Τι έχω πάθει τελευταία και μιλάω όλο για την αγάπη; Πριν από λίγο μόλις καιρό, ήμουν ο πιο πιστός αντίμαχός της, πολεμώντας την όπου και όπως μπορούσα για την ξύλινη, κενή, επαναλαμβανόμενη γλώσσα της, που έμαθε ο νους να μιμείται.
Όμως πάντα αναζητούσα την αλήθεια και αναπόφευκτα τα βήματά μου με οδηγούσαν πάντα σε αυτήν: την Αγάπη. Και το εύρος, το νόημα, η αλήθεια μα και το περιεχόμενό της, δεν χωράνε σε λέξεις, σε κανένα κείμενο, σε κανένα βιβλίο.
Υπάρχει ασφάλεια στο να αναζητάς την αγάπη, να φλερτάρεις με την ιδέα της, να προσπαθείς να καταλάβεις το νόημά της. Δεν υπάρχει όμως καμία ασφάλεια να ζεις το μεγαλείο της, να περπατάς τους άγνωστους δρόμους της, να γνωρίζεις τα πιο κρυμμένα μυστικά της.
Σε αναγκάζει να στέκεσαι απέναντί της γυμνός, μετανοιωμένος, ταπεινός υπηρέτης της μεγαλόπρεπης, γαλήνιας δύναμης της αλήθειας της.
Και τότε οι λέξεις παραμένουν ίδιες μα το νόημά τους αλλάζει, οι δονήσεις τους ηχούν στα πιο βαθιά μέρη της ύπαρξής σου, αγγίζοντας τον πυρήνα της ψυχής σου, ανασταίνοντας την καρδιά σου, δίνοντας φτερά στο πνεύμα σου.
Όμως οι διαδρομές της Αγάπης είναι στρωμένες με αγκάθια και σκοτεινά μονοπάτια, που ο ίδιος ο νους έχει δημιουργήσει, με σκοπό να εξερευνήσει και να βιώσει τις άπειρες εκφράσεις της αφθονίας της. Μάθαμε να διστάζουμε, να αναζητούμε τα γνώριμα, ορατά μονοπάτια των οικείων, παρελθοντικών διαδρομών, για να μην τολμούμε το βασανιστικό πέρασμα στην αθανασία. Μα η αγάπη δεν έχει λογική, δεν ακολουθεί κανόνες ούτε συμβαδίζει με τις προσταγές του νου.
Έρχεται πάντα απρόσκλητη, εκεί που νομίζεις ότι είχες κατακτήσει την τάξη, και έναν ορατό, ασφαλές δρόμο για να πορεύεσαι. Έρχεται για να σε σηκώσει στο μοναδικό πέταγμά της, για να πετάξεις ψηλά, εκεί που δεν έχει πετάξει ποτέ ξανά, ενώ φοβάσαι κάθε στιγμή πως θα πέσεις και θα συντριβείς. Και έτσι θα σε τσακίσει, στις πιο βαθιές αβύσσους της πολυταξιδεμένης ψυχής σου. Σε προκαλεί και σε ανυψώνει, σε ταπεινώνει και σε πληγώνει, σε ανασταίνει και σε μεταμορφώνει.
Τα πάντα ζωντανεύουν στην αρένα του Θείου παιχνιδιού της. Όταν δειλιάζεις θα σου δίνει δύναμη, όταν την προδίδεις θα σε συνθλίβει. Όταν φοβάσαι θα γίνεται πίστη, όταν πιστεύεις θα σε εγκαταλείπει.
Και όλ’ αυτά γιατί ποτέ δεν μπορείς να την κατακτήσεις, να τη δεσμεύσεις και να πεις με αλαζονεία, «τώρα ξέρω!» Και πάντα εκεί θα γυρνάς. Ό,τι άλλο κι αν αναζητάς, ό,τι άλλο και αν κάνεις, πάντα η σπίθα της αγάπης που είναι στον πυρήνα της ύπαρξής σου, θα σε επιστρέφει, σε αυτόν τον έναν ακαταμάχητο πόθο: να καείς στη φλόγα της, να γίνεις ένα με τον άπειρο ωκεανό της.
Μέχρι που ο νους να καταλάβει, ότι όλα τα έκανε για την αγάπη. Όλα ήταν πάντα για την αγάπη. Τίποτα δεν έμεινε ποτέ απ’ έξω. Τίποτα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητο.
Μην την ψάχνεις όμως στα βιβλία, στις περιγραφές των άλλων, στις αναλύσεις του νου ή στα πρόσκαιρα αποκτήματά σου. Ψάξε μέσα στην αλήθεια σου και το ψέμα σου. Βρες την σε όλ’ αυτά που νομίζεις πως ξέρεις αλλά πρέπει να αφήσεις πίσω σου. Δεν διδάσκεται η αγάπη. Μόνο μπορείς να καθαρίσεις τα μάτια σου για να τη δεις, να ελευθερώσεις την καρδιά σου από το φόβο για να την αισθανθείς, να βγεις από την τυραννία του νου για να την αναγνωρίσεις. Μόνο μπορείς να τη βιώσεις, δημιουργώντας βήμα βήμα το πέρασμα, με την έκφραση της εμπειρίας σου. Έτσι δίνεις νέο νόημα στις αισθήσεις σου, στον κόσμο σου, στη ζωή σου, στο σκοπό της ύπαρξής σου.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο ουσιαστικά να κάνεις. Απλά το αναβάλλεις. Αλλά η αγάπη είναι πάντα εδώ. Και σε καλεί… ονόμασέ την όπως θες (αλήθεια, ελευθερία, αφθονία…), είναι πάντα πίσω από όλα.
Κάποιες φορές, ολόκληρη η ζωή σου εξαρτάται από μια παρανοϊκή κίνηση!
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ