«Ο πρώτος όρος για την κατανόηση είναι να δεχτούμε ότι τις θρησκείες τις γέννησε ο φόβος να σώσουμε το σώμα μας μέσα στη φύση και μέσα στο χρόνο. Α! Πόσο βαθύς και ακαταμέτρητος πρέπει νά 'ταν στον άνθρωπο αυτός ο αρχέγονος φόβος!
- Βόηθα με, Άγια Άννα, να γλυτώσω. Κι εγώ θα γίνω καλόγερος! Αυτό ήταν το τάμα του Λούθηρου στις 2 Ιουλίου 1502, όταν πηγαίνοντας στο δρόμο για την Ερφούρτη τον άρπαξε εκείνη η φοβερή καταιγίδα. Με τις βροντές, τον άνεμο, τους καταρράχτες των νερών, το βαθύ σκότος, και τα αστροπελέκια.
Το θεό τον εγέννησε ο πρωτόγονος φόβος και η άγνοια του άνθρωπου-ζώου. Γι' αυτό είναι η πιο αρχέγονη παράσταση.
Αλλά ο θεός έπρεπε να 'ναι η έσχατη απορία της ανθρώπινης γνώσης. Γιατί ᾽ναι το πιο λεπτό, το πιο αδρό, το πιο σπουδαίο, το πιο καθολικό, το πιο δύσκολο, το πιο υπέροχο ερώτημα. Πώς λοιπόν δεν ήρθε σαν η τελευταία ερώτηση και κατανόηση, αλλά ήρθε σαν η πρώτη;
Το γεγονός ότι το θεό τον ανακάλυψε και τον επέβαλε ο άγριος ακόμη, ο ωμοφάγος, ο τριχοφόρος, ο αρκουδοβολιστής, ο σπηλίτης και πετροβόλος, δείχνει ότι δεν είναι υπόθεση του ανθρώπου. Αλλά είναι η κατάκτηση και ο θρίαμβος του προάνθρωπου.
Όποιος θεωρεί, μαζί με μένα, ότι η γνώση του θεού είναι η ευγενέστερη και η έσχατη κατανόηση του ανθρώπου, οφείλει απλά και λογικά, αλλά και εντελώς αναγκαία να αποκριθεί στο ερώτημα:
Γιατί ο Νεαντερτάλιος δεν εξεκίνησε τον πολιτισμό του με το ερώτημα της Μεγάλης Ενοποιημένης Θεωρίας; Με την τελευταία λέξη, δηλαδή, της έρευνας και της επιστήμης σήμερα; Αλλά εξεκίνησε με το θεό;
Απλά, γιατί δεν εκάτεχε τις γνώσεις. Αλλά πολύ περισσότερο δεν εκάτεχε τις γνώσεις να ρωτήσει τι είναι και ποιος είναι ο θεός. Όμως κάτι άλλο τον εκάτεχε. Ο φόβος.
………
Η ισχυρότερη πολιτική δύναμη σήμερα στον κόσμο είναι ο πάπας, οι ιμάμηδες των μουσουλμάνων, οι χαχάμηδες των εβραίων, οι σιχ και οι σουχ και οι Σέιχ-Σου και όλα τα τσάνταλα.
Και ιδού γιατί κανένας πολιτικός δε τολμάει να τα βάλει με τις θρησκείες. Αλλά όλοι τις προσεταιρίζουνται φρόνιμα και πονηρά:
Οι μάντεις και οι θυσίες πριν από τη μάχη στους αρχαίους, οι σταυροί των σταυροφόρων, ο αγκυλωτός σταυρός, τα ημισέληνα των χαλίφηδων. Χθες μόλις ο Ναβουχοδονόσορας του Ιράκ δεν κράδαινε τον Αλλάχ δαμασκηνό σπαθί πάνω από τους άπιστους αμερικανούς; Ωστόσο, για όλα αυτά τα μιλλεούνια των φανατικών οι θρησκείες είναι «λόγια μόνο και θεατρικά» που λέει ο Καβάφης. Ελάχιστα τους απασχολούν στην καθημερινή τους μέριμνα. Τους είναι δουλειά για τα Πανηγύρια και για τα Ραμαζάνια τους μόνο.
Έχεις ιδεί ταξιτζή πως κάνει το σταυρό του, όταν πέσει ξαφνικά στο δρόμο του κάποιο εικονοστάσι; Ωσάν να γράφει με το χέρι ακανόνιστες κουλούρες στη στηθαριά του.
Ο πιστός μιας θρησκείας σαν πνευματική μονάδα έχει το μηδενικό βάρος του γκραβιτόνιου. Όταν όμως τον ξυπνήσει ο κίνδυνος για το πιστεύω του και σχηματισθεί σε μάζα, τότε γίνεται κεντρί σκορπιού και άλογο Ούννων.»
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ