Σκεφτόμουν την σημερινή κατάσταση…
Προτού αναζητήσουμε τις ευθύνες από τους Έλληνες και τους «Νεοέλληνες» όπως
αυτοχαρακτηριζόμαστε, για την ηθική κατάπτωση της κοινωνίας μας, ας έχουμε κατά νου την φράση του Ανρί Λακορντέρ
«««Η κοινωνία δεν είναι παρά η εξέλιξη της οικογένειας. Εάν ο άνθρωπος βγει διεφθαρμένος από την οικογένεια, θα μπει διεφθαρμένος στην κοινωνία.»»»
Η διαφθορά δεν αφορά στο ποιος έκλεψε, αλλά στο ποιος κανόνισε και ποιος κανονίζει, γι’ αυτά που επιτρέπεις να σου «αρπάξουν»...
Σπάνιο είναι ο άνθρωπος στην σημερινή ελληνική κοινωνία, να παίρνει αποφάσεις που δεν εγκρίνονται από την οικογένειά του και ατύπως από την θρησκεία του, και να νιώθει πλήρης και αυτάρκης με αυτές τις αποφάσεις…
Η εξάρτηση από τους ρόλους που τελεί η κάθε αρχή στην ζωή του, μπορεί να είναι οικονομική, μα και συναισθηματική ή και πνευματική ακόμα…
Προσεγγίζουμε μια απόφαση μας με συναισθήματα ενοχών, για το τι θα νιώσουν οι δικοί μας άνθρωποι γι’ αυτήν, για το τι θα νιώσει ο κάποιος θεός, ενώ κανονικά χρειάζεται να φροντίζουμε τους άλλους, ακριβώς όσο τον Εαυτό μας…
Όμως αυτός που αφήσαμε να μας κρίνει και να μας εγκρίνει, ρυθμίζει και τις αποφάσεις μας και εντέλει την δυστυχία μας…
Η εκπαίδευση για την διαχείριση αγαθών είναι το ίδιο ανύπαρκτη με την εκπαίδευση για την διαχείριση της ενέργειάς μας και το ίδιο ανύπαρκτη με την εκπαίδευση για την διαχείριση των συναισθημάτων μας…αποκομμένοι πάντα από την Ψυχή μας και τον Θεό μέσα μας!
Η θειότητα του Ανθρώπου είναι αναμφίβολη όμως…το ξέρουμε εδώ και 2000 χρόνια…Ε και;
Έτσι το πιο εύκολο είναι να αναζητάμε εφήμερες ικανοποιήσεις μέσω τρόπου, παρά μέσω ουσίας, αφού ουδέποτε εκπαιδεύθηκε ο άνθρωπος να είναι υπεύθυνος για τον Εαυτό του και την ενέργειά του…
Αν ένα παιδί δαπανά ποσά για ανούσια παιχνίδια για την ικανοποίηση του και δεν μαθαίνει, με αγάπη και όχι σαν υποχρέωση, να δίνει συγχρόνως κάτι από αυτά, για ένα κοινωνικό έργο, τότε αυτό το παιδί σαν ενήλικας, για το μόνο που θα ενδιαφέρεται είναι για τον εαυτούλη του, σε σχέση με αυτό που έμαθε από την οικογένειά του…Να πληρώνει εκείνη την ικανοποίηση του συνεχώς, έτσι ώστε να μην την αναζητά μόνος του…
Η ευτυχία είναι προσωπική επιδίωξη, του καθενός μας!
Την αφήσαμε όμως πολύ εύκολα σε άλλους να την ορίζουν…όπως και την Ζωή μας ολόκληρη…
Δεν υπάρχουν ευθύνες για να μοιραστούν όμως…
Γιατί ποιος φταίει για την κατάντια της τηλεόρασης, των σχολείων, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των δρόμων, των πάρκων, των σπιτιών που χτίζονται σε καμένα εδάφη, των δανείων, των…των…των…
Ποιος έμαθε το παιδί να διαχειρίζεται τα αγαθά, την ενέργεια, τα συναισθήματά του, και δεν τα εξαγόρασε όλα στο όνομα της αγάπης;
Το να βρει ο άνθρωπος στην σημερινή κοινωνία τις εσωτερικές του ισορροπίες, είναι θέμα όλων αυτών, που δεν έμαθε να διαχειρίζεται…
Οπότε από ποιόν να ζητήσουμε ευθύνες; Για πολλές χιλιάδες χρόνια τα ίδια…
Και τώρα αρχίζει να μας βαραίνουν οι ελλείψεις μας, τα αδιέξοδά μας…Γίνεται πια πιο ορατή η απώλεια μας…
Ίσως τώρα, όμως, είναι και ο καιρός πιο ώριμος, να ανακαλύψουμε την Ευτυχία και να μαζέψουμε τα «δάνεια» μας…Να ξοφλήσουμε μια και καλή όσους μας «δάνεισαν», ζητώντας δυσανάλογο τόκο και να στραφούμε σε πιο ουσιαστικές μορφές Ευτυχίας
Μας δίνονται απλόχερα…Το θέμα είναι σε τι βάθος θα τις συναντήσουμε…
Μερικές φορές, είναι μπροστά στα μάτια μας η Ευτυχία και εμείς ζητάμε έγκριση να την βρούμε εκεί που μας συνήθισε η ανία…
Δύο ταχύτητες για την ανθρωπότητα;!
Για μένα όλα καλοδεχούμενα…
Γιατί να με νοιάζει άραγε, αν κάποιοι αναζητούν την ευτυχία με τρόπους που δεν είναι συμβατοί με την δική μου κατανόηση ή έστω και πνευματική εξέλιξη; Γιατί να απαιτώ να είναι αλλιώς;
Ας είναι όπως θέλει κανείς, αρκεί να νιώθει ευτυχισμένος, αρμονικός με τον Εαυτό του, με το περιβάλλον του, με την Ζωή…
Δεν αποτελεί διέξοδο από το αδιέξοδο, το να βρίσκεις τον Εαυτό σου, αφαιρώντας "προσθέσεις", "διαιρέσεις" και "πολλαπλασιασμούς"...Είναι ο Στόχος μας...του καθενός από εμάς...
Η πιο αληθινή πράξη της Ζωής μας...
Ολική επαναφορά στον Εαυτό μας...Και είναι η δεύτερη φορά που μου έρχεται αυτή η φράση, έτσι αυθόρμητα...
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα από την στιγμή που ανακαλύπτεις ότι η Ευτυχία δεν πληρώνεται, δεν αγοράζεται, αλλά μαθαίνεις να την διαχειρίζεσαι με ωριμότητα, όπως και την Ενέργειά σου…
Η Ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που Θυμάσαι, είπε ο Σοφός…
Όλοι οι Δάσκαλοι της Ανθρωπότητας έχουν αυτό σαν Στόχο…Να βοηθήσουν να θυμηθούμε πως Είναι ο Άνθρωπος, ώστε να εκλείψει η οδύνη πάνω στην Γη…Με σεβασμό σε όλους μας!
Καλή συνέχεια και που ξέρετε; Ίσως σήμερα καταφέρουμε και υψωθούμε ως το Φως μας!
Βάσω Νικολοπούλου
Αλέκος Χρυσόπουλος
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ