![10 Φεβρουαρίου 1975: Το τελευταίο ταξίδι του Νίκου Καββαδία [βίντεο]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/imagecache/node_image660/kavvadias660.jpg)
Λίγοι ποιητές έχουν ταξιδέψει τόσο το αναγνωστικό κοινό όσο ο «ιδανικός και ανάξιος εραστής» Νίκος Καββαδίας. Ένας ποιητής ο οποίος δεν προβλήθηκε ποτέ το τότε σύστημα της εποχής του και έμεινε μέχρι τον θάνατο του ένας αθεράπευτα ρομαντικός καλλιτέχνης. 10 Φεβρουαρίου του 1975, ο Νίκος Καββαδίας «έφυγε» για το τελευταίο του μεγάλο ταξίδι στο Άπειρο και την αιωνιότητα...
Λίγα λόγια για την ζωή του
Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου τι 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά, στην οποία επέστρεψε σε μικρή ηλικία και το 1921 μετακόμισε στα λιμάνια του Πειραιά. Στη συνέχεια προσπάθησε να μπει στην Ιατρική Σχολή αλλά λόγω του βαριά άρρωστου πατέρα του αναγκάστηκε να δουλέψει. Στην αρχή δούλεψε σε ένα ναυτικό γραφείο και μετά τον θάνατο του πατέρα του ακολούθησε το επάγγελμα το οποίο τον απογείωσε σαν ποιητή δίνοντας του τον αστείρευτο ρομαντισμό της θάλασσας: έγινε ναυτικός...
Το 1933 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μαραμπού». Στην συλλογή αποτυπώνονται όλες οι εμπειρίες του από τα ταξίδια του, οι σχέσεις των ναυτικών με τις οικογένειες τους, τις γυναίκες στα λιμάνια και γενικά την δύσκολη ναυτική ζωή. Για το συντηρητικό κατεστημένο των Αθηνών, η ποίηση του ήταν πολύ τολμηρή και έτσι το βιβλίο τυπώθηκε σε 245 αντίτυπα με έξοδα του ίδιου, με ποιήματα όπως «Ο Θερμαστής», «Ένα μαχαίρι» κτλ. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ασυρματιστή και στη συνέχεια φεύγει για το μέτωπο της Αλβανίας. Αριστερών αντιλήψεων ο ίδιος, εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα γίνεται μέλος του ΚΚΕ, δημοσιεύοντας Αντιστασιακά ποιήματα όπως το «Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη». ΤΟ 1945 εγκαταλείπει την θέση του Επικεφαλής των Ποιητών-Λογοτεχνών του ΕΑΜ στον Νικηφόρο Βρεττάκο και μπαρκάρει πάλι και το 1947 εκδίδει την ποιητική συλλογή Πούσι και επανεκδίδεται ύστερα από 14 χρόνια το Μαραμπού.
Το περιστατικό με τον Σεφέρη
Από το 1954 έως το 1974 ταξιδεύει αδιάκοπα και το 1954, συνέβη το εξής περιστατικό: Ενώ ο ποιητής εργαζόταν σε καράβι μικρών αποστάσεων, ταξίδεψε με το καράβι του ο Γιώργος Σεφέρης. Τόσο κατά την υποδοχή των ταξιδιωτών,αλλά και σε όλο το ταξίδι, ο Σεφέρης δεν μίλησε καθόλου στον Καββαδία. Το γεγονός τον πίκρανε ιδιαίτερα, επειδή θεωρούσε ότι η λογοτεχνική γενιά του '30, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, τον υποτιμούσε.
Το τέλος του μεγάλου ποιητή
Το 1974 επιστρέφει στην Αθήνα και ετοιμάζει την τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Τραβέρσο», όμως στις 10 Φεβρουαρίου του 1975 ο μεγάλος ποιητής «έφυγε» από εγκεφαλικό επεισόδιο...
Μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του, ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε μερικά ποιήματα του, στο δίσκο Σταυρός του Νότου. Μέσω αυτών των τραγουδιών, και άλλων που ακολούθησαν, ο Νίκος Καββαδίας έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό.
Ο Νίκος Καββαδίας, ήταν πάνω από όλα ένας ιδιαίτερα ρομαντικός άνθρωπος. Η θάλασσα και η δύσκολη ζωή του ναυτικού τον ενέπνεε ιδιαίτερα και αυτός με την σειρά του ενέπνευσε πολλές γενιές Ελλήνων. Δεν έτυχε ποτέ ιδιαίτερης αναγνώρισης από το τότε κατεστημένο, επειδή ήταν αρκετά πιο «μπροστά» από την εποχή του, τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Έζησε και μετέφερε τα όνειρα τα δικά του και άλλων στο ευρύ κοινό και η μεγαλύτερη πίκρα του, ήταν όπως αναφέρει στο ποίημα του «Ιδανικός και ανάξιος εραστής» ότι «πέθανε μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσει τις θολές γραμμές των οριζόντων»...
Λίγα λόγια για την ζωή του
Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου τι 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά, στην οποία επέστρεψε σε μικρή ηλικία και το 1921 μετακόμισε στα λιμάνια του Πειραιά. Στη συνέχεια προσπάθησε να μπει στην Ιατρική Σχολή αλλά λόγω του βαριά άρρωστου πατέρα του αναγκάστηκε να δουλέψει. Στην αρχή δούλεψε σε ένα ναυτικό γραφείο και μετά τον θάνατο του πατέρα του ακολούθησε το επάγγελμα το οποίο τον απογείωσε σαν ποιητή δίνοντας του τον αστείρευτο ρομαντισμό της θάλασσας: έγινε ναυτικός...
Το 1933 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μαραμπού». Στην συλλογή αποτυπώνονται όλες οι εμπειρίες του από τα ταξίδια του, οι σχέσεις των ναυτικών με τις οικογένειες τους, τις γυναίκες στα λιμάνια και γενικά την δύσκολη ναυτική ζωή. Για το συντηρητικό κατεστημένο των Αθηνών, η ποίηση του ήταν πολύ τολμηρή και έτσι το βιβλίο τυπώθηκε σε 245 αντίτυπα με έξοδα του ίδιου, με ποιήματα όπως «Ο Θερμαστής», «Ένα μαχαίρι» κτλ. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ασυρματιστή και στη συνέχεια φεύγει για το μέτωπο της Αλβανίας. Αριστερών αντιλήψεων ο ίδιος, εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα γίνεται μέλος του ΚΚΕ, δημοσιεύοντας Αντιστασιακά ποιήματα όπως το «Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη». ΤΟ 1945 εγκαταλείπει την θέση του Επικεφαλής των Ποιητών-Λογοτεχνών του ΕΑΜ στον Νικηφόρο Βρεττάκο και μπαρκάρει πάλι και το 1947 εκδίδει την ποιητική συλλογή Πούσι και επανεκδίδεται ύστερα από 14 χρόνια το Μαραμπού.
Το περιστατικό με τον Σεφέρη
Από το 1954 έως το 1974 ταξιδεύει αδιάκοπα και το 1954, συνέβη το εξής περιστατικό: Ενώ ο ποιητής εργαζόταν σε καράβι μικρών αποστάσεων, ταξίδεψε με το καράβι του ο Γιώργος Σεφέρης. Τόσο κατά την υποδοχή των ταξιδιωτών,αλλά και σε όλο το ταξίδι, ο Σεφέρης δεν μίλησε καθόλου στον Καββαδία. Το γεγονός τον πίκρανε ιδιαίτερα, επειδή θεωρούσε ότι η λογοτεχνική γενιά του '30, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, τον υποτιμούσε.
Το τέλος του μεγάλου ποιητή
Το 1974 επιστρέφει στην Αθήνα και ετοιμάζει την τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Τραβέρσο», όμως στις 10 Φεβρουαρίου του 1975 ο μεγάλος ποιητής «έφυγε» από εγκεφαλικό επεισόδιο...
Μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του, ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε μερικά ποιήματα του, στο δίσκο Σταυρός του Νότου. Μέσω αυτών των τραγουδιών, και άλλων που ακολούθησαν, ο Νίκος Καββαδίας έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό.
Ο Νίκος Καββαδίας, ήταν πάνω από όλα ένας ιδιαίτερα ρομαντικός άνθρωπος. Η θάλασσα και η δύσκολη ζωή του ναυτικού τον ενέπνεε ιδιαίτερα και αυτός με την σειρά του ενέπνευσε πολλές γενιές Ελλήνων. Δεν έτυχε ποτέ ιδιαίτερης αναγνώρισης από το τότε κατεστημένο, επειδή ήταν αρκετά πιο «μπροστά» από την εποχή του, τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Έζησε και μετέφερε τα όνειρα τα δικά του και άλλων στο ευρύ κοινό και η μεγαλύτερη πίκρα του, ήταν όπως αναφέρει στο ποίημα του «Ιδανικός και ανάξιος εραστής» ότι «πέθανε μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσει τις θολές γραμμές των οριζόντων»...