«Δεν συμμερίζομαι τη γνώμη σας σχετικά με τους εθνικούς πόρους και την ισορροπία που βρίσκεται ανάμεσα στα έξοδα και τα έσοδα. Αν συνυπολογίσετε τη φοβερή δυστυχία του λαού και την αφορία (έλλειψη καρποφορίας) που θα μπορούσε να πλήξει επί μακρόν το έδαφος της Ελλάδος, ελλείψει πιστώσεων και κεφαλαίων, θα βλέπατε ότι τα μέσα που διαθέτουμε είναι τελείως δυσανάλογα προς τις ανάγκες μας, πράγμα που με ανησυχεί, διότι μπορώ και συμπάσχω, και υποφέρω περισσότερο από τους δυστυχείς που μου ζητούν ψωμί και δεν μπορώ να τους δώσω.»
Ιωάννης Καποδίστριας, 13 Απριλίου 1828
Η παραπάνω δήλωση του πρώτου Κυβερνήτη αυτής της χώρας, απέχει μακράν από την κοινωνική αναισθησία της σημερινής πολιτικής ηγεσίας. Δεν υπάρχει ούτε μία (ειλικρινής) δήλωση του πρωθυπουργού, που να επιβεβαιώνει - έστω και στα λόγια - ότι συμπάσχει με τους πολίτες της Ελλάδας. Προφανώς επειδή ο πρωθυπουργός μας, κι ακόμη περισσότερο ο υπουργός των Οικονομικών, δεν μας αντικρίζουν ως πολίτες, αλλά ως αναλώσιμους «αριθμούς». Ως παράπλευρες απώλειες ενός οικονομικού πολέμου κι ενός ιδιότυπου πειράματος.
Πάρτε, για παράδειγμα, την «τιμωρία» που επέβαλλαν στην πλειονότητα των κατοίκων αυτής της προδομένης χώρας, για να πατάξουν - δήθεν - το παραεμπόριο και τη φοροδιαφυγή στα καύσιμα: προτίμησαν, λοιπόν, να φτάσουν την τιμή του λίτρου πετρελαίου στο Θεό, αδιαφορώντας αν ο μέσος Έλληνας κοιμάται με το… φούτερ του και με τη σόμπα αγκαλιά. Τόση αναισθησία! Υποπτεύομαι, ωστόσο, ότι δεν είναι απλώς πολιτικά αναίσθητοι, αλλά επιπλέον κυνικοί μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο! Άλλωστε, οι πλέον αποτελεσματικοί τρόποι για να κατευθύνει κάποιος τη μάζα, είναι δύο: μέσω του φόβου και μέσω του κρύου. Φοβάσαι, δεν μιλάς κι απλώς πληρώνεις τα υπέρογκα και εξαντλητικά χαράτσια. Κρυώνεις, και κατ' επέκταση δεν μπορείς να αντιδράσεις. Απλώς εύχεσαι να μην σου πάρουν ακόμη και το φούτερ!
Όταν κρυώνεις είσαι αδύναμος. Και αυτοί οι «άνθρωποι» προσπαθούν με κάθε τρόπο να μετατρέψουν τον Έλληνα σε πολίτη πρόθυμο να δεχθεί τα πάντα και να μοιάζει - στην ψυχοσύνθεσή του - με τις συζύγους της ταινίας «Οι γυναίκες του Στέπφορντ», οι οποίες είχαν μετατραπεί από τους άντρες τους σε… ρομπότ! Το πειραματόζωο εξαρτάται πλέον από τη βαναυσότητα των πειραμάτων ενός μεταμοντέρνου και απρόσωπου πολιτικού Παβλόφ.