Πέρα από τις καθαρά υλικές επιδράσεις των κομητών όπως αυτές καταγράφονται από τα επιστημονικά όργανα, λέγεται πως η παρουσία τους ασκεί και συγκεκριμένες εσωτερικές επιρροές πάνω στην ανθρωπότητα και στη Γη, καθώς και σε όποιο άλλο διαστημικό σώμα πλησιάζουν. Τα κλειδιά αυτής της γνώσης βρίσκονται στα «χέρια» της εσωτερικής παράδοσης από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ατενίζοντας από τη μικρή μας Γη την απειροσύνη και την αέναη αρμονία του σύμπαντος μια νότα δέους διαπερνά τις καρδιές μας. Τα αστέρια, τα νεφελώματα, οι πλανήτες, η Σελήνη και οι μακρινοί γαλαξίες όλα μοιάζουν να πάλλονται και να συνηχούν στους ρυθμούς μιας μουσικής που γεμίζει τα πάντα. Μιας κοσμικής μελωδίας που αναδύεται μέσα από τη φορτισμένη σιγαλιά του έναστρου ουρανού.
Πολλές φορές σε αυτή την ουράνια συγχορδία εμφανίζονται νέες νότες που ξεπηδούν μέσα από την κοσμική νύχτα και επιστρέφουν σε αυτή μετά από λίγο. Αυτές οι νέες παρουσίες δεν είναι άλλες από εκείνα τα ουράνια σώματα που αποκαλούμαι κομήτες.
Οι κομήτες ανέκαθεν εφέλκυαν την προσοχή της ανθρωπότητας, τόσο λόγω της εντυπωσιακής τους εμφάνισης, όσο και λόγω της αίσθησης μυστηρίου που αποπνέουν. Η παρουσία τους στο στερέωμα συχνά περιβλήθηκε με ποικίλες λαϊκές δοξασίες και έγινε αιτία εκτεταμένων αστρονομικών ερευνών. Στην εποχή μας, πράγματι, η επιστήμη γνωρίζει μεγάλο όγκο πληροφοριών για τους κομήτες, αλλά απομένουν πολλά ακόμη να ανακαλύψει για αυτούς.
Όμως υπάρχει και μια ακόμη προσέγγιση σε ότι αφορά στη φύση και την επιρροή των κομητών, που βασίζεται στις εσωτερικές παραδόσεις. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα οπτική που όπως φαίνεται ανοίγει νέες πύλες στην κατανόηση του σύμπαντος και του τρόπου με τον οποίο αυτό λειτουργεί.
Οι Κομήτες στην Ιστορία της Ανθρωπότητας
Γενικά, στον αρχαίο και μεσαιωνικό κόσμο η ξαφνική εμφάνιση ενός κομήτη προκαλούσε εντυπωσιασμό και ανησυχία, ενώ θεωρείτο πως είχε σημαντική αστρολογική σημασία. Συχνά θεωρούσαν τους κομήτες προπομπούς φυσικών καταστροφών και οιωνούς θανάτου σημαντικών πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών ηγετών. Επίσης θεωρούνταν προάγγελοι λιμών, πολέμων και θανατηφόρων επιδημιών. Η ξαφνική εμφάνιση ενός κομήτη φαινόταν να διαταράσσει την υπάρχουσα ουράνια τάξη αλλά και την καθημερινότητα με έναν απρόβλεπτο τρόπο και τούτο δημιουργούσε μια βαθιά συλλογική αίσθηση ανασφάλειας και επικείμενου κινδύνου.
Στους αρχαίους πολιτισμούς πίστευαν ότι οι κινήσεις των κομητών ελέγχονταν από τους θεούς, οι οποίοι με τους κομήτες έστελναν τα μηνύματά τους στους ανθρώπους, συχνά εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους.
Η ονομασία «κομήτης» προέρχεται από την ελληνική λέξη «κόμη», ενώ αξίζει να σημειωθεί πως στα μάτια των αρχαίων Ελλήνων θύμιζε μακριά γυναικεία μαλλιά που ανέμιζαν στον αέρα. Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν ότι οι κομήτες βρίσκονταν μέσα στην ατμόσφαιρας της Γης και ότι δεν ήταν πραγματικά ουράνια σώματα. Αυτή η άποψη διατηρήθηκε μέχρι τον 16ο αιώνα., οπότε ο Δανός αστρονόμος Tycho Brahe (1546-1601) απέδειξε ότι ένας διερχόμενος εκείνη την εποχή κομήτης βρισκόταν πέρα από τη Σελήνη.
Οι αρχαίοι Κινέζοι θεωρούσαν ότι οι κομήτες είχαν τη μορφή σκούπας και σάρωναν – καθάριζαν στο διάβα τους τα αστέρια. Ωστόσο, θεωρούσαν τους κομήτες ως χαμηλής ποιότητας ουράνια σώματα.
Για άλλους αρχαίους λαούς οι κομήτες είχαν τη μορφή πύρινου ξίφους και για αυτό σχετίζονταν με καταστροφές και πολέμους.
Στο αρχαίο βαβυλωνιακό έπος του Γκιλγκαμές συναντούμε μια από τις πιθανολογούμενες πρώτες αναφορές κομήτη στον ουρανό που σχετίζεται με φωτιά και κατακλυσμό.
Επίσης, σε θρύλο της φυλής των Γιακούτ της αρχαίας Μογγολίας υπάρχει αναφορά στους κομήτες οι οποίοι αποκαλούνται «κόρες του διαβόλου» που προκαλούν καταστροφές όποτε πλησιάζουν τη Γη.
Οι Ρωμαίοι συσχέτισαν τη διέλευση κομήτη με τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα το 44. Τον Μάρτιο εκείνου του έτους ο Καίσαρας δολοφονήθηκε και τον Ιούλιο ο κομήτης έγινε ορατός. Θεωρήθηκε ότι ήταν η ψυχή του αυτοκράτορα και κυκλοφόρησαν ένα νόμισμα που απεικόνιζε τον κομήτη.
Ένας κομήτης που εμφανίστηκε το 54 σχετίστηκε από τους Ρωμαίους με τη δηλητηρίαση του Κλαύδιου από τη γυναίκα του Αγριππίνα και την ανάληψη της εξουσίας από το Νέρωνα.
Οι Ίνκας στη Νότιο Αμερική κατέγραψαν την εμφάνιση ενός κομήτη, λίγο πριν την κατάκτησή τους από τον Ισπανό Φρανσίσκο Πιζάρο.
Οι Αζτέκοι παρατήρησαν το 1517 ένα «πύρινο κεράτινο αυτί» και το θεώρησαν ως προάγγελο καταστροφής. Δύο χρόνια μετά, το 1519, κατακτήθηκαν από τους Ισπανούς εισβολείς του Κορτέζ.
Στην Αγγλία ο κομήτης του Halley, σε μια παλιότερη διέλευσή του, κατηγορήθηκε ότι έφερε τον Μαύρο Θάνατο (πανώλη), ενώ στην Ελβετία ένας κομήτης κατηγορήθηκε για σεισμούς, ασθένειες, την εμφάνιση κόκκινης βροχής, ακόμη και για τη γέννηση ζώων με δύο κεφάλια.
Το 1456 ο κομήτης του Halley δημιούργησε μεγάλο πανικό, τόσο στους Χριστιανούς, όσο και στους Μωαμεθανούς, διότι οι πρώτοι πίστεψαν ότι οι Τούρκοι θα επιτεθούν στην Ευρώπη, και οι δεύτεροι ότι οι Χριστιανοί ετοίμαζαν σταυροφορία ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Σημαντικά στοιχεία περιγραφής και παρατήρησης κομητών υπάρχουν καταγεγραμμένα από τους αρχαίους Κινέζους. Οι καταγραφές τους θεωρούνται πιο ακριβείς και αντικειμενικές και απαλλαγμένες από τις δεισιδαιμονίες που έβριθαν στο δυτικό κόσμο, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα. Για παράδειγμα, ήταν οι Κινέζοι που πρώτοι το 837 επεσήμαναν, ότι η ουρά των κομητών κατευθύνεται αντίθετα από τον Ήλιο. Επίσης, στις κινεζικές καταγραφές διαφαίνεται και η περιοδικότητα πολλών κομητών, γεγονός που επιτρέπει την επαλήθευση των υπολογισμών της τροχιάς τους.
Το 1910, όταν ο κομήτης του Χάλεϊ πλησίασε πολύ κοντά στη Γη προκλήθηκε πανικός σε κάθε γωνιά της Γης, καθώς ο κόσμος πίστευε πως θα έπεφτε πάνω στη Γη καταστρέφοντας την. Το φαινόμενο, σύμφωνα με τις περιγραφές εκείνης της εποχής, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς στον ουρανό φαινόταν ένα τεράστιο πορτοκαλόχρωμο αντικείμενο. Επίσης, εκείνη την εποχή υπήρχε η επιστημονική άποψη πως καθώς η Γη θα εισερχόταν μέσα στην ουρά του κομήτη θα βρισκόταν μέσα σε μεγάλες συγκεντρώσεις υδροκυάνιου, που θα μπορούσαν να σκοτώσουν κάθε ζωντανό οργανισμό. Ωστόσο, αυτή η υπόθεση δεν επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα και αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε πρόβλημα αφού το ποσοστό υδροκυάνιου ήταν πολύ μικρό. Η διέλευση αυτού του κομήτη σχετίστηκε εσωτερικά με την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κομήτης του Χάλεϊ έχει περιοδικότητα 76 έτη. Έτσι ξαναπέρασε κοντά από τη Γη το 1986 (αν και σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση) και αναμένεται να ξαναεμφανιστεί το 2062.
Άλλος πρόσφατος ήταν ο κομήτης Χιατουτάκε (Hyatutake), που εμφανίστηκε το 1996 και θα ξαναπεράσει μετά από 17.000 έτη.
Ο κομήτης Χέιλ Μποπ (Hale-Bopp) πλησίασε αρκετά το 1997 και ήταν ορατός και με γυμνό μάτι, ενώ θα επιστρέψει μετά από 2.400 χρόνια.
Να επισημανθεί ότι ο Νεύτωνας ερμήνευσε σωστά την κίνηση των κομητών με βάση τη θεωρία του για τη βαρύτητα. Ο Άγγλος αστρονόμος Έντμοντ Χάλεϊ (Edmont Halley) χρησιμοποίησε τους υπολογισμούς του Νεύτωνα και κατόρθωσε να υπολογίσει τις τροχιές αρκετών κομητών.
Οι Επιστημονικές Γνώσεις για τους Κομήτες
Οι κομήτες είναι ουράνια σώματα μεγάλων διαστάσεων που έχουν όμως πολύ μικρή μάζα (η μάζα τους είναι περίπου ένα δισεκατομμυριοστό της μάζας της Γης). Τα δύο κύρια χαρακτηριστικά ενός κομήτη είναι η «κεφαλή» και η «ουρά»του. Η κεφαλή αποτελείται από έναν κεντρικό «πυρήνα» και από την «κόμη» που τον περιβάλλει ως νέφος. Ο πυρήνας αποτελείται κυρίως από παγοκρυστάλλους νερού, αμμωνίας και διοξειδίου του άνθρακα, ενώ περιλαμβάνονται και διάφορες προσμίξεις μετάλλων. Επίσης, περιέχονται διάφορες χημικές ενώσεις καθώς και μόρια σκόνης. Για αυτόν τον λόγο οι κομήτες χαρακτηρίζονται ως «βρώμικες χιονόμπαλες». Η ακτίνα του πυρήνα ενός κομήτη κυμαίνεται από 1 έως 10 χιλιόμετρα.
Όταν οι κομήτες βρίσκονται μακριά από τον Ήλιο δεν παρουσιάζουν κάτι το εντυπωσιακό. Όταν όμως πλησιάζουν τον Ήλιο τότε η ηλιακή ακτινοβολία θερμαίνει τον πυρήνα και ο πάγος που περιέχει αρχίζει να εξαχνώνεται. Έτσι αρχικά δημιουργείται η κόμη και στη συνέχεια η εντυπωσιακή ουρά. Η ουρά των κομητών έχει κατεύθυνση αντίθετη από τον Ήλιο, διότι η ηλιακή ακτινοβολία και ο ηλιακός άνεμος ωθούν το υλικό του από τον Ήλιο προς τα έξω. Όσο περισσότερο ένας κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ουρά του. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες παράξενες περιπτώσεις κομητών που η ουρά τους είναι προς την πλευρά του Ήλιου.
Ένα ενδιαφέρον και περίεργο για την επιστήμη φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί είναι ότι καθώς ένας κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο όχι μόνο ανακλά όλο και περισσότερο ηλιακό φως, καθώς μεγαλώνουν οι διαστάσεις του, αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει όλο και περισσότερη δική του ακτινοβολία.
Από το σύνολο των κομητών ελάχιστοι είναι ορατοί με γυμνό μάτι.. Οι επιστήμονες γνωρίζουν σήμερα περί τους 1.000 κομήτες εκ των οποίων οι 400 ήταν γνωστοί προτού την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών κομητών είναι η περιοδικότητα, με άλλα λόγια το γεγονός ότι εμφανίζονται ξανά μετά από τακτά χρονικά διαστήματα, που ποικίλουν από μερικές δεκάδες έτη έως εκατοντάδες χιλιάδες έτη. Όσο για την ονομασία των κομητών, τους δίδεται το όνομα εκείνου του ερευνητή που τους ανακάλυψε.
Ένας κομήτης λόγω των διαδοχικών διαβάσεών του κοντά από τον Ήλιο χάνει συνεχώς υλικό (που εξαχνώνεται) και έτσι διαρκώς φθίνει. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις μπορεί και να διαλυθεί απελευθερώνοντας όλο το υλικό του στο διάστημα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις κατά τη διέλευσή τους κοντά από τον Ήλιο οι κομήτες μπορεί να αφήσουν πολλά σωματίδια σκόνης (τα αποκαλούμενα «μετεωρικά σμήνη») σε συγκεκριμένες περιοχές του διαστήματος. Αν η Γη περάσει μέσα από αυτές τις περιοχές τότε αυτά τα σωματίδια σκόνης εισέρχονται στην ατμόσφαιρά της και καίγονται δίνοντας ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό θέαμα που ονομάζεται «βροχή μετεωριτών» ή «βροχή διαττόντων» Αυτό το εντυπωσιακό συμβάν επαναλαμβάνεται κάθε έτος σε συγκεκριμένες ημερομηνίες καθώς τότε η Γη περνά ξανά από αυτές τις περιοχές του διαστήματος. Οι ονομασίες των μετεωρικών βροχών λαμβάνουν το όνομά τους από τον αστερισμό στην περιοχή του οποίου εμφανίζονται. Έτσι έχουμε τους Λεοντίδες (13-20 Νοεμβρίου), τους Ωριοντίδες (18-20 Οκτωβρίου), τους Ανδρομεδίδες (17-27 Νοεμβρίου), τους Περσίδες (10-12 Αυγούστου) κ.α. Μέχρι σήμερα περίπου 16 μετεωρικά σμήνη έχουν αποδοθεί σε συγκεκριμένους κομήτες. Να σημειωθεί ότι, παρά την ονομασία, δεν πρόκειται για μετεωρίτες μεγάλου μεγέθους αλλά για μετεωρική σκόνη, τα γνωστά μας «πεφταστέρια» ή «διάττοντες αστέρες».
Η μελέτη των κομητών αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη περιοχή διαστημικής έρευνας προς την οποία οι αστρονόμοι στρέφουν όλο και περισσότερο την προσοχή τους, γεγονός που αναμένεται να υλοποιηθεί με ποικίλες μελλοντικές αποστολές διαστημικών οχημάτων και διαστημικών τηλεσκοπίων.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες επιστημονικές γνώσεις, οι κομήτες είναι κομμάτια του πρωταρχικού πλανητικού νεφελώματος από το οποίο δημιουργήθηκε όλο το Ηλιακό μας Σύστημα. Η μελέτη τους μπορεί να δώσει πολλά στοιχεία για τον τρόπο δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος ακριβώς επειδή το υλικό τους δεν έχει αλλοιωθεί από τότε και είναι ό,τι εγγύτερο σε εκείνες τις αρχέγονες κοσμικές εποχές. Σχηματίστηκαν σε μια περιοχή του πρωταρχικού νεφελώματος όπου η πυκνότητα ήταν πολύ μικρή για να μπορέσουν να σχηματιστούν πλανήτες. Σε αυτή την περιοχή εκτιμάται πως γεννήθηκαν περί τους ένα τρισεκατομμύριο κομήτες.
Σύμφωνα με την άποψη του Δανού αστρονόμου Γιαν Χέντρικ Όορτ (Jan Hendrik Oort) (1900-1992) οι κομήτες συγκροτούν μια γιγάντια ομάδα (το αποκαλούμενο νέφος του Όορτ), ένα γιγάντιο νέφος κομητών που περιβάλλει το Ηλιακό Σύστημα. Ωστόσο, σύγχρονες παρατηρήσεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι υπάρχει και ένα εσωτερικό νέφος κομητών (το αποκαλούμενο νέφος του Χίλις) πολύ εγγύτερα στον Ήλιο. Πολλοί από τους κομήτες έλκονται από τις βαρυτικές δυνάμεις των πλανητών και ειδικά του Δία και μεταβάλλουν τις τροχιές τους περνώντας πολύ κοντά από τον Ήλιο και τις γειτονιές της Γης.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρείται μια ομάδα σαράντα περίπου κομητών που βρίσκονται σχετικά κοντά στον πλανήτη Δία . Αυτή η ομάδα ονομάζεται «οικογένεια του Δία», ενώ ανάλογοι μικρότεροι όμως ομαδικοί σχηματισμοί κομητών υπάρχουν γύρω από τους πλανήτες Κρόνο, Ουρανό και Ποσειδώνα.
Το 1994 συνέβη ένα εντυπωσιακό γεγονός κατά το οποίο ο κομήτης Σουμέικερ-Λέβι (Shoemaker-Levy) διασπάστηκε και τα κομμάτια του έπεσαν πάνω στον πλανήτη Δία προκαλώντας μια σειρά θεματικών εκρήξεων που κινηματογραφήθηκαν από το διαστημικό όχημα Galileo. Αν αυτά τα θραύσματα είχαν πέσει πάνω στη Γη τότε κάθε ίχνος ζωής επάνω της θα είχε καταστραφεί μέσα σε δευτερόλεπτα.
Σύμφωνα με μια υπόθεση που έχει υποστηριχθεί από Γάλλο αστρονόμο Καμίλ Φλαμαριόν (Camille Frammarion) το 1880, από τον Έλληνα αστρονόμο Κ. Χασάπη το 1970 και από τον γεωλόγο καθηγητή του πανεπιστημίου της Βιέννης Αλεξάντερ Κόλμαν το 1996, ένας κομήτης πιθανόν προκάλεσε τον κατακλυσμό του Νώε το 9.600 π.Χ. περίπου. Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, τα κομμάτια ενός κομήτη ο οποίος θρυμματίστηκε από τις βαρυτικές επιδράσεις του πλανήτη Δία, έπεσαν στη Γη καταστρέφοντας το στρώμα του όζοντος, ενώ εκείνα που έπεσαν στη θάλασσα δημιούργησαν τεράστια παλιρροϊκά κύματα. Τα κομμάτια που έπεσαν στη στεριά σήκωσαν σκόνη που δημιούργησε νέφη που εμπόδιζαν την ηλιακή ακτινοβολία να φθάσει στη Γη, ενώ δημιουργήθηκε και όξινη βροχή από χημικές ουσίες που δημιουργήθηκαν από την ανάφλεξη των κομματιών του κομήτη κατά την τριβή τους με τη γήινη ατμόσφαιρα.
Οι Εσωτερικές Επιρροές των Κομητών
Πέρα από τις καθαρά υλικές επιδράσεις των κομητών όπως αυτές καταγράφονται από τα επιστημονικά όργανα, λέγεται πως η παρουσία τους ασκεί και συγκεκριμένες εσωτερικές επιρροές πάνω στην ανθρωπότητα και στη Γη, καθώς και σε όποιο άλλο διαστημικό σώμα πλησιάζουν. Τα κλειδιά αυτής της γνώσης βρίσκονται στα «χέρια» της εσωτερικής παράδοσης από αρχαιοτάτων χρόνων.
Θα πρέπει να επισημανθεί πώς η εσωτερική προσέγγιση αντιλαμβάνεται το σύμπαν ως έναν ενιαίο ζωντανό οργανισμό, του οποίου όλα τα τμήματα αλληλεπιδρούν και συλλειτουργούν όπως ακριβώς τα ζωτικά όργανα και τα κύτταρα του σώματός μας. Υπό αυτή την ευρύτερη οπτική, που σημειωτέον προσεγγίζεται όλο και περισσότερο από τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες, η παρουσία κάθε ουράνιου σώματος αποκτά μια διαφορετική, σαφώς ευρύτερη, προοπτική.
Όπως αναφέρει ο Χαρουτίν Τόρκομ Σαραϊνταριάν είναι γνωστό ότι πριν την εμφάνιση κρίσεων στην ανθρωπότητα και στον πλανήτη μπορεί να παρατηρηθεί ασυνήθιστη και έντονη δραστηριότητα στο διάστημα (ηλιακές εκλάμψεις, ηλιακές κηλίδες, μετεωρίτες, νέα ουράνια σώματα, εκρήξεις άστρων κ.α), μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η προσέγγιση κομητών στις γειτονιές της Γης.
Και ενώ για την επιστήμη οι κομήτες αποτελούν, προς το παρόν, απλά «βρώμικες χιονόμπαλες», για την εσωτερική παράδοση αποτελούν κοσμικούς καταλύτες που διαδραματίζουν συγκεκριμένο ρόλο και έχουν δραστικές επιδράσεις στο παγκόσμιο εξελικτικό σκηνικό.
Οι κομήτες κατά την εσωτερική παράδοση προέρχονται από ένα συγκεκριμένο κέντρο μέσα στο Σύμπαν και αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα σε ηλιακά συστήματα ή ακόμη και ανάμεσα σε γαλαξίες, εγκαθιδρύοντας γραμμές επικοινωνίας που ακόμη είναι άγνωστες στη επιστήμη. Με αυτόν τον τρόπο δομούνται κοσμικά κανάλια, μέσα από τα οποία κυκλοφορούν στο σύμπαν οι κοσμικές ενέργειες και κατευθύνονται προς συγκεκριμένες περιοχές. Έτσι οι κομήτες δρουν ως διανομείς κοσμικής ενέργειας ή ακόμη και παράγουν ενέργεια (ας θυμηθούμε εδώ την προαναφερθείσα στην προηγούμενη ενότητα περίεργη ιδιότητα των κομητών να εκπέμπουν και δική τους ενέργεια καθώς πλησιάζουν τον Ήλιο).
Όταν αυτές οι κοσμικές ενέργειες προσπίπτουν πάνω στη Γη μπορούν να έχουν ποικίλα αποτελέσματα πάνω στον πλανήτη και στην ανθρωπότητα και σε κάθε περίπτωση ανοίγουν νέους δρόμους κατανόησης και εξερεύνησης του μυστηρίου της ζωής και του σύμπαντος.
Όταν ένας κομήτης εισέρχεται σε ένα οργανωμένο σύστημα (είτε αυτό είναι αστρικό σύστημα, είτε ηλιακό σύστημα, είτε πλανήτης) τότε ασκεί πιέσεις και ανατρέπει τις υπάρχουσες ισορροπίες με τις νέες ενέργειες που κομίζει. Δημιουργείται τότε μια κατάσταση διέγερσης, διαταράσσεται η υπάρχουσα ισορροπία (ας θυμηθούμε εδώ τις λαϊκές δοξασίες για τη συσχέτιση των κομητών με καταστροφές και δυσάρεστες επιρροές) και οδηγεί σε μετουσίωση και προς ένα νέο σημείο ισορροπίας, το οποίο σηματοδοτεί ένα καινούριο επίπεδο κατανόησης και μια νέα εξελικτική βαθμίδα. Η όλη διαδικασία μπορεί να πλαισιώνεται από έντονα φυσικά, ηλεκτρικά, μαγνητικά και χημικά φαινόμενα. Οι νέες ενέργειες επιδρούν τόσο στο υλικό σώμα όσο και στα εσωτερικά σώματα των πλανητών και λέγεται πως μπορούν να επηρεάσουν όλους τους οργανισμούς που ζουν πάνω σε αυτούς.
Οι εισρέουσες κοσμικές ενέργειες προκαλούν αλλαγές ακόμη και στα κύτταρα των ζωντανών οργανισμών επηρεάζοντας τα γονίδια και προκαλώντας ακόμη και γονιδιακές μεταλλάξεις. Συνεπώς η επίδραση των κομητών θα πρέπει ίσως να εξεταστεί σοβαρότερα από την επιστήμη σε ότι αφορά κυρίως την εξελικτική πορεία των ειδών και των μεταλλάξεων που βρίσκονται στη βάση τέτοιων εξελικτικών μεταβολών.
Σε ότι αφορά στην ενεργειακή επίδραση πάνω στα εσωτερικά σώματα του ανθρώπου, μπορεί να προκαλέσει διεύρυνση συνείδησης, νέες συνειδησιακές ικανότητες και ενοράσεις, καταστροφή άχρηστων εξελικτικά όψεων, αλλά και ποικίλες εντάσεις. Η επιρροή των κομητών είναι σε μεγάλο βαθμό καθαρτήρια και ως τέτοια κατακαίει κάθε μολυσματική όψη και κάθε διαστρεβλωμένη νοητική και συγκινησιακή δομή Γενικά, η επίδραση των κομητών προκαλεί ποικίλα ψυχολογικά φαινόμενα που ωστόσο δεν έχουν καταγραφεί ακόμη από την επιστήμη (ένα πρώτο βήμα έχει γίνει με την παρατήρηση και την καταγραφή ορισμένων ψυχολογικών επιρροών των ηλιακών κηλίδων, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και για τους κομήτες στο μέλλον).
Όταν κάποιος πλανήτης δεν βρίσκεται εσωτερικά σε συντονισμό με τον άστρο του ηλιακού του συστήματος τότε ένας διερχόμενος κομήτης με τις ενέργειές του προκαλεί απώλεια της ισορροπίας προκειμένου να τον οδηγήσει σε μια εκ νέου εναρμόνιση με τον άστρο του. Με άλλα λόγια συμβάλλει στο να ξαναβρεί ο πλανήτης τον εξελικτικό του «βηματισμό». Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να σημαίνει ακόμη και μετατόπιση του άξονα περιστροφής του πλανήτη ή και αλλαγή της τροχιάς του. Σε άλλες περιπτώσεις είναι δυνατόν να προκληθεί απομάκρυνση ολόκληρων πλανητών και δορυφόρων από ένα ηλιακό σύστημα, όταν αυτοί εμποδίζουν την εξέλιξη όλου του ηλιακού συστήματος.
Έντονη φαίνεται να είναι και η επιρροή της μετεωρικής σκόνης, η οποία σημειωτέον δεν είναι μόνο υλικό κομητών αλλά και κομητών, καθώς συσσωρεύεται στη Γη και ειδικά στα χιόνια των βουνών και των πόλων. Ουσιαστικά επιδρά καταλυτικά στην εσωτερική εξέλιξη του πλανήτη και της ανθρωπότητας.
Ο διδάσκαλος Μορύα αναφέρει ότι από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν παρατηρηθεί οι ενεργειακές και θεραπευτικές ιδιότητες του πλούσιου σε μετεωρική σκόνη χιονιού. Και ότι το πλούσιο σε μετεωρική σκόνη χιόνι των βουνών έχει καταλυτική δράση στην εξέλιξη του πλανήτη. Επίσης αναφέρει ότι τα εξαγνιστικά πυρά του σύμπαντος συχνά συνοδεύονται από την εμφάνιση κομητών και ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η ένταση των εσωτερικών ρευμάτων είναι πολύ μεγάλη. Ενώ επισημαίνει ότι πολλές φορές στο παρελθόν ο πλανήτης μας έχει απειληθεί από την παρουσία κομητών.
Στο βιβλίο της «Κοσμικό Δόγμα» η Ντίον Φόρτσιουν (Dion Fortune) παραθέτει μία πλήρη διδασκαλία, η οποία αφορά στην εξέλιξη του Σύμπαντος και η οποία της δόθηκε από τα εσωτερικά πεδία. Σε αυτή τη διδασκαλία συναντούμε ορισμένες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αναφορές για τους κομήτες. Συγκεκριμένα αναφέρεται στο «Κοσμικό Δόγμα»:
«Εκτός απ’ αυτές τις επιρροές, που είναι κανονικές και που μπορείς να υπολογίσεις, υπάρχουν και οι ακανόνιστες επιρροές που προκαλούνται όταν περνάνε άλλες Μεγάλες Οντότητες από τα επίπεδα του Κόσμου…».
«Δεν υπάρχει μέθοδος - κατανοητή στον άνθρωπο – για τον υπολογισμό αυτών των επιρροών, αλλά σχετίζονται με την προσέγγιση κομητών. Μερικές, επομένως, σας είναι γνωστές, γιατί έχουν υπολογιστεί οι τροχιές μερικών από τους κομήτες. Αλλά οι κομήτες είναι ακόμα άγνωστοι στον άνθρωπο, αλλά δίνουν αρκετές ενδείξεις όταν πλησιάζουν, γιατί προκαλούν μια αναστάτωση στα άλλα ουράνια σώματα.
Η αστρολογία των κομητών έχει μελετηθεί ελάχιστα κι η ανθρωπότητα πρέπει να της αφιερώσει μεγαλύτερη προσοχή. Η καλύτερη μέθοδος υπολογισμού είναι μέσω της φασματοσκοπικής καταγραφής του κομήτη. Αυτή θα καταστήσει δυνατό να συναχτούν συμπεράσματα για τη χημική του σύσταση. Οι αναλογίες των στοιχείων του θα δώσουν την απαραίτητα ένδειξη της φύσης του, ιδιαίτερα όσο αφορά την αναλογία των μετάλλων. Αυτά (τα μέταλλα) όταν αποδοθούν στις σωστές αντιστοιχίες τους, θα αποκαλύψουν το κλειδί του καλού και του κακού, τον καρπό του Δένδρου της Γνώσης.
Έτσι μπορεί να φανεί ποια όψη ενδυναμώνει η δεδομένη επιρροή. Εκείνη η όψη που όλοι θα περίμεναν ότι θα αποτελεί αρνητική φάση, μπορεί αναπάντεχα να αποδειχτεί θετική. Η βάση υπολογισμού της αστρικής αστρολογίας, λοιπόν, είναι οι ισημερίες. Αυτές υπόκεινται στις ακανόνιστες τροποποιήσεις των Μεγάλων Οντοτήτων. Οι κομήτες μπορεί να ειπωθεί ότι είναι σύνολα ατόμων που συγκεντρώνονται μαζί εξαιτίας της ηλεκτρικής αναταραχής που προκαλεί η επιρροή διάφορων Οντοτήτων στα λεπτότερα πεδία. Αυτές οι Οντότητες είναι μεγάλες κοσμικές υπάρξεις που δεν περιέχουν στη σύστασή τους ύλη του έβδομου Κοσμικού πεδίου και, επομένως, δεν μπορούν να σχηματίσουν ένα σύμπαν αντιληπτό στις φυσικές αισθήσεις του πρώτου πεδίου μιας Ηλιακής εξέλιξης.
Οι κομήτες δε δημιουργούν μία ομαδική ψυχή ικανή να εξελιχτεί. Είναι οι κρετίνοι των αστεριών ή οι «Αστρικοί Ηλίθιοι». Οι ψυχές τους είναι τεχνητά Στοιχειακά. Ορισμένοι από αυτούς ασχολούνται με το ‘‘Κοσμικό καθάρισμα’’ ή ‘‘σκούπισμα’’. Σε αυτούς στέλνονται εκείνες οι σπάνιες μονάδες μιας εξέλιξης οι οποίες, από την επίμονη κακή χρήση της επιγένεσης, έχουν αφιερωθεί στην καταστροφή. Ο κομήτης συμπαρασύρει στην τροχιά του πολλές τέτοιες ψυχές και τις παίρνει μαζί του στα έσχατα όρια του Κόσμου, όπου δεν υπάρχουν επιρροές με τις οποίες μπορούν να αντιδράσουν. Έτσι, οι Κοσμικές εικόνες – άτομα που συμβάλλουν στη δόμηση των συστατικών τους μερών, παύουν να αντανακλώνται.
Αυτός είναι ο "Άγνωστος Θάνατος". Τέτοιες μονάδες παύουν να υπάρχουν – εντελώς – και για αυτές δεν υπάρχει μετεμψύχωση ή καινούρια αρχή. Ακόμα και το κάρμα τους αποσυντίθεται και δεν αγγίζει το Ομαδικό Πνεύμα. Λέγεται γι’ αυτές ότι «πουλάνε» τον πλανήτη τους για έναν κομήτη. Αποφασίζουν να προχωρήσουν γρήγορα και να πάνε μακριά, αλλά πάνε πολύ μακρύτερα και πολύ γρηγορότερα από όσο αντέχει η συνοχή των δυνάμεών τους. Έτσι, όταν ο κομήτης στον οποίο έχουν ζευτεί επιστρέφει ξανά στη σφαίρα του ηλιακού μας συστήματος, δεν τις ξαναφέρνει μαζί του. Τις έχει εγκαταλείψει σε κάποια γωνιά του Κόσμου».
Αποτολμώντας μια σύνθεση των όσων προαναφέρθηκαν, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι οι λαϊκές δοξασίες, η παρούσα επιστημονική γνώση και η εσωτερική σοφία τείνουν να δομήσουν μια σφαιρική προσέγγιση της φύσης και της δράσης των κομητών. Και τελικά φαίνεται πως η μία συμπληρώνει την άλλη με έναν αδιόρατο αλλά ουσιαστικό τρόπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχουμε ανοικτό νου και ένα ερευνητικό πνεύμα που εξετάζει τα πάντα. Έναν νου που να μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερος ως τις εσχατιές του σύμπαντος για να ανακαλύπτει τα μυστήρια του. Ας δρούμε όχι μόνο ως πολίτες της Γης αλλά ως πολίτες του σύμπαντος που περιδιαβαίνουν με χαρά τις γέφυρες που ενώνουν τους κόσμους του.
Ενδεικτικές Πηγές:
1) Dion Fortune, «Το Κοσμικό Δόγμα», Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1983.
2) Χαρουτίν Τορκόμ Σαραϊνταριάν, «Κόσμος Μέσα στον Άνθρωπο», Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος, Αθήνα 1987.
3) Μάνος Δανέζης – Στράτος Θεοδοσίου, «Το Σύμπαν που Αγάπησα», Τόμος Β΄, Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 1999.
4) Γεώργιος Ι. Μπάνος, «Γενική Αστρονομία», Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ιωάννινα 1985.
5) Δ. Κωτσάκης, «Ηλιακόν Σύστημα», Αθήνα 1979.
6) Δ. Κωτσάκης, «Νέοι Ορίζοντες στην Αστρονομία», Αθήνα 1977.
7) Peter Lanvaster Brown, «Astronomy in Colour», Blandford Press, 1979
8) David Baker, «The Country Life Guide to Astronomy», Country Life Books, 1982
9) Αρθρο στην σελίδα της NASA: "Comets in Ancient Cultures"
10) http://en.wikipedia.org
Κ. Σ.
Πολλές φορές σε αυτή την ουράνια συγχορδία εμφανίζονται νέες νότες που ξεπηδούν μέσα από την κοσμική νύχτα και επιστρέφουν σε αυτή μετά από λίγο. Αυτές οι νέες παρουσίες δεν είναι άλλες από εκείνα τα ουράνια σώματα που αποκαλούμαι κομήτες.
Οι κομήτες ανέκαθεν εφέλκυαν την προσοχή της ανθρωπότητας, τόσο λόγω της εντυπωσιακής τους εμφάνισης, όσο και λόγω της αίσθησης μυστηρίου που αποπνέουν. Η παρουσία τους στο στερέωμα συχνά περιβλήθηκε με ποικίλες λαϊκές δοξασίες και έγινε αιτία εκτεταμένων αστρονομικών ερευνών. Στην εποχή μας, πράγματι, η επιστήμη γνωρίζει μεγάλο όγκο πληροφοριών για τους κομήτες, αλλά απομένουν πολλά ακόμη να ανακαλύψει για αυτούς.
Όμως υπάρχει και μια ακόμη προσέγγιση σε ότι αφορά στη φύση και την επιρροή των κομητών, που βασίζεται στις εσωτερικές παραδόσεις. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα οπτική που όπως φαίνεται ανοίγει νέες πύλες στην κατανόηση του σύμπαντος και του τρόπου με τον οποίο αυτό λειτουργεί.
 |
Γενικά, στον αρχαίο και μεσαιωνικό κόσμο η ξαφνική εμφάνιση ενός κομήτη προκαλούσε εντυπωσιασμό και ανησυχία, ενώ θεωρείτο πως είχε σημαντική αστρολογική σημασία. Συχνά θεωρούσαν τους κομήτες προπομπούς φυσικών καταστροφών και οιωνούς θανάτου σημαντικών πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών ηγετών. Επίσης θεωρούνταν προάγγελοι λιμών, πολέμων και θανατηφόρων επιδημιών. Η ξαφνική εμφάνιση ενός κομήτη φαινόταν να διαταράσσει την υπάρχουσα ουράνια τάξη αλλά και την καθημερινότητα με έναν απρόβλεπτο τρόπο και τούτο δημιουργούσε μια βαθιά συλλογική αίσθηση ανασφάλειας και επικείμενου κινδύνου.
Στους αρχαίους πολιτισμούς πίστευαν ότι οι κινήσεις των κομητών ελέγχονταν από τους θεούς, οι οποίοι με τους κομήτες έστελναν τα μηνύματά τους στους ανθρώπους, συχνά εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους.
Η ονομασία «κομήτης» προέρχεται από την ελληνική λέξη «κόμη», ενώ αξίζει να σημειωθεί πως στα μάτια των αρχαίων Ελλήνων θύμιζε μακριά γυναικεία μαλλιά που ανέμιζαν στον αέρα. Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν ότι οι κομήτες βρίσκονταν μέσα στην ατμόσφαιρας της Γης και ότι δεν ήταν πραγματικά ουράνια σώματα. Αυτή η άποψη διατηρήθηκε μέχρι τον 16ο αιώνα., οπότε ο Δανός αστρονόμος Tycho Brahe (1546-1601) απέδειξε ότι ένας διερχόμενος εκείνη την εποχή κομήτης βρισκόταν πέρα από τη Σελήνη.
Οι αρχαίοι Κινέζοι θεωρούσαν ότι οι κομήτες είχαν τη μορφή σκούπας και σάρωναν – καθάριζαν στο διάβα τους τα αστέρια. Ωστόσο, θεωρούσαν τους κομήτες ως χαμηλής ποιότητας ουράνια σώματα.
Για άλλους αρχαίους λαούς οι κομήτες είχαν τη μορφή πύρινου ξίφους και για αυτό σχετίζονταν με καταστροφές και πολέμους.
Στο αρχαίο βαβυλωνιακό έπος του Γκιλγκαμές συναντούμε μια από τις πιθανολογούμενες πρώτες αναφορές κομήτη στον ουρανό που σχετίζεται με φωτιά και κατακλυσμό.
Επίσης, σε θρύλο της φυλής των Γιακούτ της αρχαίας Μογγολίας υπάρχει αναφορά στους κομήτες οι οποίοι αποκαλούνται «κόρες του διαβόλου» που προκαλούν καταστροφές όποτε πλησιάζουν τη Γη.
Οι Ρωμαίοι συσχέτισαν τη διέλευση κομήτη με τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα το 44. Τον Μάρτιο εκείνου του έτους ο Καίσαρας δολοφονήθηκε και τον Ιούλιο ο κομήτης έγινε ορατός. Θεωρήθηκε ότι ήταν η ψυχή του αυτοκράτορα και κυκλοφόρησαν ένα νόμισμα που απεικόνιζε τον κομήτη.
Ένας κομήτης που εμφανίστηκε το 54 σχετίστηκε από τους Ρωμαίους με τη δηλητηρίαση του Κλαύδιου από τη γυναίκα του Αγριππίνα και την ανάληψη της εξουσίας από το Νέρωνα.
Οι Ίνκας στη Νότιο Αμερική κατέγραψαν την εμφάνιση ενός κομήτη, λίγο πριν την κατάκτησή τους από τον Ισπανό Φρανσίσκο Πιζάρο.
Οι Αζτέκοι παρατήρησαν το 1517 ένα «πύρινο κεράτινο αυτί» και το θεώρησαν ως προάγγελο καταστροφής. Δύο χρόνια μετά, το 1519, κατακτήθηκαν από τους Ισπανούς εισβολείς του Κορτέζ.
Στην Αγγλία ο κομήτης του Halley, σε μια παλιότερη διέλευσή του, κατηγορήθηκε ότι έφερε τον Μαύρο Θάνατο (πανώλη), ενώ στην Ελβετία ένας κομήτης κατηγορήθηκε για σεισμούς, ασθένειες, την εμφάνιση κόκκινης βροχής, ακόμη και για τη γέννηση ζώων με δύο κεφάλια.
Το 1456 ο κομήτης του Halley δημιούργησε μεγάλο πανικό, τόσο στους Χριστιανούς, όσο και στους Μωαμεθανούς, διότι οι πρώτοι πίστεψαν ότι οι Τούρκοι θα επιτεθούν στην Ευρώπη, και οι δεύτεροι ότι οι Χριστιανοί ετοίμαζαν σταυροφορία ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Σημαντικά στοιχεία περιγραφής και παρατήρησης κομητών υπάρχουν καταγεγραμμένα από τους αρχαίους Κινέζους. Οι καταγραφές τους θεωρούνται πιο ακριβείς και αντικειμενικές και απαλλαγμένες από τις δεισιδαιμονίες που έβριθαν στο δυτικό κόσμο, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα. Για παράδειγμα, ήταν οι Κινέζοι που πρώτοι το 837 επεσήμαναν, ότι η ουρά των κομητών κατευθύνεται αντίθετα από τον Ήλιο. Επίσης, στις κινεζικές καταγραφές διαφαίνεται και η περιοδικότητα πολλών κομητών, γεγονός που επιτρέπει την επαλήθευση των υπολογισμών της τροχιάς τους.
Το 1910, όταν ο κομήτης του Χάλεϊ πλησίασε πολύ κοντά στη Γη προκλήθηκε πανικός σε κάθε γωνιά της Γης, καθώς ο κόσμος πίστευε πως θα έπεφτε πάνω στη Γη καταστρέφοντας την. Το φαινόμενο, σύμφωνα με τις περιγραφές εκείνης της εποχής, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς στον ουρανό φαινόταν ένα τεράστιο πορτοκαλόχρωμο αντικείμενο. Επίσης, εκείνη την εποχή υπήρχε η επιστημονική άποψη πως καθώς η Γη θα εισερχόταν μέσα στην ουρά του κομήτη θα βρισκόταν μέσα σε μεγάλες συγκεντρώσεις υδροκυάνιου, που θα μπορούσαν να σκοτώσουν κάθε ζωντανό οργανισμό. Ωστόσο, αυτή η υπόθεση δεν επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα και αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε πρόβλημα αφού το ποσοστό υδροκυάνιου ήταν πολύ μικρό. Η διέλευση αυτού του κομήτη σχετίστηκε εσωτερικά με την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κομήτης του Χάλεϊ έχει περιοδικότητα 76 έτη. Έτσι ξαναπέρασε κοντά από τη Γη το 1986 (αν και σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση) και αναμένεται να ξαναεμφανιστεί το 2062.
Άλλος πρόσφατος ήταν ο κομήτης Χιατουτάκε (Hyatutake), που εμφανίστηκε το 1996 και θα ξαναπεράσει μετά από 17.000 έτη.
Ο κομήτης Χέιλ Μποπ (Hale-Bopp) πλησίασε αρκετά το 1997 και ήταν ορατός και με γυμνό μάτι, ενώ θα επιστρέψει μετά από 2.400 χρόνια.
Να επισημανθεί ότι ο Νεύτωνας ερμήνευσε σωστά την κίνηση των κομητών με βάση τη θεωρία του για τη βαρύτητα. Ο Άγγλος αστρονόμος Έντμοντ Χάλεϊ (Edmont Halley) χρησιμοποίησε τους υπολογισμούς του Νεύτωνα και κατόρθωσε να υπολογίσει τις τροχιές αρκετών κομητών.
Οι Επιστημονικές Γνώσεις για τους Κομήτες
 |
Όταν οι κομήτες βρίσκονται μακριά από τον Ήλιο δεν παρουσιάζουν κάτι το εντυπωσιακό. Όταν όμως πλησιάζουν τον Ήλιο τότε η ηλιακή ακτινοβολία θερμαίνει τον πυρήνα και ο πάγος που περιέχει αρχίζει να εξαχνώνεται. Έτσι αρχικά δημιουργείται η κόμη και στη συνέχεια η εντυπωσιακή ουρά. Η ουρά των κομητών έχει κατεύθυνση αντίθετη από τον Ήλιο, διότι η ηλιακή ακτινοβολία και ο ηλιακός άνεμος ωθούν το υλικό του από τον Ήλιο προς τα έξω. Όσο περισσότερο ένας κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ουρά του. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες παράξενες περιπτώσεις κομητών που η ουρά τους είναι προς την πλευρά του Ήλιου.
Ένα ενδιαφέρον και περίεργο για την επιστήμη φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί είναι ότι καθώς ένας κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο όχι μόνο ανακλά όλο και περισσότερο ηλιακό φως, καθώς μεγαλώνουν οι διαστάσεις του, αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει όλο και περισσότερη δική του ακτινοβολία.
Από το σύνολο των κομητών ελάχιστοι είναι ορατοί με γυμνό μάτι.. Οι επιστήμονες γνωρίζουν σήμερα περί τους 1.000 κομήτες εκ των οποίων οι 400 ήταν γνωστοί προτού την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών κομητών είναι η περιοδικότητα, με άλλα λόγια το γεγονός ότι εμφανίζονται ξανά μετά από τακτά χρονικά διαστήματα, που ποικίλουν από μερικές δεκάδες έτη έως εκατοντάδες χιλιάδες έτη. Όσο για την ονομασία των κομητών, τους δίδεται το όνομα εκείνου του ερευνητή που τους ανακάλυψε.
Ένας κομήτης λόγω των διαδοχικών διαβάσεών του κοντά από τον Ήλιο χάνει συνεχώς υλικό (που εξαχνώνεται) και έτσι διαρκώς φθίνει. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις μπορεί και να διαλυθεί απελευθερώνοντας όλο το υλικό του στο διάστημα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις κατά τη διέλευσή τους κοντά από τον Ήλιο οι κομήτες μπορεί να αφήσουν πολλά σωματίδια σκόνης (τα αποκαλούμενα «μετεωρικά σμήνη») σε συγκεκριμένες περιοχές του διαστήματος. Αν η Γη περάσει μέσα από αυτές τις περιοχές τότε αυτά τα σωματίδια σκόνης εισέρχονται στην ατμόσφαιρά της και καίγονται δίνοντας ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό θέαμα που ονομάζεται «βροχή μετεωριτών» ή «βροχή διαττόντων» Αυτό το εντυπωσιακό συμβάν επαναλαμβάνεται κάθε έτος σε συγκεκριμένες ημερομηνίες καθώς τότε η Γη περνά ξανά από αυτές τις περιοχές του διαστήματος. Οι ονομασίες των μετεωρικών βροχών λαμβάνουν το όνομά τους από τον αστερισμό στην περιοχή του οποίου εμφανίζονται. Έτσι έχουμε τους Λεοντίδες (13-20 Νοεμβρίου), τους Ωριοντίδες (18-20 Οκτωβρίου), τους Ανδρομεδίδες (17-27 Νοεμβρίου), τους Περσίδες (10-12 Αυγούστου) κ.α. Μέχρι σήμερα περίπου 16 μετεωρικά σμήνη έχουν αποδοθεί σε συγκεκριμένους κομήτες. Να σημειωθεί ότι, παρά την ονομασία, δεν πρόκειται για μετεωρίτες μεγάλου μεγέθους αλλά για μετεωρική σκόνη, τα γνωστά μας «πεφταστέρια» ή «διάττοντες αστέρες».
Η μελέτη των κομητών αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη περιοχή διαστημικής έρευνας προς την οποία οι αστρονόμοι στρέφουν όλο και περισσότερο την προσοχή τους, γεγονός που αναμένεται να υλοποιηθεί με ποικίλες μελλοντικές αποστολές διαστημικών οχημάτων και διαστημικών τηλεσκοπίων.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες επιστημονικές γνώσεις, οι κομήτες είναι κομμάτια του πρωταρχικού πλανητικού νεφελώματος από το οποίο δημιουργήθηκε όλο το Ηλιακό μας Σύστημα. Η μελέτη τους μπορεί να δώσει πολλά στοιχεία για τον τρόπο δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος ακριβώς επειδή το υλικό τους δεν έχει αλλοιωθεί από τότε και είναι ό,τι εγγύτερο σε εκείνες τις αρχέγονες κοσμικές εποχές. Σχηματίστηκαν σε μια περιοχή του πρωταρχικού νεφελώματος όπου η πυκνότητα ήταν πολύ μικρή για να μπορέσουν να σχηματιστούν πλανήτες. Σε αυτή την περιοχή εκτιμάται πως γεννήθηκαν περί τους ένα τρισεκατομμύριο κομήτες.
Σύμφωνα με την άποψη του Δανού αστρονόμου Γιαν Χέντρικ Όορτ (Jan Hendrik Oort) (1900-1992) οι κομήτες συγκροτούν μια γιγάντια ομάδα (το αποκαλούμενο νέφος του Όορτ), ένα γιγάντιο νέφος κομητών που περιβάλλει το Ηλιακό Σύστημα. Ωστόσο, σύγχρονες παρατηρήσεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι υπάρχει και ένα εσωτερικό νέφος κομητών (το αποκαλούμενο νέφος του Χίλις) πολύ εγγύτερα στον Ήλιο. Πολλοί από τους κομήτες έλκονται από τις βαρυτικές δυνάμεις των πλανητών και ειδικά του Δία και μεταβάλλουν τις τροχιές τους περνώντας πολύ κοντά από τον Ήλιο και τις γειτονιές της Γης.
 |
Το 1994 συνέβη ένα εντυπωσιακό γεγονός κατά το οποίο ο κομήτης Σουμέικερ-Λέβι (Shoemaker-Levy) διασπάστηκε και τα κομμάτια του έπεσαν πάνω στον πλανήτη Δία προκαλώντας μια σειρά θεματικών εκρήξεων που κινηματογραφήθηκαν από το διαστημικό όχημα Galileo. Αν αυτά τα θραύσματα είχαν πέσει πάνω στη Γη τότε κάθε ίχνος ζωής επάνω της θα είχε καταστραφεί μέσα σε δευτερόλεπτα.
Σύμφωνα με μια υπόθεση που έχει υποστηριχθεί από Γάλλο αστρονόμο Καμίλ Φλαμαριόν (Camille Frammarion) το 1880, από τον Έλληνα αστρονόμο Κ. Χασάπη το 1970 και από τον γεωλόγο καθηγητή του πανεπιστημίου της Βιέννης Αλεξάντερ Κόλμαν το 1996, ένας κομήτης πιθανόν προκάλεσε τον κατακλυσμό του Νώε το 9.600 π.Χ. περίπου. Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, τα κομμάτια ενός κομήτη ο οποίος θρυμματίστηκε από τις βαρυτικές επιδράσεις του πλανήτη Δία, έπεσαν στη Γη καταστρέφοντας το στρώμα του όζοντος, ενώ εκείνα που έπεσαν στη θάλασσα δημιούργησαν τεράστια παλιρροϊκά κύματα. Τα κομμάτια που έπεσαν στη στεριά σήκωσαν σκόνη που δημιούργησε νέφη που εμπόδιζαν την ηλιακή ακτινοβολία να φθάσει στη Γη, ενώ δημιουργήθηκε και όξινη βροχή από χημικές ουσίες που δημιουργήθηκαν από την ανάφλεξη των κομματιών του κομήτη κατά την τριβή τους με τη γήινη ατμόσφαιρα.
Οι Εσωτερικές Επιρροές των Κομητών
Πέρα από τις καθαρά υλικές επιδράσεις των κομητών όπως αυτές καταγράφονται από τα επιστημονικά όργανα, λέγεται πως η παρουσία τους ασκεί και συγκεκριμένες εσωτερικές επιρροές πάνω στην ανθρωπότητα και στη Γη, καθώς και σε όποιο άλλο διαστημικό σώμα πλησιάζουν. Τα κλειδιά αυτής της γνώσης βρίσκονται στα «χέρια» της εσωτερικής παράδοσης από αρχαιοτάτων χρόνων.
Θα πρέπει να επισημανθεί πώς η εσωτερική προσέγγιση αντιλαμβάνεται το σύμπαν ως έναν ενιαίο ζωντανό οργανισμό, του οποίου όλα τα τμήματα αλληλεπιδρούν και συλλειτουργούν όπως ακριβώς τα ζωτικά όργανα και τα κύτταρα του σώματός μας. Υπό αυτή την ευρύτερη οπτική, που σημειωτέον προσεγγίζεται όλο και περισσότερο από τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες, η παρουσία κάθε ουράνιου σώματος αποκτά μια διαφορετική, σαφώς ευρύτερη, προοπτική.
Όπως αναφέρει ο Χαρουτίν Τόρκομ Σαραϊνταριάν είναι γνωστό ότι πριν την εμφάνιση κρίσεων στην ανθρωπότητα και στον πλανήτη μπορεί να παρατηρηθεί ασυνήθιστη και έντονη δραστηριότητα στο διάστημα (ηλιακές εκλάμψεις, ηλιακές κηλίδες, μετεωρίτες, νέα ουράνια σώματα, εκρήξεις άστρων κ.α), μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η προσέγγιση κομητών στις γειτονιές της Γης.
Και ενώ για την επιστήμη οι κομήτες αποτελούν, προς το παρόν, απλά «βρώμικες χιονόμπαλες», για την εσωτερική παράδοση αποτελούν κοσμικούς καταλύτες που διαδραματίζουν συγκεκριμένο ρόλο και έχουν δραστικές επιδράσεις στο παγκόσμιο εξελικτικό σκηνικό.
Οι κομήτες κατά την εσωτερική παράδοση προέρχονται από ένα συγκεκριμένο κέντρο μέσα στο Σύμπαν και αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα σε ηλιακά συστήματα ή ακόμη και ανάμεσα σε γαλαξίες, εγκαθιδρύοντας γραμμές επικοινωνίας που ακόμη είναι άγνωστες στη επιστήμη. Με αυτόν τον τρόπο δομούνται κοσμικά κανάλια, μέσα από τα οποία κυκλοφορούν στο σύμπαν οι κοσμικές ενέργειες και κατευθύνονται προς συγκεκριμένες περιοχές. Έτσι οι κομήτες δρουν ως διανομείς κοσμικής ενέργειας ή ακόμη και παράγουν ενέργεια (ας θυμηθούμε εδώ την προαναφερθείσα στην προηγούμενη ενότητα περίεργη ιδιότητα των κομητών να εκπέμπουν και δική τους ενέργεια καθώς πλησιάζουν τον Ήλιο).
 |
Όταν ένας κομήτης εισέρχεται σε ένα οργανωμένο σύστημα (είτε αυτό είναι αστρικό σύστημα, είτε ηλιακό σύστημα, είτε πλανήτης) τότε ασκεί πιέσεις και ανατρέπει τις υπάρχουσες ισορροπίες με τις νέες ενέργειες που κομίζει. Δημιουργείται τότε μια κατάσταση διέγερσης, διαταράσσεται η υπάρχουσα ισορροπία (ας θυμηθούμε εδώ τις λαϊκές δοξασίες για τη συσχέτιση των κομητών με καταστροφές και δυσάρεστες επιρροές) και οδηγεί σε μετουσίωση και προς ένα νέο σημείο ισορροπίας, το οποίο σηματοδοτεί ένα καινούριο επίπεδο κατανόησης και μια νέα εξελικτική βαθμίδα. Η όλη διαδικασία μπορεί να πλαισιώνεται από έντονα φυσικά, ηλεκτρικά, μαγνητικά και χημικά φαινόμενα. Οι νέες ενέργειες επιδρούν τόσο στο υλικό σώμα όσο και στα εσωτερικά σώματα των πλανητών και λέγεται πως μπορούν να επηρεάσουν όλους τους οργανισμούς που ζουν πάνω σε αυτούς.
Οι εισρέουσες κοσμικές ενέργειες προκαλούν αλλαγές ακόμη και στα κύτταρα των ζωντανών οργανισμών επηρεάζοντας τα γονίδια και προκαλώντας ακόμη και γονιδιακές μεταλλάξεις. Συνεπώς η επίδραση των κομητών θα πρέπει ίσως να εξεταστεί σοβαρότερα από την επιστήμη σε ότι αφορά κυρίως την εξελικτική πορεία των ειδών και των μεταλλάξεων που βρίσκονται στη βάση τέτοιων εξελικτικών μεταβολών.
Σε ότι αφορά στην ενεργειακή επίδραση πάνω στα εσωτερικά σώματα του ανθρώπου, μπορεί να προκαλέσει διεύρυνση συνείδησης, νέες συνειδησιακές ικανότητες και ενοράσεις, καταστροφή άχρηστων εξελικτικά όψεων, αλλά και ποικίλες εντάσεις. Η επιρροή των κομητών είναι σε μεγάλο βαθμό καθαρτήρια και ως τέτοια κατακαίει κάθε μολυσματική όψη και κάθε διαστρεβλωμένη νοητική και συγκινησιακή δομή Γενικά, η επίδραση των κομητών προκαλεί ποικίλα ψυχολογικά φαινόμενα που ωστόσο δεν έχουν καταγραφεί ακόμη από την επιστήμη (ένα πρώτο βήμα έχει γίνει με την παρατήρηση και την καταγραφή ορισμένων ψυχολογικών επιρροών των ηλιακών κηλίδων, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και για τους κομήτες στο μέλλον).
Όταν κάποιος πλανήτης δεν βρίσκεται εσωτερικά σε συντονισμό με τον άστρο του ηλιακού του συστήματος τότε ένας διερχόμενος κομήτης με τις ενέργειές του προκαλεί απώλεια της ισορροπίας προκειμένου να τον οδηγήσει σε μια εκ νέου εναρμόνιση με τον άστρο του. Με άλλα λόγια συμβάλλει στο να ξαναβρεί ο πλανήτης τον εξελικτικό του «βηματισμό». Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να σημαίνει ακόμη και μετατόπιση του άξονα περιστροφής του πλανήτη ή και αλλαγή της τροχιάς του. Σε άλλες περιπτώσεις είναι δυνατόν να προκληθεί απομάκρυνση ολόκληρων πλανητών και δορυφόρων από ένα ηλιακό σύστημα, όταν αυτοί εμποδίζουν την εξέλιξη όλου του ηλιακού συστήματος.
Έντονη φαίνεται να είναι και η επιρροή της μετεωρικής σκόνης, η οποία σημειωτέον δεν είναι μόνο υλικό κομητών αλλά και κομητών, καθώς συσσωρεύεται στη Γη και ειδικά στα χιόνια των βουνών και των πόλων. Ουσιαστικά επιδρά καταλυτικά στην εσωτερική εξέλιξη του πλανήτη και της ανθρωπότητας.
 |
Στο βιβλίο της «Κοσμικό Δόγμα» η Ντίον Φόρτσιουν (Dion Fortune) παραθέτει μία πλήρη διδασκαλία, η οποία αφορά στην εξέλιξη του Σύμπαντος και η οποία της δόθηκε από τα εσωτερικά πεδία. Σε αυτή τη διδασκαλία συναντούμε ορισμένες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αναφορές για τους κομήτες. Συγκεκριμένα αναφέρεται στο «Κοσμικό Δόγμα»:
«Εκτός απ’ αυτές τις επιρροές, που είναι κανονικές και που μπορείς να υπολογίσεις, υπάρχουν και οι ακανόνιστες επιρροές που προκαλούνται όταν περνάνε άλλες Μεγάλες Οντότητες από τα επίπεδα του Κόσμου…».
«Δεν υπάρχει μέθοδος - κατανοητή στον άνθρωπο – για τον υπολογισμό αυτών των επιρροών, αλλά σχετίζονται με την προσέγγιση κομητών. Μερικές, επομένως, σας είναι γνωστές, γιατί έχουν υπολογιστεί οι τροχιές μερικών από τους κομήτες. Αλλά οι κομήτες είναι ακόμα άγνωστοι στον άνθρωπο, αλλά δίνουν αρκετές ενδείξεις όταν πλησιάζουν, γιατί προκαλούν μια αναστάτωση στα άλλα ουράνια σώματα.
Η αστρολογία των κομητών έχει μελετηθεί ελάχιστα κι η ανθρωπότητα πρέπει να της αφιερώσει μεγαλύτερη προσοχή. Η καλύτερη μέθοδος υπολογισμού είναι μέσω της φασματοσκοπικής καταγραφής του κομήτη. Αυτή θα καταστήσει δυνατό να συναχτούν συμπεράσματα για τη χημική του σύσταση. Οι αναλογίες των στοιχείων του θα δώσουν την απαραίτητα ένδειξη της φύσης του, ιδιαίτερα όσο αφορά την αναλογία των μετάλλων. Αυτά (τα μέταλλα) όταν αποδοθούν στις σωστές αντιστοιχίες τους, θα αποκαλύψουν το κλειδί του καλού και του κακού, τον καρπό του Δένδρου της Γνώσης.
Έτσι μπορεί να φανεί ποια όψη ενδυναμώνει η δεδομένη επιρροή. Εκείνη η όψη που όλοι θα περίμεναν ότι θα αποτελεί αρνητική φάση, μπορεί αναπάντεχα να αποδειχτεί θετική. Η βάση υπολογισμού της αστρικής αστρολογίας, λοιπόν, είναι οι ισημερίες. Αυτές υπόκεινται στις ακανόνιστες τροποποιήσεις των Μεγάλων Οντοτήτων. Οι κομήτες μπορεί να ειπωθεί ότι είναι σύνολα ατόμων που συγκεντρώνονται μαζί εξαιτίας της ηλεκτρικής αναταραχής που προκαλεί η επιρροή διάφορων Οντοτήτων στα λεπτότερα πεδία. Αυτές οι Οντότητες είναι μεγάλες κοσμικές υπάρξεις που δεν περιέχουν στη σύστασή τους ύλη του έβδομου Κοσμικού πεδίου και, επομένως, δεν μπορούν να σχηματίσουν ένα σύμπαν αντιληπτό στις φυσικές αισθήσεις του πρώτου πεδίου μιας Ηλιακής εξέλιξης.
Οι κομήτες δε δημιουργούν μία ομαδική ψυχή ικανή να εξελιχτεί. Είναι οι κρετίνοι των αστεριών ή οι «Αστρικοί Ηλίθιοι». Οι ψυχές τους είναι τεχνητά Στοιχειακά. Ορισμένοι από αυτούς ασχολούνται με το ‘‘Κοσμικό καθάρισμα’’ ή ‘‘σκούπισμα’’. Σε αυτούς στέλνονται εκείνες οι σπάνιες μονάδες μιας εξέλιξης οι οποίες, από την επίμονη κακή χρήση της επιγένεσης, έχουν αφιερωθεί στην καταστροφή. Ο κομήτης συμπαρασύρει στην τροχιά του πολλές τέτοιες ψυχές και τις παίρνει μαζί του στα έσχατα όρια του Κόσμου, όπου δεν υπάρχουν επιρροές με τις οποίες μπορούν να αντιδράσουν. Έτσι, οι Κοσμικές εικόνες – άτομα που συμβάλλουν στη δόμηση των συστατικών τους μερών, παύουν να αντανακλώνται.
Αυτός είναι ο "Άγνωστος Θάνατος". Τέτοιες μονάδες παύουν να υπάρχουν – εντελώς – και για αυτές δεν υπάρχει μετεμψύχωση ή καινούρια αρχή. Ακόμα και το κάρμα τους αποσυντίθεται και δεν αγγίζει το Ομαδικό Πνεύμα. Λέγεται γι’ αυτές ότι «πουλάνε» τον πλανήτη τους για έναν κομήτη. Αποφασίζουν να προχωρήσουν γρήγορα και να πάνε μακριά, αλλά πάνε πολύ μακρύτερα και πολύ γρηγορότερα από όσο αντέχει η συνοχή των δυνάμεών τους. Έτσι, όταν ο κομήτης στον οποίο έχουν ζευτεί επιστρέφει ξανά στη σφαίρα του ηλιακού μας συστήματος, δεν τις ξαναφέρνει μαζί του. Τις έχει εγκαταλείψει σε κάποια γωνιά του Κόσμου».
Αποτολμώντας μια σύνθεση των όσων προαναφέρθηκαν, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι οι λαϊκές δοξασίες, η παρούσα επιστημονική γνώση και η εσωτερική σοφία τείνουν να δομήσουν μια σφαιρική προσέγγιση της φύσης και της δράσης των κομητών. Και τελικά φαίνεται πως η μία συμπληρώνει την άλλη με έναν αδιόρατο αλλά ουσιαστικό τρόπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχουμε ανοικτό νου και ένα ερευνητικό πνεύμα που εξετάζει τα πάντα. Έναν νου που να μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερος ως τις εσχατιές του σύμπαντος για να ανακαλύπτει τα μυστήρια του. Ας δρούμε όχι μόνο ως πολίτες της Γης αλλά ως πολίτες του σύμπαντος που περιδιαβαίνουν με χαρά τις γέφυρες που ενώνουν τους κόσμους του.
Ενδεικτικές Πηγές:
1) Dion Fortune, «Το Κοσμικό Δόγμα», Εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1983.
2) Χαρουτίν Τορκόμ Σαραϊνταριάν, «Κόσμος Μέσα στον Άνθρωπο», Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος, Αθήνα 1987.
3) Μάνος Δανέζης – Στράτος Θεοδοσίου, «Το Σύμπαν που Αγάπησα», Τόμος Β΄, Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 1999.
4) Γεώργιος Ι. Μπάνος, «Γενική Αστρονομία», Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ιωάννινα 1985.
5) Δ. Κωτσάκης, «Ηλιακόν Σύστημα», Αθήνα 1979.
6) Δ. Κωτσάκης, «Νέοι Ορίζοντες στην Αστρονομία», Αθήνα 1977.
7) Peter Lanvaster Brown, «Astronomy in Colour», Blandford Press, 1979
8) David Baker, «The Country Life Guide to Astronomy», Country Life Books, 1982
9) Αρθρο στην σελίδα της NASA: "Comets in Ancient Cultures"
10) http://en.wikipedia.org
Κ. Σ.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ