Αργύρη Κωστάκη*
Τώρα που στέρεψαν τα «κροκοδείλια δάκρυα» του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένων επαγγελματιών συνδικαλιστών, που εκπροσωπούν το πιο σάπιο κομμάτι της κοινωνίας αλλά και τις δυνάμεις της ακινησίας, μπορώ να σας γράψω για την ιστορία ενός έντιμου δημοσιογράφου, όπως μου τη διηγήθηκε ένα απόγευμα. Ενός δημοσιογράφου που ζούσε αποκλειστικά επί 28 χρόνια από τη δουλειά του, όπως επιτάσσει και το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ γιά να είναι κάποιος μέλος της.
Αυτός ο άνθρωπος, και δεν έχω κανέναν λόγο να τον αμφισβητήσω, εργάστηκε σκληρά και άοκνα. έκανε τα πάντα. Αλλά τα πάντα, όλα αυτά τα χρόνια. Από τα λαχεία και τα φαρμακεία όταν ξεκίνησε άμισθος, μέχρι ό,τι σημαντικό μπορεί να ζητήσει ένας διευθυντής. Εργάστηκε μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Ποτέ στην ΕΡΤ, τη γενική γραμματεία Τύπου, το ΑΠΕ ή κάποιο Γραφείο Τύπου υπουργείου.
Δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Δεν ήταν συγγενής ή φίλος κανενός πολιτικού. Πληρωνόταν αυστηρά με τη σύμβαση που υπέγραφε το σωματείο του. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Και, μάλιστα, το τελευταίο διάστημα καθώς δεν υπήρχε σύμβαση, μετά από σχεδόν τρείς δεκαετίες προυπηρεσίας αμοιβόταν με μισθό που δεν άγγιζε τα χίλια ευρώ! Τα τελευταία 25 χρόνια εργαζόταν στό ίδιο Μέσο Ενημέρωσης. Σε μία επιχείρηση, δηλαδή. Σε μία εταιρία. Όπως εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Ξυπνούσε επί 25 χρόνια στις 5 τα ξημερώματα, γιατί εργαζόταν στην πρωινή βάρδια. Εργαζόταν όλες τις αργίες του χρόνου και σχεδόν τις μισές Κυριακές γιά να κερδίζει περισσότερα χρήματα. Και να μπορεί να συντηρεί την οικογένειά του και να ζει αξιοπρεπώς. Να πληρώνει στην ώρα το ενοίκιο του σπιτιού, να πληρώνει τους λογαριασμούς, να μη χρωστάει στην εφορία, να ψωνίζει σο σούπερ μάρκετ, να βάζει βενζίνη στη μοτοσικλέτα.
Ένα πρωί ο επιχειρηματίας εξαφανίστηκε. Κυριολεκτικά. Διέφυγε στο εξωτερικό ντυμένος… παπάς λένε οι πληροφορίες! Ο φίλος δημοσιογράφος και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του καμιά πενηνταριά ψυχές απέμειναν στο έλεος του Θεού. Ο φίλος όπως και ορισμένοι ακόμη στην επιχείρηση δεν είχαν κανένα άλλο εισόδημα, ενώ ήταν άνεργη και η συζυγός του. Προσέφυγε στη Δικαιοσύνη μαζί με όλους τους άλλους. Όλες οι αποφάσεις είναι υπέρ των εργαζομένων γιά τα οφειλόμενα δεδουλευμένα τους που ξεπερνούν τον έναν χρόνο! Αλλά από ποιόν να τα διεκδικήσεις; Από ένα «φάντασμα»? Ο φίλος και οι συνάδελφοί του έχασαν και τις αποζημιώσεις τους. Φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο που εργάστηκε 25 χρόνια στην ίδια εταιρία και, τελικά, έχασε ακόμη και την αποζημίωση. Το ιερότερο κεκτημένο των εργαζομένων.
Ο φίλος δημοσιογράφος δεν το έβαλε κάτω. Έψαξε γιά δουλειά. Μάταια. Σε όσους απευθύνθηκε του λένε ότι τον γνωρίζουν, τους είναι απαραίτητος γιατί είναι πολύ καλός στη δουλειά του, όμως δεν γίνονται προσλήψεις. Μόνο απολύσεις και μειώσεις μισθών. Και αυτό είναι αλήθεια. Το ξέρω κι εγώ δεν ήταν ανάγκη να μου το πει ο φίλος δημοσιογράφος. Το ξέρουμε όλοι μας. Κανείς δεν προσλαμβάνει πλέον στην Ελλάδα του 2013. Και, κυρίως, στις εταιρίες των Μέσων Ενημέρωσης.
Πλέον, ο φίλος δημοσιογράφος ελπίζει μόνο στο Θεό. Σε ένα θαύμα. Και ζει φτωχικά μέρα με τη μέρα. Το παράπονό του είναι ότι δεν του συμπαραστάθηκε κανείς. Ηθικά εννοούσε. Η αξιοπρέπεια και η φιλοσοφία της ζωής του δεν θα του επέτρεπαν ποτέ να βλέπει να κλείνουν δρόμοι, και απατεώνες συνδικαλιστές και πολιτικοί να κάνουν δηλώσεις δήθεν συμπαράστασης. «Να με πάρει βρε αδερφέ κάποιος από το προεδρείο της ΕΣΗΕΑ και να με ρωτήσει «ζεις, είσαι καλά, πως τη βγάζεις»? Μόνο ένας άνθρωπος ενδιαφέρθηκε κι αυτός όχι από το προεδρείο. Τα μόνο μηνύματα που έρχονταν στο κινητό μου ήταν γιά να πηγαίνω σε διαδηλώσεις και να συμμετέχω σε τυφλές απεργίες».
Ο φίλος δημοσιογράφος ακολουθεί το δικό του μοναχικό Γολγοθά. Όπου τον οδηγήσει. Στο φως ή στην άβυσσο. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε στο τέλος. Όταν άρχισε πιά να σκοτεινιάζει.
«Ξέρεις ότι προτιμώ τη σιωπή και την ηρεμία από το θόρυβο και τις φανφάρες. Δεν θα αλλάξω τώρα. Επειδή εγώ ήμουν πραγματικά άτυχος κι έχασα τη δουλειά μου, τα δεδουλευμένα ενός χρόνου και την αποζημίωση 25 χρόνων δεν σημαίνει ότι θέλω να το πάθουν κι άλλοι δημοσιογράφοι. Προς Θεού! Τουλάχιστον ως εδώ. Όσοι χάθηκαν, χάθηκαν. Οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι ας ζήσουν. Όσα Μέσα Ενημέρωσης έκλεισαν, έκλεισαν. Ας μην κλείσουν κι άλλα. Η ΕΣΗΕΑ, το νέο προεδρείο που θα προκύψει, να μην αφήσει να κλείσει άλλο Μέσο Ενημέρωσης. Να καταλάβουν όλοι τώρα, και βέβαια η κοινωνία, ότι δεν μπορεί να χαίρεσαι όταν χάνει τη δουλειά του ένας δημοσιογράφος. Ένας άνθρωπος. Δεν μπορεί να χαίρεσαι, επειδή θεωρείς αρρωστημένα πως ο άνεργος θα ψηφίσει οπωσδήποτε ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ ή δεν ξέρω ποιό άλλο κόμμα. Λάθος. Ο άνεργος θέλει μόνο δουλειά. Την οποία δεν θα του δώσει κανένας Τσίπρας».
Φοβάμαι πως δεν έπρεπε να δημοσιοποιήσω την ιστορία του φίλου μου δημοσιογράφου. Γιατί θα βρεθούν ακόμη και σε αυτή την προσωπική τραγωδία κάποια «κοράκια» να ασελγήσουν. Ας είναι…
* Ο Αργύρης Κωστάκης είναι δημοσιογράφος. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr, με τίτλο "28 Χρόνια Δημοσιογράφος, Άνεργος, χωρις καμία Συμπαράσταση..."
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ