Κατά καιρούς, η ανθρώπινη περιέργεια που μας χαρακτηρίζει, μας ωθεί στο να κάνουμε συνδυασμούς κ![Παράλληλη... Σκέψη]( "Παράλληλη... Σκέψη")
αι να σχετίζουμε καταστάσεις, φαινόμενα, νόμους και σκέψεις. Νιώθουμε την ανάγκη να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω μας γιατί αναζητούμε μια ουσία, έναν υποφαινόμενο στόχο τον οποίο καλούμαστε να υπηρετήσουμε μέχρι το τέλος. Μελετώντας, ας πούμε, κάποια ανατολικά φιλοσοφικά συστήματα, διαπιστώνουμε πως είμαστε «καταδικασμένοι» να επιστρέφουμε συνεχώς σε παλιά γνώριμα μέρη, με παρόμοιες μορφές σε διαφορετικούς χρόνους ή χώρους. Αυτή η ιδέα όμως προϋποθέτει να έχουμε ορίσει το χώρο και το χρόνο, πράγμα που είναι φυσικά σχετικό. Έτσι λοιπόν, δημιουργούμε αλυσίδες συνειρμών συνδέοντας διάφορα στοιχεία -ορατά και αόρατα- , διαγράφοντας κύκλους στο μυαλό μας.
αι να σχετίζουμε καταστάσεις, φαινόμενα, νόμους και σκέψεις. Νιώθουμε την ανάγκη να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω μας γιατί αναζητούμε μια ουσία, έναν υποφαινόμενο στόχο τον οποίο καλούμαστε να υπηρετήσουμε μέχρι το τέλος. Μελετώντας, ας πούμε, κάποια ανατολικά φιλοσοφικά συστήματα, διαπιστώνουμε πως είμαστε «καταδικασμένοι» να επιστρέφουμε συνεχώς σε παλιά γνώριμα μέρη, με παρόμοιες μορφές σε διαφορετικούς χρόνους ή χώρους. Αυτή η ιδέα όμως προϋποθέτει να έχουμε ορίσει το χώρο και το χρόνο, πράγμα που είναι φυσικά σχετικό. Έτσι λοιπόν, δημιουργούμε αλυσίδες συνειρμών συνδέοντας διάφορα στοιχεία -ορατά και αόρατα- , διαγράφοντας κύκλους στο μυαλό μας.Κάπως έτσι λοιπόν οδηγούμαστε στο φαινομενικό χάσμα μεταξύ φύσης και μεταφύσης, φυσικής και μεταφυσικής, θρησκείας και επιστήμης, προσπαθώντας να το γεφυρώσουμε με διάφορα στοιχεία. Τί θα έβγαινε όμως αν τα συνδέαμε όλα αυτά σε μια καινούρια «Μεγάλη Ιδέα»;
Ενδεχομένως να μπερδευόμασταν με κάποιες συμβολικές λέξεις, όπως «το όλον» που κάποτε μεταφράστηκε σε «σύμπαν» και αργότερα σε «πολυσύμπαν» προκειμένου να καταλάβουμε πως μιλάμε για κάτι μεγάλο. Χαρακτηρίζουμε το σύμπαν «ποικιλόμορφο» και όχι «ομοιόμορφο» προκειμένου να του προσδώσουμε όλα εκείνα τα φαινόμενα που μας μπερδεύουν και έπειτα το χωρίζουμε σε διαστάσεις. Διαστάσεις;
Κι όμως, φαντάσου πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε με περισσότερες από 4 διαστάσεις (3 του χώρου + 1 του χρόνου). Πράγματα που βλέπουμε με πράγματα που δε βλέπουμε, φαινόμενα που μπορούμε να ερμηνεύσουμε με πράγματα που δε μπορούμε καν να φανταστούμε, όλα ενωμένα κάτω από ένα φιλοσοφικό πέπλο. Σκουληκότρυπες να συνδέουν μεταξύ τους τα παράλληλα σύμπαντα, εξωγήινους να ταξιδεύουν ανάμεσα σε αυτά τα σύμπαντα βρίσκοντας άλλους εξωγήινους με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά (ανάλογα των συνθηκών στις οποίες διαβιούν). Ύλη και αντι-ύλη (ή σκοτεινή ύλη) να ανακατεύεται με τη συνείδηση και ενωμένες κάτω από τους «χαλαρούς» όρους την κβαντικής φυσικής να συναντούν τις υπερχορδές. Οι υπερχορδές που με τη σειρά τους προσεγγίζουν τα παράλληλα σύμπαντα προβλέποντας την ύπαρξη 10 ή 11 διαστάσεων, τη μια τυλιγμένη στην άλλη. Φαντάσου οι κόσμοι-φυσαλίδες να συνδέονται με το big bang και αυτό με τη σειρά του πάλι με τα παράλληλα σύμπαντα. Αυτά να δημιουργούν παράλληλους κόσμους και αυτοί με τη σειρά τους να εξαρτώνται από μια σκέψη που έκανες περπατώντας σε έναν από αυτούς.
Φαντάσου μια εικόνα πολέμου! Το ξέρεις ότι αυτός ο πόλεμος που φαντάστηκες, μόλις διεξήχθη σε ένα πεδίο που βρίσκεται δίπλα σου αλλά δεν το βλέπεις; Το ξέρεις ότι η έκβασή του και η τύχη των συμμετεχόντων θα έχει ακριβώς την έκβαση που φαντάστηκες; Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμμετείχες κι εσύ, όπως οι επιστήμονες μπόρεσαν να προτείνουν την αντικατάσταση του όρου «παρατηρητής» στα πειράματα με τον όρο «συμμετέχων».
Αυτή η παράλληλη σκέψη μας είναι που συνδέει τα πάντα, ενοποιεί τα πάντα και εξηγεί τα πάντα, με αφετηρία τον ίδιο τον εαυτό μας, αλλά ως μέρος του «όλου». Πώς; Συνδέοντας τα πάντα σε επίπεδο παράλληλων συμπάντων. Ένας ερευνητής του Cambridge (ο John Gribbin αν θες να το ψάξεις) είχε πει ότι «έχουμε μπει πλέον σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη περιπέτεια, αφού γίναμε όλοι συμμέτοχοι κι επηρεάζουμε τον κόσμο σε κβαντικό επίπεδο μόνο και μόνο από το γεγονός της ύπαρξής μας» (ΤΜ τ.136, σ.18). Συνδυάζοντας επίσης τις απόψεις που ακούγονται κατά καιρούς από ερευνητές και επιστήμονες, την ίδια ώρα (θεωρώντας συμβολικό το χρόνο) κάποιοι «συνάδελφοι» αποδέχονται την ύπαρξη UFOs, ενώ δίπλα τους (θεωρώντας συμβολικό και το χώρο) καθόταν ο Κάρρολ και έγραφε για μια Αλίκη που έπεσε σε μια λαγουδότρυπα και μεταφέρθηκε στη χώρα των θαυμάτων. Μια λαγουδότρυπα στον κήπο μας όπου θα μας τηλεμεταφέρει σε έναν άλλο (παράλληλο) κόσμο. Μένει να σκεφτούμε σε ποιόν θα θέλαμε να πάμε... Στον παράδεισο, στον Υφαντόκοσμο, στη Χώρα των Θαυμάτων, στη Ρ’λύε;...
Κι όμως, φαντάσου πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε με περισσότερες από 4 διαστάσεις (3 του χώρου + 1 του χρόνου). Πράγματα που βλέπουμε με πράγματα που δε βλέπουμε, φαινόμενα που μπορούμε να ερμηνεύσουμε με πράγματα που δε μπορούμε καν να φανταστούμε, όλα ενωμένα κάτω από ένα φιλοσοφικό πέπλο. Σκουληκότρυπες να συνδέουν μεταξύ τους τα παράλληλα σύμπαντα, εξωγήινους να ταξιδεύουν ανάμεσα σε αυτά τα σύμπαντα βρίσκοντας άλλους εξωγήινους με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά (ανάλογα των συνθηκών στις οποίες διαβιούν). Ύλη και αντι-ύλη (ή σκοτεινή ύλη) να ανακατεύεται με τη συνείδηση και ενωμένες κάτω από τους «χαλαρούς» όρους την κβαντικής φυσικής να συναντούν τις υπερχορδές. Οι υπερχορδές που με τη σειρά τους προσεγγίζουν τα παράλληλα σύμπαντα προβλέποντας την ύπαρξη 10 ή 11 διαστάσεων, τη μια τυλιγμένη στην άλλη. Φαντάσου οι κόσμοι-φυσαλίδες να συνδέονται με το big bang και αυτό με τη σειρά του πάλι με τα παράλληλα σύμπαντα. Αυτά να δημιουργούν παράλληλους κόσμους και αυτοί με τη σειρά τους να εξαρτώνται από μια σκέψη που έκανες περπατώντας σε έναν από αυτούς.
Φαντάσου μια εικόνα πολέμου! Το ξέρεις ότι αυτός ο πόλεμος που φαντάστηκες, μόλις διεξήχθη σε ένα πεδίο που βρίσκεται δίπλα σου αλλά δεν το βλέπεις; Το ξέρεις ότι η έκβασή του και η τύχη των συμμετεχόντων θα έχει ακριβώς την έκβαση που φαντάστηκες; Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμμετείχες κι εσύ, όπως οι επιστήμονες μπόρεσαν να προτείνουν την αντικατάσταση του όρου «παρατηρητής» στα πειράματα με τον όρο «συμμετέχων».
Αυτή η παράλληλη σκέψη μας είναι που συνδέει τα πάντα, ενοποιεί τα πάντα και εξηγεί τα πάντα, με αφετηρία τον ίδιο τον εαυτό μας, αλλά ως μέρος του «όλου». Πώς; Συνδέοντας τα πάντα σε επίπεδο παράλληλων συμπάντων. Ένας ερευνητής του Cambridge (ο John Gribbin αν θες να το ψάξεις) είχε πει ότι «έχουμε μπει πλέον σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη περιπέτεια, αφού γίναμε όλοι συμμέτοχοι κι επηρεάζουμε τον κόσμο σε κβαντικό επίπεδο μόνο και μόνο από το γεγονός της ύπαρξής μας» (ΤΜ τ.136, σ.18). Συνδυάζοντας επίσης τις απόψεις που ακούγονται κατά καιρούς από ερευνητές και επιστήμονες, την ίδια ώρα (θεωρώντας συμβολικό το χρόνο) κάποιοι «συνάδελφοι» αποδέχονται την ύπαρξη UFOs, ενώ δίπλα τους (θεωρώντας συμβολικό και το χώρο) καθόταν ο Κάρρολ και έγραφε για μια Αλίκη που έπεσε σε μια λαγουδότρυπα και μεταφέρθηκε στη χώρα των θαυμάτων. Μια λαγουδότρυπα στον κήπο μας όπου θα μας τηλεμεταφέρει σε έναν άλλο (παράλληλο) κόσμο. Μένει να σκεφτούμε σε ποιόν θα θέλαμε να πάμε... Στον παράδεισο, στον Υφαντόκοσμο, στη Χώρα των Θαυμάτων, στη Ρ’λύε;...
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ