Στην Ζωή μου είμαι κάποια απ' όλους εσάς...τίποτα ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Προχωρώ με την καρδιά ανοιχτή, χέρι-χέρι με την λογική, κάνοντας πάντα λάθη και πάντα ελπίζοντας να μάθω από αυτά. "Γιατί;" δεν ξέρω...ακόμα μαθαίνω. Αλλιώς δεν μπορώ...δεν έμαθα...δεν είμαι....ακόμα!Κι εύχομαι...ΠΟΤΕ! Αλλά τι είμαι στην ζωή μου, νομίζω ότι κανένα από τα avatar σας δεν αφορά.
Εδώ, είμαι ένας ανοιχτός Ορίζοντας...μπλε κατά προτίμηση (αυτό απλά γιατί έτσι μ' αρέσει), μια γραμμή που ποτέ δεν τη φτάνεις...ένα όριο χωρίς περιθώριο...μια ιδέα. Πυξίδα δεν έχω. Στον Ορίζοντα περιττή...Ο ήλιος πάντα από την ανατολή θα ξεκινά και στη δύση θα βασιλεύει κι όσο αυτό θα συμβαίνει, τα 4 σημεία του ορίζοντα, πάντα σταθερά θα είναι...κάνω λοιπόν την καρδιά μου πυξίδα, την ψυχή πανιά κι ατελείωτα ταξιδεύω...στο απέραντο...στο απεριόριστο...στο παντού! Στο φως πάντα...γιατί εδώ όλα είναι ανοιχτά...η καρδιά, η ψυχή, τα πανιά, η ματιά, η αγκαλιά...ανοίγομαι και ξεπερνώ την Ζωή μου...τη γραμμή μου!
Κι αν τύχει και σε κάποια πορεία να χαθώ, (θα είναι σίγουρα μεσημέρι, με το ήλιο ψηλά, ή νύχτα χωρίς φεγγάρι,γιατί δεν έμαθα ακόμα τ' αστέρια να διαβάζω), δεν πειράζει...δεν φοβάμαι! Πάντα θα ξημερώνει για όσους ελπίζουν σε μια νέα μέρα...σε κάθε καινούργια αρχή!
Μια πυξίδα χρειάζεται σε ταξίδια "στενά" , όταν η ματιά περιορίζεται και κονταίνει. Για να μη χάνονται όσοι μικρούς προορισμούς διαλέγουν και πορείες χαράζουν συγκεκριμένες..."σήμερα θα πορευτώ 188 χλμ ΒΑ και θα φτάσω εκεί..." Αυτό εμένα δεν με αφορά...μπορώ μόνο ν' αποφασίζω που θα σταθώ και για πόσο... κι ο Θεός, που βρίσκεται παντού και μέσα μου, αποφασίζει τι θα πάθω και γιατί...μόνο Αυτός το ξέρει. Όταν εγώ κάνω σχέδια, Αυτός γελάει...Από αυτά που θα ζήσω, τίποτα δεν θυμάμαι!
Σαν παιδί, δεν βρήκα τίποτα τακτοποιημένο κι όμορφο στα συρτάρια της Ζωής μου. Όλα άτακτα ριγμένα κι αφημένα να ρημάζουν στου χρόνου τη φθορά. Άρχισα κι εγώ να συλλέγω...στην αρχή ότι γυάλιζε κι έκανε κρότο κι ότι γέμιζε αυτά που νόμιζα πως ήτανε "κενά". Σιγά-σιγά έμαθα να ξεχωρίζω ότι μένει...την ομορφιά γύρω μου, στα απλά, στα καθημερινά...ακόμα και στα άσχημα. Άρχισα λοιπόν να συλλέγω...όμορφες στιγμές...κομμάτια ευτυχίας. Ήλιους ανατέλλοντες, θλιμμένα δειλινά, μπόρες ξαφνικές, φεγγαρόλουστες βραδιές, αστέρια ευχές, ουράνια τόξα, παγωμένες ηλιαχτίδες, χιονισμένες κορυφές, ανθισμένες πεδιάδες, αγριολούλουδα ατίθασα, θάλασσες αγριεμένες, θάλασσες γαληνεμένες, πανσελήνους, βυθούς μαγικούς, ποτάμια αγύριστα, λίμνες ανέγγιχτες, δάση παρθένα, Ανθρώπους κι άλλα πλάσματα του Θεού, δάκρυα και χαμόγελα...ανυπεράσπιστα όμορφα για τα δικά μου μάτια και πάντα μα πάντα αθώα...Εικόνες μαγικές...που κρύβουν περισσότερα από όσα φανερώνουν...το πιο μεγάλο: του Θεού τη Σοφία!! γιατί κάτι που έμαθα είναι πως όλα έχουν λόγο κι αιτία που συμβαίνουν, κι ας μην το καταλαβαίνουμε...αρκεί που κάποιες στιγμές το νιώθουμε!
Ότι πιο αναλλοίωτο βρήκα και πάντα ευεργετικό, εκτός της ίδιας της Ζωής, ήταν η Αγάπη. Την συνάντησα σε διάφορες μορφές...με άπειρες όψεις. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο για μένα. Συμβαίνει πάντα και για όλους όσους πιστεύουν σε ότι μοιάζει ανέφικτο. Θαύμα είναι ότι ευχήθηκα...πίστεψα...και θα γίνει! Αυτή είναι κι μόνη συνωμοσία του σύμπαντος και είναι όπως όλα, δώρο Θεού! Πίστη στο ανέφικτο..για να συμβεί το θαύμα....Βρήκα παντού την Αγάπη...Ανεξάντλητη!
Πρώτα στην αποδοχή...κάθε διαφορετικού...περισσότερο! Μετά στην συγνώμη! κι αυτό αποδοχή σημαίνει - Αγάπη - κατανόηση, πως όλοι μας χαμένοι είμαστε...στο χώ![ciels_010.jpg]()
ρο, στον χρόνο...και μόνο τα σημεία που θα σταθούμε, κάτι σημαίνουν...Τελευταία τη βρίσκω στην ευγνωμοσύνη...για ότι έχω...που είναι πάντα περισσότερο από ότι χρειάζομαι...γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που έχει λιγότερα από όσα έχω ανάγκη!
ρο, στον χρόνο...και μόνο τα σημεία που θα σταθούμε, κάτι σημαίνουν...Τελευταία τη βρίσκω στην ευγνωμοσύνη...για ότι έχω...που είναι πάντα περισσότερο από ότι χρειάζομαι...γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που έχει λιγότερα από όσα έχω ανάγκη!Κι αν κάποιες φορές σιωπώ, δεν είναι γιατί δεν έχω κάτι να πω ή γιατί κάτι φοβάμαι, είναι γιατί ακόμα τίποτα δεν ξέρω...ακόμα μαθαίνω...πως ν' αγαπώ...τον τρόπο να Ζω...πάντα όμως στο Θεό πιστεύω, στην Αγάπη Του και στα θαύματα της πίστης μου! Χωρίς πυξίδα λοιπόν στην έρημο της ζωής μου κι ας δείχνει η καρδιά το "που" και η ψυχή το "πως"...συλλέγοντας ότι απομένει...
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ