το βιβλίο εδώ
(απόδοση: aliengrip)
Η Barbara Bartholic ήταν ειδική στην ύπνωση και ερευνήτρια του φαινομένου των απαγωγών από εξωγήινους - (Πέθανε το 2010)
«Όχι, δεν νομίζω ότι είσαι τρελός Ted», γέλασε η Barbara. «Αν ήσουν, τότε έχω και άλλους τριακόσιους ή τετρακοσίους τρελούς ανθρώπους που μου λένε κάποια πολύ παρόμοια πράγματα. Ίσως όχι απαραίτητα τέτοιες εκπληκτικές συναντήσεις σαν τις δικές σου που αναφέρονται σε εμφανίσεις φαντασμάτων. Όμως από τις λεπτομέρειες που έχεις θυμηθεί για ενδεχόμενες εξωγήινες παρουσίες, ναι, υπάρχουν πιθανές συσχετίσεις με τα στοιχεία που βλέπω να επαναλαμβάνονται σε άλλες αναφορές απαγωγών.»
Ο Ted έριξε προς στιγμήν μια ματιά έξω από το παράθυρο, στην λιμνούλα με τις πάπιες και στην ήσυχη αγροτική έκταση πίσω από το σπίτι της Barbara στην βόρεια Οκλαχόμα. Κατά την διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού με το αυτοκίνητο από το Shreveport της Λουιζιάνα προς το σπίτι της Barbara, ο Ted είχε άφθονο χρόνο να σκεφτεί τις παραφυσικές εμπειρίες του και να συλλογιστεί για τις μυστηριώδεις δυνάμεις πίσω από αυτές. Και καμία από αυτές τις εμπειρίες δεν υπήρξε πιο μυστηριακή από τις πρόσφατες συναντήσεις του με τους ούτως αποκαλούμενους εξωγήινους.
«Μου προκαλεί μεγάλη σύγχυση,» είπε. «Σου έχω πει όλα όσα θυμάμαι συνειδητά, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα που υποκρύπτονται σε όλα αυτά. Θέλω να μάθω όλα όσα μου έχουν συμβεί, Barbara, νομίζω ότι δικαιούμαι να μάθω την αλήθεια. Γι' αυτό είμαι εδώ. Εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα η υπνωτική παλινδρόμηση να με βοηθήσει ώστε να αποκαλυφθεί οτιδήποτε, θέλω να την δοκιμάσω.»
«Ωραία,» συμφώνησε η Barbara. «Θα προσπαθήσουμε να μάθουμε αν η υπόθεσή σου ότι αυτές μπορεί να είναι συναντήσεις με εξωγήινους είναι σωστή. Θεωρώ ότι τα συμπτώματα που μου έχεις περιγράψει, η στέρηση ύπνου, η εξάρτηση από ηρεμιστικά, ο φόβος σου να μένεις μόνος τη νύχτα, είναι συμπτώματα μετα-τραυματικού στρες, και δείχνουν ότι ένα πραγματικό γεγονός κάποιου είδους έχει όντως συμβεί ώστε να τα προκαλέσει. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ύπνωση ως εργαλείο και να προσπαθήσουμε να αποκαλύψουμε οποιεσδήποτε εμπειρίες μπορεί να καταστέλλονται στο υποσυνείδητό σου, αλλά θα σε παρακαλέσω να κατανοήσεις ότι ίσως και να μην βρούμε τίποτα.»
«Το αντιλαμβάνομαι αυτό,» έγνεψε καταφατικά ο Ted.
«Και αν όντως αποκαλύψεις κάτι,» τον προειδοποίησε η Barbara, «πρέπει να σου πω ότι αυτή η επίγνωση μπορεί να προκαλέσει μια μόνιμη αλλαγή στη ζωή σου. Είναι σαν να εισέρχεσαι σε έναν διαφορετικό κόσμο, έναν κόσμο που αλλάζει και διευρύνει την αντίληψή σου για την πραγματικότητα, Ted, και δεν μπορείς έτσι απλά να γυρίσεις και να κάνεις ένα βήμα πίσω, πάνω από αυτό το όριο, από την στιγμή που θα το έχεις διασχίσει. Είσαι σίγουρος ότι είσαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο;»
«Ναι, έτσι νομίζω,» είπε ο Ted. «Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι δεν είμαι φοβισμένος, αλλά δεν γνωρίζω κανέναν άλλο τρόπο για να μπορέσω να προσεγγίσω την αλήθεια. Ας το δοκιμάσουμε.»
Όταν ήταν έτοιμοι για την συνεδρία αργότερα το ίδιο βράδυ, ο Ted είπε στην Barbara ότι ήθελε να εξερευνήσει τις αναμνήσεις του από το βράδυ στην Ατλάντα, όταν το υπνοδωμάτιο του γέμισε με ομίχλη. Εκείνο το βράδυ πάντα τον τάραζε, και έτσι η Barbara τον οδήγησε σε μια ελαφρά υπνωτική κατάσταση και διενήργησε μια αναδρομή πίσω σε εκείνη την εμπειρία. Ο Ted ανακάλεσε στην μνήμη του όλες τις λεπτομέρειες με μεγάλη σαφήνεια, ξαναζώντας όλο τον τρόμο και την σύγχυση για άλλη μια φορά, αλλά δεν προέκυψε καμία νέα πληροφορία.
Η Barbara τότε πρότεινε στον Ted να εξερευνήσει κάποια άλλη εμπειρία. Από τα πολλά χρόνια της εμπειρίας της στην υπνωτική παλινδρόμηση, είχε μάθει να εμπιστεύεται το ασυνείδητο των υποκειμένων σε ύπνωση, ως προς το ότι θα επέτρεπε να αναδυθεί οποιαδήποτε πληροφορία θεωρούσε ότι θα ήταν χρήσιμη.
«Πες μου αν ο νους σου θα σου παράσχει μια σκέψη από μια άλλη εμπειρία,» του πρότεινε. «Δεν είναι απαραίτητο να έχει σχέση με αυτήν που έχουμε εξετάσει ως τώρα, απλά οποιαδήποτε εμπειρία που να είναι σημαντική.»
Ο Ted σταματάει για μερικά λεπτά πριν να ξαναμιλήσει.
«Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί,» άρχισε να λέει, «και συνήθιζα να ξαπλώνω στο πάτωμα μπροστά από το τζάκι της γιαγιάς μου, ρουφώντας ένα μπιμπερό. Ένιωθα τόσο ζεστά και άνετα και τόσο ασφαλής. Συνήθιζα να βάζω το δάχτυλό μου στα μαλλιά μου και να τα στρίβω. Η γιαγιά μου ήταν στην κουζίνα, και εγώ ήμουν ξαπλωμένος μπροστά από το τζάκι, πολύ ήσυχα.»
«Υπάρχει κάτι σημαντικό εδώ που θα έπρεπε να εξετάσουμε;» ρώτησε η Barbara.
«Μμμ, δεν το νομίζω», είπε ο Τεντ. «Αλλά κάτι άλλο έρχεται στο μυαλό μου. Βρίσκομαι ακόμα στο αγρόκτημα, αλλά είμαι σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Ω! Είμαι μεγαλύτερος, και ζω με τη μαμά μου και τον μπαμπά και τον αδερφό μου. Δεν βρισκόμαστε στο σπίτι της γιαγιάς μου, είμαστε σε ένα από τα σπίτια που νοικιάζει, που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το χωράφι.»
Ο Ted ξαφνικά έκανε έναν μορφασμό. «Ω!» είπε, «Δεν ξέρω τι είναι αυτό! Περπατάω από το σπίτι της γιαγιάς μου προς το σπίτι μας. Βλέπω αυτό το πράγμα, κοιτάω το κάτω μέρος του και είναι κάπως σκουρόχρωμο από κάτω. Αλλά γύρω-γύρω στις άκρες φαίνεται να φωτίζεται. Σχεδόν μοιάζει σαν να φλέγεται.»
Σταμάτησε προς στιγμήν, προβληματισμένος. «Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά από αυτό», μουρμούρισε.
«Πόσο χρονών είσαι, όταν συμβαίνει αυτό;»
«Δεν ξέρω στα σίγουρα, αλλά θέλω να πω οκτώ. Νομίζω ότι είμαι οκτώ ετών.»
«Ξεκίνα να περπατάς από τη στιγμή μόλις πριν να δεις αυτό το πράγμα,» πρότεινε η Barbara, βαθαίνοντας το επίπεδο της ύπνωσης. «Πες μου ποια ώρα της ημέρας είναι. Είναι κατά την διάρκεια της ημέρας;»
«Κοιτάζω ψηλά τον ήλιο», άρχισε να λέει ο Ted, «αλλά δεν ήταν στ' αλήθεια ο ήλιος».
Βαθιά σε κατάσταση καταληψίας, άφησε τις αναμνήσεις του να ξεδιπλώνονται, φέρνοντας στο προσκήνιο εικόνες ενός πρωινού πριν από σαράντα χρόνια. Καθώς η Barbara τον καθοδηγούσε μέσα από τη διαδικασία, ο Ted παλινδρόμησε μέχρι την ηλικία των οκτώ ετών και παρέθεσε τις ακόλουθες πληροφορίες, που παρουσιάζονται εδώ σε μια πιο συνεκτική μορφή από εκείνη που είχαν καθώς αναδύονταν στη μνήμη του, από μια εμπειρία που δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι βρισκόταν θαμμένη μέσα του. Όπως συνειδητοποιήσαν ο Ted και η Barbara, πολλές από τις λεπτομέρειες εμφάνιζαν ομοιότητες με την ιστορία του «Karly Kane».
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και μουντή, αλλά αυτό δεν πείραζε τον μικρό Teddy. Του άρεσε να παίζει μόνος του, τριγυρνώντας μέσα στα βαμβακοχώραφα και κυνηγώντας τα μικρά ζώα που τρέπονταν σε φυγή τρομαγμένα. Έσερνε τα γυμνά του πόδια, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης πίσω του. Ο ουρανός έγινε πιο σκοτεινός, και ο Teddy αναρωτήθηκε μήπως έρχεται κάποια καταιγίδα. Ίσως θα έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι, σκέφτηκε, γυρνώντας την πλάτη στα χωράφια και κατευθυνόμενος προς το θολό γκρίζο σπίτι πέρα από τις καλλιέργειες.
Καθώς περπατούσε, κάτι τον έκανε να κοιτάξει προς τα πάνω. Ένα φως από πάνω ψηλά ακτινοβολούσε προς τα κάτω και ο Teddy χρειάστηκε να προστατεύσει τα μάτια του από την εκτυφλωτική λάμψη.
«Αυτό δεν είναι ο ήλιος, έτσι δεν είναι;» αναρωτήθηκε. Αλλά προτού να μπορέσει να προχωρήσει παραπέρα, αισθάνθηκε τον εαυτό του να ανασηκώνεται από το έδαφος, χωρίς να μπορεί να κουνηθεί, αιωρούμενος προς τα πάνω με κατεύθυνση την πηγή του παράξενου φωτός. Μια εικόνα άρχισε να αναδύεται μέσα στην ολόλευκη λαμπρότητα, η εικόνα μιας σχάρας ή σιδεριάς. Καθώς την πλησίαζε, ο Teddy ένιωσε τον εαυτό του να την διαπερνάει, όπως ο καπνός μέσα από ένα ξύλινο φράχτη, και το μυαλό του σκοτείνιασε.
Όταν επανέκτησε τις αισθήσεις του και είχε συνείδηση του χώρου γύρω του, ο Teddy είδε ότι ήταν σε ένα παράξενο δωμάτιο, και δεν ήταν μόνος.
«Μόλις είδα ένα άσχημο πρόσωπο», ψιθύρισε ο Ted στην Barbara.
«Φαινόταν κατάλευκο. Το κεφάλι έμοιαζε σχεδόν σαν να ήταν πλαστικό, σαν μια μάσκα. Είχε ένα κάπως γωνιώδες πηγούνι, που κατέληγε σε σχήμα V, ελαφρώς κυρτό. Υπάρχουν δύο σκοτεινές τρύπες στην θέση των ματιών. Μοιάζουν περισσότερο με τρύπες παρά οτιδήποτε άλλο, απλά σαν να είναι κενά.»
Δύο μικρόσωμα, γκρίζα όντα στέκονταν παρακολουθώντας τον Teddy.
«Ποιοί είστε;» ρώτησε, κοιτάζοντας γύρω μπερδεμένος. «Πού βρίσκομαι;»
Από τα όντα δεν ακούστηκε κανένας ήχος σε απάντηση, αλλά στη συνέχεια άρχισε να τους ακούει μέσα στο μυαλό του. Του είπαν να μην μιλάει φωναχτά, ότι δεν ήταν απαραίτητο.
«Μίλα μας με το μυαλό σου,» του μετέδωσαν, αλλά δεν απαντούσαν στις ερωτήσεις του.
Τα όντα τον οδήγησαν σε έναν μικρό χώρο με καθίσματα και τον έβαλαν δίπλα σε ένα παράθυρο. Κοιτώντας μέσα από αυτό, ο Teddy αισθάνθηκε ιδιαίτερα ανήσυχος. Μπορούσε να δει το σπίτι της γιαγιάς του από κάτω του, αλλά στη συνέχεια, οτιδήποτε και να ήταν αυτό μέσα στο οποίο βρισκόταν, άρχισε να στρίβει και να κινείται γρήγορα προς τα πάνω, μακριά από το αγρόκτημα κάτω χαμηλά.
Λαμπερά, πολύχρωμα φώτα αστραποβολούσαν, και ένιωθε σαν να κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα. Τα φώτα εξαφανίστηκαν, και ο Teddy δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτε άλλο έξω από το παράθυρο, εκτός από απόλυτο σκοτάδι. Γοητευμένος, παρακολουθούσε για λίγο, και στη συνέχεια εντόπισε κάτι στο βάθος. Ήταν ένα στρογγυλό πράγμα με σχήμα μπιζελιού που φάνηκε να μεγαλώνει. Πριν περάσει πολύ ώρα, συνειδητοποίησε ότι το στρογγυλό εκείνο πράγμα δεν ήταν αυτό που μεγάλωνε στην πραγματικότητα, αλλά ότι εκείνος πλησίαζε πιο κοντά σε αυτό. Ήταν μια σκούρα, γκριζοπράσινη μεταλλική σφαίρα, με ακίδες που προεξείχαν προς διάφορες κατευθύνσεις.
«Θυμάσαι στις παλιές πολεμικές ταινίες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκείνες τις τεράστιες εκρηκτικές νάρκες που ήταν στον ωκεανό;» ρώτησε ο Ted. «Βλέπω μπροστά μου κάτι που μοιάζει σαν εκείνες, μόνο που είναι τεράστιο, κάπως σκουρόχρωμο, και δεν βλέπω καθόλου παράθυρα. Αλλά υπάρχουν μικρά πράγματα που προεξέχουν από αυτό.»
«Πού βρίσκεται αυτό;» ρώτησε η Barbara.
«Δεν ξέρω», απάντησε ο Ted.
Μέσα στο κινούμενο σκάφος, ο Teddy παρακολουθούσε την προσέγγιση στην σφαίρα με τις προεξοχές, η οποία, όπως μπορούσε τώρα να δει, είχε τεράστιο μέγεθος. Παρατήρησε μικροσκοπικά αντικείμενα γύρω από τη σφαίρα, που πετούσαν μέσα και έξω από τις άκρες των προεξοχών. Ο Teddy πλησίασε πιο κοντά μέχρι που τελικά μπορούσε να διακρίνει τι ήταν εκείνα τα αντικείμενα: ήταν μεταλλικά σκάφη που εισέρχονταν στις προεξοχές. Και είδε ότι το σκάφος πάνω στο οποίο βρισκόταν, έκανε ελιγμούς για να εισέλθει σε ένα από αυτά τα ανοίγματα.
Μόλις βρέθηκε στο εσωτερικό της τεράστιας σφαίρας, το σκάφος που μετέφερε τον Teddy πήγε να προσγειωθεί πάνω σε μια γιγαντιαία πλατφόρμα. Ο Teddy οδηγήθηκε έξω από τα δύο γκρίζα όντα, σε εκείνο που φαινόταν να είναι το κεντρικό τμήμα του παράξενου περιβάλλοντος. Η κορυφή της κατασκευής ήταν τόσο ψηλά από πάνω του που δεν μπορούσε ούτε να την δει. Δέσμες φωτός εκτείνονταν από σημείο σε σημείο, και παρακολουθούσε καθώς και άλλα πλάσματα όπως αυτά που ήταν μαζί του, διέσχιζαν τις ακτίνες φωτός σαν να ήταν διαβάσεις πεζών.
Ωθούμενος προς τα εμπρός από τους συνοδούς του, ο Teddy περπάτησε κατά μήκος μιάς επιμήκους αίθουσας, παρατηρώντας την παχιά επένδυση του πατώματος με την βελούδινη υφή κάτω από τα γυμνά πόδια του. Έφτασαν σε μια πόρτα ή άνοιγμα, και οδηγήθηκε στο εσωτερικό. Όλα ήταν τόσο σιωπηλά που έκαναν τον Teddy να αισθάνεται φοβισμένος. Η σιγή ήταν νεκρική, και καθώς κοίταξε τριγύρω διαισθάνθηκε ότι δεν υπήρχε καθόλου αγάπη, δεν υπήρχε καθόλου συναίσθημα εκεί, μόνο νεκρική σιωπή. Τα γκρίζα όντα ήταν ψυχρά, αγέλαστα, και απρόσιτα.
Το μικρό δωμάτιο θύμισε στον Teddy μια ιατρική αίθουσα, που ήταν γεμάτη με ντουλάπια, πάγκους, και περίεργα μηχανήματα. Στη μέση του δωματίου βρισκόταν μια γυαλιστερή μεταλλική πλάκα, ψηλότερη από εκείνον, αιωρούμενη μερικά εκατοστά πάνω από το πάτωμα. Είχε ένα μικρό ράφι ή στήριγμα ποδιών πάνω στο οποίο τον έβαλαν τα όντα, με την πλάτη του ακουμπισμένη στην κρύα μεταλλική πλάκα. Ήταν δύσκολο για αυτόν να δει καθαρά μέσα στο δωμάτιο, γιατί φωτιζόταν μόνο με ένα απαλό, θολό, γαλαζωπό περιβάλλοντα φωτισμό που δεν προερχόταν από καμία ευδιάκριτη πηγή. Κάποιος άλλος μπήκε στο δωμάτιο, μια γυναίκα με βυσσινί κόκκινα μαλλιά, κομμένα με ίσια φράντζα. Το πρόσωπό της είχε ρουζ και τα χείλη της ήταν σκουρόχρωμα βαμμένα. Φορούσε μια λευκή ιατρική ενδυμασία, σαν να ήταν βοηθός γιατρού.
«Βγάλε τα ρούχα σου», του είπε νοερά.
«Όχι», της πέταξε ο Teddy με την σκέψη του. «Δεν θέλω.»
Αγνοώντας τις διαμαρτυρίες του, η γυναίκα και τα γκρίζα όντα τον έγδυσαν δια της βίας, και στη συνέχεια εκείνη προχώρησε στην περιοχή που βρισκόταν ένας πάγκος όπου πολλά φώτα πάλλονταν ρυθμικά. Ο Teddy είδε μεγάλες οθόνες πάνω από τον πάγκο και άλλες συσκευές που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Η γυναίκα πάτησε ορισμένα κουμπιά ή διακόπτες ή κάτι τέτοιο, ο Teddy δεν ήταν πραγματικά σίγουρος, και στη συνέχεια η μεταλλική πλάκα μπροστά στην οποία στεκόταν άρχισε να αλλάζει χρώματα.
«Ο τοίχος σαν να άναψε πίσω μου», είπε ο Ted στην Barbara. «Έχω την αίσθηση ότι βρίσκονται στην απέναντι άκρη του δωματίου και με κοιτάζουν. Μοιάζει με ένα μηχάνημα ακτίνων Χ και μπορούν να δουν μέσα μου. Ή ίσως αυτό που είναι στον τοίχο πίσω μου να τους λέει κάτι. Ο τοίχος πίσω μου είναι παράξενος, και αυτά τα μάτια με παρακολουθούν από την άλλη άκρη του δωματίου. Με κοιτάζουν, μιλάνε για αυτό που βλέπουν στον τοίχο. Έχει να κάνει με μένα.» Σταμάτησε προς στιγμήν, απορροφημένος από τις εικόνες του εσωτερικού του σώματός του.
«Έχουν κάνει κάτι σε μένα», συνέχισε, «και κοιτάζουν, ψάχνουν να δουν πώς είναι.» Αυτό που φαινόταν συμπαγές μέταλλο πίσω του τώρα έμοιαζε περισσότερο σαν ένα παράθυρο μέσω του οποίου φεγγοβολούσαν χρωματιστά φώτα. Ο Teddy είδε ότι στις οθόνες πάνω από τον πάγκο εμφανίστηκαν μια σειρά από εικόνες. Αρχικά αναγνώρισε τις εικόνες της δομής των οστών του, και μετά η εικόνα άλλαξε για να δείξει τα αιμοφόρα αγγεία. Στη συνέχεια θα μπορούσε να διακρίνει κάτι που φάνηκε να είναι τα εσωτερικά όργανά του, και καθώς άλλαζε η κάθε εικόνα , φαινόταν ότι αυτή η συσκευή κατέγραφε πλήρως τα πάντα για το σώμα του. Μετρούσε ακόμα και το πλήθος από τις τρίχες του κεφαλιού του.
Ο Teddy αιφνιδιάστηκε όταν η πλάκα μπροστά στην οποία στεκόταν με την πλάτη, ξαφνικά μετακινήθηκε γέρνοντας αργά προς τα πίσω μέχρι να οριζοντιωθεί, όπως ένα τραπέζι. Σήκωσε το κεφάλι του και είδε τα γκρίζα όντα να τον πλησιάζουν. Μετέφεραν μια παράξενη συσκευή που του θύμιζε ακουστικά, την οποία προσάρμοσαν στο κεφάλι του, έτσι ώστε να καλύπτονται τα αυτιά του. Ένας θόρυβος άρχισε να ακούγεται από τη συσκευή, παράξενος αρχικά, που γινόταν όμως όλο και πιο επώδυνος καθώς συνεχιζόταν. Δεν του άρεσε αυτός ο θόρυβος, ήθελε να βγάλει τα ακουστικά από το κεφάλι του, και ήθελε να βγει από αυτό το ιατρείο και να ξεφύγει από αυτά τα όντα.
Η γυναίκα επέστρεψε από την περιοχή του πάγκου με ένα ποτήρι στο χέρι της. Ήταν γεμάτο με ένα πράσινο υγρό, και ο Teddy έμεινε έκπληκτος από τον τρόπο που φεγγοβολούσε το υγρό στο αμυδρά φωτισμένο δωμάτιο.
«Πιες το», του μετέδωσε τηλεπαθητικά, προτείνοντας το ποτήρι.
«Όχι», κούνησε αρνητικά το κεφάλι του ο Teddy. «Θέλω να πάω σπίτι μου.»
«Πιες το τώρα», εκείνη επέμεινε, «αλλιώς δεν μπορείς να πάς σπίτι σου. Αν θέλεις να πάς σπίτι, θα πρέπει να με ακούς, όπως ακούς τη μητέρα σου.»
«Δεν είσαι η μητέρα μου», της αντέτεινε τηλεπαθητικά, αλλά εκείνη ήταν αμετάπειστη.
«Αφού το πιείς αυτό», συνέχισε, «θα μπορέσεις να πας σπίτι σου.»
Δεν ένοιωσε κανενός είδους συναίσθημα από τη γυναίκα, αλλά ο Teddy υποτάχθηκε στην θέλησή της από φόβο. Χωρίς άλλη λέξη, πήρε το ποτήρι και ήπιε το φωσφορίζον υγρό. Αμέσως ζαλίστηκε, αισθάνθηκε ναυτία και πόνο. Φούντωσε και αισθανόταν τα σωθικά του να καίγονται. Ξάπλωσε πίσω στο τραπέζι αλλά ένιωσε ακόμα πιο ζαλισμένος, μέχρι που έκανε εμετό. Αυλάκια από πράσινο υγρό έσταζαν από το στόμα και το πηγούνι του, φωσφορίζοντας ακόμα, αλλά τουλάχιστον δεν αισθανόταν πλέον άρρωστος.
Και τότε, καθώς στεκόταν λίγα μέτρα μακριά από το τραπέζι, ο Teddy μπορούσε να δει εκεί το σώμα του να κείτεται ακίνητο.
«Είμαι νεκρός;» αναρωτήθηκε.
Κάτι ομιχλώδες και άμορφο άρχισε να αναδύεται από το μικρό νεκρό σώμα. Ο Teddy ήταν κατάπληκτος καθώς παρακολουθούσε την μάζα αυτή να συμπυκνώνεται σιγά-σιγά σε μια όμορφη εικόνα του εαυτού του, και είδε ότι ήταν συνδεδεμένη με ένα πλοκάμι χαμηλά με κάποιες σταγόνες από το πράσινο υγρό πάνω στο πρόσωπό του.
«Είναι η ψυχή μου!» σκέφτηκε με κατάπληξη.
Η μικρογραφία του στράφηκε προς την κοκκινομάλλα γυναίκα και την κοίταξε. Ο Teddy μπορούσε να αισθανθεί έντονα συναισθήματα που πήγαζαν από αυτή τη μορφή. Ένιωθε ότι εξέπεμπε καθαρή αγάπη και πλήρη, άμεση συγχώρεση προς εκείνη, αν και δεν καταλάβαινε το γιατί.
Η γυναίκα πήγε στον πάγκο και πήρε ένα μαύρο, ορθογώνιο κουτί, το οποίο μετέφερε πάνω στο τραπέζι όπου κείτονταν το νεκρό σώμα του Teddy. Με μια μόνο κίνηση, αναποδογύρισε το σώμα του και τοποθέτησε το μαύρο κουτί πάνω στην περιοχή των ώμων. Στην συνέχεια, η γυναίκα σύνδεσε καλώδια με το κουτί, και το ενεργοποίησε με κάποιο τρόπο. Η μικρή εικόνα της πνευματικής οντότητας απορροφήθηκε αργά μέσα στο κουτί, το οποίο η γυναίκα στη συνέχεια το αφαίρεσε και το ξαναέβαλε πάνω στον πάγκο.
Στη συνέχεια, τράβηξε κάτω ένα εργαλείο από την οροφή και το ενεργοποίησε.
«Βλέπω κάτι που μοιάζει με το τρυπάνι ενός οδοντιάτρου,» ο Ted το περιέγραψε στην Barbara, «σαν να είναι πάνω σε ένα είδος γάντζου, επεκτεινόμενο. Χρησιμοποιούν κάτι σαν αυτό, και εργάζονται στο κεφάλι μου, στο κάτω μέρος του λαιμού.»
«Μπορείς να μου περιγράψεις τις ενέργειές τους αυτές;» ρώτησε η Barbara.
«Κάνουν κάτι και στις δύο πλευρές στο πίσω μέρος του λαιμού μου, το κάτω μέρος,» εξήγησε ο Ted . «Δεν μου αρέσει που το κάνουν αυτό. Τότε είναι που κάποια πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στο μυαλό μου, όταν τους βλέπω να το κάνουν αυτό.»
«Τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι σου;»
«Εκείνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι ξεχνούσα κάποια πράγματα,» ο Ted έψαχνε απεγνωσμένα τις λέξεις για να εξηγήσει εκείνη την αίσθηση. «Δεν μπορούσα να θυμάμαι πολύ καλά.»
Ο Teddy είδε μια λεπτή ακτίνα φωτός στην άκρη του οργάνου, παρακολουθώντας καθώς η γυναίκα το μετακίνησε κάτω στο πίσω μέρος του λαιμού του. Με τη φωτεινή δέσμη απέκοψε γρήγορα το κεφάλι από το σώμα και το τοποθέτησε σε ένα δοχείο μεγέθους καλαθιού στο πάτωμα. Η πλάκα έγειρε πάλι ελαφρώς, αφήνοντας το αίμα από το νεκρό σώμα να ρέει σε μια δεξαμενή. Ο νους του Teddy κενώθηκε εντελώς.
Όταν επανέκτησε και πάλι συναίσθηση, μπορούσε να ακούσει έναν βόμβο σαν από έναν μεγάλο αναβιωτή σε κάποια απόσταση. Και κοιτούσε προς τα κάτω, βλέποντας ολόκληρες σειρές από κοντές δεξαμενές ή δοχεία.
«Πες μου όλες τις εντυπώσεις από το μέρος που βρίσκεσαι τώρα,» τον καθοδήγησε η Barbara.
«Αυτό το δωμάτιο είναι πολύ μεγαλύτερο», είπε ο Ted, «και μπορώ να δω ντουλάπια, όπως σε ένα γυμναστήριο. Φαίνεται να υπάρχουν ντουλάπια σε όλη τη διαδρομή γύρω από τους τοίχους, παντού.»
Οι δεξαμενές πάλλονταν στο ρυθμό του βόμβου, και μπορούσε να δει ότι ήταν γεμάτες με σκούρο κόκκινο υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμάτια σαρκώδους ιστού. Οι πλευρές των δεξαμενών φαινόταν να είναι κατασκευασμένες από δέρμα αγελάδας. Στην άκρη της κάθε δεξαμενής, είδε κάτι που του θύμιζε τα γεννητικά όργανα αγελάδας, και καθώς παρακολουθούσε, σε ένα από αυτά άνοιξε, απελευθερώνοντας μια φούσκα από μια σκουροκόκκινη ουσία που έμοιαζε με πλακούντα.
Τα γκρίζα όντα πήραν αυτήν την μάζα και την μετέφεραν πάνω σε ένα δοχείο που έμοιαζε με νεροχύτη. Άνοιξαν μια παροχή νερού και ξέπλυναν απαλά την φούσκα. Όταν στράφηκαν πάλι προς τον Teddy, μπόρεσε να δει ότι κρατούσαν στα χέρια τους ένα μικρό μωρό.
«Περίγραψε αυτά τα ντουλάπια, σε παρακαλώ, Ted,» του ζήτησε η Barbara.
«Δεν είναι ντουλάπια», απάντησε εκείνος, όλο και πιο ταραγμένος με κάθε λέξη. «Είναι θυρίδες που μπορούν να ανοίγουν, και υπάρχει κάτι μέσα σε όλα αυτά.»
«Τι υπάρχει εκεί μέσα;» ρώτησε η Barbara.
«Δεν μπορώ να κοιτάξω,» ψιθύρισε, αναπνέοντας γρήγορα. «Ω! Ω! Όχι! Θέλω να σηκωθώ!»
Ο Ted πάλευε να ξεφύγει από τον καναπέ, πανικοβλημένος από το όραμα εκείνων των θυρίδων. Αυτό ήταν όλο κι όλο που μπορούσε να κάνει η Barbara για να τον συγκρατήσει σε ηρεμία, καθώς προσπαθούσε να κατευνάσει τον τρόμο του και να τον επαναφέρει σε περισσότερο έλεγχο.
«Ξάπλωσε, Ted,» μουρμούρισε, «και ηρέμησε. Ηρέμησε. Δεν πειράζει, μπορείς να κλάψεις. Δεν πειράζει.»
Ένα από τα όντα πήγε σ' ένα κοντό θάλαμο σε μια περιοχή με εκείνες τις θυρίδες, άνοιξε το άνοιγμα και τοποθέτησε μέσα το μωρό. Το άλλο πλάσμα ενεργοποίησε ένα ελεγκτήριο στον θάλαμο και λίγα λεπτά αργότερα άνοιξε την θυρίδα και πάλι. Κύλησε προς τα έξω μια συσκευή που έμοιαζε σαν μια μικρή αεροσήραγγα. Στο εσωτερικό της ήταν ένας δίσκος, και πάνω στον δίσκο ο Teddy είδε ένα σώμα ολόιδιο με το δικό του, εντελώς γυμνό.
Τα όντα μετέφεραν το σώμα αυτό πάνω στο κεκλιμένο τραπέζι, το οποίο τώρα παρέμενε κενό, και το τοποθέτησαν πάνω στην μεταλλική επιφάνεια. Στη συνέχεια, η γυναίκα ξανάφερε το μαύρο κουτί και το τοποθέτησε πάνω στο στήθος του σώματος. Ο Teddy δεν μπορούσε να δει τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το σημείο, αλλά μπορούσε να δει το γυμνό σώμα ξαφνικά να αρχίζει να τραντάζεται με σύντομους σπασμούς. Μετά από αυτό, το στήθος άρχισε να ανεβοκατεβαίνει, σαν το σώμα τώρα να ανέπνεε. Η γυναίκα αφαίρεσε το μαύρο κουτί, και το ξανατοποθέτησε πάνω στον πάγκο. Στην συνέχεια, η ίδια και οι γκρίζοι βοηθοί της εισήγαγαν μακριά όργανα σαν βελόνες στο κάτω μέρος του κάθε ποδιού, στο στήθος, και στο πίσω μέρος και στην κορυφή του κεφαλιού.
«Κάνουν πολλά πράγματα,» είπε ο Ted στην Barbara, καθώς ανακτούσε την ψυχραιμία του. «Έχωσαν κάτι στα πέλματά μου, κοντύτερα στα δάχτυλα των ποδιών μου.»
«Τι έβαλαν εκεί μέσα;» ρώτησε εκείνη.
«Δεν ξέρω», απάντησε, «αλλά μου λένε ότι θα με κάνει μεγάλο και δυνατό. Και βάζουν κάποιο είδος σταγόνες στα μάτια μου.»
«Για ποιον λόγο το κάνουν αυτό;»
«Δεν ξέρω. Τα μάτια μου πονούσαν σαν να ήταν πραγματικά ξερά και ερεθισμένα. Κάποιος μου έλεγε συνέχεια ότι θα είμαι εντάξει, θα τελειώσουν σε ένα λεπτό και ότι θα μπορώ να πάω σπίτι.»
Ένας από τους γκρίζους τότε έφερε στην γυναίκα τη συσκευή που έμοιαζε με ακουστικά. Εκείνη την τοποθέτησε στο σώμα και ενεργοποίησε τις συσκευές στον πάγκο για άλλη μια φορά.
«Η μνήμη μου επανήλθε!» σκέφτηκε ο Teddy, «Έχω συναισθήματα και πάλι!»
Μια στιγμή πριν δεν ένιωθε τίποτα και δεν ήξερε τίποτα, αλλά τώρα είχε επίγνωση για το ποιος ήταν. Θυμήθηκε όλα όσα είχε σκεφτεί και είχε νιώσει όταν ήταν στο αρχικό του σώμα, και με ένα κύμα συγκίνησης κραύγασε με την σκέψη του ότι ήθελε να πάει στο σπίτι του. Αλλά θα χρειαζόταν να υπομείνει περισσότερα. Οι γκρίζοι τον βοήθησαν να σηκωθεί από το τραπέζι - βρισκόταν τώρα σαφώς πίσω σε ένα σώμα, το σώμα που εκείνοι είχαν δημιουργήσει και ενεργοποιήσει - και τον οδήγησαν έξω σε ένα άλλο δωμάτιο.
Εκεί βρισκόταν ένα διαφορετικό πρόσωπο που τον περίμενε, ένας άνδρας ντυμένος με μια μωβ στολή και μακριά κάπα, ψηλός και αδύνατος, που έμοιαζε περισσότερο με άνθρωπο σε σχέση με τους άλλους. Το δέρμα του ήταν σχεδόν πορτοκαλί-λευκό, μια απόχρωση πεπονιού, και τα μάτια του φαινόταν παράξενα επειδή δεν υπήρχαν φρύδια από πάνω τους. Τα σκούρα μαλλιά του, που σχημάτιζαν μια μυτερή γωνία στο μέτωπό του, φαινόταν αφύσικα, σαν να ήταν ζωγραφισμένα στο κεφάλι του.
Ο ψηλός άντρας ταρακούνησε τον Teddy ανυπόμονα και φαινόταν να έχει μια επιθετική διάθεση που έκανε το αγόρι να νοιώθει πολύ άβολα. Αλλά πριν συμβεί οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να συμβεί, ένας άλλος άνδρας μπήκε στο δωμάτιο. Αυτός φαινόταν εντελώς ανθρώπινος, με καλωσυνάτα μάτια και κοντά, ξανθά μαλλιά. Φορούσε φαρδιά, παλιομοδίτικα ρούχα με σμαραγδί-πράσινη απόχρωση και χρυσόλευκες διακοσμήσεις.
Ο ξανθός άνδρας είπε κάτι στον οξύθυμο άνδρα που ο Teddy δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά είχε την εντύπωση ότι μάλωναν γι' αυτόν. Στη συνέχεια, ο μελαχρινός άνδρας χτύπησε κάτω θυμωμένα το πόδι του, γύρισε την πλάτη του και έφυγε από το δωμάτιο. Ο ξανθός άνδρας κάθισε οκλαδόν κάτω δίπλα στον Teddy και έβαλε το χέρι του γύρω από τον ώμο του μικρού αγοριού. Οι απαλές, ηρεμιστικές, σχεδόν αισθησιακές κινήσεις του απομάκρυναν τους φόβους του Teddy.
Ο άνδρας άρχισε να εξηγήσει τι συνέβαινε, λέγοντας στον Teddy για τις θυρίδες και τις διαδικασίες που είχαν διενεργηθεί. Μιλώντας του σαν το παιδί να ήταν ενήλικας, ο άνδρας του είπε ότι θα είναι σε θέση να απορροφήσει άμεσα τις πληροφορίες. Εξήγησε ότι υπάρχουν περιοδικές αλλαγές στην εξελικτική διαδικασία του αρχικού Teddy, και ότι από καιρό σε καιρό, για διαφορετικούς λόγους, μια τέτοια διαδικασία αντικατάστασης θα ήταν αναγκαία ώστε ο Teddy να εκπληρώσει τον σκοπό του εδώ. Είπε στο αγόρι ότι θα δεχόταν επισκέψεις κατά καιρούς, για να επιβεβαιωθεί ότι όλα προχωρούν όπως θα έπρεπε, επειδή εκείνος ο άνδρας μελετούσε τις απαρχές μιας νέας προσέγγισης σε κάτι που ο Teddy δεν θα μπορούσε πραγματικά να κατανοήσει.
Είπε, επίσης, στον Teddy ότι κάτι είχε γίνει στη μητέρα του, και ότι η γενεαλογική δομή και των δύο γονέων του είχε χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με κάτι άλλο. Ο Teddy κατάλαβε ότι ήταν μέρος ενός πειράματος για τη συνέχιση της ζωής, που κατά κάποιο τρόπο συσχετίζονταν με τα τελικά στάδια της ανάπτυξης. Όταν η εξήγηση τελείωσε, ο ξανθός άνδρας πήρε τον Teddy από το χέρι και τον οδήγησε μέσα από μια πόρτα σε μια μεγάλη περιοχή που έμοιαζε με αμφιθέατρο.
Έστεκαν μαζί πάνω σε μια σκηνή και καθώς ο Teddy κοίταξε προς το πλήθος των όντων στην αίθουσα, είδε πολλά περισσότερα από τα γκρίζα πλάσματα. Υπήρχαν επίσης πολυάριθμα ζώα που συνυπήρχαν ανάμεσά τους, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων πλασμάτων που δεν είχε ξαναδει ποτέ πριν. Ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί όπως ένα ακροατήριο, περιμένοντας και παρακολουθώντας, σκέφτηκε ο Teddy, με την προσοχή τους επικεντρωμένη επάνω του.
Από την απέναντι πλευρά της σκηνής, ο Teddy είδε να βγαίνει ο μελαχρινός άνδρας οδηγώντας δύο άλλα μικρά παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που ήταν επίσης ολόγυμνα. Η κοκκινομάλλα γυναίκα ήρθε επίσης, και πήρε τα δύο παιδιά από τον άνδρα και τα έφερε εκεί που στέκονταν ο Teddy και ο συνοδός του.
Ο ξανθός άνδρας πήρε τον Teddy στην αγκαλιά του και τον κράτησε έτσι ώστε να τον παρατηρήσουν οι θεατές, και στη συνέχεια έκανε το ίδιο πράγμα με τα άλλα δύο παιδιά.
«Όλοι σε αυτή την ομάδα πλασμάτων που μας παρακολουθούσε,» είπε ο Ted, «είναι σαν να μας επικροτούν. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Ήταν ευχαριστημένοι με μας για κάποιο λόγο.»
«Πώς είπες ότι μοιάζει αυτή η περιοχή;» ρώτησε η Barbara.
«Είναι ένα αμφιθέατρο», επανέλαβε. «Υπάρχουν αρκετά όντα εκεί, και πολλά ζώα. Δεν ξέρω τι είναι μερικά από αυτά τα πράγματα. Βλέπω μερικά ψηλά, τριχωτά πλάσματα σαν Bigfoot, και μερικά απαίσια πράγματα που μοιάζουν σαν να είναι μισά άνθρωπινα και μισά μυρμήγκια ή μισά κατσαρίδες.
Υπάρχουν όντα που μοιάζουν με αλογάκια της Παναγίας, είναι ψηλόσωμα και έχουν μερικά σχεδόν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Παράξενα καφεκόκκινα πλάσματα σαν σκουλήκια και μερικά χοντρά όντα με πυκνό καφέ τρίχωμα, ακόμη και ορισμένα πλάσματα που μοιάζουν με ένα μίγμα ανθρώπου και πιθήκου. Και όλα έχουν τα μάτια τους καρφωμένα επάνω μας.»
Ο ξανθός άνδρας άρχισε να απευθύνεται στο ακροατήριο, μιλώντας για μελλοντικές γενεές. Σε μια οθόνη πίσω τους εναλλάσσονταν εικόνες που έδειχναν το «πριν» και το «μετά» της διαδικασίας που είχε υποστεί ο Teddy.
«Βλέπετε,» είπε ο άντρας με υπερηφάνεια, «αυτά εδώ είναι ακριβώς όπως τα πρωτότυπα των παιδιών.» Εξήγησε στο κοινό ότι αυτά τα παιδιά ήταν οι απαρχές των μελλοντικών γενεών που θα παράγονταν πάνω στη γη.
Το στήθος του Ted άρχισε πάλι να φουσκώνει, και η υπερδιέγερσή του αυξήθηκε.
«Τι έρχεται στο μυαλό σου τώρα;» ρώτησε η Barbara.
«Τα πράγματα που λέει, κάτι για την δημιουργία μας,» κατάφερε να ψελλίσει ο Ted. «Ωωω!» Ξαφνικά ξέσπασε σε θρήνους με μακρόσυρτες, πένθιμες κραυγές φόβου και θυμού. Η Barbara προσπάθησε να τον ηρεμήσει και πάλι, αλλά ήταν πάρα πολύ φοβισμένος για να την ακούσει.
«Είδα πάλι εκείνη την πόρτα της θυρίδας!», φώναξε με αγωνία, τρέμοντας ανεξέλεγκτα.
«Όλα είναι εντάξει, μη φοβάσαι τώρα,» η Barbara τον ενθάρρυνε ηρεμώντας τον, ενώ ο Ted είχε αρπαχτεί από τον καναπέ και προσπαθούσε να αντισταθεί στους σπασμούς που συγκλόνιζαν το σώμα του.
«Ξέρω τι είναι εκεί μέσα,» ψιθύρισε, τρέμοντας. «Ξέρω τι είναι εκεί μέσα. Και αυτό είναι που δεν μου αρέσει. Υπάρχει άλλος ένας σαν εμένα εκεί μέσα. Ωω! Ωω! Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο! Θέλω να σταματήσω!»
Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και κοίταζε γύρω του σε κατάσταση πανικού. Όσο και να ήθελε να μπλοκάρει εκείνες τις μνήμες, αυτές εξακολούθησαν να επανέρχονται.
«Με έβαλαν μέσα εκεί και μου το αφαίρεσαν», κλαψούρισε, «μου το άλλαξαν. Υπάρχει κάποιος άλλος σαν εμένα εκεί μέσα.» Τα δάκρυα κυλούσαν άφθονα στο πρόσωπό του, και οι σπασμοί σταδιακά υποχώρησαν.
«Είναι εντάξει, όλα καλά,» επανέλαβε η Barbara. «Άφησε τα να βγουν όλα έξω, είσαι μια χαρά τώρα. Θα αισθανθείς καλύτερα τώρα που το έχεις αντιμετωπίσει.»
«Δεν είχα παραχθεί μέσα στην μητέρα μου,» είπε ο Ted, κλαίγοντας και πάλι. «Το ξέρω. Το είδα. Υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα, που μοιάζουν ακριβώς σαν εμένα.»
«Έχουν όλοι αυτοί την δική σου καλοσύνη σου και το γενναιόδωρο πνεύμα σου;» τον ρώτησε η Barbara. «Είχαν το δικό σου είδος ψυχής;»
«Δεν ξέρω, δεν ξέρω,» φώναξε ο Ted, ξαφνικά δυνατά και ακόμη πιο τρομαγμένος. «Θέλω να σηκωθώ!»
«Πώς αισθάνεσαι τώρα, για αυτά που αποκάλυψε η υπνωτική παλινδρόμηση;»
«Υπήρχαν τόσες πολλές εικόνες που δεν ήμουν σε θέση να σου πω όλα όσα είδα. Μερικές φορές ήμουν πολύ φοβισμένος για να κοιτάξω, και άλλες φορές τα πάντα ήταν τόσο περίεργα και μου προκαλούσαν τόση σύγχυση που δεν ήξερα τι να σκεφτώ.»
«Αν σε κατάλαβα καλά, μου είπες ότι οι εξωγήινοι έκαναν ένα αντίγραφο του σώματός σου, έτσι δεν είναι;» ρώτησε η Barbara και ο Ted έγνεψε καταφατικά. «Ετσι λοιπόν, όταν για κάποιο λόγο αφαίρεσαν την ψυχή σου και την τοποθέτησαν σ' εκείνο το κλωνοποιημένο σώμα, η μητέρα σου δεν κατάλαβε να υπάρχει κάποια διαφορά. Ted, γιατί αυτό σ' έκανε να τρομοκρατηθείς τόσο πολύ;»
«Το μυαλό μου προσπαθούσε ορθολογικά να το αποδεχθεί αυτό», απάντησε. «Ακούγεται τόσο αποτρόπαιο και φρικτό. Αισθάνθηκα σαν να ήξερα ότι με κατέστρεφαν, αλλά και ότι μου ξανάδωσαν νέα ζωή. Βίωσα και τα δύο συναισθήματα, τον τρόμο της καταστροφής μου και τη χαρά ότι ήμουν και πάλι ζωντανός, διττά συναισθήματα.»
«Υπήρχε οποιαδήποτε αλλαγή στην προσωπικότητά σου ή στην υγεία σου μετά από αυτό;»
«Ήμουν άρρωστος για πολύ καιρό,» είπε ο Ted. «Η μητέρα μου παραπονιόταν ότι ξαναπέρασα μερικές παιδικές ασθένειες που είχα ήδη περάσει πιο πριν. Και μου είπε ότι για εβδομάδες ολόκληρες πονούσα πολύ. Της έλεγα πως αισθανόμουν σαν να φλέγονται τα σωθικά μου, και εκείνη συνήθιζε να με μουσκεύει σε μια δροσερή μπανιέρα. Όταν πήγαινα στο σχολείο μετά από αυτό, δεν τα κατάφερνα και πολύ καλά για ένα χρονικό διάστημα. Ήθελα να μένω μακριά από τα άλλα παιδιά.»
Σταμάτησε, συγκλονισμένος από τις τραυματικές εμπειρίες που είχε ανακαλέσει στην μνήμη του.
«Μόλις τώρα συνειδητοποιώ γιατί η μητέρα μου αντιδρούσε σε μένα με τον τρόπο που αντιδρούσε κατά καιρούς,» συνέχισε λυπημένα. «Υπήρχαν περιπτώσεις που αισθανόταν άβολα όταν την άγγιζα, σαν να την έκανα λίγο ευερέθιστη. Νομίζω ότι, ίσως και να ήξερε σε κάποιο επίπεδο ότι είχα αλλάξει.»
«Είναι ίσως οι θαμμένες γνώσεις σχετικά με αυτό,» συλλογίστηκε η Barbara . «Δεν έχει ιδέα γιατί είχε επηρεαστεί με αυτόν τον τρόπο.»Είχε δει πολλές φορές στο παρελθόν αυτές τις καταστάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις στην ζωή των απαχθέντων που υπέφεραν από άγνωστες στρεσογόνες αιτιολογίες, και η κατάσταση του Ted ταίριαζε με αυτό το μοτίβο. Αλλά δεν ήταν παρηγοριά για τον ίδιο, το να γνωρίζει ότι και άλλοι είχαν επίσης πληγωθεί με αυτόν τον τρόπο.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ