τους δε παραδέχεται την τρέλα του, όλοι οι τρελοί νομίζουν ότι είναι καλά. Όταν ένας τρελός δέχεται και καταλαβαίνει την κατάστασή του, αμέσως δείχνει ότι καλυτερεύει και οι γιατροί τον ετοιμάζουν για να βγει από το τρελοκομείο.
Πώς όμως θα επιτύχουμε την αφύπνιση; Η ίδια η θρησκεία μας, υποστηρίζει την άποψη ότι η ψυχή κοιμάται βαθιά, γοητευμένη από την ύλη ή από τον Διάβολο εάν προτιμάτε. Όμως δεν δίνει καμία συγκεκριμένη μέθοδο για εκείνον που θα ήθελε να προσπαθήσει κάτι τέτοιο. Το να ακολουθείς τυπικές τελετουργίες κάθε Κυριακή και να τα ρίχνεις όλα στον Διάβολο ελπίζοντας ότι κάποτε ο Θεός θα αποφασίσει να σε σώσει είναι μία μέθοδος που ικανοποιεί πολλούς, αλλά δεν προσφέρει τίποτε από την πρακτική άποψη της επανάστασης της συνείδησης.
Θα αναλύσουμε τώρα μία πρακτική μέθοδο με την οποία σιγά-σιγά θα επιτευχθεί αυτή η μυστηριώδης Αφύπνιση της Συνείδησης, που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε γνωρίζει ο άνθρωπος.
Ένα από τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε είναι η Προσοχή. Πρόκειται για μια ιδιότητα της Ουσίας. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτε.
Το ΕΓΩ πρέπει να κλέψει την προσοχή για να μπορέσει να μας ταυτίσει στον σκοπό του.
Όταν η προσοχή σας είναι αποσπασμένη σε κάτι, τότε ακούτε την διάλεξη αλλά δεν την παρακολουθείτε. Χάνετε διάφορα από αυτά που λέγονται.
Επίσης χρειάζεται προσοχή για να μάθετε να κάνετε κάτι νέο.
Θα λέγαμε ότι η προσοχή είναι ένας φακός, ο οποίος μας χρησιμεύει μέσα στο σκοτάδι για να δούμε εκείνο που μας ενδιαφέρει. Έτσι με σβηστό φακό δεν βλέπουμε τίποτε. Επίσης με τον φακό στραμμένο στο ταβάνι δεν μπορούμε να δούμε μέσα στο σκοτάδι το κλειδί που μας έπεσε στο πάτωμα.
Έτσι λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε ξέροντας ότι έχουμε μια προσοχή, την οποία πρέπει να κατευθύνουμε εμείς και όχι ο νους μας. Πρέπει λοιπόν να διαιρέσουμε αυτήν την προσοχή σε τρία μέρη και να προσέχουμε τρία «στρατηγικά» σημεία: το Υποκείμενο, το Αντικείμενο και τον Τόπο.
Υποκείμενο: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση Ποιος είμαι;
Δεν δίνω απάντηση νε τον νου σκεπτόμενος «εδώ είμαι», αλλά διευκρινίζω την ταυτότητά μου χωρίς λόγια, αισθανόμενος το σώμα μου. Δηλαδή προσπαθούμε να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας ποτέ, πουθενά και για κανέναν λόγο. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας διαπράττουμε σοβαρά λάθη.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί, θα καταλήξουμε τύφλα στο μεθύσι.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά στο άλλο φύλο, θα καταλήξουμε στην μοιχεία.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά σε έναν υβριστή θα καταλήξουμε να χτυπιόμαστε άγρια.
Πρέπει όμως να θυμάστε ότι το ευκολότερο πράγμα που συμβαίνει είναι ακριβώς αυτό: το να ξεχνάμε τον εαυτό μας. Η μέχρι τώρα παιδεία μας, βοηθάει πολύ σε αυτό.
Πρέπει να φρουρούμε τις αισθήσεις και τον νου μας αδιάκοπα, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου.
Πώς όμως θα επιτύχουμε την αφύπνιση; Η ίδια η θρησκεία μας, υποστηρίζει την άποψη ότι η ψυχή κοιμάται βαθιά, γοητευμένη από την ύλη ή από τον Διάβολο εάν προτιμάτε. Όμως δεν δίνει καμία συγκεκριμένη μέθοδο για εκείνον που θα ήθελε να προσπαθήσει κάτι τέτοιο. Το να ακολουθείς τυπικές τελετουργίες κάθε Κυριακή και να τα ρίχνεις όλα στον Διάβολο ελπίζοντας ότι κάποτε ο Θεός θα αποφασίσει να σε σώσει είναι μία μέθοδος που ικανοποιεί πολλούς, αλλά δεν προσφέρει τίποτε από την πρακτική άποψη της επανάστασης της συνείδησης.
Θα αναλύσουμε τώρα μία πρακτική μέθοδο με την οποία σιγά-σιγά θα επιτευχθεί αυτή η μυστηριώδης Αφύπνιση της Συνείδησης, που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε γνωρίζει ο άνθρωπος.
Ένα από τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε είναι η Προσοχή. Πρόκειται για μια ιδιότητα της Ουσίας. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτε.
Το ΕΓΩ πρέπει να κλέψει την προσοχή για να μπορέσει να μας ταυτίσει στον σκοπό του.
Όταν η προσοχή σας είναι αποσπασμένη σε κάτι, τότε ακούτε την διάλεξη αλλά δεν την παρακολουθείτε. Χάνετε διάφορα από αυτά που λέγονται.
Επίσης χρειάζεται προσοχή για να μάθετε να κάνετε κάτι νέο.
Θα λέγαμε ότι η προσοχή είναι ένας φακός, ο οποίος μας χρησιμεύει μέσα στο σκοτάδι για να δούμε εκείνο που μας ενδιαφέρει. Έτσι με σβηστό φακό δεν βλέπουμε τίποτε. Επίσης με τον φακό στραμμένο στο ταβάνι δεν μπορούμε να δούμε μέσα στο σκοτάδι το κλειδί που μας έπεσε στο πάτωμα.
Έτσι λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε ξέροντας ότι έχουμε μια προσοχή, την οποία πρέπει να κατευθύνουμε εμείς και όχι ο νους μας. Πρέπει λοιπόν να διαιρέσουμε αυτήν την προσοχή σε τρία μέρη και να προσέχουμε τρία «στρατηγικά» σημεία: το Υποκείμενο, το Αντικείμενο και τον Τόπο.
Υποκείμενο: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση Ποιος είμαι;
Δεν δίνω απάντηση νε τον νου σκεπτόμενος «εδώ είμαι», αλλά διευκρινίζω την ταυτότητά μου χωρίς λόγια, αισθανόμενος το σώμα μου. Δηλαδή προσπαθούμε να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας ποτέ, πουθενά και για κανέναν λόγο. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας διαπράττουμε σοβαρά λάθη.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί, θα καταλήξουμε τύφλα στο μεθύσι.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά στο άλλο φύλο, θα καταλήξουμε στην μοιχεία.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά σε έναν υβριστή θα καταλήξουμε να χτυπιόμαστε άγρια.
Πρέπει όμως να θυμάστε ότι το ευκολότερο πράγμα που συμβαίνει είναι ακριβώς αυτό: το να ξεχνάμε τον εαυτό μας. Η μέχρι τώρα παιδεία μας, βοηθάει πολύ σε αυτό.
Πρέπει να φρουρούμε τις αισθήσεις και τον νου μας αδιάκοπα, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου.
Αντικείμενο: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση: Τι κάνω;
Πρέπει να ΑΝΤΙΛΑΜΒΆΝΟΜΑΙ τι δουλειά κάνω κάθε στιγμή. Διαβάζω, περπατάω, τρώγω κλπ. Όταν ξεχάσω το τι κάνω, πολύ εύκολα γοητεύομαι από τις βιτρίνες, τον κόσμο, τα αυτοκίνητα κλπ. Τότε η Ουσία γοητεύεται με τα αντικείμενα που βλέπει και κοιμάται βαθιά.
Εάν δουλεύω και σκέπτομαι το αυτοκίνητό μου, ονειρεύομαι.
Όταν τρώγω και σκέπτομαι την δουλειά, ονειρεύομαι κλπ.
Το να μην γοητεύομαι με τον εξωτερικό κόσμο απαιτεί πολύ ειδική περιφρούρηση του εαυτού μας..
Τόπος: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση: Που βρίσκομαι;
Παρατηρώ προσεκτικά το μέρος που βρίσκομαι. Προσπαθώ να δω όλες τις λεπτομέρειές του. Αυτό πρέπει να γίνεται παντού, ακόμη και στο σπίτι μας που το θεωρούμε σαν κάτι γνωστό. Πρέπει να κοιτάμε σαν να υπάρχει κάτι καινούργιο, κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά.
Έτσι πρέπει να κάνουμε συνεχώς, όπου και αν βρισκόμαστε, την ερώτηση: «Γιατί είμαι εδώ; Τι δουλειά έχω σε αυτό το μέρος; Τι κάνω αυτήν την στιγμή;». Αυτό είναι απαραίτητο αν θέλουμε να μην χανόμαστε μέσα σε διανοητικές φαντασίες και έτσι να μπορέσουμε κάποτε να αφυπνίσουμε τη συνείδησή μας.
Απαιτείται πολύ δουλειά για να είμαστε ικανοί να προσέχουμε με συγκεντρωμένη προσοχή τον εαυτό μας. Επαναλαμβάνω ότι το κανονικό είναι να αφηνόμαστε και να καταλήγουμε ονειρευόμενοι, χωρίς αντίληψη του περιβάλλοντος.
Αυτό συμβαίνει σε τρία στάδια: Ταύτιση, Γοητεία και Ύπνος.
Ταύτιση: Ξεχνάμε τον εαυτό μας (δηλαδή το Υποκείμενο) και γινόμαστε ένα ή ταυτοποιούμαστε με κάποιο αντικείμενο π.χ. ένα γλυκό το οποίο μας αρέσει.
Γοητεία: Μετά έρχεται η γοητεία που προκαλεί το γλυκό. Αρχίζουμε να το επιθυμούμε.
Ύπνος: Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε γύρω από το γλυκό. Προβάλλουμε εμπειρίες που δείχνουν πόσο μας αρέσει, τι συνέβη όταν το φάγαμε την τελευταία φορά κλπ. Έτσι χανόμαστε μέσα στην φαντασία μας και μπαίνουμε στον ύπνο της συνείδησης. Έχουμε χάσει τελείως την επαφή με το περιβάλλον και έχουμε ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμαστε.
Έτσι βλέπετε ότι υπάρχει ένας απαράβατος νόμος-αλυσίδα: Στην αρχή ταυτιζόμαστε, μετά γοητευόμαστε και ξεχνάμε τον εαυτό μας και τελικά η συνείδησή μας κοιμάται. Τότε είμαστε κυριευμένοι εντελώς από το Πληθωρικό Εγώ.
Σε μία διαδήλωση ταυτίζεσαι με το πλήθος και καταλήγεις να φωνάζεις και να ρίχνεις πέτρες, πράγμα που σε άλλες συνθήκες δεν θα έκανες.
Ταυτισμένοι με τις σκέψεις μας πολλές φορές έχουμε χάσει την στάση του λεωφορείου.
Ταυτισμένοι με κάποια λόγια ή συναισθήματα, κάνουμε και λέμε πράγματα για τα οποία μετά ντρεπόμαστε.
Πρέπει να ΑΝΤΙΛΑΜΒΆΝΟΜΑΙ τι δουλειά κάνω κάθε στιγμή. Διαβάζω, περπατάω, τρώγω κλπ. Όταν ξεχάσω το τι κάνω, πολύ εύκολα γοητεύομαι από τις βιτρίνες, τον κόσμο, τα αυτοκίνητα κλπ. Τότε η Ουσία γοητεύεται με τα αντικείμενα που βλέπει και κοιμάται βαθιά.
Εάν δουλεύω και σκέπτομαι το αυτοκίνητό μου, ονειρεύομαι.
Όταν τρώγω και σκέπτομαι την δουλειά, ονειρεύομαι κλπ.
Το να μην γοητεύομαι με τον εξωτερικό κόσμο απαιτεί πολύ ειδική περιφρούρηση του εαυτού μας..
Τόπος: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση: Που βρίσκομαι;
Παρατηρώ προσεκτικά το μέρος που βρίσκομαι. Προσπαθώ να δω όλες τις λεπτομέρειές του. Αυτό πρέπει να γίνεται παντού, ακόμη και στο σπίτι μας που το θεωρούμε σαν κάτι γνωστό. Πρέπει να κοιτάμε σαν να υπάρχει κάτι καινούργιο, κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά.
Έτσι πρέπει να κάνουμε συνεχώς, όπου και αν βρισκόμαστε, την ερώτηση: «Γιατί είμαι εδώ; Τι δουλειά έχω σε αυτό το μέρος; Τι κάνω αυτήν την στιγμή;». Αυτό είναι απαραίτητο αν θέλουμε να μην χανόμαστε μέσα σε διανοητικές φαντασίες και έτσι να μπορέσουμε κάποτε να αφυπνίσουμε τη συνείδησή μας.
Απαιτείται πολύ δουλειά για να είμαστε ικανοί να προσέχουμε με συγκεντρωμένη προσοχή τον εαυτό μας. Επαναλαμβάνω ότι το κανονικό είναι να αφηνόμαστε και να καταλήγουμε ονειρευόμενοι, χωρίς αντίληψη του περιβάλλοντος.
Αυτό συμβαίνει σε τρία στάδια: Ταύτιση, Γοητεία και Ύπνος.
Ταύτιση: Ξεχνάμε τον εαυτό μας (δηλαδή το Υποκείμενο) και γινόμαστε ένα ή ταυτοποιούμαστε με κάποιο αντικείμενο π.χ. ένα γλυκό το οποίο μας αρέσει.
Γοητεία: Μετά έρχεται η γοητεία που προκαλεί το γλυκό. Αρχίζουμε να το επιθυμούμε.
Ύπνος: Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε γύρω από το γλυκό. Προβάλλουμε εμπειρίες που δείχνουν πόσο μας αρέσει, τι συνέβη όταν το φάγαμε την τελευταία φορά κλπ. Έτσι χανόμαστε μέσα στην φαντασία μας και μπαίνουμε στον ύπνο της συνείδησης. Έχουμε χάσει τελείως την επαφή με το περιβάλλον και έχουμε ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμαστε.
Έτσι βλέπετε ότι υπάρχει ένας απαράβατος νόμος-αλυσίδα: Στην αρχή ταυτιζόμαστε, μετά γοητευόμαστε και ξεχνάμε τον εαυτό μας και τελικά η συνείδησή μας κοιμάται. Τότε είμαστε κυριευμένοι εντελώς από το Πληθωρικό Εγώ.
Σε μία διαδήλωση ταυτίζεσαι με το πλήθος και καταλήγεις να φωνάζεις και να ρίχνεις πέτρες, πράγμα που σε άλλες συνθήκες δεν θα έκανες.
Ταυτισμένοι με τις σκέψεις μας πολλές φορές έχουμε χάσει την στάση του λεωφορείου.
Ταυτισμένοι με κάποια λόγια ή συναισθήματα, κάνουμε και λέμε πράγματα για τα οποία μετά ντρεπόμαστε.
Στην αρχή απαιτείται πολύ δυνατή πειθαρχία για κρατάμε την προσοχή μας χωρισμένη σε τρία μέρη. Έπειτα όμως από κάποιο διάστημα, η προσπάθεια αρχίζει να γίνεται συνήθεια και έτσι σιγά-σιγά αρχίζει να γίνεται συνεχώς. Με έναν παρόμοιο τρόπο χρειάστηκε να προσπαθήσουμε πολύ και να βάλουμε όλη την ενέργειά μας για να μάθουμε να οδηγούμε. Μετά όμως από ένα διάστημα η οδήγηση έγινε κάτι εύκολο.
Ο τελικός σκοπός της εφαρμογής του Κλειδιού ΥΑΤ, είναι η παρατήρηση του Εγώ. Όταν μπορέσουμε να σταθεροποιήσουμε την διαίρεση της προσοχής στα τρία μέρη, θα είμαστε ικανοί να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι ξένο από εμάς (συγκεκριμένα το Εγώ) προσπαθεί να κινήσει την ανθρώπινη μηχανή μας για δικούς του σκοπούς. Έτσι αρχίζει και η αυτοπαρατήρηση που κάποτε θα τελειώσει με τον θάνατο του Εγώ.
Η συνεχής ενασχόληση με την διαίρεση της προσοχής στην αρχή είναι κουραστική και φαίνεται ανιαρή. Το Εγώ προσπαθεί να μας κάνει να αφήσουμε την προσπάθεια αυτή. Για το ίδιο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όμως τελικά είναι ακριβώς το ίδιο και για εμάς. Πρέπει να μένουμε ανεπηρέαστοι από σκέψεις όπως:
-Δεν καταλαβαίνω τίποτε.
-Δεν κάνω καλά αυτήν την πρακτική,
-Δεν υπάρχουν αποτελέσματα
-Πρέπει να φαίνομαι σαν βλάκας.
κλπ…
Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της επίπονης αυτής εργασίας είναι ότι τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν ένα αδιόρατο ενδιαφέρον. Δεν έχει σημασία αν είναι «ανιαρά» ή «ενδιαφέροντα». Αρχίζουμε να αισθανόμαστε λιγότερο εξαντλημένοι, επειδή αρχίζουμε να αποταμιεύουμε ενέργεια. Τέλος τα όνειρά μας αρχίζουν να ζωντανεύουν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να υπάρχουν αστρικές εμπειρίες.
Το κλειδί ΥΑΤ είναι η αρχή για τον δύσκολο δρόμο της Εσωτερικής Απελευθέρωσης της Ουσίας μας από την σκλαβιά του Εγώ..
Ο τελικός σκοπός της εφαρμογής του Κλειδιού ΥΑΤ, είναι η παρατήρηση του Εγώ. Όταν μπορέσουμε να σταθεροποιήσουμε την διαίρεση της προσοχής στα τρία μέρη, θα είμαστε ικανοί να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι ξένο από εμάς (συγκεκριμένα το Εγώ) προσπαθεί να κινήσει την ανθρώπινη μηχανή μας για δικούς του σκοπούς. Έτσι αρχίζει και η αυτοπαρατήρηση που κάποτε θα τελειώσει με τον θάνατο του Εγώ.
Η συνεχής ενασχόληση με την διαίρεση της προσοχής στην αρχή είναι κουραστική και φαίνεται ανιαρή. Το Εγώ προσπαθεί να μας κάνει να αφήσουμε την προσπάθεια αυτή. Για το ίδιο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όμως τελικά είναι ακριβώς το ίδιο και για εμάς. Πρέπει να μένουμε ανεπηρέαστοι από σκέψεις όπως:
-Δεν καταλαβαίνω τίποτε.
-Δεν κάνω καλά αυτήν την πρακτική,
-Δεν υπάρχουν αποτελέσματα
-Πρέπει να φαίνομαι σαν βλάκας.
κλπ…
Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της επίπονης αυτής εργασίας είναι ότι τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν ένα αδιόρατο ενδιαφέρον. Δεν έχει σημασία αν είναι «ανιαρά» ή «ενδιαφέροντα». Αρχίζουμε να αισθανόμαστε λιγότερο εξαντλημένοι, επειδή αρχίζουμε να αποταμιεύουμε ενέργεια. Τέλος τα όνειρά μας αρχίζουν να ζωντανεύουν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να υπάρχουν αστρικές εμπειρίες.
Το κλειδί ΥΑΤ είναι η αρχή για τον δύσκολο δρόμο της Εσωτερικής Απελευθέρωσης της Ουσίας μας από την σκλαβιά του Εγώ..
