Η σκέψη είναι υπεύθυνη για το φόβο. Επίσης η σκέψη είναι υπεύθυνη για την ευχαρίστηση. Κάποιος είχε μια ευτυχισμένη εμπειρία. Η σκέψη τη σκέφτεται και θέλει να διαιωνιστεί. Όταν αυτό δεν είναι δυνατό υπάρχει μια αντίσταση, θυμός, απελπισία και φόβος. Έτσι η σκέψη είναι υπεύθυνη για το φόβο καθώς και για την ευχαρίστηση.
Η ευδαιμονία δεν είναι ευχαρίστηση. Η έκσταση δεν προξενείται από τη σκέψη. Είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Μπορείτε να συναντήσετε την ευδαιμονία ή την έκσταση όταν καταλάβετε τη φύση της σκέψης – που γεννά και ευχαρίστηση και φόβο.
Ζήστε, ζήστε σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτός ο κόσμος είναι τόσο θαυμάσια όμορφος. Είναι ο κόσμος μας, η γη μας για να ζήσουμε πάνω της, αλλά δε ζούμε, είμαστε στενόμυαλοι, χωρισμένοι, αγχώδεις, φοβόμαστε τα ανθρώπινα όντα, κι επομένως δε ζούμε, δεν έχουμε σχέσεις, είμαστε απομονωμένοι, απελπισμένοι από τα ανθρώπινα όντα. Δε γνωρίζουμε τι σημαίνει να ζει κανείς με αυτή την εκστατική, γεμάτη ευλογία έννοια. Λέω πως μπορεί κανείς να ζήσει μ’ αυτό τον τρόπο μόνον όταν ξέρει πώς να είναι ελεύθερος από όλες τις βλακείες της ζωής του. Το να ελευθερωθεί απ’ αυτές είναι δυνατό μόνο όταν αποκτήσει επίγνωση των σχέσεών του, όχι μόνο με τα ανθρώπινα όντα, αλλά με τις ιδέες, με τη φύση, με τα πάντα. Σ’ αυτή τη σχέση ανακαλύπτει κανένας τι είναι, το φόβο του, το άγχος του, την απελπισία του, τη μοναξιά του, την απόλυτη έλλειψη αγάπης. Είναι κανείς γεμάτος με θεωρίες, λέξεις, γνώση για το τι έχουν πει άλλοι, αλλά δε γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό του κι επομένως δεν ξέρει πώς να ζήσει.
![]()
Αυτοί οι διαχωρισμοί ανάμεσα σε εθνικότητες, θρησκείες, τάξεις, όλος αυτός ο χωρισμός του εαυτού όπου υπάρχει τόση πολλή αντίφαση – γιατί ζούμε μ’ αυτό τον τρόπο; Γεννά αναταραχή, σύγκρουση, πόλεμο, προξενεί ανασφάλεια, εξωτερικά και εσωτερικά. Υπάρχει τόσο πολύ διαχωρισμός, όπως σε Θεό και διάβολο, σε καλό και κακό, « αυτό που θαπρεπε να είναι» και «αυτό που είναι» … Αυτό που χρειάζεται είναι μια τέτοια νοημοσύνη και πάθος για να επιφέρουν μια ριζική επανάσταση στη ζωή μας, έτσι ώστε να μην υπάρχει αντιφατική πράξη, αλλά ολόκληρη, συνεχής κίνηση.
Όπου υπάρχει ευχαρίστηση αναπόφευκτα υπάρχει πόνος και φόβος. Είναι η αγάπη ευχαρίστηση; Για τους περισσότερους από μας οι ηθικές αξίες είναι βασισμένες στην ευχαρίστηση. Η καθεαυτή θυσία του εαυτού, ο έλεγχος του εαυτού για να συμμορφωθεί, είναι η ακατανίκητη τάση της ευχαρίστησης- μεγαλύτερη, πιο ευγενική ή οτιδήποτε είναι… Και μου φαίνεται πως μόνο η αγάπη, με τη βαθύτερη έννοια της λέξης μπορεί να προξενήσει έναν τρόπο ζωής όπου δεν υπάρχει καθόλου τεμαχισμός.
