Πάντα ένιωθα πως δεν ανήκω κάπου. Πως είμαι διαφορετική κι αυτό ενοχλεί, περιορίζει, δυσκολεύει, είναι δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους άλλους. Ένα πρόβλημα που εγώ έπρεπε να λύσω για να με αποδεχτούν. Αλλιώς, έπρεπε να υποστώ τη διαφορετικότητα του άλλου, αδιαφορώντας για τη δική μου. Ξέρεις, διαφορετικότητα δεν σημαίνει μόνο να έχεις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από τις συνηθισμένες, νοητική ιδιαιτερότητα - μειωμένη ή αυξημένη-, να διαφέρεις εν ολίγοις κι εν πολλοίς απ' το σωρό. Διαφορετικότητα σημαίνει να είσαι εσύ. Ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός. Μοιάζουμε μεταξύ μας, αλλά κατά βάση διαφέρουμε. Διαφέρουμε στις αντιδράσεις, στις συμπεριφορές, στο χαρακτήρα, στις απόψεις, στην έκφρασή τους, στην αντίληψη της πραγματικότητας, στη λογική, στις έξεις, στις αξίες, στον πυρήνα μας. Η μόνιμη κοινή ιδιότητα που ενώνει εμάς τα ζώα είναι ότι ο κεντρικός θεμελιώδης πυλώνας της ύπαρξης μας είναι ότι είμαστε όλοι ζώα- άνθρωποι. Τότε ναι, βάσει τούτου, είμαστε όλοι ίδιοι. Αλλά δεν είμαστε.
Ευτυχώς που δεν είμαστε. Ευτυχώς, γιατί ένας κόσμος με ανθρώπους πανομοιότυπους δε θα 'χε αξία και θα ήταν αν μη τι άλλο βαρετός, αν όχι ουτοπικά πλασμένος. Κι έτσι, ο καθένας μας διαφέρει κάπου. Διαφέρει πρακτικά και θεωρητικά και συνεχίζει να διαφέρει όταν αναγνωρίσει την διαφορετικότητά του, μα παύει να διαφέρει όταν την εγκαταλείψει και προσπαθεί να ομοιογενοποιηθεί με τη μάζα. Εντός της μάζας, είναι δυσδιάκριτα τα όρια του καθενός από εμάς, με αποτέλεσμα να λησμονούμε το ποιοι είμαστε. Άραγε, θέλουν όλοι να δουν ποιοι πραγματικά είναι ή αρέσκονται στο να είναι κρυψίνοι των εαυτών τους.
Πάντα ένιωθα πως δεν ανήκω κάπου. Υπήρξα σε μεγάλο βαθμό συγκαταβατική, ρίχνοντας την ευθύνη στην αναποφάσιστη και αναβλητική φύση μου, αφήνοντας την κολομβιανή ανακάλυψη της προσωπικής μου Αμερικής για την Ινδία των άλλων. Ερωτευόμουν τους εαυτούς των άλλων κι απορούσα πως οι άλλοι δεν έβλεπαν την ευγένεια της ψυχής μου, πως καταπιεζόντουσαν από την αγάπη που αισθανόμουν, πως δεν εμπιστευόντουσαν εμένα, πως έκριναν μια Χαρά που κρινόταν εξ ιδίων μέσω των κρίσεων των άλλων. Έτσι με όριζα. Όπως με βλέπουν οι άλλοι: ευαίσθητη μέχρι αδηφαγίας, ευσυγκίνητη που επιδιώκει τη συναισθηματική φόρτιση για να απεφορτιστεί το φορτίο που κουβαλούσε σε δύο κόλλες λευκό ή κιτρινωπό χαρτί πιστεύοντας πως με το να δημιουργώ και να παράγω ανακάλυπτα εμένα και δεν άφηνα κάποιον άλλον να με δει, φοβούμενη πως το θέαμα θα ήταν κατακριτέο. Έτσι, ποτέ δεν ήξερα τι έγραφα ή γιατί το έγραφα: η μόνιμη δικαιολογία. Εκείνη κι η πεποίθηση πως είμαι έξυπνη.
Τώρα, μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν ήμουν έξυπνη τόσα χρόνια. Όχι, όσο θα μπορούσα να ήμουν. Έξυπνος δεν είναι ο άνθρωπος που βάζει το πρόβλημα του άλλου άνωθεν του δικού του, δεν είναι εκείνος που χάνεται αντί να βρεθεί, δεν είναι εκείνος που αφήνεται να αφεθεί κι ύστερα προσπαθεί να ρίξει ευθύνες στους άλλους, ούτε εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται τη λογική που διαθέτει όταν προσπαθούν να τον πείσουν πως οι πράξεις του κι ο ίδιος είναι παράλογος. Εκείνος ο άνθρωπος είναι πιο χαζός από εκείνον που πραγματικά είναι. Γιατί ο εν γνώσει χαζός, έχει επίγνωση της ηλιθιότητάς του, ενώ ο εν δυνάμει αφήνεται να αγγίξει τα όρια της ηλιθιότητας μόνο και μόνο γιατί έχει αφεθεί στην πίστη πως δεν υπάρχει η οντότητά του.
Τους τελευταίους πέντε μήνες βλέπω πόσο έξυπνη είμαι στην πραγματικότητα. Έχω μπει στη διαδικασία να αναγνωρίσω και να ερωτευτώ τη διαφορετικότητά μου. Δεν απόρησα όταν συνειδητοποίησα πως η πληρότητα της ύπαρξής μου ήμουν εγώ και κανείς άλλος. Δεν πληρώνεται με έναν άντρα, με δύο φίλους, μ' ένα ζευγάρι υλικά αγαθά, με την πένα, αλλά μ' εμένα την ίδια. Και μ' αρέσω όπως είμαι.
Θέλω να 'χω ισορροπία στη ζωή μου. Να γελάω και να κλαίω και να μη σκέφτομαι αν το γέλιο μου επειδή είναι δυνατό θα ακολουθήσουν επικριτικά σχόλια, ή το κλάμα μου θα προκαλέσει τον οίκτο ή την απέχθεια γιατί είμαι ευσυγκίνητη. Θέλω να επικοινωνώ με τους ανθρώπους και να συναναστρέφομαι με εκείνους που εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος κι όχι μ' εκείνους που κομπλεξαρίζονται ή με υποτιμούν γιατί τους βολεύει και τρέφονται από αυτό. Θέλω να προσπαθώ και να αναγνωρίζεται η προσπάθειά μου. Να μην κάνω εκπτώσεις στις επιλογές μου, επειδή θεωρώ πως δεν έχω άλλες. Να είμαι σκληρή με μένα κι αν ο άλλος θέλει να κάνει το ίδιο να έχω τη δύναμη να το αντέξω. Να είμαι εγώ, γιατί έχω επίγνωση του ποια πραγματικά είμαι και να μην μεταμορφώνομαι σε χαμαιλέοντα μόνο και μόνο για να νιώσω πως ταιριάζω κάπου. Γιατί τελικά, εκεί που θεωρούσα πως δεν ήμουν εφαπτομένη, αποδείχθηκε πως είμαι κι εγώ κομμάτι του παζλ, ενώ εκεί που πάλευα να κολλήσω και να μεταμορφωθώ η ίδια μου η ύπαρξη πείσμωνε κι αρνιόταν όσο κι αν την πίεζα γιατί εκείνο που κατά βάθος επιζητούσα ήταν διαφορετικό - όπως κι εγώ.
Η Χαρά πάντα ήταν το καλό κορίτσι, η καλή μαθήτρια, η καλή φίλη που ώρες- ώρες τσινούσε δίχως λόγο και τα γκρέμιζε όλα, η μονογαμική γκόμενα, η μοναχική φύση, η αραχτή φοιτήτρια με το ανοιχτό μυαλό και το μη χαλαρό ήθος, η σωστή κόρη, η αντιδραστική εγγονή, η πληγωμένη κοπέλα που δεν ήξερε γιατί της φέρθηκαν έτσι, αφού δεν έκανε κάτι λάθος. Είναι που είναι ευκολότερο να εστιάζουμε στα λάθη των άλλων παρά στα δικά μας. Και συγχωρούσα τους άλλους, μα δεν το έκανα, γιατί δεν συγχωρούσα πρώτα εμένα. Εμένα που τους επέτρεψα να κάνουν τα λάθη εκείνα εις βάρος μου.
Τώρα, η Χαρά συνεχίζει να είναι καλό κορίτσι. Όχι με όλους, αλλά με όσους πρέπει κι όσους το κερδίζουν/αξίζουν. Είναι καλύτερη φίλη, γιατί σκέφτεται και τον εαυτό της, όταν χρειάζεται. Δεν χαϊδεύει τα αυτιά των φίλων, μα λέει αυτό που σκέφτεται και σηκώνει το χέρι της για δείξει πως δεν είμαστε τέλειοι, αλλά κάνουμε λάθη. Λάθη, που αν δεν τα δούμε εμείς σε πρώτη φάση, πρέπει να μας τα υποδείξουν οι φίλοι μας. Έχει λίγους φίλους. Την Ασημίνα, τον Κώστα, την Αλεξάνδρα, τη Γιώτα, τη Λίνα και τον ξάδελφό της, το Γιώργο στην Αθήνα και την Κατερίνα στη Μήλο. Φίλους, που ξεχνάει να τους πάρει τηλέφωνο ή βαριέται, αλλά τους σκέφτεται καθημερινά. Έχει και στην Κρήτη, το Γιάννη και τη Βάνα και αν και σύντομα κρίνει πως φίλες της είναι η Ελένη κι η Βάσω. Πριν δυο χρόνια, στην Κρήτη δεν είχε κανέναν. Και τώρα, έχει τέσσερις. Δεν είναι κι η ίδια Χαρά. Το παιδί Χαρά, ενυπάρχει εντός της, μα βρίσκεται εκεί που πρέπει, ώστε να 'ρθει στην επιφάνεια η ενήλικη Χαρά των 25 χρόνων. Συνεχίζει να είναι μονογαμική και να περιμένει τον έρωτα της ζωής να ταρακουνήσει τη μοναχική της φύση. Είναι φιλόλογος με τη βούλα πια και κάνει αυτό που σπούδασε κι αγαπά. Το μυαλό της ανοίγει, ανακαλύπτοντας τον εαυτό της, αλλά το ήθος της δε χαλαρώνει. Είναι σωστότερη κόρη, γιατί προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί και να αποκαλύψει ποια έφεραν στον κόσμο, δύο γονείς που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και μαζί της. Αντιδραστική εγγονή, δεν είναι πια, γιατί δε μένει με τη γιαγιά της, αλλά μόνη της. Που και που της λείπει η σκληρή γριά με το στενό μυαλό στο μεγάλο κεφάλι. Ίσως και να της λείπει πιο πολύ από την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Όπως της λείπουν τα ξαδέλφια της. Η Χαρά τώρα, είναι πληγωμένη. Λαβωμένη από τον ίδιο της τον εαυτό κι όχι απ' τους άλλους, όπως νόμιζε παλιότερα. Θυμώνει με τον εαυτό της, μα προσπαθεί να αξιοποίησει το θυμό και τις λαβωματιές της για να βρει την ίδια τη Χαρά να 'ναι ξαπλωμένη σταυροπόδι, όπως της αρέσει. Εκείνη τη Χαρά που δεν είχε αναγνωρίσει ποτέ της. Τη Χαρά που αν δεν αποδεχθεί η ίδια, δεν απαιτεί από κανέναν να την αποδεχτεί και να τη θελήσει. Η τωρινή Χαρά συγχωρεί τον εαυτό της. Οι άλλοι έπονται. Τα κάνει όντως όλα αυτά; Τα κάνει. Ή τουλάχιστον, προσπαθεί...
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ