Τι Σημαίνει Αμαρτία στον Νέο Αιώνα;

                                                 



Η ηθικολογική προσέγγιση της αμαρτίας δεν μπορεί παρά να υποβιβάζει το Εγώ του ατόμου χρησιμοποιώντας την ενοχή ως κατασταλτικό εργαλείο. Υπό αυτή την σκοπιά, η αμαρτία διαφέρει από τον Νόμο του Θελήματος («Κάνε αυτό που θέλεις, θα είναι όλος ο νόμος. Αγάπη είναι ο νόμος, αγάπη υπό το θέλημα») που καλεί το άτομο σε μια συνεχή (εύστοχη) προσπάθεια αναζήτησης (του θελήματος) και εργασίας για την εκπλήρωση του.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχει το σχόλια του ίδιου το Κρόουλυ πάνω στον στίχο αυτό. Έτσι, στο The Law is for All, λέει πως «οτιδήποτε δεσμεύει την θέληση, την δυσχεραίνει ή την εκτρέπει, είναι Αμαρτία. Αυτό σημαίνει πως, Αμαρτία είναι η εμφάνιση της Δυάδας». Η δυάδα εμπεριέχει την έννοια της διάκρισης ίσως ακόμη και της αντίθεσης, καταστάσεις ξένες στην ενωτική φύση του Νόμου που ο τρόπος της είναι η Αγάπη.
Ο τρόπος ύπαρξης ενός θελημίτη [και αυτά ασφαλώς είναι προσωπικοί μου συλλογισμοί] είναι η δυναμική σχέση με τον Εαυτό του, σχέση επαφής, επίγνωσης, κι ανάδειξης του αληθινού του θελήματος, σχέση που για να εκπληρωθεί προϋποθέτει έξοδο από το Εγώ γεγονός που σηματοδοτεί την ελευθερία από τον ναρκισσισμό και την κλιφωθική ιδιοτέλεια που συνιστά τις όψεις που ορίζουμε συνήθως ως προσωπικότητα. Για να μπορέσει λοιπόν το Εγώ να σχετιστεί με τον αληθινό Εαυτό οφείλει να εργαστεί και μέσα από την αυτοπαραίτηση να διακρίνει αυτό που πραγματικά είναι.
Καθόλου περίεργο λοιπόν που ο Κρόουλυ, συνεχίζει το σχόλιο του στο The Law is for All, λέγοντας πως η αμαρτία «σημαίνει να είσαι σε αντίθεση με το να γίνεσαι. Η θεμελιώδης ιδέα του λάθους είναι η στατικότητα σε αντιδιαστολή με την δυναμική αντίληψη του Σύμπαντος».
Ο περιορισμός λοιπόν δεν είναι παρά μια φυλακή της ελεύθερης προσπάθειας για την αποκάλυψη του Εαυτού στο φως της αλήθειας του. Ως εκ τούτου, ο περιορισμός είναι αυτό που σήμερα -στον Νέο Αιώνα του Παιδιού- μπορούμε να ορίσουμε ως αμαρτία. Μονάχα που πλέον, η αμαρτία δεν αφορά ένα ανδρείκελο, στατικό και τυφλωμένο από το μαύρο, βαρύ πέπλο της ενοχής, αλλά ένα ελεύθερο άτομο που προσπαθεί για την επίτευξη του μεγάλου στόχου. Έτσι, ο θελημίτης, σαν άλλος τοξοβόλος εργάζεται απτόητος από τις όποιες αποτυχίες του, για να πληρώσει τα λόγια που διαβάζουμε στο Liber Liberi vel Lapidis Lazuli: «Στοχεύω ψηλά, κάθετα όπως το βέλος, και γίνομαι αυτό που Είναι Ψηλά».