Όλοι έχουμε έναν σκιώδη εαυτό, που αποτελεί μέρος της συνολικής μας πραγματικότητας.Ο ίσκιος αυτός δεν έχει πρόθεση να σας πληγώσει, αλλά να υποδείξει τις ατέλειες σας.Η αποδοχή του ίσκιου μπορεί να τον θεραπεύσει.Μόλις Θεραπευτεί, μετατρέπεται σε αγάπη.
Όταν αρχίσετε να ζείτε συμφιλιωμένοι με όλα τα αντίθετα γνωρίσματα σας, θα βιώνετε τον πλήρη εαυτό σας, όπως ο μάγος.
"Ποτέ δεν δείχνεις να υποφέρεις από μοναξιά", είπε μια μέρα ο Αρθούρος στο δάσκαλό του. Υπήρχε μια χροιά ζήλιας στον τόνο της φωνής του. Ο Μέρλιν τον κοίταξε προσεκτικά.
"Είναι αδύνατο να νιώθει κανείς μοναξιά", αποκρίθηκε.
"Εσύ μπορεί να το βλέπεις έτσι, αλλά..." Το αγόρι δαγκώθηκε. Ωστόσο δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και τελικά ξέσπασε: "Κι όμως, δεν είναι αδύνατο. Σ' αυτό το δάσος δεν υπάρχει ψυχή εκτός από σένα κι εμένα και παρόλο που σ' αγαπώ σαν πατέρα μου, υπάρχουν στιγμές που..." Μην ξέροντας τι άλλο να πει, ο Αρθούρος σώπασε.
"Είναι αδύνατο να νιώθει κανείς μοναξιά", επανέλαβε πιο σταθερά ακόμη ο μάγος.
Η περιέργεια υπερσκέλισε τα υπόλοιπα συναισθήματα του Αρθούρου. "Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί", είπε.
"Κοίταξε, σ' αυτό το ζήτημα υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων που θα μας απασχολήσουν", άρχισε ο Μέρλιν. "Οι μάγοι και οι θνητοί. Είναι αδύνατο να νιώσει μοναξιά ένας θνητός, επειδή υπάρχουν τόσες προσωπικότητες που μάχονται μέσα του. Ένας μάγος είναι αδύνατο να νιώσει μοναξιά, γιατί δεν έχει μέσα του κανέναν.
"Δεν καταλαβαίνω. Ποιος είναι μέσα μου εκτός από τον εαυτό μου;"
"Πρώτα απ' όλα πρέπει να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που αποκαλείς εαυτό σου. Παρά την αίσθηση ότι είσαι μοναδικός, στην πραγματικότητα είσαι μια σύνθεση πολλών ανθρώπων και οι πολλαπλές σου προσωπικότητες δεν συμβιώνουν πάντοτε ειρηνικά – το αντίθετο, μάλιστα. Είσαι διχασμένος σε δεκάδες φατρίες, που η κάθε μια παλεύει να κατακτήσει το σώμα σου."
"Αυτό ισχύει για όλους;" ρώτησε το αγόρι.
"Φυσικά. Ώσπου να ανακαλύψεις το δρόμο της ελευθερίας, θα είσαι αιχμάλωτος της διαμάχης που συντελείται ανάμεσα στις εσωτερικές σου προσωπικότητες. Η πείρα μ' έχει μάθει ότι οι θνητοί στήνουν πάντοτε πολέμους με κάθε δυνατό συνδυασμό αντιπάλων."
"Εγώ, πάντως, εξακολουθώ να νιώθω σαν ένα άτομο", διαμαρτυρήθηκε ο Αρθούρος.
"Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό", απάντησε ο Μέρλιν. "Αυτή η αίσθηση της ακεραιότητας που έχεις είναι προϊόν της συνήθειας. Εξίσου εύκολα θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου όπως σου τον περιέγραψα. Η δική μου εκδοχή είναι πιο αληθινή, επειδή εξηγεί γιατί οι θνητοί μοιάζουν τόσο συγχυσμένοι και αντιφατικοί στα μάτια ενός μάγου. Με λίγα λόγια, η κάθε μου συνάντηση μ' ένα θνητό είναι τόσο απίστευτη, που ώρες-ώρες νομίζω πως πίσω από το σουλούπι του συνομιλητή μου κρύβεται ένα ολόκληρο χωριό."
Ο Αρθούρος έπεσε σε περισυλλογή. "Τότε, γιατί αισθάνομαι τόσο μόνος; Γιατί, η αλήθεια είναι, Δάσκαλε, πως έτσι νιώθω."
Ο Μέρλιν έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα στο μαθητή του. "Ομολογουμένως, είναι περίεργο να αισθάνεσαι μόνος όταν τόσοι άνθρωποι πασχίζουν να κυριεύσουν το σώμα σου. Εγώ, όμως, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μοναξιά υφίσταται όσο υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. Όσο υπάρχουν το 'εγώ' και το 'εσύ', θα υπάρχει και μια αίσθηση διάστασης - και η διάσταση συμβαδίζει με την αποξένωση. Η μοναξιά είναι συνώνυμο της αποξένωσης."
"Πάντα, όμως, θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στον κόσμο", αντέκρουσε ο Αρθούρος.
"Είσαι τόσο σίγουρος γι' αυτό;" απάντησε ο Μέρλιν. "Άνθρωποι θα υπάρχουν πάντα - αυτό είναι αναμφισβήτητο - θα είναι, όμως, άλλοι άνθρωποι; Κάνε υπομονή ώσπου να φτάσεις στο τέρμα του δρόμου του μάγου, κι υστέρα τα ξαναλέμε."
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Μια προσεκτική ενδοσκόπηση θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε ότι υπάρχουν μέσα σας πολλές προσωπικότητες που ανταγωνίζονται ποια θα χρησιμοποιήσει το σώμα σας. Για παράδειγμα, η σύγκρουση ανάμεσα στο καλό και το κακό γεννάει δύο προσωπικότητες: του αγίου και του αμαρτωλού. Αυτές δεν παύουν ποτέ να διαπληκτίζονται - η μια πλευρά ελπίζει διαρκώς να είναι αρκετά καλή ώστε να ικανοποιήσει το Θεό, ενώ η άλλη αφήνεται στα "κακά" της ένστικτα, που δεν μπορούν πάντα να αναχαιτισθούν.
Ύστερα, υπάρχουν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεστε - του παιδιού, του γονέα, του αδελφού, του αρσενικού ή θηλυκού, για να μην αναφέρουμε το επάγγελμα σας: γιατρός, δικηγόρος, ιερέας, κοινωνικός λειτουργός και ούτω καθεξής. Το κάθε ένα απ’ αυτά διεκδικεί τα δικαιώματά του μέσα σας και προσπαθεί να υπερσκελίσει τις φωνές των υπόλοιπων για να περάσει τη δική του στενόμυαλη άποψη. Δεν θίξαμε καν την εθνικότητα ή το θρήσκευμά σας - από μόνα τους, αυτά, μπορούν να δημιουργήσουν ατέρμονη σύγχυση.
Αυτές οι προσωπικότητες βρίσκονται συνήθως σε διαμάχη. Ευτυχία ονομάζουμε την κατάσταση εκείνη στην οποία μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης καταλαγιάζει. Όταν γεννηθήκατε, δεν είχε κηρυχθεί μέσα σας αυτός ο πόλεμος, γιατί οι επιθυμίες των μωρών δεν ανταγωνίζονται η μια την άλλη. Για παράδειγμα, οι φωνές που διακηρύττουν το καλό ή το κακό έρχονται αργότερα, όταν το παιδί μεγαλώσει αρκετά, ώστε να διδαχτεί αυτές τις έννοιες από τους γονείς του.
"Δεν μπορείς να γίνεις μάγος αν δεν μάθεις να σκέφτεσαι ξανά σαν μωρό’’, είπε ο Μέρλιν.
"Πώς σκέφτεται ένα μωρό;" ρώτησε ο Αρθούρος.
"Κυρίως με τις αισθήσεις του. Το μωρό νιώθει πότε πεινάει ή νυστάζει. Μπροστά σε οποιοδήποτε ερέθισμα, το μωρό μπορεί να αισθανθεί αν αυτό του προκαλεί ηδονή ή πόνο και αντιδρά ανάλογα. Ένα μωρό δεν έχει αναστολές στο να επιθυμεί την ηδονή και να αποφεύγει τον πόνο."
"Μα, δεν κάνουν και τίποτε σπουδαίο τα μωρά", είπε το αγόρι. "Κλαίνε, χαμογελούν, τρώνε και κοιμούνται."
"Πολλοί θνητοί θα ήταν πολύ τυχεροί αν συνέχιζαν να τα κάνουν όλα αυτά και ως ενήλικες", μουρμούρισε ο Μέρλιν. "Η ύπαρξη μας σ' ετούτο τον κόσμο σε κατάσταση μακαριότητας είναι ένα αληθινό επίτευγμα’’.
Το αθώο ένστικτο ενός νεογέννητου για το τι είναι καλό και τι κακό χάνεται γρήγορα. Αρχίζουν να ξυπνούν μέσα του οι φωνές, πρώτα εκείνη της μητέρας, που λέει "ναι" και "όχι", "καλό μωράκι", "κακό μωρό". Όταν τα "ναι", τα "όχι", το "καλό" και το "κακό" συμπίπτουν με εκείνο που θέλει το μωρό, τότε δεν πειράζει. Αναπόφευκτα, όμως, φθάνει η στιγμή της ρήξης ανάμεσα στις ανάγκες του μωρού και τις προσδοκίες των γονιών. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος αρχίζουν να συγκρούονται. Πολύ σύντομα, φυτεύονται οι σπόροι της ενοχής και της ντροπής. Η ατρόμητη ιδιοσυγκρασία του νεογέννητου αμαυρώνεται απ' το φόβο. Το παιδί έχει μάθει κιόλας να αμφισβητεί τα ένστικτά του. Η εσωτερική παρόρμηση που δήλωνε "Αυτό θέλω" μετατρέπεται στην ερώτηση: "Επιτρέπεται να το θέλω αυτό;"
Σπαταλάμε ολόκληρη τη ζωή μας για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην κατάσταση της αυτοαποδοχής με την οποία γεννηθήκαμε. Με το πέρασμα των χρόνων αυξάνονται τα ερωτηματικά κι εμείς καταχωνιάζουμε όσο περισσότερη αμφιβολία, ντροπή, ενοχή και φόβο μπορούμε στις μυστικές σπηλιές και τα σκοτεινά κελάρια της ψυχής μας. Αυτά τα συναισθήματα παραμένουν ζωντανά, όσο βαθιά κι αν τα έχουμε κρύψει. Όλες οι εσωτερικές συγκρούσεις, που τόσο δυσκολευόμαστε να συμφιλιώσουμε, οδηγούν στα χνάρια ενός σκιώδους εαυτού.
"Είναι ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει στην αυλή σου", είπε μια μέρα ο Μέρλιν στον Αρθούρο, που είχε γίνει ήδη πια βασιλιάς. "Δεν ήξερα ότι εσείς οι θνητοί κάνετε όλοι την ίδια δουλειά."
"Ποια δουλειά, δηλαδή;" ρώτησε απορημένος ο παλιός του μαθητής.
"Αυτή του δεσμοφύλακα", απάντησε ο Μέρλιν, χωρίς να επεκταθεί περισσότερο.
Στα μάτια ενός μάγου, είμαστε όλοι δεσμοφύλακες του σκιώδους εαυτού μας. Ο ασυνείδητος νους είναι η φυλακή όπου βρίσκονται κλεισμένες οι ανεπιθύμητες ενέργειες, όχι επειδή πρέπει, αλλά γιατί έχουν αποτυπωθεί μέσα μας οι χρόνιες καταφάσεις και αρνήσεις, το καλό και το κακό. Αφού συλλογίστηκε τα λόγια του Μέρλιν, ο Αρθούρος τον πλησίασε ξανά και είπε: "Δεν θέλω να είμαι δεσμοφύλακας. Πώς μπορώ ν' αλλάξω;"
"Είναι πανεύκολο", αποκρίθηκε ο Μέρλιν. "Φρόντισε μόνο να αντιληφθείς ότι παίζεις και τους δύο ρόλους - και αυτόν του δεσμοφύλακα και αυτόν του κρατούμενου. Αν είσαι και οι δύο όψεις του νομίσματος, τότε καμιά τους δεν είσαι εσύ, εφόσον αναιρούν την άλλη.. Συνειδητοποίησέ το αυτό και θα λευτερωθείς."
Μα δεν ξέρω πώς", διαμαρτυρήθηκε ο Αρθούρος. "Πώς να βρω αυτό τον σκιώδη εαυτό που λες;"
"Τέντωσε τ' αυτιά σου. Όπως όλοι οι φυλακισμένοι, έτσι κι αυτός προσπαθεί να μεταδώσει μηνύματα, χτυπώντας με τα δάχτυλα τον τοίχο του κελιού του."
Ο σκιώδης εαυτός δεν είναι παρά άλλος ένας ρόλος ή προσωπικότητα που μας ακολουθεί, δεν τον επιδεικνύουμε, όμως, δημόσια. Συνήθως, είναι πολύ συνεσταλμένος ή φοβισμένος για να βγει στην επιφάνεια. Ωστόσο, η ύπαρξη του είναι αδιαμφισβήτητη, γιατί ο καθένας από μας έχει επινοήσει τον δικό του ίσκιο’ μια περσόνα που έχει αναλάβει να μεταφέρει όση αρνητική ενέργεια δεν καταφέραμε να εκτονώσουμε. Για ένα νεογέννητο μωρό, δεν υφίσταται το πρόβλημα της συσσώρευσης "κακών" ή βλαβερών συναισθημάτων. Μόλις ρίξεις κάτι αρνητικό στο περιβάλλον ενός μωρού, αυτό αμέσως θα κλάψει ή θα αποστρέψει το κεφάλι του.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά υγιή αντίδραση, γιατί με το να εκφράζεται τόσο ελεύθερα, ένα μωρό μπορεί να απαλλαγεί από ενέργειες που διαφορετικά θα στοιβάζονταν μέσα του. Μεγαλώνοντας, βέβαια, μάθαμε ότι η αυθόρμητη έκφραση δεν είναι πάντοτε πρέπουσα. Για χάρη της ευγένειας ή του τακτ, της κοινωνικής μας θέσης ή της μίμησης των γονεϊκών προτύπων, μάθαμε να συγκρατούμε μέσα μας την αρνητική ενέργεια. Γίναμε μπαταρίες που φόρτιζαν με όλο και περισσότερους εαυτούς, ώσπου τώρα, ως ενήλικες, είμαστε γεμάτοι από χρόνιο θυμό, απογοήτευση, πικρία και φόβο. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι έχουμε ξεχάσει το ένστικτο αποφόρτισης των μπαταριών μας.
"Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δεις κάποτε πόσο πολύ μοιάζεις με βόμβα", είπε μια μέρα ο Μέρλιν στο μαθητή του, όταν ήταν ακόμα έφηβος.
"Τι είναι βόμβα;"
"Αν ζούσες προς τα πίσω το χρόνο, που είναι άλλωστε και ο σωστότερος τρόπος για να ζει κανείς, θα ήξερες." Ο Μέρλιν έκανε μια σκεφτική παύση. "Φαντάσου ένα ασκί που το φουσκώνεις μέχρι να σκάσει. Η βόμβα λειτουργεί βάσει της ίδιας αρχής, μόνο που σκάει τόσο δυνατά που σκοτώνει ανθρώπινες ζωές."
"Ω, Θεέ μου", είπε τρομαγμένος ο Αρθούρος. "Δεν μπορεί να αποτραπεί αυτό στο μέλλον;"
"Όχι, δεν κατάλαβες. Οι βόμβες εκρήγνυνται ακριβώς επειδή σκοτώνουν ανθρώπινες ζωές. Αυτή είναι η δουλειά τους. Ανέφερα το παράδειγμα, επειδή οι θνητοί μοιάζουν πολύ με βόμβες, έτσι όπως ζουν, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εκραγούν. Η ανατίναξη των σράπνελ - έτσι θα ονομάζονται τα θραύσματα της βόμβας - δεν είναι παρά η έκρηξη ενός θυμού που ξαφνικά εκδηλώνεται. Πράγματι, αν οι θνητοί μπορούσαν να εκραγούν και να σπείρουν το θάνατο δίχως το φόβο των αντιποίνων, οι περισσότεροι θα το έκαναν."
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Ο τερματισμός του εσωτερικού σας πολέμου σημαίνει να σταματήσουν οι εχθροπραξίες ανάμεσα σε όλες σας τις προσωπικότητες. Μπορείτε να ανακουφίσετε τον σκιώδη εαυτό σας από το βάρος της συσσωρευμένης ενέργειας του παρελθόντος και να δημιουργήσετε έτσι τις συνθήκες για ειρήνευση, εφόσον είναι ο φόβος του πόνου που κάνει τις εσωτερικές φωνές σας να αντιμετωπίζουν με καχυποψία η μια την άλλη. Για να αρχίσετε, όμως, να διαλύετε αυτές τις εσωτερικές εντάσεις, θα πρέπει να γνωρίσετε από τι είναι φτιαγμένες οι διάφορες προσωπικότητές σας.
Οι εσωτερικές προσωπικότητες είναι πάντοτε φτιαγμένες απ' το ίδιο υλικό - κάποια παλιά ενέργεια, συνδεδεμένη με μια ανάμνηση.
Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι σας τιμωρούν, σε παιδική ηλικία, για κάτι που δεν κάνατε. Η αρνητική ενέργεια του παραπόνου ή της αδικίας προσκολλάται στη συγκεκριμένη ανάμνηση κι εσείς αρχίζετε να χτίζετε μια προσωπικότητα - του πικραμένου παιδιού - η οποία θα βιώνει την περιορισμένη του άποψη των πραγμάτων, μέχρις ότου αποδεσμευτεί αυτή η ενέργεια. Το πικραμένο παιδί είναι απλώς μια ανάμνηση που περιμένει να απαλλαγεί από την κακή του ενέργεια κι ώσπου να συμβεί αυτό, θα μείνει φυλακισμένο μέσα σας.
Επειδή έχετε αναμνήσεις που φέρνουν και επώδυνους αλλά και χαρούμενους συνειρμούς, οι εσωτερικές προσωπικότητες έχουν άλλοτε δυσάρεστες κι άλλοτε ευχάριστες μορφές. Είναι ευχάριστο να θυμάστε τη στιγμή που ανταμειφθήκατε για την καλή απόδοσή σας - είναι δυσάρεστη μια αντίθετη ανάμνηση επίπληξης. Ωστόσο, αυτές οι αντικρουόμενες μνήμες δεν αναιρούν η μια την άλλη: διατηρούν την ακεραιότητά τους κι έρχονται σε ρήξη με την αντίθετή τους. Είναι στη φύση της ανθρώπινης κρίσης να λέει, "Έχω δίκιο", ακόμα κι αν η επόμενη εμπειρία είναι εντελώς αντιφατική. Η δυσμενής κριτική ή η άδικη τιμωρία θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν μέσα σας, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά την ιστορία τους, ενώ, παραδίπλα, η θετική ενέργεια της ανταμοιβής και της ορθής μεταχείρισης θα εκφράζει κι αυτή τη δική της άποψη.
Μπορείτε εύκολα να έρθετε σε επαφή με αυτές τις συσσωρευμένες μορφές ενέργειας. Καθίστε για λίγο μόνοι σ' ένα ήσυχο δωμάτιο. Εισπνέετε κι εκπνέετε ήρεμα. Τώρα, χωρίς να αλλάξετε το ρυθμό της αναπνοής σας, παρατηρήστε την αβίαστη ροή της. Μην κάνετε τίποτε άλλο μέχρι να εδραιώσετε αυτή την ομαλή, χαλαρή αναπνοή. Όταν το επιτύχετε, προσπαθήστε να ανακαλέσετε ένα έντονα δυσάρεστο συμβάν από το παρελθόν σας, το οποίο να περικλείει ισχυρά αρνητικά συναισθήματα, όπως ντροπή, ταπείνωση ή ενοχή. Θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, μια φορά που σας έπιασαν να αντιγράφετε σ' ένα διαγώνισμα ή να κλέβετε κάτι. Δεν έχει σημασία αν αυτό το παράπτωμα ήταν ασήμαντο ή σοβαρό - εκείνο που ψάχνετε εσείς είναι κάποιο πολυκαιρισμένο συναίσθημα.
Φέρτε μια ζωηρή εικόνα εκείνου του συμβάντος στο μυαλό σας κι αφήστε τον εαυτό σας να νιώσει ξανά τα συναισθήματα που το συνόδευαν. Ύστερα, παρατηρήστε την αναπνοή σας: δεν θα είναι πια αβίαστη. Ανάλογα με το είδος του συναισθήματος που έχει επανέλθει στο νου, η αναπνοή σας θα έχει γίνει κοφτή ή ακανόνιστη - μπορεί να αισθανθείτε ακόμα κι ότι σας κόβεται η ανάσα. Αυτές οι αλλαγές αποδεικνύουν ότι η αναπνοή είναι ένας πιστός καθρέφτης της διαδικασίας της σκέψης και ιδιαίτερα κάθε συναισθήματος που ανακαλείται στη μνήμη. Αυτό που βιώνετε είναι τα τρία στοιχεία για τα οποία μιλήσαμε προηγουμένως: η μνήμη η ενέργεια και η προσκόλληση. Όταν αυτά τα τρία συναντηθούν, έχουμε τη γέννηση μιας υποπροσωπικότητας.
Όλες οι υποπροσωπικότητες επιζητούν το ίδιο πράγμα: να βρουν την έκφρασή τους μέσα από σας. Το μωρό που κλαίει, το μοναχικό παιδί, ο απελπισμένος έφηβος, ο ερωτευμένος νέος, ο φιλόδοξος επαγγελματίας - όλοι θέλουν να ζήσουν μέσα από σας. Κι έτσι κάνουν, κατά κάποιο τρόπο. Καμιά απ' αυτές τις προσωπικότητες δεν ικανοποιείται ποτέ απόλυτα - συνεπώς, σπρώχνουν η μια την άλλη για μια θέση στον ήλιο - ή στις σκιές.
Η σύγκρουση που ακολουθεί είναι που κάνει την ανθρώπινη ζωή τόσο διφορούμενη, τόσο γεμάτη από φως και σκοτάδι μαζί. Πάντως, ο μάγος ζει μονάχα στο φως. Όπως και το μωρό, δεν συγκρατεί καμιά ενέργεια. Έχοντας απαλλαγεί από όλες τις προσκολλήσεις της μνήμης που ανεφοδιάζουν τα όπλα του εσωτερικού μας πολέμου, ο μάγος ζει δίχως καμιά προσωπικότητα, στο πεδίο της καθαρής επίγνωσης. Η μεταπήδηση από τη θνητή μας κατάσταση στην κατάσταση του μάγου ίσως φαίνεται μυστηριώδης, αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς φυσική. Το μόνο που χρειάζεται είναι η ισορροπία, την οποία η ροή της ζωής είναι απόλυτα ικανή να μας εξασφαλίσει.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι αποδέσμευσης παλιών εντάσεων. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς είναι απλούστατα να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή τους. Για παράδειγμα, αντί να αρνείστε ότι νιώθετε ντροπή ή ενοχές, αντικριστέ τον εαυτό σας κατάματα και πείτε, "Ναι, έτσι νιώθω". Η στιγμή μιας τέτοιας αυτογνωσίας είναι συχνά αρκετή, εφόσον όλες αυτές οι συσσωρευμένες εντάσεις παγιδεύονται μέσα μας επειδή ακριβώς τις απαρνιόμαστε. Αν ξεπεράσετε αυτή την άρνηση, έχετε κερδίσει τη μισή μάχη. Η αναγνώριση είναι μια μορφή αυτοαποδοχής. Δεν χρειάζεται να πείτε, "Δεν πειράζει που αισθάνομαι ντροπή κι ενοχές", γιατί το ζητούμενο είναι η αποδέσμευση των παλιών ενεργειών, όχι η διαιώνισή τους. Το σωστότερο είναι να πείτε, Έχω αυτά τα συναισθήματα. Είναι Πέρα για πέρα αληθινά".
Μια από τις δραστικότερες τεχνικές για να ξεπεράσετε την άρνηση είναι και πάλι η αναπνοή. Ξαπλώστε σ' ένα ήσυχο δωμάτιο και χαλαρώστε. Τώρα πάρτε μια εισπνοή όπως εσείς προτιμάτε - ρηχή ή βαθιά, γρήγορη ή αργή - κι υστέρα εκπνεύστε με την ίδια φυσικότητα. Μη καταβάλετε προσπάθεια, απλώς αφήστε τον αέρα να βγει από μέσα σας. Ίσως πιάσετε τον εαυτό σας να αναστενάζει ή να ασθμαίνει - αφεθείτε.
Τώρα πάρτε μια ακόμα εισπνοή και πάλι εκπνεύστε ελεύθερα, χωρίς πίεση ή συγκράτηση. Καθώς εξακολουθείτε να αναπνέετε έτσι, επιτρέψτε σε όσα συναισθήματα ή εικόνες βγουν στην επιφάνεια να αποδεσμευτούν. Μπορείτε να βοηθήσετε τη διαδικασία, με το να εστιάσετε την προσοχή στην καρδιά σας ή σε όποιο άλλο μέρος του σώματος έχετε αισθήσεις - ορισμένα σημεία του σώματός μας είναι στενά συνδεδεμένα με τα συναισθήματα.
Ενώ συνεχίζετε αυτή την άσκηση, οι συσσωρευμένες ενέργειες θα αρχίσουν να ρέουν προς τα έξω. Στα συμπτώματα αυτής της απελευθέρωση ς περιλαμβάνονται αμυδρές αναμνήσεις, ίχνη συναισθημάτων ή ακόμη κι έντονες συγκινησιακές εκδηλώσεις, όπως είναι το κλάμα. (Αν τα συναισθήματα αρχίσουν να σας κατακλύζουν, σταματήστε την άσκηση και ξεκουραστείτε για πέντε λεπτά με κλειστά τα μάτια.) Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αποθηκεύσει τόση πολλή ενέργεια, που σύντομα αποκοιμιούνται κατά τη διάρκεια αυτών των αναπνοών. Αυτό είναι σημάδι βαθιάς κόπωσης που απελευθερώνεται απ' το σώμα σας.
Αν δεν αισθανθείτε καμιά αποδέσμευση ενέργειας με τις μορφές που ήδη σας περιέγραψα, τότε σας συγκρατεί ο νους σας. Μπορείτε να ξεπεράσετε αυτή τη νοητική αναχαίτιση, με το να αλλάξετε ελαφρά την αναπνοή σας: προσπαθήστε να την κάνετε ρηχή, κοφτή και κάπως βιαστική. Αυτή η γρήγορη, αβαθής, ρυθμική ανάσα θα αποσπάσει τον συνειδητό νου σας και θα επιτρέψει στις ενέργειες να του ξεγλιστρήσουν. Μπορείτε να εφαρμόσετε αυτή τη λαχανιαστή αναπνοή για ένα-δύο λεπτά, αλλά όχι περισσότερο, γιατί η έκλυση ενέργειας ίσως γίνει υπερβολικά ισχυρή.
Με την επανάληψη αυτής της άσκησης μπορείτε να εκπνεύσετε παλιές εντάσεις, αλλά είναι επίσης πολύ χρήσιμη για να μάθετε να αποδεσμεύετε κάθε νέο συναίσθημα που γυρεύει διέξοδο. Όπως κάθε άλλη πλευρά του εαυτού σας, ο ίσκιος σας θέλει να εκφραστεί και να κερδίσει την ελευθερία του. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι να βρείτε έναν φυσικό, εύκολο τρόπο για την απελευθέρωση αρνητικής ενέργειας, αντί να την καταχωνιάζετε στα κρυφά μπουντρούμια του νου.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΗ