Εν γένει επικρατεί η εντύπωση ότι η μνήμη εξελίσσεται παράλληλα με τη συνείδηση και αυτό διότι το υλικό που καταχωρείται είναι κατά βάσει εύκολα προσπελάσιμο από τον καθένα μας .
Τι συμβαίνει όμως με εκείνη την περιοχή του μνημονικού πεδίου που ΔΕΝ είναι προσπελάσιμη από το συνειδητό , αλλά που σχηματίστηκε κατά την ενδομήτρια φάση της ζωής μας ;(ή ίσως και πριν από αυτή ). Τι κρύβεται σε αυτή τη σκοτεινή πλευρά του ασυνειδήτου μας ; Ένα εύλογο ερώτημα είναι ΠΩΣ, ένα έστω και εν εξελίξει νευρικό σύστημα , χωρίς να είναι νευρωνικά συνδεδεμένο με το νευρικό σύστημα της μητέρας μπορεί να δέχεται και να καταχωρεί νευρικά ερεθίσματα.
Εδώ θα μου επιτραπεί να κάνω μια υπόθεση η οποία, εάν είναι βάσιμη, ίσως αποδειχτεί στο μέλλον από τους νευροβιοχημικούς . Είναι γνωστό από την νευροφυσιολογία ότι ένα νευρικό κύτταρο σε διέγερση απελευθερώνει από το κυτταρόπλασμά του νευροπεπτίδια στην αιματική κυκλοφορία. Θα μπορούσαμε συνεπώς να δεχτούμε ότι το έμβρυο διαθέτει προ-αντιληπτικές ικανότητες που ενδεχομένως είναι αποτέλεσμα της σύνδεσης ειδικών νευροπεπτιδίων, (χαμηλού μοριακού βάρους ώστε να διαπερνούν τον αιματοπλακουντιακό φραγμό προερχόμενα από το νευρικό σύστημα της μητέρας ) με ειδικούς υποδοχείς στην επιφάνεια των νευρικών του κυττάρων .
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ταξιδέψουμε μέσα στον ωκεανό αυτό από νευρώνες ενός εν εξελίξει εμβρυϊκού νευρικού συστήματος , που ήδη κατά τον 2ο μήνα της εμβρυϊκής του ζωής, έστω και με μειωμένες ταχύτητες (η μυελίνωση δεν έχει ολοκληρωθεί ) θα μπορούσε να επιτρέψει το πέρασμα και την αποθήκευση ερεθισμάτων που μεταφέρει η κυοφορούσα μητέρα και το ευρύτερο περιβάλλον και ας φανταστούμε μια εγκυμονούσα η οποία για υποκειμενικούς λόγους δεν επιθυμεί αυτή την συγκεκριμένη εγκυμοσύνη.
Οι ψυχοδιανοητικές διεργασίες του εγκεφάλου της, δραστηριοποιούν συγκεκριμένες ομάδες νευρικών κυττάρων, οι οποίες απελευθερώνουν ΕΙΔΙΚΑ ΝΕΥΡΟΠΕΠΤΙΔΙΑ στην κυκλοφορία του αίματος, τα οποία επειδή είναι προϊόντα ψυχικής διεγέρσεως των εν λόγω ψυχοδιανοητικών διεργασιών δεν είναι δυνατόν παρά να έχουν τοξικό χαρακτήρα για το έμβρυο και φθάνοντας στα νευρικά κύτταρα του εν εξελίξει ευρισκόμενου εμβρυϊκού νευρικού συστήματος αφήνουν βαθιά τραυματικά εντυπώματα στο μη προσπελάσιμο τμήμα του μνημονικού του πεδίου. Επιστρέφοντας στην τοξική δράση του νευρικού συστήματος της μητέρας πάνω στα εξελισσόμενα κύτταρα του κυήματός της θα επισημάνουμε τη σπουδαιότητα μιας επιδημιολογικής έρευνας που θα συσχετίζει ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΑ ΑΠΟΡΡΙΨΗ, ανωμαλίες που ίσως να οφείλονται στην τοξική δράση των παραπάνω νευροπεπτιδίων στο DNA των πρωτοσχηματιζόμενων κυττάρων .
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθώ στο ερευνητικό έργο του πατέρα μου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΥΚΑΛΙΔΗ , ο οποίος ξεκινώντας το 1960 και κάνοντας χρήση μιας ομάδας ΨΥΧΟΤΡΟΠΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ, των ψυχοδηλωτικών LSD-25, psylocybine και ketamine hydrochloride, μέσα από εις βάθος ψυχοθεραπείες ( αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα παραπάνω φάρμακα χρησιμοποιούνται νόμιμα στη γερμανόφωνη Ελβετία από το 1992 στις εν λόγω ψυχοθεραπείες ), οδηγήθηκε σε ευρήματα τα οποία συσχέτιζαν σοβαρές ψυχικές διαταραχές που εμφανίζονταν στην ενήλικη ζωή με δυσάρεστες συναισθηματικές συνθήκες κατά την ενδομήτρια ζωή αυτών των ασθενών. Οι ασθενείς δηλαδή που υποβλήθηκαν σε αυτές τις συνεδρίες αναβίωσαν τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ που προκλήθηκαν από ερεθίσματα εκπορευόμενα από το μητρικό σώμα κατά την ενδομήτρια ζωή τους, ερεθίσματα συγκινησιακού χαρακτήρα που έθεταν υπό αμφισβήτηση την ΥΠΑΡΞΉ τους (την εκεί παρουσία τους), ή ακόμα αντιστρατεύονταν την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ τους .
Τα ευρήματα της παραπάνω ερευνητικής εργασίας που διήρκεσε 25 χρόνια κοινοποιήθηκαν, δημοσιεύθηκαν και εκδόθηκαν, αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εισχωρήσουμε στο πετσί του άλλου και να νοιώσουμε τον ψυχικό του πόνο όπως και ο άλλος να νοιώσει τον δικό μας αντίστοιχα. Όλες αυτές οι περιγραφές από την αναβίωση ενδομήτριων εμπειριών είναι υποκειμενικές. Ο καθένας έχει βιώσει, όπως είναι φυσικό, με διαφορετικό τρόπο τα ενδομήτρια βιώματα και έτσι μεταξύ των ανθρώπων υπάρχει ένα χάσμα υποκειμενικότητας που οφείλεται στο διαφορετικό βιοτραυματικό παρελθόν του κάθε ενός από εμάς. Βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι αγαπάμε, κατανοούμε και νοιώθουμε το διπλανό μας όποια μορφή και να έχει η σχέση μας μαζί του (ερωτική ή φιλική ), αλλά ΠΟΤΕ δεν θα νοιώσουμε και δεν θα μάθουμε αυτό που έχει εγγραφεί στα νευρικά του κύτταρα ως πληροφορία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όλες αυτές οι περιγραφές που αφορούν το τόσο μακρινό παρελθόν της ύπαρξής μας να παίρνουν αφηρημένη μορφή και έτσι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνουν κατανοητές, πόσο μάλλον πιστευτές και συνεπώς αποδεκτές. Η μεγάλη δυσκολία είναι η αντικειμενικοποίηση αυτών των αφηρημένων εννοιών που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη οδύνη. Το γεγονός ότι οι ανεπίλυτες ή δυσεπίλυτες ενδοψυχικές συγκρουσιακές διεργασίες έχουν αντίκτυπο στο σώμα του, είναι κάτι που το γνωρίζουν σχεδόν όλοι . Συχνά ακούμε ότι το ένα σύμπτωμα είναι ψυχοσωματικό, το άλλο επίσης ψυχοσωματικό, κ.λ.π., οπότε η έννοια έχει αρχίσει να χάνει το πραγματικό της νόημα (δυστυχώς όπως πολλές άλλες σοβαρές έννοιες στην εποχή μας ).
Ποιοι είναι όμως άραγε οι μηχανισμοί που συνδέουν τις ψυχικές διαταραχές του ατόμου με το ανοσοποιητικό του σύστημα ; Κάθε υγιές κύτταρο λοιπόν χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να δηλώνει την ταυτότητα του στο Ανοσοποιητικό Σύστημα, διαφεύγοντας τον κίνδυνο να καταστραφεί και συνεχίζοντας να διαδραματίζει το ρόλο του μέσα στα πλαίσια του υγιούς οργανισμού . Αυτό το ίδιο κύτταρο, εάν θελήσει να πεθάνει δεν έχει παρά να δηλώσει μια ψευδή ταυτότητα (κάτι που μπορεί να παραχθεί από το DNA ) στο Ανοσοποιητικό Σύστημα και αυτό θα αναλάβει να το εξοντώσει επί τόπου .
Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι πότε, άραγε, αποφασίζει ένα υγιές κύτταρο να αυτοκτονήσει ; Κάτω από ορισμένες συνθήκες είναι δυνατόν για ένα υποκείμενο να ανακληθούν στη μνήμη του επιθυμίες υπαρξιακού αφανισμού όπως αυτές είχαν μεταφερθεί από την εγκυμονούσα μητέρα του σε αυτό όντας έμβρυο. Τέτοιες συνθήκες μπορεί να είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου στο οποίο το υποκείμενο είναι προσκολλημένο η συναισθηματική απόρριψη από ένα ερωτικό σύντροφο, ή ένα οποιοδήποτε φοβογόνο ερέθισμα από το εξωτερικό περιβάλλον . Ένα τέτοιο φοβογόνο ερέθισμα όπως τα παραπάνω, όταν περνάει βαθύτερα μέσα στα νευρικά του κύτταρα, ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ με κάτι ανάλογο, κάτι γνώριμο της αυτής ΒΑΣΙΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ, ένας ΚΡΑΔΑΣΜΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ σε μικροκοσμικό επίπεδο λαμβάνει χώρα και τότε αναδύεται αυτούσιος ο ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟΣ ΦΟΒΟΣ κυριαρχώντας ασυνείδητα σε όλα τα επίπεδα. Κατά πρώτον ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ (αυτοκαταστροφική τάση, διαταραχή της αυτοαποδοχής του) και στην συνέχεια στις σχέσεις του με το ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (επιθετική ή και καταστροφική συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους και οικοσύστημα ) . Κάτω από τέτοιες συνθήκες απόρριψης το κάθε κύτταρο ξαναζεί την απόρριψη που ενδεχομένως δέχθηκε στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του, κάτι που διαταράσσει την εναρμόνιση του με το φυσικό περιβάλλον όπως αυτή ήταν σχεδιασμένη ΙΣΩΣ, βάσει κάποιου «ΑΡΧΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ» και το επίπεδο συνείδησης όλων αυτών των ζωντανών κυττάρων (θα μπορούσαμε να το πούμε και ΨΥΧΗ ) αποφασίζει βάσει του νέου προγραμματισμού την αποδέσμευση από την ΥΛΗ . Με ποιο τρόπο ;
Ισως με την αυτοκτονία που είναι η πιο άμεση δυναμική αντίδραση σε αυτόν τον ΑΦΟΡΗΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΠΟΝΟ, ή με πιο χρόνιες διαδικασίες αυτοεξόντωσης, όταν αδυνατεί να ξεπεράσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, καταφεύγοντας, λόγου χάρη στο αλκοόλ , ή στην υπερβολική ταχύτητα ώσπου να καταλήξει πάνω σε κάποιο εμπόδιο , ή τον ποιο αργό θάνατο, την ασθένεια . Εδώ θα συνδεθούμε με όσα αναφέραμε προηγουμένως, για τη δυνατότητα δηλαδή του κυττάρου να αυτοεξοντωθεί προκαλώντας το Ανοσοποιητικό Σύστημα με ψευδή ταυτότητα ιστοσυμβατότητας.
Τέτοιες παθολογικές καταστάσεις έχει επισημάνει η παθολογία και ειδικότερα η ανοσολογία και αποτελούν τα ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ τα οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ μια και η αδρή εικόνα ενός τέτοιου νοσήματος έχει ως εξής : Αντισώματα που παράγονται από το Ανοσοποιητικό Σύστημα στρέφονται ενάντια σε υγιή κύτταρα του ίδιου του οργανισμού ! Θα αναφερθώ χαρακτηριστικά, στον ΣΕΛ (Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος), στις νεανικές αρθρίτιδες (αυτοαντισώματα κατά των αρθρώσεων), βαλβιδοπάθειες της καρδιάς, αυτοαντισώματα κατά των β-κυττάρων του παγκρέατος (τα κύτταρα αυτά παράγουν Ινσουλίνη) με αποτέλεσμα ινσουλινική ανεπάρκεια. αυτοαντισώματα κατά των σπειραματικών μεμβρανών των νεφρώνων του νεφρού που οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια, αυτοαντισώματα κατά των αδενικών κυττάρων του θυρεοειδούς, αυτοαντισώματα κατά της τελικής κινητικής πλάκας των μυικών ινών (ασθένεια Gravis), σκλήρυνση κατά πλάκας και διάφορες άλλες αυτοάνοσες νοσολογικές οντότητες, ίσως και ο καρκίνος.
Βεβαίως εννοείται ότι υπάρχουν και άλλοι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που μπορούν να οδηγήσουν στην αυτή παθολογική κατάσταση, αλλά μας ενδιαφέρουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου μια αυτοάνοση κατάσταση εκδηλώνεται μετά από κάποιας μορφής συναισθηματική απόρριψη από το περιβάλλον . Στατιστικά, με βάση τα αρχεία της Παθολογικής Κλινικής του Περιφερειακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, ένα 70 - 75 % όσων εμφανίζουν ένα αυτοάνοσο νόσημα στο ιστορικό τους, αναφέρεται κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή (κατάθλιψη, έντονη συναισθηματική απογοήτευση χωρίς πάντα οι συνθήκες του άμεσου περιβάλλοντος να δικαιολογούν μια τέτοια συμπεριφορά). Επίσης ο ψυχολογικός παράγοντας συγκαταλέγεται στους αιτιολογικούς παράγοντες παθογένειας από τον καθηγητή Παθολογίας Κο Χαρ. Μουτσόπουλο στο σύγγραμμά του περί ΑΝΟΣΟΛΟΓΙΑΣ . Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει , αφού σχεδόν όλοι μας περνάμε περιόδους ψυχικών συγκρούσεων γιατί δεν αρρωσταίνουμε από κάποιο αυτοάνοσο νόσημα ; Εδώ ακριβώς υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον επιδημιολογικό ερώτημα : ΠΟΙΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ είναι αυτό που διακινδυνεύει δυνητικά να εκδηλώσει αυτοάνοσο νόσημα ; ή καλύτερα ποιο δείγμα έχει την προδιάθεση για κάτι τέτοιο ; Η απάντηση βρίσκεται στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. Δεν κουβαλάμε όλοι τις ίδιες ποιοτικά βιοτραυματικές εμπειρίες. Ο καθένας από εμάς κουβαλάει διαφορετικές μνήμες στα κύτταρά του και αυτές θα καθορίσουν την πορεία μας μέσα στον χρόνο. Ποιες από αυτές θα αφυπνισθούν είναι κάτι άγνωστο καθώς και το πότε θα αφυπνισθούν εξαρτάται από το εξωτερικό περιβάλλον και τα ερεθίσματα τα οποία μπορεί να στείλει .
(υπό Καυκαλίδη Κων/νου φοιτητή Ιατρικής , Μ/Η μηχανικού Ε.Μ.Π.) ΙΩΑΝΝΙΝΑ (Ανοιξη 97 ) Σύμφωνα με μια έρευνα του γιου του Α. Καυκαλίδη, Κώστα Καυκαλίδη , ιατρού που έγινε το 1997 με βάση τα αρχεία της Παθολογικής Κλινικής του Περιφερειακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων ένα 70-75% όσων εμφανίζουν αυτοάνοσο νόσημα στο ιστορικό τους παρουσιάζουν επίσης κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή (κατάθλιψη, έντονη συναισθηματική απογοήτευση κλπ.).
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ