Εκτός από την εγρήγορση, το όνειρο και τον ύπνο, υπάρχουν αμέτρητες σφαίρες συνειδητότητας.
Ο μάγος ζει ταυτόχρονα σε όλες τις σφαίρες.
Ο μάγος αντιλαμβάνεται απεριόριστες εκδοχές του κάθε γεγονότος.
Οι ευθείες του χρόνου είναι στην πραγματικότητα νήματα ενός πλέγματος που εκτείνεται στο άπειρο.
Μια μέρα, ο Αρθούρος ζήτησε να μάθει γιατί ο μανδύας του Μέρλιν ήταν διακοσμημένος με φεγγάρια κι αστέρια. «Έλα να σου δείξω», προσφέρθηκε ο Μέρλιν. Πήρε μαζί του το αγόρι και το έβαλε να καθίσει στην κορφή ενός λόφου. «Τώρα πες μου, μέχρι που φτάνει το μάτι σου.»
«Βλέπω τα δέντρα του δάσους, που απλώνονται μέχρι το τέρμα του ορίζοντα. Ως εκεί μπορώ να δω», είπε ο Αρθούρος.
«Και τι είναι πιο μακριά από κει;» ρώτησε ο Μέρλιν.
«Η άκρη του κόσμου, υποθέτω, ο ουρανός κι ο ήλιος.»
«Και πέρα απ’ αυτά;»
«Τα αστέρια κι ύστερα το κενό, που απλώνεται μέχρι το άπειρο.»
«Το ίδιο θα ίσχυε αν σε γύριζα από την άλλη μεριά;» ρώτησε ο Μέρλιν. Ο μικρός έγνεψε καταφατικά. «Πολύ καλά», είπε ο μάγος. «Τώρα ακολούθησέ με.» Οδήγησε το μαθητή του στο ποτάμι όπου συνήθιζαν να αναπαύονται τα μεσημέρια. «Τώρα ποιο είναι το πιο μακρινό πράγμα που βλέπεις;» ζήτησε να μάθει.
«Είναι τόσο πυκνό το δάσος που βλέπω μονάχα ως εκεί που στρίβει το ποτάμι», είπε ο Αρθούρος κι έδειξε καμιά πενηνταριά μέτρα πιο κάτω.
«Ξέρεις, όμως, ότι το ποτάμι χύνεται στη θάλασσα και ότι η θάλασσα φτάνει στον ορίζοντα», του υπενθύμισε ο Μέρλιν κι ο μικρός συμφώνησε πάλι μ” ένα νεύμα του κεφαλιού. «Ύστερα, ο ορίζοντας δίνει τη θέση του στην άκρη του κόσμου, στον ουρανό, τον ήλιο, τα αστέρια και το άπειρο κενό διάστημα, όπως και προηγουμένως, έτσι δεν είναι;»
«Ναι», απάντησε ο Αρθούρος.
Ο μάγος φάνηκε πάλι ικανοποιημένος και οδήγησε το μαθητή του πίσω στην κρυστάλλινη σπηλιά. «Τώρα, μέχρι που φτάνει το μάτι σου;» ρώτησε.
«Είναι πολύ σκοτεινά και το μόνο που βλέπω είναι οι τοίχοι», αποκρίθηκε ο Αρθούρος. «Πριν, όμως, με ρωτήσεις, θα σου πω ότι πράγματι, έξω απ” αυτή τη σπηλιά είναι το δάσος, οι λόφοι, ο ορίζοντας, ο ουρανός, ο ήλιος, τα αστέρια και το άπειρο.»
«Τότε, πρόσεξέ με καλά», είπε ο Μέρλιν με πιο δυνατή φωνή. «Όπου κι αν βρεθείς, η ίδια απεραντοσύνη απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Εσύ, λοιπόν, είσαι πάντα το κέντρο του σύμπαντος, όπου κι αν πας.»
«Αυτό μου φαίνεται σαν αυταπάτη», είπε ο Αρθούρος.
«Όχι, την αυταπάτη τη δημιουργούν οι αισθήσεις σου, οι οποίες σε κάνουν να πιστέψεις ότι περιορίζεσαι σ” ένα συγκεκριμένο τόπο. Η αλήθεια είναι ότι κάθε σημείο του κόσμου είναι το ίδιο σημείο ο πυρήνας του απείρου προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει εδώ ή εκεί, κοντά ή μακριά. Για τον μάγο υπάρχει μόνο το παντού και το πουθενά. Αν το ήξερες αυτό, θα φόραγες κι εσύ αστέρια και φεγγάρια πάνω σου. Δίχως την πλάνη των αισθήσεων, θα καταλάβαινες ότι το φεγγάρι και τα αστέρια βρίσκονται εδώ, πλάι σου.»
«Και πότε θα αποκτήσω αυτή τη γνώση;» ρώτησε το αγόρι.
«Με τον καιρό. Μόλις καταλαγιάσει η αναταραχή της ψυχής σου, θα δεις ότι όλη η πλάση βρίσκεται μέσα σου.»
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Αν εμπιστευόμαστε μόνο τις αισθήσεις μας, ο χώρος και ο χρόνος δεν κρύβουν κανένα μυστήριο. Όταν σταθούμε σ” ένα λόφο, βλέπουμε ότι η γη καταλήγει στον ορίζοντα κι ότι ο ήλιος ανεβαίνει στον ουρανό. Τα δευτερόλεπτα μετρούν το χρόνο και τον μεταφέρουν από το παρελθόν στο μέλλον, πάνω σε μια νοητή ευθεία γραμμή. Για το μάγο, όμως, ο χώρος κι ο χρόνος αποτελούν απέραντα μυστήρια. Ο μάγος πιστεύει σ’ ένα παρόν αιώνιο, αντιλαμβάνεται ότι όλα τα γεγονότα συμβαίνουν ταυτόχρονα κι ότι κάθε τόπος είναι το ένα και μοναδικό σημείο που περιβάλλεται απ” το άπειρο.
«Ο συνηθισμένος χωροχρόνος είναι ένα πέπλο που δεν έχεις ακόμα ανασηκώσει», είπε ο Μέρλιν. «Όσο επαφίεσαι στις αισθήσεις σου, θα παραμένεις στο σκοτάδι. Μόλις ξεπεράσεις, όμως, τις αισθήσεις, θα βρεθείς σε σφαίρες και κόσμους που τώρα δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς. Η κάθε σφαίρα είναι μια κατάσταση επίγνωσης και για να τις ανακαλύψεις, πρέπει να εκλεπτύνεις την επίγνωσή σου, έως ότου αρχίσει να αντιλαμβάνεται αυτές τις πραγματικότητες που πλανώνται τόσο κοντά σου. Αυτή τη στιγμή, κι εσύ κι εγώ βλέπουμε το άπειρο σε όλες τις κατευθύνσεις, το χρησιμοποιούμε, όμως, εντελώς διαφορετικά.»
Για να κάνετε χρήση του απείρου, πρέπει να επανεξετάσετε τις απόψεις σας γύρω απ” το χώρο και το χρόνο, απορρίπτοντας τη χονδροειδή αντίληψη των αισθήσεων. Ήδη γνωρίζετε ότι η άκρη του κόσμου δεν είναι ο ορίζοντας, ότι ο ήλιος δεν ανεβαίνει πραγματικά στον ουρανό. Οι εξηγήσεις που αντικατέστησαν αυτές τις λανθασμένες δοξασίες μπορεί να φαίνονται λογικές, αλλά μπορούν επίσης να μεταβληθούν. Ένας μάγος βλέπει, για παράδειγμα, το χρόνο σαν ένα εύθραυστο πλέγμα ιστών που υφαίνονται από λεπτό σε λεπτό. Κάθε φορά που παίρνετε μια απόφαση, δημιουργείτε μια νέα γραμμή γεγονότων, που εκτείνεται από αυτή τη στιγμή κι έπειτα. Μέχρι να πάρετε την απόφαση, αυτό το νήμα του χρόνου δεν υπήρχε.
Αντιμετωπίζοντας το χρόνο σαν κάτι υποθετικό και δημιουργικό, ο μάγος έχει τη δυνατότητα να πλέκει τη δική του εκδοχή των γεγονότων και να μεταβάλλει έτσι είτε το παρελθόν είτε το μέλλον. «Μα μπορεί να αλλάξει κανείς το παρελθόν;» ρώτησε απορημένος ο Αρθούρος.
«Φυσικά», απάντησε ο Μέρλιν. «Εσείς οι θνητοί έχετε τη συνήθεια να πιστεύετε ότι το παρελθόν δημιουργεί το παρόν και το παρόν το μέλλον. Αυτή είναι μια αυθαίρετη πεποίθηση. Οραματίσου για ένα λεπτό τη δική σου εκδοχή ενός τέλειου μέλλοντος. Πρόβαλε τον εαυτό σου σε ένα μέλλον όπου θα έχουν εκπληρωθεί όλες σου οι παρούσες επιθυμίες. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου εκεί;» Ο Αρθούρος έγνεψε καταφατικά, γιατί ξαφνικά είχε ένα όραμα του Κάμελοτ μέσα σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.
«Πολύ καλά. Τώρα πάρε την ανάμνηση αυτού του μέλλοντος και μετάφερέ την εδώ, στο παρόν. Άφησε την να επηρεάσει όλες σου τις κινήσεις από δω και στο εξής. Αν στην οπτασία σου εξέλιπε εντελώς ο φόβος και κυριαρχούσαν η γαλήνη και η ευτυχία, άρχισε να ζεις έτσι από τώρα. Όποτε αναδύονται από το παρελθόν αισθήματα θυμού, φόβου ή στέρησης, απόρριψε αυτές τις μνήμες και κινήσου με βάση τις μελλοντικές αναμνήσεις σου. Πέταξε από πάνω σου το βάρος του παρελθόντος κι άσε το όραμα του εκπληρωμένου μέλλοντος να σε οδηγήσει. Κατάλαβες τι πετυχαίνεις έτσι;»
«Δεν είμαι σίγουρος», μουρμούρισε ο Αρθούρος.
«Ζεις το χρόνο προς τα πίσω, όπως κι ένας μάγος. Το να ζεις σήμερα το αυριανό σου όραμα είναι πάντοτε μέσα στις δυνατότητές σου. Ποιος λέει ότι πρέπει να ζεις μόνο με βάση το παρελθόν; Με τον τρόπο που βιώνουν το χρόνο οι θνητοί, κουβαλούν πάντα στους ώμους τους το βάρος της μνήμης – επιτρέπουν στο παρελθόν να δημιουργεί το παρόν. Ο μάγος επιλέγει να δίνει αυτό το ρόλο στο μέλλον – να τι σημαίνει το να ζει κανείς το χρόνο προς τα πίσω.»
«Κι έτσι αλλάζεις το παρελθόν, αφού δεν του επιτρέπεις πια να επηρεάζει τις πράξεις σου στο παρόν», είπε ο Αρθούρος.
«Ακριβώς. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα βήματα. Το παρελθόν μπορεί να μεταβληθεί πολύ πιο ριζικά. “Όταν αντιληφθείς ότι ο χρόνος είναι μια επινόηση του μυαλού σου θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν υφίσταται παρελθόν. Υπάρχει μόνο το αιώνιο τώρα, που διαρκώς «ανανεώνεται. Το τώρα είναι ο μόνος πραγματικός χρόνος. Το παρελθόν είναι μνήμη, το μέλλον είναι ενδεχόμενο. Αυτή η στιγμή είναι ο άξονας για κάθε πιθανό μέλλον που μπορείς να οραματιστείς. Άλλαξε, λοιπόν, ολοκληρωτικά το παρελθόν, αντιμετωπίζοντάς το σαν κάτι μη πραγματικό – ένα φάντασμα του νου σου.»
Το να ζει κανείς ανάποδα στο χρόνο δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, αφού κι εσείς ήδη βιώνετε κάποια εκδοχή του μέλλοντος αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν στον ενσυνείδητο νου σας διάφορα πρότυπα, τα οποία σας επιτρέπουν να προβάλλετε τις προσδοκίες σας στο μέλλον. Περιμένετε ότι οι φίλοι σας θα παραμείνουν καλοί φίλοι, ότι θα εξακολουθήσετε να έχετε μια οικογένεια και μια δουλειά. Σ” ένα άλλο επίπεδο, το κοινωνικό σας πρότυπο σας λέει όχι η χώρα σας και ο τρόπος διακυβέρνησης της δεν πρόκειται να αλλάξουν πολύ και ούτω καθεξής. Στο βαθύτερο επίπεδο, το πρότυπο που έχετε φτιάξει για την πραγματικότητα υποθέτει ότι η βαρύτητα, το φως και άλλες φυσικές δυνάμεις δεν πρόκειται να μεταβληθούν.
Η ύπαρξη ενός προτύπου σχετικά με τη συνέχιση των πραγμάτων είναι τόσο σημαντική υπόθεση από «ψυχολογικής άποψης, ώστε υποφέρουμε όταν αυτό το πρότυπο απειλείται από οποιαδήποτε μεγάλη ή απροσδόκητη αλλαγή. Με τον ίδιο τρόπο, κάνουμε προβολές μιας πιο ικανοποιητικής ζωής απ” αυτήν που τώρα ζούμε. Όλοι έχουμε επιθυμίες, όνειρα, φοβίες και σταθερά πιστεύω προβολές των εσωτερικών μας προτύπων – που μας παρουσιάζουν, κατά κάποιο τρόπο, μια δεύτερη ζωή, βασισμένη ολοκληρωτικά στην προβολή. Στα μάτια του μάγου, οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν σαν αμαξοστοιχίες με εκτυφλωτικούς προβολείς, που τρέχουν πάνω σε ράγες. Το μόνο που βλέπουν είναι ό,τι φωτίζουν μπροστά τους, χωρίς να δίνουν σημασία στις απεριόριστες δυνατότητες που απλώνονται από τη μια κι από την άλλη πλευρά.
Φανταστείτε ότι η σιδηροτροχιά είναι ο χρόνος. Η περιορισμένη αντίληψη που έχουμε για το χρόνο συνδέεται άμεσα με τις στενόμυαλες ιδέες μας. Ένας πεσιμιστής πιστεύει ότι τίποτα δεν πρόκειται να πάει καλά, πράγμα που τον εφοδιάζει μ” ένα αντίστοιχο μονομερές πρότυπο για το μέλλον. Ένας ιδεαλιστής θεωρεί ότι οι υψηλές αξίες θα υπερισχύσουν κι έτσι φτιάχνει κι αυτός το μελλοντικό του πρότυπο. Αν ο πεσιμιστής σταθεί τυχερός ή ο ιδεαλιστής δεν δει τα ιδανικά του να υλοποιούνται, και οι δύο θα προτιμήσουν τελικά τα αρχικά πρότυπα τους έναντι της πραγματικότητας. Δεν αμφισβητώ εδώ τη χρησιμότητα των προτύπων, αλλά θέλω να σας δείξω πόσο μη πραγματικά είναι. Αντί να βιώνουμε απόλυτα την παρούσα στιγμή, ζούμε όλοι ανάποδα στο χρόνο, αφήνοντας τις μελλοντικές προβολές μας να μας καθοδηγήσουν στις παρούσες πράξεις μας. Ωστόσο, σε αντίθεση με το μάγο, δεν το κάνουμε αυτό συνειδητά.
Αντί να γίνεστε λεία του υποσυνειδήτου σας, το οποίο συνεχώς σας εξωθεί να δεχτείτε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον, μπορείτε να αξιοποιήσετε το ταλέντο σας στην προβολή. Ζήστε τώρα το ωραιότερο ιδανικό «σας Οραματιστείτε ένα μέλλον, βασισμένο στην πεποίθηση ότι το σύμπαν σας προσέχει, ότι εξελίσσεστε προς μια υψηλότερη επίγνωση, ότι έχετε ήδη κερδίσει την αγάπη, την αλήθεια και την αυτοαποδοχή. Δεν χρειάζεται να επιτευχθούν πρώτα όλ” αυτά, για να τα βιώσετε στο παρόν. Βιώνοντας τα στο παρόν, θα τα επιτύχετε.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Όπως είδαμε, έχει τεράστια σημασία να επανεξετάσετε τις παλιές σας απόψεις περί χρόνου και χώρου, επειδή ο χρόνος και ο χώρος που εσείς θεωρείτε «πραγματικούς» είναι εν τέλει προκαταλήψεις που προέρχονται από την παιδική ηλικία. «Μιλάω για το δίχτυ του χρόνου», είπε ο Μέρλιν, «γιατί βλέπω τον εαυτό μου σαν μια αράχνη που στέκει στο κέντρο όλων των γεγονότων, τα οποία διακλαδώνονται απ” τον πυρήνα της σαν ιστός. Το κάθε γεγονός χρειάζεται για τη δημιουργία του ιστού, όπως ακριβώς του χρειάζεται και η κάθε διακλάδωση, εγώ, όμως, μπορώ, αν το θελήσω, να ακολουθήσω μια διαφορετική διακλάδωση κάθε φορά». Ο μάγος μετακινείται με ευκολία από τον σχετικό στον κοσμικό χρόνο, από το να βλέπει τις καταστάσεις σαν μεμονωμένα συμβάντα στο να τις βλέπει σαν ένα ενιαίο σύνολο.
Πώς θα μάθετε να βλέπετε το χρόνο σαν ένα σύνολο κι όχι σαν μια μεμονωμένη ευθεία; Στην ιστορία μας, ο. Μέρλιν έδειξε στον Αρθούρο με ποιο τρόπο να αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν το χωρικό κέντρο του σύμπαντος, ανεξάρτητα από το πού καθόταν. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το χρόνο. Συλλογιστείτε αυτή τη στιγμή κι ύστερα ανατρέξτε πίσω, στο χθες, στον περασμένο χρόνο, στην περασμένη δεκαετία. Συνεχίστε, ώσπου να φτάσετε στην ώρα της γέννησης σας και μετά επιταχύνετε τη διαδικασία και προσπεράστε αιώνες, την προϊστορία, την απαρχή του κόσμου. Επιστρέψτε στη γέννηση της γης, του ήλιου, των αστεριών. Καθώς διαλύετε τα αστέρια και πηγαίνετε πίσω στο αρχέγονο σύμπαν, θα φτάσετε στη στιγμή του Μπιγκ Μπανγκ. Τώρα η φαντασία σας δεν θα μπορεί
πιθανότατα να επινοήσει εικόνες ενός ακόμα παλαιότερου παρελθόντος, αλλά δεν χρειάζεται να σταματήσετε. Δεν υπάρχει πραγματική έναρξη του χρόνου, επειδή όποια στιγμή κι αν ορίσετε ως αρχή του, πάλι θα αναρωτηθείτε, «Και τι υπήρχε πριν απ” αυτό;»
Με τον ίδιο τρόπο, αν ξεκινήσετε από την παρούσα στιγμή και κινηθείτε προς τα μπρος, ίσως στερέψει η φαντασία σας, όταν θα έχετε πια οραματιστεί το τέλος της γης, το τέλος του ήλιου, το τέλος των γαλαξιών. Δεν θα μπορεί να υπάρξει, όμως, ένα τέλος στο χρόνο, γιατί πάλι θα αναρωτιέστε, «Και τι θα συμβεί μετά απ* αυτό;» Με λίγα λόγια, ο χρόνος είναι μια αιωνιότητα που εκτείνεται και προς τις δυο κατευθύνσεις, ανεξάρτητα από το ποια στιγμή θα επιλέξετε εσείς ως αρχή σας. Αυτό φανερώνει δύο πράγματα: ότι αποτελείτε το κέντρο της αιωνιότητας κι ότι όλα τα σημεία μέσα στο χρόνο είναι τα ίδια. Λέγεται ότι ο χρόνος είναι η μέθοδος που επινόησε η φύση για να μας αποτρέπει από το να βιώνουμε τα πάντα μονομιάς. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι μ” αυτή τη μέθοδο η φύση μάς επιτρέπει να ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας μία-μία, που είναι άλλωστε και ο απολαυστικότερος τρόπος να τις εκπληρώνει κανείς.
Εν τέλει, το κάθε λεπτό είναι οποιοδήποτε άλλο λεπτό, κι εκείνο που δημιουργεί την «ψευδαίσθηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος δεν είναι παρά το σημείο στο οποίο εστιάζουμε την προσοχή μας. Ο νους σας είναι το μαχαίρι που τέμνει το διηνεκές του χωροχρόνου σε ίσα κομμάτια γραμμικής εμπειρίας. Όταν μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε συνειδητά αυτή τη δύναμη, θα έχετε γίνει μάγοι.
«Ξεπήδησες μέσα από ένα διηνεκές που δεν έχει αρχή στο χρόνο ή το χώρο», εξήγησε ο Μέρλιν στον Αρθούρο. «Εφόσον είσαι άπειρος και αιώνιος, προέρχεσαι από το ποτέ και το πουθενά. Ωστόσο, αυτό το άπειρο, αιώνιο διηνεκές βρήκε την εκδήλωσή του σε ετούτη τη στιγμή, στο τώρα. Ο νους και οι αισθήσεις σου έχουν αιχμαλωτίσει την αιωνιότητα σ” ένα σημείο. Η σχέση ανάμεσα στο ποτέ/πουθενά και στο τώρα/εδώ είναι η σχέση ανάμεσα στο άπειρο και τη στιγμή αυτή που εσύ ανασαίνεις.»
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ