Μέσω της αλχημείας αρχίζει η αναζήτηση της τελείωσης.Εσείς είστε ο κόσμος. Όταν μεταμορφωθείτε, θα μεταμορφωθεί μαζί σας και ο κόσμος στον οποίο ζείτε.
Οι στόχοι του ταξιδιού της αναζήτησης, - ο ηρωισμός, η ελπίδα, η χάρη και η αγάπη - αποτελούν την κληρονομιά του άχρονου.
Για να επικαλεσθείτε τη βοήθεια ενός μάγου, πρέπει να επιδεικνύετε σθένος στην αλήθεια, όχι πείσμα στην κρίση.
Όταν εγκατέλειψε το δάσος του Μέρλιν, ο νεαρός Αρθούρος πήγε να ζήσει με τον ηλικιωμένο Σερ Έκτωρ και το γιο του, Κέι. Του δόθηκε ο τίτλος του ιπποκόμου, αλλά μόνο κατ' όνομα. Ο Αρθούρος δεν είχε ούτε οικογένεια, ούτε περιουσία. Δεν μπορούσε ούτε τα προσωπικά του είδη να αγοράσει και κανείς δεν πίστευε πραγματικά ότι είχε ευγενή καταγωγή. Πίσω απ' την πλάτη του Σερ Έκτωρ, τα άλλα αγόρια τον κορόιδευαν, πετώντας του λάσπη, ενώ οι υπηρέτριες ψιθύριζαν ότι ήξερε να ασκεί τη μαύρη μαγεία.
Σαν αποτέλεσμα, ο Αρθούρος περνούσε μοναχικά τον περισσότερο χρόνο του. Μια μέρα καθόταν κοντά & ένα δασάκι με βελανιδιές και κοιτούσε ένα σπασμένο μεταλλικό κανάτι, όταν έτυχε να περνάει από κει ο Κέι. "Το 'κλεψες αυτό;" τον ρώτησε καχύποπτα.
"Όχι", είπε ο Αρθούρος, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι. "Το δανείστηκα."
"Να το κάνεις τι;"
"Για αλχημεία."
Ο Κέι γούρλωσε έκπληκτος τα μάτια. Είχε ακούσει ότι οι μάγοι είχαν τη δύναμη να μετατρέπουν κοινά μέταλλα σε χρυσάφι. "Έχεις μάθει να κάνεις αλχημεία;" ρώτησε. Ο Αρθούρος έγνεψε καταφατικά. "Αν μπορέσεις να το μετατρέψεις αυτό σε χρυσάφι", είπε ενθουσιασμένος ο Κέι, "η οικογένεια μας θα γίνει η πλουσιότερη σε όλη την Αγγλία".
Ο Αρθούρος έγνεψε πάλι κι έκανε νόημα στον Κέι να καθίσει πλάι του, στο γρασίδι. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, έπιασε να κοιτάζει το κανάτι. Ύστερα από λίγο, ο Κέι πρόσεξε ότι ο Αρθούρος είχε κλείσει τα μάτια. Περίμενε ανυπόμονα, αλλά όταν ο Αρθούρος ξανάνοιξε τα μάτια του, δεκαπέντε λεπτά αργότερα, η κανάτα ήταν ίδια κι απαράλλαχτη.
"Είσαι μεγάλος ψεύτης", φώναξε θυμωμένος ο Κέι. 'Το κανάτι είναι ακόμα από μολύβι."
Ο Αρθούρος παρέμεινε ατάραχος. "Μα και βέβαια. Το κανάτι δεν είναι παρά μια υπενθύμιση. Τον εαυτό μου προσπαθώ να μετατρέψω σε χρυσάφι."
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Η αλχημεία είναι η τέχνη της μεταμόρφωσης. Σύμφωνα με τη διδασκαλία των μάγων, τα μυστικά της αλχημείας υπάρχουν για να μεταφέρουν τους θνητούς από μια κατάσταση πόνου και άγνοιας σε μια κατάσταση φώτισης και μακαριότητας. "Η αλχημεία είναι κάτι που συμβαίνει διαρκώς", είπε μια μέρα ο Μέρλιν στον Αρθούρο. "Δεν μπορείς να σταματήσεις τη ροή της μεταμόρφωσης σε κάθε επίπεδο της ζωής. Όμως, η δική σου μεταμόρφωση είναι που με ενδιαφέρει. Σε σύγκριση μ' αυτήν, η μετατροπή ενός κοινού μετάλλου σε χρυσάφι είναι εντελώς ανούσια." Η αλχημεία είναι μια αναζήτηση, που έχει πάντα σαν αντικείμενό της το ίδιο πράγμα: την τελείωση. Όπως ακριβώς το χρυσάφι είναι το τελειότερο όλων των μετάλλων, επειδή δεν μπορεί να φθαρεί, έτσι και η τελείωση και ένα ανθρώπινο πλάσμα σημαίνει απελευθέρωση από τον πόνο, τα βάσανα, την αμφιβολία και το φόβο.
"Αν, όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούν να τελειοποιηθούν; Αν είμαστε τελικά τόσο αδύναμοι και ατελείς όσο δείχνουμε;" ρώτησε ο Αρθούρος.
"Το μυστικό δεν βρίσκεται στο πώς δείχνεις", απάντησε ο Μέρλιν, "αλλά στο πόσο βαθιά είσαι διατεθειμένος να δεις".
Τα ταξίδια της αναζήτησης είναι προσωπικά και μόνος του πραγματοποιεί κανείς το κάθε βήμα. Ωστόσο, ο Μέρλιν είχε πολλά να πει στον Αρθούρο, προτού ξεκινήσει ο νεαρός το δικό του ταξίδι. "Σου επαναλαμβάνω γι' άλλη μια φορά ότι αυτό το σαρκίο δεν είναι το σώμα σου, ότι αυτή η περιορισμένη προσωπικότητα που βιώνεις δεν είναι ο εαυτός σου. Στην πραγματικότητα, το σώμα σου είναι άπειρο κι ενώνεται με το σύμπαν. Το πνεύμα σου περιλαμβάνει κάθε άλλο πνεύμα και δεν έχει σύνορα στο χώρο και το χρόνο. Μέσω της αλχημείας, θα ξετυλιχτούν μπροστά σου αυτές οι αλήθειες.
Όταν ο Μέρλιν πρόφερε αυτά τα λόγια, η εποχή των μάγων ετοιμαζόταν ήδη να δώσει τη θέση της στη νέα εποχή, που θα εξουσιαζόταν από τη λογική. Η λογική υποστηρίζει ότι η αλχημεία είναι κάτι αδύνατο και, καθώς οι μάγοι χάνονταν μες στο λυκόφως του θρύλου, οι άνθρωποι άρχισαν να δέχονται ότι ήταν πράγματι καταδικασμένοι να ζουν ως πεπερασμένα όντα με σάρκα και οστά, μέσα σε στενά περιθώρια χρόνου και χώρου.
Επειδή παίρνουμε δεδομένο ότι μόνο το χειροπιαστό είναι πραγματικό, προσδιορίζουμε την έννοια της πραγματικότητας βάσει του στερεού υλικού από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Τα ίδια άτομα του υδρογόνου, του αζώτου, του οξυγόνου και του άνθρακα δημιουργούν τα σύννεφα, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα ζώα και το σώμα μας, αλλά αυτά τα άτομα διαρκώς μετακινούνται κι αλλάζουν - λιγότερο από το 1 τοις εκατό των ατόμων που υπήρχαν στο σώμα σας πέρσι εξακολουθούν να βρίσκονται σήμερα εκεί. Ακόμα και από υλικής σκοπιάς, είναι σχεδόν παράλογο να λέμε ότι είμαστε συμπαγείς, όταν πίσω απ' αυτή τη στερεότητα κρύβεται ένας κόσμος κενού και αδιάκοπης ροής. Η αναζήτηση της αλχημείας αρχίζει κάτω από την επιφάνεια των ατόμων και των μορίων, πίσω από την εξωτερική όψη της αλλαγής.
Ακόμα και ως παιδί, ο Αρθούρος ανυπομονούσε να αρχίσει το πρώτο του ταξίδι αναζήτησης κι έτρεφε την ελπίδα ότι ο Μέρλιν θα του έδινε άλογο κι ένα χάρτη. Όμως, ο Μέρλιν είπε: "Οι χάρτες είναι άχρηστοι εκεί που πηγαίνεις, γιατί ο τόπος που σε περιμένει μεταβάλλεται διαρκώς. Θα ήταν σαν να προσπαθείς να χαρτογραφήσεις ποτάμι που κυλάει".
Μόλις δεχτείτε ότι εσείς είστε η ροή της ζωής και τίποτε λιγότερο, η αναζήτηση της τελείωσης γίνεται ένα ταξίδι πέραν των ορίων. Τα πράγματα που είναι τέλεια μέσα σας είναι η ουσία, το Είναι και η αγάπη. Αυτά δεν μπορούν να περιοριστούν μες στο χώρο και το χρόνο. Όταν διασχίζετε ένα δρόμο, μήπως τον διασχίζει και η αγάπη που νιώθετε για την οικογένειά σας; Όταν βρίσκεστε κάτω απ' το ντους, βρέχεται και η ουσία σας; Τα όρια χαρτογραφούνται και η ορατή όψη ενός ανθρώπου μπορεί να σχεδιαστεί βάσει των οστών, των μυών, των ιστών και των κυττάρων. Ο εγκέφαλος, με την ακατάπαυστη αλληλεπίδραση των 10 δισεκατομμυρίων νευρώνων του, μπορεί να αποδοθεί ως χάρτης. Ωστόσο, και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο χάρτης δεν είναι η ίδια η περιοχή. Η ουσία, το Είναι και η αγάπη που απαρτίζουν μια ανθρώπινη ύπαρξη έχουν τη δική τους ζωή που αρχίζει και τελειώνει με την ίδια αθέατη επίγνωση!"
"Σε βλέπω σαν σύννεφο ενέργειας", είπε ο Μέρλιν στον Αρθούρο. "Κι εσύ μπορείς να με δεις έτσι, αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι ο πραγματικός εαυτός σου. Είναι ένα ακόμα υλικό, απλώς σε λεπτότερο επίπεδο."
"Τι είδους ενέργεια;" ζήτησε να μάθει το αγόρι.
"Ας πούμε ότι είναι ένα σύννεφο από φως και σκοτάδι που σε τυλίγει, καθώς σκέφτεσαι ή αισθάνεσαι κάτι. Το φως εξαρτάται από το αν είσαι ευτυχισμένος ή λυπημένος, αν έχεις διαύγεια ή αν νυστάζεις, αν είσαι ενθουσιασμένος ή πλήττεις. Ορισμένοι θνητοί διασχίζουν αυτό τον κόσμο σαν λαμπερά φώτα, άλλοι σαν βαριές σκιές. Όμως, όσο λαμπερό κι αν είναι το φως που σε περιβάλλει, δεν είναι τόσο αληθινό όσο η αγνή σιωπή μέσα σου."
"Γιατί δεν βλέπω τον εαυτό μου όπως με βλέπεις εσύ;" ρώτησε ο Αρθούρος.
"Γιατί αυτό το ενεργειακό πεδίο λειτουργεί σαν μανδύας. Κάποιοι μανδύες είναι πυκνοί, κάποιοι διάφανοι και κανένας άνθρωπος δεν φοράει τον ίδιο ακριβώς μανδύα με έναν άλλο. Παρ' όλ' αυτά, μοιάζετε όλοι σαν κινούμενα σύννεφα. Μέχρι να αφαιρέσετε από την ψυχή σας τα στρώματα που την περικλείουν, δεν πρόκειται να αναγνωρίσετε τον καθάριο, άχρονο πυρήνα του κέντρου σας.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ TO ΜΑΘΗΜΑ
Στο εργαστήρι της αλχημείας, τα τέσσερα στοιχεία - η γη, ο αέρας, το νερό και η φωτιά - συνδυάστηκαν μυστηριωδώς για να δημιουργήσουν το μαγικό τελικό προϊόν που λέγεται ζωή. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι είστε πλασμένοι από γη, αέρα και νερό, τα οποία αναμίχθηκαν ξανά από κάποια πρωτύτερη μορφή, όπως η τροφή. Ωστόσο, η φωτιά που πυροδοτεί αυτά τα άψυχα υλικά δεν μπορεί να συλληφθεί, γιατί δεν είναι μια ορατή φλόγα ή έστω μεταβολική θερμότητα. Είναι, απλούστατα, η φωτιά της μεταμόρφωσης. Συνεπώς, εσείς είστε η μεταμόρφωση, εκείνος που την πραγματοποιεί κι εκείνος που την υφίσταται. Είστε ο αλχημιστής του εαυτού σας και μεταστοιχειώνετε διαρκώς άτονα, άψυχα μόρια στη ζώσα ενσάρκωσή σας. Αυτή είναι η πιο δημιουργική και μαγική πράξη που αναλαμβάνετε να φέρετε σε πέρας.
Δεν υπάρχει όριο στα θαύματα αυτής της αλχημείας. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, μπορείτε να διαβάζετε ένα βιβλίο, να χωνεύετε ένα γεύμα, να παρασκευάζετε πρωτεΐνες και ένζυμα, να αποθηκεύετε πληροφορίες στη μνήμη, να αναπνέετε, να αναπτύσσεστε, να νιώθετε το περιβάλλον σας, να επουλώνετε μια πληγή, να αποκαθιστάτε νεκρά κύτταρα, να αμύνεστε ενάντια σε ιούς και να κάνετε παράλληλα αμέτρητες άλλες δραστηριότητες. Όλες αυτές οι μεταμορφώσεις περνούν απαρατήρητες. Ο αλχημιστής είναι αθέατος, δουλεύει στα παρασκήνια κι ελάχιστοι από μας αποφασίζουμε ποτέ να ανακαλύψουμε ποιος είναι. Η κατοικία του δεν βρίσκεται στο χώρο και το χρόνο, αλλά στο άχρονο, πέρα από τη μνήμη.
Καθίστε για ένα λεπτό ήρεμοι και φανταστείτε ότι είστε σε θέση να δείτε τη ζωή σας σαν πάπυρο που ξετυλίγεται αντίστροφα, για να εξετάσετε ένα-ένα τα γεγονότα του παρελθόντος. Αρχίστε να μελετάτε τον πάπυρο, ώσπου να φτάσετε σε κάποια γνώριμη σκηνή, όπως για παράδειγμα την ημέρα που προσληφθήκατε στην τωρινή σας θέση. Σταθείτε για λίγο εκεί κι ύστερα προχωρήστε πιο πίσω ακόμα, ας πούμε στο πανεπιστήμιο. Συνεχίστε να ξετυλίγετε τον πάπυρο, περνώντας απ' το γυμνάσιο, το δημοτικό, το νηπιαγωγείο. Προσπαθήστε να δείτε καθαρά αυτές τις σκηνές, όταν ήσασταν έφηβος, μικρό παιδί, μωρό. Δεν έχει σημασία αν δεν εμφανίζονται μπροστά σας ζωηρές εικόνες. Αν έχετε έστω και μια αίσθηση του πως ήταν ο εαυτός σας σ' εκείνες τις ηλικίες, αυτό αρκεί.
Τώρα πηγαίνετε πιο πίσω, στη μέρα της γέννησης σας - εδώ θα επιστρατεύσετε, βέβαια, τη φαντασία σας - και μετά δείτε τον εαυτό σας σαν έμβρυο, ύστερα σαν μια συγκέντρωση διάφανων κυττάρων που σχηματίζουν μια σφαίρα. Παρατηρήστε τη σφαίρα να συρρικνώνεται, ώσπου να μείνουν δύο κύτταρα και μετά ένα. Τέλος, προχωρήστε και φανταστείτε τον εαυτό σας πριν απ' όλ' αυτά, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα κύτταρο με το οποίο να ταυτίζεστε.
Καθώς διασχίζετε αυτό το κατώφλι, προσέξτε ότι η ταυτότητά σας δεν εξαλείφεται. Ακόμα και δίχως ορατή εικόνα ή σώμα, παραμένετε αυτό που πραγματικά είστε: μια επίγνωση που παρατηρεί και μένει αναλλοίωτη, ακόμη κι αν αλλάζει αδιάκοπα το σκηνικό της ζωής σας. Αυτή είναι η ταυτότητά σας ως επίγνωση - ένας δραστήριος, σοφός αλχημιστής, που στέκει ελεύθερος, πίσω από τη σκηνή της αέναης μεταμόρφωσης.
Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε την εξαφάνιση αυτής της επίγνωσης. Με λίγα λόγια, σκεφτείτε μια εποχή στην οποία δεν υπήρχατε ακόμα. Πρόκειται για κάτι αδύνατο, γιατί ο αλχημιστής δεν είναι παγιδευμένος στη σφαίρα του χρόνου, όπου όλα τα συμβάντα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Με τον ίδιο τρόπο, μπορείτε να ξετυλίξετε τον πάπυρο του μέλλοντος και να προσπαθήσετε να φανταστείτε τον εαυτό σας νεκρό και πλήρως απόντα. Κι αυτό είναι εξίσου αδύνατο. 'Όταν φτάσετε στο τέρμα της μνήμης, των αισθήσεων, των συναισθημάτων, της φαντασίας και των ιδεών, εκείνο που εξακολουθεί να υφίσταται είναι ο εαυτός σας σε αγνή μορφή ως ένστικτο ζωής, που εισρέει ακατάπαυστα στην οφθαλμαπάτη της Δημιουργίας. Αυτή η ροή λαμβάνει χώρα ως αέναη μεταμόρφωση - είναι η αλχημεία της ύπαρξης που εκτείνεται πέρα από όλους τους κόσμους.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ