Γεια σου πιτσιρίκο, δεν πίστευα ποτέ ότι θα είχε τέτοια ανάγκη να σου γράψω, αλλά θέλω να πω κάποια πράγματα και να ακουστώ. Αισθάνομαι ότι πνίγομαι, ότι παρόλο που φωνάζω, δεν ακούγομαι… και για αυτό είμαι εδώ, μόνη πάνω από τον υπολογιστή μου και πλέον σιωπηλή.
Η φωνή μου έχει κλείσει εδώ και μερικές μέρες, μιλάω κυριολεκτικά δηλαδή. Ο λόγος δεν είναι άλλος από έναν καυγά με την αγαπημένη μου μητέρα.
Έφυγα πριν ένα περίπου χρόνο στο εξωτερικό, μια απόφαση για την οποία ήμουν σίγουρη μετά το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν ήρθα ούτε Χριστούγεννα ούτε Πάσχα, και από την άλλη δεν μπόρεσε να έρθει κανένα μέλος της οικογένειάς μου να με δει εκεί που είμαι.
Και να ‘μαι εδώ, στην αγαπημένη μου Ελλαδίτσα, που τόσο μου έλειψε, παρά τα χίλια άσχημα που τη συνοδεύουν και που με «ανάγκασαν» να αποχωρήσω.
Είχα τόσα πολλά να πω και αντί για ανθρώπους, συνάντησα φαντάσματα κολλημένα στην τηλεόραση…
Στην ουσία, δεύτερη μέρα από την άφιξή μου, με άκουσε όλη η γειτονιά να ουρλιάζω στη μητέρα μου και να τελειώνω, σαν να ξεψυχάω, με ένα «αυτό σου αξίζει». Και μετά κλάμα… Ακόμη κλαίω.
Δεν φώναζα στη μητέρα μου, άλλωστε αυτή είναι μεγάλη γυναίκα και ότι ήταν να κάνει το έκανε πριν χρόνια. Φώναζα σε όλους αυτούς που πιστεύω ότι όντως τους αξίζει. Τους αξίζει να έχουν μισθούς της πείνας, σχολεία χωρίς βιβλία και νοσοκομεία χωρίς γάζες.
Όσο αγαπάω αυτή τη χώρα, άλλο τόσο μισώ τον ωχαδερφισμό και την αδιαφορία των κατοίκων της. Ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και από την άλλη, μια μειοψηφία παλεύει για το αυτονόητο.
Ελάχιστοι νοιάζονται για το αν ο γείτονας έχει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι ή φάρμακα για το άρρωστο παιδί του. Να έχουμε λεφτά για φρέντο και τσιγάρα και όλα τα υπόλοιπα δεν μας νοιάζουν.
Βαρέθηκα να φωνάζω. Βαρέθηκα να τρώω δακρυγόνα για άλλους. Βαρέθηκα να προσπαθώ να αφυπνίσω.
Βαρέθηκα να με θεωρούν γραφική. Σας αξίζει! Ναι, σε όλους εσάς που ποτέ δεν ενδιαφερθήκατε παρά μόνο για τον εαυτούλη σας.
Ντρέπομαι πραγματικά που η μόνη φορά που βγήκαν μαζικά στους δρόμους ήταν ύστερα από μια παρότρυνση από την Ισπανία. Δηλαδή αυτό περιμένουμε;; Να μας θυμίζουν οι άλλοι ότι κοιμόμαστε;
Δεν θα πω πολλά, για να μην μακρηγορώ. Δυο τελευταία πράγματα μονάχα…
Το πρώτο είναι ότι ακόμη πιστεύω. Πιστεύω ότι κάτι θα αλλάξει.
Το δεύτερο είναι ότι αυτή η πίστη μου δεν με πείθει να γυρίσω. Ακόμη και να φτιάξουν τα πράγματα όπως ήταν, είμαι πεπεισμένη ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σε αυτή τη χώρα που τόσο αγάπησα και τόσο με πληγώνει.
Χαιρετώ.
ΥΓ: Το ξέρω ότι ακούγομαι κακιά, αλλά μια ζωή υποστήριζα ότι αξίζεις αυτό που επιλέγεις. Και επιμένω. Τους αξίζει.
(Αγαπητή φίλη, έχω νιώσει τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με εσάς. Και προφανώς, τα έχουν νιώσει και πολλοί άλλοι. Βέβαια, αυτή την εποχή, επειδή είμαι μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου, μακριά από τις πολλές κινήσεις και ομιλίες, όλα μου φαίνονται όμορφα και γαλήνια. Συμφωνώ ότι αξίζεις αυτό που επιλέγεις. Να μην ξεχνάμε, όμως, πως κάποιοι άνθρωποι -ενίοτε ολόκληρες εθνικές και φυλετικές ομάδες-γεννιούνται χωρίς επιλογές και ο ένας από αυτούς που θα τα καταφέρει στη ζωή αντιστοιχεί σε χιλιάδες που δεν θα τα καταφέρουν. Καλό καλοκαίρι και καλή τύχη.)
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ