Βασιλικέ μου της βραγιάς και κρίνε μου του δάσους
άχου, εγώ, πουλάκι μου, και πώς να σε ξεχάσω.
Δημοτικό τραγούδι
άχου, εγώ, πουλάκι μου, και πώς να σε ξεχάσω.
Δημοτικό τραγούδι
Πολυτραγουδισμένος ο βασιλικός μυρίζει Ελλάδα, καλοκαίρια, αυλές φρεσκοασβεστωμένες και μνήμες. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν το ‘χαν περί πολλού γιατί φοβόντουσαν τη μυρωδιά του και τη σφοδρή του παρουσία, τον συνέδεαν με την έχθρα, την επικράτηση, τον θεωρούσαν βίαιο, πολύ φασαριόζικα ευωδιαστό για το ήπιο «μέτρο» τους. Το ‘χαν συνδέσει με κατάρες και θάνατο.
Το ‘φερε όμως ο Αλέξανδρος ο κατακτητής και με τη δύναμη που είχε να επιβάλλει ό,τι ήθελε, γέμισε την Ελλάδα πλατύφυλλους και γλυκούς και λεμονάτους και σγουρούς. Στην Ινδία το βρήκε στα πόδια του του Βισνού, σε ιερή παράταξη στους κήπους έξω από τους ναού του. Το ονόμασε «το του βασιλέως φυτό». ‘Εμεινε έτσι. Βασιλικός. Αργότερα ο χριστιανισμός, κατά τη συνήθειά του, να ζηλεύει και να καπηλεύεται όλα τα ωραία αρχαία («θρησκευτικός συγκρητισμός» λέγεται το φαινόμενο κομψά) το συνέδεσε με τον Τίμιο Σταυρό και την εύρεσή του από την Αγία Ελένη που οδηγήθηκε στο μέρος της ταφής του από τη βαριά του μυρωδιά. Από τότε αγιασμός χωρίς βασιλικό δεν νοείται όπως δεν νοείται και καλότυχο σπίτι που να μην έχει γλάστρα του στην αυλή του. Και οι Γαλάτες τον χρησιμοποιούσαν όμοια για εξαγνισμό, εμβαπτίζοντας τα φύλλα του στο νερό και καθαίροντάς το. Σα δώρο εύχεται τύχη γιατί όπως λέει και ο λαός «Όπου φυτρώνει βασιλικός δεν πάει το κακό»!
Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου….
Από την Ρώμη ο βασιλικός πήρε την ερωτική του απόχρωση. Μέσα σε ερωτικά φίλτρα και φυλαχτά, σαγήνευε και μαγνήτιζε. Ακόμα και σήμερα στην Ιταλία, από παλιά παράδοση βάζουν ένα γλαστράκι βασιλικό στο μπαλκόνι ή στην εξώπορτα του σπιτιού για να δείξουν πως μια από τις κοπέλες του σπιτιού είναι έτοιμη για γάμο. Και στη δική μας παράδοση ο βασιλικός συμβολίζει την αγαπημένη γυναίκα. Κυρίως αυτή που λείπει η παρουσία της, που είναι μακριά. Και την αγαπημένη χώρα στους τόπους της ξενιτιάς. Οι Έλληνες πάντα παίρνανε μαζί τους σπόρους βασιλικού στις χώρες της μετανάστευσης να τους μυρίζει και να τους θυμίζει πατρίδα. Και οι Ιταλοί παρόμοια, στήνοντας την περίφημη κουζίνα τους στα πέρατα του κόσμου πάνω σε βασιλικό και κουκουνάρι, πέστο και μοτσαρέλα.
Κουζίνα ηδονική και ίαση απ΄ τη φύση
Μακράν ωστόσο το καλύτερο πάντρεμα του βασιλικού σε γεύση και οσμή είναι με τη ντομάτα. Γλυκόπικρος ο ένας, όξινη και πικάντικη η άλλη παίζουν σε τόνους αρμονικούς και ζόρικους. Εξαιρετικό δέσιμο κάνει και με το σκόρδο, το λάδι, το γλυκό τυρί. Μέσα σε κρασί τονώνει τον οργανισμό και το μάσημα των φύλλων του δροσίζει την αναπνοή αλλά και στην κατάχρηση, φέρνει λήθαργο και ύπνο. Αρωματίζει σχεδόν τα πάντα, ψάρια και κεφτεδάκια, σάλτσες και σαλάτες.
Η κατανάλωσή του, αποτέλεσμα του πολύτιμου αιθέριου ελαίου του, έχει αμέτρητες θετικές επιδράσεις στον οργανισμό. Ο Ιπποκράτης έδινε βασιλικό σαν φάρμακο για τη δυσκοιλιότητα και τους εμετούς και σαν τονωτικό για την καρδιά. Ο Πλίνιος συνιστούσε αρωματισμένο με βασιλικό ξύδι για τις λιποθυμίες. Ο Διοσκουρίδης συνιστούσε το χυμό του για το θάμπωμα των ματιών και για την καταρροή. Με ισχυρές σπασμολυτικές, τονωτικές, διουρητικές ιδιότητες, βοηθά την εφίδρωση, καταπραΰνει το στομάχι, μειώνει τους πονοκεφάλους, ευνοεί την πέψη και χώνευση, καταπολεμά τη δυσκοιλιότητα, ενισχύει την παραγωγή γάλακτος στις μητέρες που θηλάζουν και καταπολεμά ένα σωρό μολύνσεις του στόματος αφού είναι ένα πολύ δυνατό αντιβακτηριακό. Αποδεδειγμένα ενισχύει τη μνήμη και η ευωδιά του όταν μπαίνει σε έλαιο για μασάζ καταπολεμά την κατάθλιψη και διεγείρει την κυκλοφορία του αίματος. Μεγάλη είναι και η αντιγηραντική του δράση αφού το αιθέριο έλαιό του με ισχυρά αντιοξειδωτικά προστατεύει από τις ελεύθερες ρίζες, ενισχύει τα κύτταρα από την ακτινοβολία και τις οξειδωτικές βλάβες και χτυπάει άμεσα τις ρυτίδες. Η επιστήμη δεν τελειώνει με τα πλεονεκτήματα που βρίσκει στο ευεργετικό φυτό.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ