 |
| Φωτογραφία: Γιάννης Στουραΐτης |
Είναι τρία χρόνια (και κάτι), που έχω την τύχη να προπονούμαι σε μία Ακαδημία Μαχητικών Τεχνών, αλλά και την ατυχία να έχω ανακαλύψει το Ταε Κβον Ντο πολύ αργά στην ζωή μου. Στον χώρο με παρέσυρε η κορούλα μου, ναι, ναι, αυτή η πανέμορφη, αθώα και γλυκειά φατσούλα με τα θανατηφόρα λακτίσματα, όπου προσπαθώ, ασθμαίνων και ασφυκτιών, να την ανταγωνισθώ, εις μάτην, σε δύναμη, ταχύτητα και τεχνική, (που πα’ ρε καραμήτρο).
Οι εμπνευσμένοι, ευγενέστατοι, φιλειρηνικοί και ικανότατοι δάσκαλοί μας, ακολουθούν πρωτότυπες μεθόδους εκπαίδευσης, στο πλαίσιο της οποίας έχουν θεσπίσει υπαίθριες προπονήσεις, σε ποικίλα περιβάλλοντα, όπως, παραλίες, όρη, αμμόλοφους κ.ά.
Μετά την σύντομη αυτή εισαγωγή, περνάω στο παρασύνθημα :
Παρασκευή απόγευμα, η προπόνηση έχει προγραμματισθεί για το Αρχαίο Στάδιο. Την προκαθορισμένη ώρα, μαζευόμαστε όλοι, από τους τετράχρονους μέχρι τους εξηντατετράχρονους, καμιά εικοσιπενταριά νοματαίοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στο σημείο λίγο πριν από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο, όπου μας περιμένει, με όχι τόσο φιλικές διαθέσεις, ο Φύλακας, (το Φ με κεφαλαίο, και θα καταλάβετε σε λίγο γιατί).
Πληροφορούμεθα ότι η αιτία της «αυστηρής» υποδοχής του φύλακα είναι το γεγονός ότι δύο από εμάς, έχουμε έρθει στο Στάδιο με τα ποδήλατά μας, από τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχουμε ήδη ξεπεζέψει, χωρίς να μας το υποδείξει κανένας, και τα «τσουλάμε». Εξηγούμε πολύ ευγενικά και ψύχραιμα, σε αυστηρό Πληθυντικό, ότι, αυτονοήτως, δεν τα φέραμε για να ποδηλατήσουμε και ότι θα τα βάλουμε σε μίαν ακρούλα όπου δεν θα φαίνονται και δεν θα εμποδίζουν κανέναν. Μάλιστα, προσπαθώντας να ενισχύσω την διαβεβαίωσή μας, διπλώνω, εκεί μπροστά στα μάτια του το δικό μου ποδήλατο και το μετατρέπω, εντός 17 δευτερολέπτων, σε μία αποσκευή 60 x 55 x 22 cm, που με τίποτε δεν θυμίζει ποδήλατο ! Όμως ο Άρχων του χώρου, με το μάτι να γυαλίζει πλέον, δυσανάλογα με τα όσα διαδραματίζονται, μας ξεκαθαρίζει ότι «…να το ξεχάσουμε…» κι ότι να βάλουμε τα ποδήλατα σε έναν χώρο που μας υπέδειξε, μακριά από εκεί που θα κάναμε την προπόνησή μας και, κυρίως μακριά από το φυλάκιό του. Το δεχθήκαμε και του ζητήσαμε να μας τα προσέχει για να μην μας τα κλέψουν. Εκεί, αγρίεψε, και χρησιμοποιώντας έναν επιθετικό, αυθαίρετο Ενικό, μας διευκρίνισε ότι «…δεν είναι στις αρμοδιότητές του να μας προσέχει και τα ποδήλατα…», (μην πάθει και καμίαν υπερκόπωση ο άνθρωπος…), κι ότι «…αυτός έχει εντολή από τους ανωτέρους του να μην αφήνει τα ποδήλατα μέσα, μπλα, μπλα, μπλα…» Λέω «μπλα, μπλα, μπλα», διότι όσο μας μίλαγε, σαν να απευθυνόταν σε πληβείους, παρατηρήσαμε ότι δίπλα στο φυλάκιό του, εκεί που θα μπορούσαμε να είχαμε αφήσει κι εμείς τα ποδήλατά μας χωρίς να ενοχλούμε κανέναν, ήταν παρκαρισμένη μία βέσπα.
«Συγγνώμη, κε Φύλαξ, αυτή η βέσπα τίνος είναι;».
«Δικιά μου!».
«Και πώς την φέρατε μέσα στο Στάδιο, τσουλώντας την;».
«Όχι βέβαια, την έφερα οδηγώντας, διότι εγώ είμαι ο Φύλακας, και είμαι υπεύθυνος όχι μόνο για τον χώρο εδώ, αλλά και για όλη την γύρω περιοχή, και δεν θα μου πείς Εσύ (sic) τι να κάνω, κι αν δεν πάρετε τα ποδήλατα, εγώ θα φωνάξω την αστυνομία, και αν χτυπήσει κανένας τουρίστας πώς αλλιώς θα τον μεταφέρω εγώ…», (αυτό το τελευταίο κι αν ήταν ισχυρό επιχείρημα, διότι πολύ θα ήθελα να δώ πώς ο μάγκας θα μετέφερε τον χτυπημένο με την βέσπα).
Για να μην μακρηγορώ, καλέσαμε την αστυνομία, την κάλεσε κι αυτός, και μάλιστα, αφού έκλεισε το τηλέφωνο, σχολίασε με κακεντρέχεια: «(χε, χε), καθίστε τώρα μισή ώρα, μέχρι να ’ρθει η αστυνομία, και άλλη μισή ώρα μέχρι να δούμε τι θα πουν και τι θα κάνουν…» (μ’ άλλα λόγια, «σας γ@μησ@ την προπόνηση, μ@λ@κες...»).
Εν αναμονή της καθυστερούσης αστυνομίας, με φωνάζει ο λεγάμενος στο τηλέφωνο του φυλακίου, ως αρχαιότερο και άρα ως συμβατότερο με τα πέριξ αρχαία, όπου, στην άλλη άκρη της γραμμής με περιμένει κάποιος «αρχιφύλακας», μάλλον προϊστάμενος του μικρού χίτλερ. Πρόκειται για έναν τύπο φιλικότατο, ο οποίος αφού μου είπε τ’ όνομά του, (που δεν το θυμάμαι, αλλά και που, αν το θυμόμουν, και πάλι δεν θα σας το έλεγα), μου ζήτησε «…να τα βρούμε, χωρίς να δημιουργούμε θέματα από ‘κει που δεν υπάρχουν (sic)…» και μου εξήγησε ότι «…δέχονται παράπονα από τους ξεναγούς…», (παράπονα σχετικά με τι ακριβώς παρακαλώ;), κι ότι «…κινδυνεύει η στατικότητα των μνημείων…» (!) Σημειωτέον ότι η στατικότης των μνημείων δεν κινδυνεύει από την αυθαιρέτως κυκλοφορούσα βέσπα του φύλακα και κινδυνεύει από δύο ποδηλατάκια, εκ των οποίων το ένα βάρους 12 kg και διπλωμένο, δίκην αποσκευής.
Στο τέλος, αφού του συστήθηκα, με προσκάλεσε στο γραφείο του, («έλα Γιάννη μου από ‘δω να πιούμε έναν καφέ, να τα πούμε και να σε γνωρίσω κι από κοντά…» σε άψογο –διευκολυντικό- ενικό οικειότητος) και μου ζήτησε να αφήσουμε τα επικίνδυνα οχήματά μας δίπλα στο φυλάκιο, δηλαδή, εκεί που θέλαμε κι εμείς εξ αρχής να τ’ αφήσουμε.
Θα μου πείτε, τέλος καλό, όλα καλά. ΟΧΙ, καθόλου τέλος καλό, όλα καλά. Και γι αυτό, θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω εν ολίγοις τα προβλήματα που κρύβονται πίσω από τα προπεριγραφέντα γεγονότα, καταλήγοντας σε μια ζόρικη, όπως θα δείτε, ευχή:
1. Οι επιγραφές που υποτίθεται ότι είναι αναρτημένες στην περιοχή, και στις οποίες μάς παρέπεμψε ο φύλακας, είναι τόσο ξεθωριασμένες που δεν φαίνεται τίποτε σχετικό με τους κανόνες που αφορούν στους επισκέπτες του χώρου.
2. Ούτως ή άλλως, τα μέλη της ομάδας μας δεν είχαν καν ανάγκη να συμμορφωθούν με την απαγόρευση κυκλοφορίας παντός τροχοφόρου στην περιοχή. Το θεωρούμε, απλώς, αυτονόητο, είτε με επιγραφές είτε χωρίς. Παρένθεση: μιάς και μιλήσαμε για επιγραφές, αξιότιμη, κα Αρχαιολογία μου, έχετε σοβαρό πρόβλημα. Δια του λόγου το αληθές, σας παραπέμπω στην συνοδεύουσα φωτογραφία, που τράβηξα με τα χεράκια μου έξω από το σπίτι μου, στην συμβολή της οδού Ομήρου με την οδό Σοφοκλέους, όπου απεικονίζεται ένα πλαίσιο, (υποτίθεται προστατευμένο με πλεξιγκλάς - εδώ γελάμε τρανταχτά), το οποίο θα έπρεπε να προσανατολίζει και να καθοδηγεί τους επισκέπτες της Παλιάς Πόλης της Ρόδου, δι’ ενός σχεδιαγράμματος της περιοχής και διά του κλασσικού βέλους με την ένδειξη «ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ ΕΔΩ». Σας προκαλώ να έρθετε στο συγκεκριμένο σημείο, για να συμβουλευθείτε το εν λόγω σχεδιάγραμμα και αν καταλάβετε τι σας δείχνει, και πού ακριβώς βρίσκεσθε, να με…. (ακολουθεί γαστρεντερολογικό ρήμα σχετικό με την αφόδευση, σε β’ πληθυντικό προστακτικής).
Το δράμα μου είναι ότι, συχνά, διάφορες ομάδες τουριστών φωτογραφίζουν, καγχάζοντας, το προπεριγραφέν αξιοθέατο, την ώρα που εγώ δεν ξέρω πού να κρυφτώ από την ντροπή μου. Εσείς, κα Αρχαιολογία μου, γνωρίζω πολύ καλά, πλέον, ότι δεν ντρέπεστε για τίποτε… Και μην σπεύσετε να αποποιηθείτε την ευθύνη, ισχυριζόμενη ότι το σχεδιάγραμμα ανήκει στον Δήμο Ροδίων, διότι θα σας αποστομώσω με την ερώτηση: "Κι εσείς, τι κάνατε γι αυτό το αίσχος που μας εκθέτει διεθνώς, εδώ και πολλά χρόνια;". Η ερώτηση απευθύνεται και στην Οργάνωση Πόλεων Παγκόσμιας Κληρονομιάς. (Κλείνει η παρένθεση).
3. Ο φερόμενος ως φύλαξ του Αρχαίου Σταδίου, δεν είχε το παραμικρό διακριτικό που να πιστοποιεί αυτήν του την ιδιότητα.
4. Η συμπεριφορά του συγκεκριμένου ήταν εκ προοιμίου αγενής και εριστική, παραπέμπουσα σε τσαμπουκαλή, ψευτόμαγκα που νομίζει ότι είναι σε θέση ισχύος και άρα του επιτρέπονται τα πάντα, από του να μπαίνει παράνομα με την βέσπα του στον αρχαιολογικό χώρο, μέχρι του να υποτιμά την νοημοσύνη των, κοινών θνητών, συμπολιτών του, προβάλλοντας ηλίθια, ρηχά επιχειρήματα και χρησιμοποιώντας προσβλητικό Ενικό.
5. Οι κανόνες, εφ’ όσον ισχύουν, ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως, μη εξαιρουμένης και της Βέσπας του Φύλακα.
6. Η κουτοπονηριά του υπαλληλίσκου, ο οποίος έσπευσε να επικαλεσθεί τις αρμοδιότητές του, όταν του ζητήθηκε να προσέχει τα ποδήλατά μας, είναι ενδεικτική της νοοτροπίας του σαν εργαζόμενου (βλέπε «να διορισθώ, να καααάθομαι»).
7. Ας είναι τουλάχιστον, αξιότιμη, κα Αρχαιολογία μου, οι φύλακές σας λίγο πιο καλλιεργημένοι. Τώρα με την κρίση, είναι πιο εφικτό να στελεχώσετε τις υπηρεσίες σας με νέους που να μπορούν να διαχειρισθούν αποτελεσματικότερα και αξιοπρεπέστερα τα περιστατικά σαν αυτό που σας περιέγραψα παραπάνω. Οι άλλοι, αντί να καααάθονται, να πάνε σε χειρωνακτικές δουλειές, και μην μου πείτε ότι σήμερα, δεν υπάρχουν τέτοιες.
8. Η ευκολία με την οποία ένας απαράβατος κανόνας ανατρέπεται και μετατρέπεται ταχύτατα από κάποιον προϊστάμενο σε μη ισχύοντα, είναι από περίεργη, μέχρι ύποπτη.
9. Η Ελλάς, συνεχίζει να βιώνει το Αρχαίο Δράμα τής κατάχρησης των εξουσιών των υπερφίαλων μικροδικτατορίσκων που τοποθετούνται, από τους εκάστοτε κρατούντες, συχνά με αδιαφάνεια, σε πόστα απ’ όπου απλώς ταλαιπωρούν τους πολίτες χωρίς ουσιαστικό λόγο, πέρα από την ματαιοδοξία τους, Δράμα που την πληγώνει ανεπανόρθωτα και θα συνεχίσει να την πληγώνει, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, τόσον οι κρατούντες, όσο κι οι πληβείοι.
10. Τέλος, ΝΑΙ στην αυστηρή τήρηση των κανόνων, χωρίς εξαιρέσεις για κανέναν, ούτε και για όσους από εμάς, έστω δικαιολογημένα, νομίζουμε ότι μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά το αυθαίρετο ή μη, ενός νόμου και επομένως, πότε ένας νόμος έχει πρακτική εφαρμογή με ουσιαστικό αντίκρισμα και πότε είναι απλά ένα χειριστικό εργαλείο υπέρ των ολίγων και εις βάρος των πολλών… (Πού ‘σαι καημένε Επίκουρε…).
Όμως, η αυστηρότης αυτή να αφορά σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας και να καλύπτει όλη την έκταση των καθημερινών δραστηριοτήτων μας, κυρίως εν μέσω κρίσης. Για να το συγκεκριμενοποιήσω, αξιότιμη κα Αρχαιολογία μου, εύχομαι διακαώς, και ελπίζω πως, μετά ταύτα, θα διαπιστώσουμε σύντομα, εμείς οι φορολογούμενοι, ότι με την ίδια αυστηρότητα που διδάξατε τον Κέρβερο - Φύλακά σας και του αναθέσατε την φύλαξη του Αρχαίου Σταδίου μας, με την ίδια αυστηρότητα θα εφαρμόσετε τους νόμους που δεν εφαρμόσατε μέχρι τώρα, έχοντας μετατρέψει την Παλιά Πόλη της Ρόδου, από Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, (αλήθεια, η Unesco ακούει;), σε ένα ελεεινό, ζέχνον, πανηγυριτζίδικο αχούρι. Και πώς να μην είναι έτσι, όταν έχετε «πήξει» τον κοσμάκη στα «Σήματα Διακοπής Εργασιών» και πέραν τούτων, ουδέν έτερον επί της ουσίας;
Λέτε να γίνει …της Αρχαιολογίας το Κάγκελο;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ