Τα Ηλύσια Πεδία βρίσκονται σε πεδία ανθρακούχων πλανητών υπερουρανίων κρυστάλλων ή πολυτίμων λίθων, στην περιοχή του αστρικού δαχτυλίου Nebula M-57, μεταξύ των άστρων β` και γ` του Αστερισμού της Λύρας.
Καλύπτονται από έναν γιγαντιαίο στρόβιλο διαυγούς κρυσταλλικής ενέργειας, η οποία βοηθά τις ψυχές να μεταφέρονται από το ένα επίπεδο στο άλλο, ή στην αλλαγή της κατάστασης στο εσωτερικό των Ηλυσίων Πεδίων. Η διαφάνεια και η καθαρότητα των κρυστάλλων αλλά και η εναλλαγή των χρωμάτων, δημιουργούν στις ψυχές συνθήκες ευδαιμονίας.
Οι κοσμικές συνθήκες της περιοχής των Ηλυσίων Πεδίων, δεν μοιάζουν σε τίποτα με την αίσθηση του τρισδιάστατου χώρου και των συνθηκών φωτισμού, όπως αυτές εκδηλώνονται στον πλανήτη μας. Είναι τελείως έξω από τις δικές μας αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου.
Στον χώρο των Ηλυσίων Πεδίων η ψυχή μορφοποιείται σε ανθρώπινο σχήμα ελαφρώς φωτεινό και διατηρεί την καλύτερη μορφή του σώματος της τελευταίας ενσάρκωσης, χωρίς να χάνει καθόλου από τα χαρακτηριστικά που είχε όταν ζούσε στον δικό μας τρισδιάστατο χώρο. Ο χρόνος δεν έχει καμμιά επίδραση στην ψυχή, η οποία δεν γερνά.
Στα Ηλύσια Πεδία, οι ενεργειακοί στρόβιλοι των ψυχών καθαρίζονται τελείως από τις σκιές και τα μελανά στίγματα με τα οποία είχαν μολυνθεί κατά την ενσάρκωση τους στον πλανήτη μας, εξαγνίζονται τελείως και αναδιατάσσονται, προκειμένου να σταλούν στο "σημείο τομής όλων των παραλλήλων", είτε για να λάβουν εντολή νέας ενσάρκωσης, είτε για να αναλάβουν αποστολή σε άλλα επίπεδα φωτός.
Τα τοπία και όλα όσα συνιστούν την γήινη πραγματικότητα, όπως δένδρα, φυτά, θάλασσες, νερά, πτηνά και ζώα, καθώς και οι εναλλαγές εποχών, είναι αποτέλεσμα εικονικών εξομοιωτών, ώστε οι ψυχές να μην λυπούνται και να νοιώθουν μαρασμό που εγκατέλειψαν τα υλικά πεδία. Η ατμόσφαιρα είναι λεπτή, αιθερική και η θερμοκρασία αμετάβλητη. Οι συνθήκες φωτισμού είναι επίσης αμετάβλητες και μοιάζουν με τις συνθήκες φωτισμού του πλανήτη μας λίγο πριν και κατά την ανατολή του ήλιου.
Υπεύθυνοι των Ηλυσίων Πεδίων είναι οι οντότητες της"Φωτεινής Ομίχλης"..
Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.
Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.
Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.
Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.
Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.
Οι αναφορές για τα Ηλύσια Πεδία στην αρχαία γραμματεία μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ είναι σπανιότατες. Στο Thesaurus Linguae Graecae (TLG) εμφανίζονται μόνο δύο: Υπάρχει μία στην Οδύσσεια (Οδ 4.556) και μία αναφορά του Αριστοτέλη στο ίδιο χωρίο του Ομήρου:
Οδύσσεια:
… τὸν δ' ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα,
νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς, ἥ μιν ἀνάγκῃ
ἴσχει• ὁ δ' οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι•
οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,
οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ' εὐρέα νῶτα θαλάσσης.
σοὶ δ' οὐ θέσφατόν ἐστι, διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,
Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,
ἀλλά σ' ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης
ἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς, -
τῇ περ ῥηΐστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν•
οὐ νιφετός, οὔτ' ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ' ὄμβρος,
ἀλλ' αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας
Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους, -
Αριστοτέλους :
Προβλήματα 943b.21 ως 943b.23
Διὰ τί ὁ ζέφυρος εὐδιεινὸς καὶ ἥδιστος δοκεῖ εἶναι τῶν ἀνέμων͵ καὶ οἷον καὶ Ὅμηρος ἐν τῷ Ἠλυσίῳ πεδίῳ͵ ἀλλ΄ αἰεὶ ζεφύροιο διαπνείουσιν ἀῆται;
Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.
Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.
Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.
Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.
Οι αναφορές για τα Ηλύσια Πεδία στην αρχαία γραμματεία μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ είναι σπανιότατες. Στο Thesaurus Linguae Graecae (TLG) εμφανίζονται μόνο δύο: Υπάρχει μία στην Οδύσσεια (Οδ 4.556) και μία αναφορά του Αριστοτέλη στο ίδιο χωρίο του Ομήρου:
Οδύσσεια:
… τὸν δ' ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα,
νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς, ἥ μιν ἀνάγκῃ
ἴσχει• ὁ δ' οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι•
οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,
οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ' εὐρέα νῶτα θαλάσσης.
σοὶ δ' οὐ θέσφατόν ἐστι, διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,
Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,
ἀλλά σ' ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης
ἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς, -
τῇ περ ῥηΐστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν•
οὐ νιφετός, οὔτ' ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ' ὄμβρος,
ἀλλ' αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας
Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους, -
Αριστοτέλους :
Προβλήματα 943b.21 ως 943b.23
Διὰ τί ὁ ζέφυρος εὐδιεινὸς καὶ ἥδιστος δοκεῖ εἶναι τῶν ἀνέμων͵ καὶ οἷον καὶ Ὅμηρος ἐν τῷ Ἠλυσίῳ πεδίῳ͵ ἀλλ΄ αἰεὶ ζεφύροιο διαπνείουσιν ἀῆται;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ