Οι αντοχές εξαντλούνται, το πολιτικοοικομικό σύστημα εισήλθε ούτως ή άλλως σε περίοδο αστάθειας από την ώρα που χώρα μπήκε ουσιαστικά σε καθεστώς χρεοκοπίας υπό διεθνή εποπτεία και υπό την κηδεμονία των δανειστών.
Τώρα πλέον μετά από τρία χρόνια ανελέητων περικοπών (και ελάχιστων μεταρρυθμίσεων) μοιάζει να μπαίνουμε στην τελευταία πράξη του δράματος, όπου οι αντοχές του δημοκρατικού φιλοευρωπαϊκού τόξου του πολιτικού συστήματος έχουν σχεδόν εξαντληθεί και ή θα υπάρξει τερματισμός με λύτρωση έξοδο στην ανάπτυξη και στην βαθμιαία ανάκαμψη ή θα βυθισθούμε στη δίνη της οριστικής πολιτικής χρεοκοπίας των αστικών δημοκρατικών δυνάμεων, της πολιτικής αστάθειας και της τυφλής σύγκρουσης μεταξύ των πιο ακραίων πολιτικών δυνάμεων που υπάρχουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η τελευταία πράξη ενός οικονομικού και πολιτικού δράματος είναι εξ’ άλλου πάντα πράξη πολιτική και δεν πρόκειται φυσικά ούτε εμείς εδώ στην Ελλάδα να ξεφύγουμε από αυτόν τον άγραφο κανόνα.
Η κρίση έχει οδηγήσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε σχέση με τον ιστορικό χρόνο, στην κατάρρευση των δυνάμεων του πολιτικού κέντρου και κυρίως των δυνάμεων της κεντροαριστεράς οι οποίες είχαν την «τύχη» την ώρα που ξέσπασε κρίση δανεισμού και η χρεοκοπία να βρίσκονται στην διακυβέρνηση της χώρας και να έχουν στην ηγεσία μιαν πολιτική (απολιτίκ) ηγετική ομάδα, που νόμισε ότι «ξεκίνησε για μια ασφαλή και χαρούμενη σχολική εκδρομή» και που όταν είδε τον γκρεμό μπροστά πανικοβλήθηκε τόσο που «πέταξε το όχημα στο οποίο επέβαινε στο απέναντι χαντάκι»… Και δεν είχε το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης για την ίδια αλλά κυρίως για την μεγάλη παράταξη που εκπροσωπούσε και για το καλό της χώρας, να ζητήσει αμέσως κυβέρνηση εθνικής ενότητας, διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 180 ψήφων στη Βουλή για τις δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν ή να πάει σε πρόωρες εκλογές αμέσως τότε με αυτή την πολιτική ατζέντα, αυτό το αίτημα και αυτό το πολιτικό διακύβευμα!
Άφησε έτσι μιαν κεντροδεξιά παράταξη να κυριαρχηθεί από την λαϊκίστικη τότε ρητορεία του Σαμαρά και της ακροδεξιάς πολιτικής ομάδας που τον πλαισιώνει και μια αριστερά να αλωνίσει πάνω στους μύθους τις ψευδαισθήσεις και τα υπερκαταναλωτικά μικροαστικά πρότυπα και συνήθειες, που υπήρξαν στο παρελθόν και η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία αυτού του χώρου της κεντροαριστεράς τα πρώτα κυρίως χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η Δημοκρατική παράταξη πολιτικά συρρικνώθηκε δραματικά, ιδεολογικά ηττήθηκε από τον απίστευτο λαϊκισμό των τυχοδιωκτικών πολιτικών άκρων και ηθικά λοιδορήθηκε και έχασε το ηθικό πλεονέκτημα που επί δεκαετίες διατηρούσε έναντι της δεξιάς. Κατηγορήθηκε στο σύνολό της ισοπεδωτικά και γι’ αυτό άδικα, για τις ατιμίες επιφανών πρώην ηγετικών στελεχών της, καταχραστών του κρατικού χρήματος και καταχραστών της εμπιστοσύνης όσων πίστεψαν και σωστά, πως αυτή η παράταξη μάχεται για το δίκιο και την αλήθεια!
Όμως χωρίς ισχυρές τις δυνάμεις του πολιτικού κέντρου, της κεντροαριστεράς και της φιλελεύθερης δεξιάς, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα στη χώρα, ουδέποτε υπήρξε και όποτε αυτό συνέβη μπήκαμε σε μεγάλες εθνικές περιπέτειες.
Αποτελεί ζητούμενο λοιπόν η ανασυγκρότηση του ευρύτερου αυτού χώρου με τον προσφορότερο δυνατό τρόπο, στη βάση ρεαλιστικών προτάσεων και πρωτοβουλιών, πέρα από προσωπικούς ανταγωνισμούς και με τις προσωπικές φιλοδοξίες, που άλλωστε κανένα λόγο ύπαρξης δεν έχουν σε έναν ρημαγμένο και λεηλατημένο πολιτικό περιβάλλον, στην άκρη σε δεύτερη η και τρίτη μοίρα.
Η ενότητα και ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης, δεν αποτελεί μόνον και κυρίως, μιαν ενδεχόμενη συμπαθητική πολιτική εξέλιξη για την οποία υπάρχει η άνεση χρόνου να γίνονται συζητήσεις «μεταξύ τυρού και αχλαδίου», αλλά τώρα που «φάγαμε τον γάιδαρο και μείναμε στην ουρά», αποτελεί μια επιτακτική εθνική ανάγκη για την πολιτική σταθερότητα και την σωτηρία της χώρας, όρο επιβίωσης της δημοκρατικής νομιμότητας!
Τώρα πλέον μετά από τρία χρόνια ανελέητων περικοπών (και ελάχιστων μεταρρυθμίσεων) μοιάζει να μπαίνουμε στην τελευταία πράξη του δράματος, όπου οι αντοχές του δημοκρατικού φιλοευρωπαϊκού τόξου του πολιτικού συστήματος έχουν σχεδόν εξαντληθεί και ή θα υπάρξει τερματισμός με λύτρωση έξοδο στην ανάπτυξη και στην βαθμιαία ανάκαμψη ή θα βυθισθούμε στη δίνη της οριστικής πολιτικής χρεοκοπίας των αστικών δημοκρατικών δυνάμεων, της πολιτικής αστάθειας και της τυφλής σύγκρουσης μεταξύ των πιο ακραίων πολιτικών δυνάμεων που υπάρχουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η τελευταία πράξη ενός οικονομικού και πολιτικού δράματος είναι εξ’ άλλου πάντα πράξη πολιτική και δεν πρόκειται φυσικά ούτε εμείς εδώ στην Ελλάδα να ξεφύγουμε από αυτόν τον άγραφο κανόνα.
Η κρίση έχει οδηγήσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε σχέση με τον ιστορικό χρόνο, στην κατάρρευση των δυνάμεων του πολιτικού κέντρου και κυρίως των δυνάμεων της κεντροαριστεράς οι οποίες είχαν την «τύχη» την ώρα που ξέσπασε κρίση δανεισμού και η χρεοκοπία να βρίσκονται στην διακυβέρνηση της χώρας και να έχουν στην ηγεσία μιαν πολιτική (απολιτίκ) ηγετική ομάδα, που νόμισε ότι «ξεκίνησε για μια ασφαλή και χαρούμενη σχολική εκδρομή» και που όταν είδε τον γκρεμό μπροστά πανικοβλήθηκε τόσο που «πέταξε το όχημα στο οποίο επέβαινε στο απέναντι χαντάκι»… Και δεν είχε το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης για την ίδια αλλά κυρίως για την μεγάλη παράταξη που εκπροσωπούσε και για το καλό της χώρας, να ζητήσει αμέσως κυβέρνηση εθνικής ενότητας, διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 180 ψήφων στη Βουλή για τις δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν ή να πάει σε πρόωρες εκλογές αμέσως τότε με αυτή την πολιτική ατζέντα, αυτό το αίτημα και αυτό το πολιτικό διακύβευμα!
Άφησε έτσι μιαν κεντροδεξιά παράταξη να κυριαρχηθεί από την λαϊκίστικη τότε ρητορεία του Σαμαρά και της ακροδεξιάς πολιτικής ομάδας που τον πλαισιώνει και μια αριστερά να αλωνίσει πάνω στους μύθους τις ψευδαισθήσεις και τα υπερκαταναλωτικά μικροαστικά πρότυπα και συνήθειες, που υπήρξαν στο παρελθόν και η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία αυτού του χώρου της κεντροαριστεράς τα πρώτα κυρίως χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η Δημοκρατική παράταξη πολιτικά συρρικνώθηκε δραματικά, ιδεολογικά ηττήθηκε από τον απίστευτο λαϊκισμό των τυχοδιωκτικών πολιτικών άκρων και ηθικά λοιδορήθηκε και έχασε το ηθικό πλεονέκτημα που επί δεκαετίες διατηρούσε έναντι της δεξιάς. Κατηγορήθηκε στο σύνολό της ισοπεδωτικά και γι’ αυτό άδικα, για τις ατιμίες επιφανών πρώην ηγετικών στελεχών της, καταχραστών του κρατικού χρήματος και καταχραστών της εμπιστοσύνης όσων πίστεψαν και σωστά, πως αυτή η παράταξη μάχεται για το δίκιο και την αλήθεια!
Όμως χωρίς ισχυρές τις δυνάμεις του πολιτικού κέντρου, της κεντροαριστεράς και της φιλελεύθερης δεξιάς, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα στη χώρα, ουδέποτε υπήρξε και όποτε αυτό συνέβη μπήκαμε σε μεγάλες εθνικές περιπέτειες.
Αποτελεί ζητούμενο λοιπόν η ανασυγκρότηση του ευρύτερου αυτού χώρου με τον προσφορότερο δυνατό τρόπο, στη βάση ρεαλιστικών προτάσεων και πρωτοβουλιών, πέρα από προσωπικούς ανταγωνισμούς και με τις προσωπικές φιλοδοξίες, που άλλωστε κανένα λόγο ύπαρξης δεν έχουν σε έναν ρημαγμένο και λεηλατημένο πολιτικό περιβάλλον, στην άκρη σε δεύτερη η και τρίτη μοίρα.
Η ενότητα και ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης, δεν αποτελεί μόνον και κυρίως, μιαν ενδεχόμενη συμπαθητική πολιτική εξέλιξη για την οποία υπάρχει η άνεση χρόνου να γίνονται συζητήσεις «μεταξύ τυρού και αχλαδίου», αλλά τώρα που «φάγαμε τον γάιδαρο και μείναμε στην ουρά», αποτελεί μια επιτακτική εθνική ανάγκη για την πολιτική σταθερότητα και την σωτηρία της χώρας, όρο επιβίωσης της δημοκρατικής νομιμότητας!