Σήμερα, έτσι όπως τα έφερε η Ζωή, πολλοί αναρωτιούνται….Να μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε από την Αρχή…
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ρωτάς…Βουτάς!
Αρκεί η Αρχή τούτη την φορά να είναι άξια του Ανθρώπου...για να μην κάνουμε άσκοπους κύκλους, με ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια...
Η ζωή μπορεί να γίνει επανάληψη ή ανύψωση...Ποιός θα το αποφασίσει άραγε?
Ποιός?
Υπάρχουν πολλοί μέσα μας που θα προτρέξουν να πουν «εγώ είμαι αυτός»…
Αυτός που θα προλάβει να το πει, είναι ένα συναίσθημα? Μία σκέψη? Μια πράξη?
Ποιος από όλους τους φιλόδοξους μέσα μας, που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι ο Εαυτός μας?
Η Αρχή χρειάζεται Αυτόν που δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και είναι ΟΛΑ αυτά μαζί...
Εκείνον που Σιωπά, αντί να κομπάζει «εγώ είμαι»…
Εκείνον που στέκεται στην Ζωή με απλότητα και λιγοστεύει το πολύ, αυξάνοντας το λίγο…
Ο Δρόμος του καθενός μας δεν είναι μια ισάδα…Δεν είναι μια πνευματική φαντασίωση, ούτε μια συναισθηματική αποτύπωση σκέψεων…Ούτε καν μια πράξη…
Είναι απλά μια απόφαση Μνήμης…
Το τι θυμόμαστε από την Ζωή εξαρτάται πάντα από αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε…
Η πνευματική αμνησία φαίνεται να είναι η πιο ανώδυνη…
Η Ζωή αποδεικνύει ότι όσα μας οδηγούν στο πιο ανώδυνο, είναι τελικά το πιο επώδυνο μέρος του Δρόμου μας…
Η μεγαλύτερη απώλειά μας…
Και ότι σηματοδοτεί την μεγαλύτερη απώλεια, μας αφήνει αυτήν την απροσδιόριστη αίσθηση ότι πάντα θα χάνουμε ότι Αγαπάμε…
Μέχρι να αντιληφθούμε ότι αυτό που Αγαπάμε, το είχαμε πάντα μαζί μας και τότε να γίνει ο Δρόμος μας Αλήθεια…
