Φυσάει ένα δροσερό αεράκι…
Και ένας κλέφτης ανυψώνεται, ελαφρύς σαν την Αθωότητα…
Αυτό που μας κρατά κάτω, μέσα στις δηλητηριώδεις μας προσδοκίες, είναι το ότι δεν ξέρουμε πώς να αθωώνουμε τον Εαυτό μας…
Ότι και να σκεφτούμε, ότι και να νιώσουμε, ότι και να κάνουμε, είναι μέρος μιας επικριτικής επίδρασης στην Θέλησή μας…
Και ένας κλέφτης ανυψώνεται, ελαφρύς σαν την Αθωότητα…
Αυτό που μας κρατά κάτω, μέσα στις δηλητηριώδεις μας προσδοκίες, είναι το ότι δεν ξέρουμε πώς να αθωώνουμε τον Εαυτό μας…
Ότι και να σκεφτούμε, ότι και να νιώσουμε, ότι και να κάνουμε, είναι μέρος μιας επικριτικής επίδρασης στην Θέλησή μας…
Σαν τίποτα να μην σκεφτόμαστε, τίποτα να μην νιώθουμε, τίποτα να μην κάνουμε σωστό, που δεν θα περιέχει έστω μια υποτυπώδη μορφή λάθους…
Θέλουμε να υπάρχουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο…
Θέλουμε και οι άλλοι να υπάρχουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο…
Ίσως ξεχνάμε ότι εδώ, τούτος ο κόσμος είναι αρένα συγκεκριμένων σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων, που προφανώς δεν είναι δικά μας όλα τούτα…
Ποιανού είναι όμως?
Αν αυτό που σκέφτομαι, νιώθω και κάνω είναι συγκεκριμένο για εμένα, δεν μπορώ να δεχτώ έτσι απλά, ότι μπορεί να μην είναι συγκεκριμένο για έναν άλλον άνθρωπο ή για πολλούς άλλους ανθρώπους…
Ορίζω τον τρόπο που θέλω να υπάρχω…και έτσι αποχαιρετώ την Αθωότητα, που θέλει να υπάρχει μέσα από Εμένα…
Κι αν νιώθω μια θλίψη, βλέποντας τον κλέφτη που ανυψώνεται ελεύθερος και ελαφρύς, είναι γιατί βλέπω την Αθωότητα που εκφράζεται από εκείνον, χωρίς επιτήδευση και συγκεκριμένο τρόπο…
Δεν εκφράζω εγώ Αγάπη…Είναι πιο εύκολο και απλό να της επιτρέψω να εκφραστεί μέσα από εμένα…
Χωρίς συγκεκριμένο τρόπο για εμένα και τους άλλους….
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ