Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης
«Η Νύχτα της Νύφης»
Mια φορά και έναν καιρό…
Μια φορά και έναν καιρό, όταν η πλάση όλη ούτε που είχε φανταστεί την ύπαρξη της, το κενό τίποτα γέμισε επίγνωση και το τίποτα έγινε…κάτι. Αυτό το κάτι έστειλε μια άχρωμη παλλόμενη ακτίνα στα πέρατα της δικής του ύπαρξης και τότε συνειδητοποίησε την μοναξιά του, σαν το μωρό στην κούνια του, που επιζητά την παρέα των παιχνιδιών, του έτσι και το τίποτα επιθύμησε να εξερευνήσει τον χώρο γύρω του, μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση ο χώρος και το κάτι ήταν ένα, ο χώρος ήταν το κάτι και το κάτι, που ήταν τίποτα, ήταν ο χώρος. Τότε το κάτι για να γεμίσει τον χώρο μέσα του έστειλε άλλη μια ακτίνα και με την φαντασία του έπλασε χρώματα, η ακτίνα ντύθηκε στα χρώματα της ίριδας και μέσα σε αυτήν την ίριδα έστησε έναν Θρόνο πάνω στον οποίο καθήμενο, το κάτι, θεάται τα πάντα.
Ο Θεϊκός Καμβάς…
Τότε το τίποτα, που έγινε κάτι, ονομάστηκε Θεός, Θεός επειδή θεάται το Παν, σαν λοιπόν κάθισε στον θρόνο του, εκτός της μοναξιάς του, συνειδητοποίησε και την απεραντοσύνη της ουσίας του τότε, έκσταση τον κατέλαβε και ήταν η ίδια έκσταση Θεϊκής τρέλας που κατακλύζει τον καλλιτέχνη ή τον ζωγράφο που κοιτάζει τον άδειο καμβά και η φαντασία του κατακλύζεται με χρώματα και εικόνες. Έτσι με αυτόν τον τρόπο υπερνίκησε αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα μοναξιάς που ένιωθε αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοια έκφραση για το κάτι που ήταν τίποτα και έγινε τα πάντα. Πάνω από τον θρόνο του έχασκε το Χάος και όταν οι οφθαλμοί του το κοίταξαν εκείνο άρχισε να εκρήγνυται μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων με ακανόνιστα και συνεχώς αλλοιούμενα σχήματα. Τότε έσκισε το πολύχρωμο πέπλο και το χώρισε στα δύο και κάτω από τον θρόνο του έφτιαξε δυο μεγάλες σφαίρες που έσφυζαν από παλλόμενη ζωή και χρώματα, τότε ονόμασε την μία σφαίρα Αββά και την άλλην ονόμασε Αμμά, Μητέρα και Πατέρα στους ουρανούς να υμνούν το στέμμα του Θεού την ημέρα και την νύχτα αντίστοιχα.
Η Ένδοξη Νεφέλη …
Η Μελωδία των Ύμνων τους ενώθηκε με το ουράνιο τόξο που έλαμπε πάνω τους και τότε μπροστά από τον θρόνο εμφανίστηκε μιαΝεφέλη και μέσα σε αυτήν τρεμοέπαιζαν πολύχρωμες αστραπές και τότε η Νεφέλη μίλησε και η δύναμη της φωνής του Λόγου της έμοιαζε με τον ήχο χιλιάδων κεραυνών που πέφτουν ταυτόχρονα στο ίδιο μέρος, Η Νεφέλη έλεγε Σοφία και δονούσε αρμονικά το όνομα της στα πέρατα του κόσμου του στέμματος. Όμως την μελωδική δόνηση και τον θόρυβο ακολούθησε η σιγή, μια σιγή που δεν ξαναυπήρξε από τότε, μια σιγή που θνητού αντίληψη ποτέ δεν έζησε. Η Σιγή συνεχίστηκε εωσότου η φωτεινή νεφέλη υψώθηκε και άλλο και έφθασε στο ύψος του Θείου Θρόνου τότε τα παιχνιδιάρικα φώτα άρχισαν να ενώνονται το ένα με το άλλο με μεγάλη ταχύτητα και όταν τελικά όλα τα φώτα έγιναν ένα στην θέση της νεφέλης εμφανίστηκε μια πελώρια ακτίνα φωτός, που δονούνταν ενώ την πλαισίωνε μια αρμονική μελωδία, μια μελωδία που ομορφότερη της δεν έχει συνθέσει κανείς μουσικός, που δεν έχει τραγουδήσει κανένας βάρδος και δεν έχει σκεφτεί κανένας νους αγγέλου η ανθρώπου, η ξωτικού , η πνεύματος από τότε…
Έρως Σοφίας…
Τότε ο Θεός του Θρόνου θαύμασε την ομορφιά της Σοφίας και την ερωτεύτηκε τόσο πολύ που της χάρισε το στέμμα του και επειδή το στέμμα του είναι η αληθινή ζωή, η Σοφία τότε ονομάστηκε αληθινή εστεμμένη Σοφία. Η Εστεμμένη Σοφία έγινε η δόξα του θρόνου και γύρω της έλαμπε η Ίριδα, όλες οι ακτίνες του ουράνιου τόξου ήταν δικές της, ότι άνηκε στον Υπέρλαμπρο Θρόνο άνηκε και σε εκείνη. Θαυμάζοντας λοιπόν Ο Μεγάλος Πατέρας και Η Μεγάλη Μητέρα την δοξασμένη και λαμπρή ομορφιά, την χιονοφεγγόφωτη αγνότητα και αθωότητα, το κάλλος και την μακαριότητα του παιδιού τους, αποφάσισαν να της δωρίζουν την ουσία της δικής τους μακάριας ύπαρξης, όπως αυτή εκπορεύτηκε από τον θρόνο. Έτσι Ο Ουράνιος Αμπά υποκλίθηκε στην εστεμμένη κόρη του και της χάρισε τον δημιουργικό του σπόρο, ενώ Η Ουράνια Αμμά της δώρισε, ότι πολυτιμότερο είχε, την μήτρα που αναπτύσσεται σπόρος. Έτσι η Σοφία ήταν το μόνο ολοκληρωμένο Κομμάτι της ύπαρξης του Κυρίου του Θρόνου, ο οποίος μοναδικός και αρχή των πάντων, καθώς ήταν, ονομάστηκε Άγιος Ευλογημένος Ένας αφού ήταν ο Πρώτος και ο Έσχατος, Το Α και Το Ω , το Άλεφ και το Τάβ. Εκείνη άλλωστε τώρα ήταν η ολοκληρωμένη δημιουργία και η Πριγκίπισσα των Ουρανών, μα και κάτι περισσότερο από αυτό, κανένας όρος κανένα επίθετο όσο ωραίο και είναι δεν μπορούσε να περιγράψει αυτό το Κάλλος.
Η Μελωδία της Σοφίας…
Ο Άγιος ευλογημένος ένας, ο πάντοτε εραστής της Σοφίας, της Μίλησε αγέρωχα πάνω από τον υψηλό Θείο Θρόνο και είπε:
Eσύ, Κόρη Χιονοφεγγόφωτη, είσαι το Κλέος του Θρόνου μου, κομμάτι είσαι της δικής μου ουσίας και μέσα σου κρύβεται ο ουράνιος έρωτας η ανέσπερη και παντοτινή φλόγα της ύπαρξης μου, Καρδιά των Καρδιών, Αρχόντισσα των πάντων γύρω από τον θρόνο μου, όποιος σε αντικρίζει θα βλέπει εμένα, όποιος την μορφή σου κοιτάζει μέσα από την άβυσσο εμένα θα γνωρίζει γιατί είσαι μετά από εμένα το πρώτο φως, η αδαπάνητη και αέναη λάμψη του θρόνου μου.
Μαζί με αυτό όμως ο Θρόνος της έδωσε μια αποστολή ευλογημένη μα και επικίνδυνη μαζί, της ανέθεσε λοιπόν να εξερευνήσει τα πάντα αυτού που πριν ήταν τίποτα και έγινε κάτι. Εκείνη ερωτευμένη καθώς ήταν με τον θρόνο και χαρούμενη από την εμπιστοσύνη του, άρχισε να τραγουδά μια μελωδία άρρητη, ανήκουστη, αρμονική, μια μελωδία που αν την άκουγε θνητού αυτί θα έσερνε την ύπαρξη του στα αβυσσαλέα βάθη του Άδη όταν αυτή κάποτε σταμάταγε. Η Μελωδία της λοιπόν συνδέθηκε με τις ακτίνες της Ίριδας και τότε άρχισε να περιστρέφεται με χορευτικές κινήσεις γύρω από τον εαυτό της, ήταν λες και χόρευε ο ίδιος ο θρόνος και κάθε φως που εξέπεμπε, κάθε ήχος σφυρηλατημένος από την ευωδία της αγιοσύνης του. Όταν ο χορός έγινε ξέφρενος οι ενέργειες. η μελωδία και τα χρώματα του ουράνιου τόξου έγιναν ένα και άρχισαν και αυτά να περιστρέφονται σε έναν εκστατικό στρόβιλο δημιουργίας, έρωτα και ουράνιας ηδονής όλα όσα υπήρχαν γύρω από τον θρόνο είχαν παραδοθεί στον χορό και την μελωδία και τότε η Ουράνια Σοφία άρχισε να περιστρέφεται γύρω από το εαυτό της κάνοντας την ίδια πυρήνα των ενεργειών που αστραποβολούσαν με χάρη και απίστευτη γρηγοράδα. Το πρώτο πράγμα που θέλησε να κάνει ήταν ένα δώρο στον δωρεοδότη εράσμιο Θρόνο.
Συνεχίζεται….
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ