γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου
Το μεγάλο όν στάθηκε μόνο του, στο κέντρο.
Κοίταξε ψηλά, πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά.
Τίποτα οικείο, τίποτα γνωστό.
Όλοι οι γνωστοί, οι αγαπημένοι, οι γονείς, οι οικείοι, οι συνοδοιπόροι, είχαν εξαφανιστεί από κοντά του.
Ήταν μόνο.
Μια μοναξιά χωρίς ματαιότητα,
Μια μοναξιά χωρίς πόνο,
Μια μοναξιά γεμάτη,
Μια μοναξιά με μια αίσθηση πληρότητας.
Γύρω του όλα άγνωστα, όλα τόσο διαφορετικά και ας ήταν όλα αυτά που αντίκρυζε και καταπιάνονταν κάθε μέρα.
Ήταν μόνο, ανάμεσα σε γνωστούς,
Ήταν μόνο, στην συνηθισμένη καθημερινότητα του
Και όμως τίποτα δεν ήταν ίδιο, όπως την προηγούμενη ημέρα.
Όχι δεν φοβόνταν, είχε εμπιστοσύνη,
Δεν είχε φόβο, βαθιά μέσα του γνώριζε,
γνώριζε την θεϊκή κατάσταση στην οποία είχε εισέλθει,
γνώριζε ότι εισέρχονταν σε νέα επίπεδα συνείδησης,
ότι κέρδισε την θέα νέων κόσμων.
Παρόλα αυτά αισθάνονταν μετέωρο,
Μετέωρο μπροστά σε κάτι που ενώ ήταν αυτό για το οποίο είχε μοχθήσει σκληρά, τώρα τον άφηνε μετέωρο.
Σαν να είχε χαθεί ο στόχος, ή μάλλον ο στόχος απλά είχε επιτευχθεί.
Και τώρα τι; Ρώτησε όλο αγωνία!
Πού είναι τα γνώριμα όπλα μου, που είναι οι αγαπημένες μου συνήθειες; Που είναι η βαρετή εργασία μου;
Όλα είχαν χαθεί από μπροστά του, όλα αυτά που δεν ήθελε είχαν αποχωρήσει, όλα αυτά που ήθελε να αλλάξει, δεν υπήρχαν. Και όμως είχε μείνει αποσβολωμένο μπροστά στο καινούργιο, ανήμπορο να κινηθεί, ανήμπορο να δράσει, ανήμπορο να αναλάβει την δύναμη του και να παίξει και πάλι. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Κάπως έτσι συμβαίνει όταν αλλάζουμε στάδιο συνείδησης και ύπαρξης.
Σαν να χάνουμε λίγο της αίσθηση της ταυτότητας μας.
Αυτής της αίσθησης που μας χαρακτηρίζει από όλα αυτά που σκεφτόμαστε, κάνουμε και έχουμε.
Ευλογημένο αυτό το στάδιο γιατί επέρχεται περισσότερο φως και καθαρότερη αντίληψη.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ