Να σιγείς κάθε φορά που αφήνεσαι να σε καταλάβει η οργή και ο θυμός. Εντός της σιγής να συλλέξεις τότε τα κομμάτια της καρδιάς σου, που επέτρεψες να θρυμματιστούν, και ν' ακούσεις τον λόγο της κατανόησης. Η οργή και ο θυμός σου μοιάζουν σαν σκυλιά, που ο φόβος τα ωθεί να ουρλιάζουν τρέχοντας εδώ κι εκεί.
Να σιγείς μπροστά σ' αυτούς που θέλουν να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους θορυβώντας. Εντός της σιγής πρόσφερε τότε στον πόθο του θορύβου ένα κομμάτι της καρδιάς σου, προκειμένου ν' αναπαυθεί μέσα στη γαλήνη της. Ο θόρυβος της κενότητας μοιάζει σαν τον ήχο του κεραυνού: περιμένει την σιγή της αστραπής, για να μπορέσει να ξεσπάσει.
Να σιγείς κάθε φορά που νιώθεις πως επιθυμείς να μιλήσεις για το τίποτε. Εντός της σιγής συγκράτησε τότε όλη την πνοή της διασπασμένης σκέψης σου και ζήτησε στην καρδιά σου να προστατεύσει τους απογόνους της. Μια λέξη για το τίποτε μοιάζει σαν την σφαίρα που ξεφεύγει απ' το όπλο ενός τυφλού: αυτός που στέκει απέναντι κινδυνεύει εξ ' ίσου να πληγωθεί, όπως το δένδρο, το χώμα, ή το πουλί.
Να σιγείς κάθε φορά που νιώθεις την ανάγκη να εξυψώσεις τον εαυτό σου. Εντός της σιγής διαχώρισε τότε απ' την καρδιά σου την ύλη των ελλείψεων, την ψυχή της αδυναμίας και το πνεύμα του εγωισμού, που άφησες να σε κατακλύσουν. Η ανάγκη να συγκεκριμενοποιείς το σημείο του ύψους σου, μοιάζει σαν την προσπάθεια του ενόχου να πείσει για την αθωότητα του.
Να σιγείς όταν βρίσκεσαι μέσα στην μάχη των δοκιμασιών. Εντός της σιγής συγκέντρωσε τότε στο κέντρο της καρδιάς σου όλες σου τις αρετές, έτσι ώστε να γίνουν ένα «σώμα», προκειμένου να "ναι αυτό η άμυνα σου κατά την πολιορκία των πειρασμών και της βασάνου. Οι δοκιμασίες που αντιλαμβάνεσαι εντός τηςσιγής, μοιάζουν με μάχες, που πριν καν πραγματοποιηθούν, τις σφράγισε η νίκη.
Να σιγείς κάθε φορά που επιτρέπεις στο μυαλό σου να σε πείθει πως είσαι σπουδαίος κι αναντικατάστατος. Εντός της σιγής απομόνωσε τότε τη μοναδικότητα σου από την καρδιά, προκειμένου να νιώσεις την ανυπαρξία της χωριστικότητας. Η πεποίθηση για το σπουδαίο και το αναντικατάστατο του εαυτού σου μοιάζει σαν τον διάλογο δυο μυωπικών: ο ένας επιμένει πως μπροστά τους δεν υπάρχει κανείς, ο άλλος πιστεύει πως κανείς δεν τους πλησιάζει.
Να σιγείς μέσα σε κάθε περιβάλλον έντασης και υποβάθμισης. Εντός της σιγής πρόβαλλε τότε στην περιφέρεια της καρδιάς σου όλη την ειρήνη του κέντρου της, έτσι ώστε κάθε σημείο της περιφέρειας, που βρίσκεται υπό την σκέπη της, να είναι σε θέση να μεταγγίσει αυτό που έλαβε προς τα έξω. Η ένταση και η υποβάθμιση του όποιου περιβάλλοντος, μοιάζει με δίνη καταστροφής: όποιος πλησιάζει στην ακτίνα της, μπορεί για πάντα να απορροφηθεί απ' το κρυφό της κέντρο.
Να σιγείς κάθε φορά που βιώνεις την όποια αλλαγή. Εντός της σιγής ύψωσε τότε το βλέμμα της καρδιάς σου, όσο μπορείς ψηλότερα. Κι απ' την κορυφή που μπόρεσες ν' αγγίξεις, χαμήλωσε το βλέμμα της προς τα κάτω και δες την αλήθεια, που σου επιτρέπει το ύψος των όσων βίωσες, όπου έφθασες. Η αλλαγή που βιώνεται, μοιάζει σαν το πιο επιτακτικό ερώτημα: η απάντηση απαιτείται, προκειμένου να επιβεβαιωθεί, ή όχι, η κατανόηση του υποκειμένου.
Να σιγείς μπροστά στον λόγο του Ουρανού, κάθε φορά που τον βρίσκεις ακατανόητο, ή αντιφατικό. Εντός της σιγής ζήτησε τότε μ' όλη σου την ειλικρίνεια από το κέντρο της καρδιάς σου να γίνει ο μεσολαβητής, προκειμένου να σου μεταβιβάσει την κατανόηση που σου λείπει. Το αίσθημα πως ο λόγος του Ουρανού είναιαντιφατικός κι ακατανόητος μοιάζει σαν το παράπονο ενός παιδιού: όταν οι γονείς του λένε «πρόσεχε!», επιμένει να μην ακούει, όταν προσέχει, οι γονείς τουλένε πως δεν τους άκουσε.
Να σιγείς κάθε φορά που νιώθεις την κόπωση να σε καταβάλλει. Εντός της σιγής κοίμισε τότε μέσα στην καρδιά σου κάθε σου έγνοια, κάθε σου μόχθο, και άφησε να σε διαποτίσει η γαλήνη των αγαθών ονείρων. Η κόπωση μοιάζει σαν το φοβερό φίδι των μύθων: όταν επιμένεις να του κόψεις το κεφάλι, για να συνεχίσεις αυτό που κάνεις, χίλια κεφάλια ξεπηδούν κι ακινητοποιείσαι, πολλές φορές για πάντα.
Να σιγείς κάθε φορά που αντικρίζεις τον πόνο, την ασθένεια, την δυστυχία και την θλίψη. Εντός της σιγής απομάκρυνε τότε από την καρδιά σου κάθε φόβο και κάθε ταραχή, και επεξεργαζόμένος το πιο σκληρό κι ανθεκτικό νήμα της αγάπης σου, σκλήρυνε την καρδιά σου, προκειμένου να μπορείς ν' αντισταθείς μπροστά σε τέτοιους ολετήρες. Ο πόνος, η δυστυχία, η θλίψη και η ασθένεια μοιάζουν σαν τις παγίδες των άγριων φυλών της ζούγκλας: αυτός που τις αγνοεί, πέφτει θύμα τους, αυτός που τις αψηφά με υπεροψία, σύντομα χάνει το δρόμο του κι αιχμαλωτίζεται απ' αυτές. Εκείνος που, αν και θύμα τους, προσπαθεί να σωθεί απ' αυτές, σώζεται: όχι από θαύμα, αλλά από την πίστη στην αντοχή της καρδιάς του.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ