Η ΛΕΞΗ «ΠΡΕΠΕΙ» - ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΜΗ ΑΓΑΠΗΣ
Η ΑΛΛΙΩΣ ΑΓΑΠΟΦΑΝΕΙΑΣ
Πόσες φορές στην ζωή μας έχουμε ακούσει αυτό το «πρέπει», που διέβρωσε σε βάθος την πληροφορική δομή της ψυχής μας και μας κατάντησε βίο- τηλεχειριστήρια?
Αμέτρητες φορές…
Πόσες φορές στην ζωή μας έχουμε ακούσει αυτό το «θέλω», που διέβρωσε την σκέψη και την επιθυμία μας, αλλά αδυνατεί να σπάσει την προϋπάρχουσα πληροφορική δομή από το σιδερομπετόν του «πρέπει»?
Αμέτρητες φορές επίσης…
Αν αναλογιστούμε την σχέση μεταξύ του «πρέπει»/«θέλω» - μόνοι μας και χωρίς την βοήθεια κανενός μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα υπέρ του πρώτου και εις βάρος του δευτέρου.
Δικτατορία του πρώτου και υποδούλωση του δευτέρου.
Βασικά σχεδόν όλη η ζωή του ανθρώπου κινείται μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του «πρέπει».
Γιατί το «πρέπει» έχει τόσο μεγάλη δύναμη?
Διότι το «πρέπει» είναι εξ ίσου παντοδύναμο με το κάρμα.
Το υλοποιηθέν κάρμα μας εμφανίζεται μπροστά με την υποσυνείδητα μισητή απ’ όλους μας ανεξαιρέτως λέξη «πρέπει».
Το κάρμα σου επιβάλλει, σε εξαναγκάζει, σε καταπιέζει, σε τρίβει και σε διαλύει μέχρις ότου δεν πληρώσεις μέχρι της τελευταίας «δεκάρας» τον λογαριασμό και μόνο τότε θα σε αφήσει να κάνεις ελεύθερα τις βόλτες σου στο απέραντο κάμπο του «θέλω».
Το «πρέπει» φέρεται ακριβώς με το ίδιο τρόπο και αυτό είναι φυσικό, διότι το πρέπει γεννήθηκε για τις ανάγκες του κάρμα.
Και θα υπάρχει, όσο θα υπάρχει το κάρμα.
Όσο θα υπάρχει ο απλήρωτος λογαριασμός.
Λοιπόν, η εμφάνιση του κάρμα είναι αποτέλεσμα της άρνησης και ποδοπάτησης της Αγάπης.
Αγάπη και κάρμα δεν πάνε ποτέ μαζί.
Ζεύγη: Αγάπη - θέλω (ελευθερία)
Μη αγάπη - πρέπει (καταναγκασμός).
Επειδή η όμορφη ζωή μας αποτελείται κατά το 80% από το «πρέπει», θα ασχοληθούμε τότε με αυτό το «πρέπει».
Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε, όσο και να το θέλουμε με το «θέλω», αν δεν απαλλαγούμε, πληρώνοντας τον λογαριασμό, που φέρει το όνομα του «πρέπει».
Αλλιώς απλά θα φλυαρούμε για το «θέλω», βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια μας στο «πρέπει».
Στην μη αγάπη = αγαποφάνεια το «πρέπει» είναι πανίσχυρο και το «θέλω» δυστροφικό, έως ανύπαρκτο.
Στην Αγάπη το «θέλω» είναι πανίσχυρο και το μόνο υπαρκτό, διότι εκεί το «πρέπει» δεν υπάρχει, διότι δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Σκηνές από την καθημερινή ζωή μας.
Δράστες - οι φορείς του «πρέπει», οι «πρεπάνθρωποι», δηλαδή εμείς και στον ίδιο βαθμό και οι άλλοι.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Αγαποφανούντες πρεπάνθρωποι…
Ουδείς αναμάρτητος.
Όταν οι άλλοι μας λένε «πρέπει» η εμείς λέμε στους άλλους «πρέπει»- αυτό σημαίνει, ότι κάτι δεν κάνουν αυτοί η κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά κατά την γνώμη τους και κατά την γνώμη μας.
Και σ’ αυτούς και σε μας υπάρχει μια ζωγραφισμένη κατά την φαντασία τους και κατά την φαντασία μας εικόνα του κόσμου.
Η αναντιστοιχία της εσωτερικής μας/τους εικόνας του κόσμου με την εξωτερική εικόνα του κόσμου- φέρνει στο προσκήνιο την δολοφονική για την Αγάπη λέξη «πρέπει».
Τι θα πει «πρέπει»?
Θα πει: εξωτερική ανεξάρτητη εικόνα του κόσμου! Υποτάξου στην εσωτερική μου εικόνα του κόσμου!
Αυτό θα πει…
Θα πει- βιασμός λόγω της μη Αγάπης, λόγω της αγαποφάνειας.
Είναι πληροφορική επιθετικότητα εναντίον του πνεύματος, τραυματισμός και βιασμός της ψυχής και πρόωρη γήρανση του σώματος.
Αυτή είναι η τιμή και το κόστος του «πρέπει».
Η τιμή και το κόστος της μη αγάπης, της αγαποφάνειας.
Το χαστούκι της Αγάπης στους προδότες της.
Αυτό θα πει…
Φεύγουμε από το επιφανειακό εξωτερικό επίπεδο και πάμε στο βαθύτερο επίπεδο, αόρατο ήδη, μέσα στο οποίο αρχίζει η αόρατη μεγαλύτερη τραγωδία…
Η τραγωδία του ανθρώπου…
Το «πρέπει» είναι ΑΠΑΙΤΗΣΗ / ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ / ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ / ΑΡΧΗ / ΙΔΑΝΙΚΟ / ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ για λόγους υποδούλωσης του άλλου.
Αν δεν θέλεις τίποτε από τον άλλον- δεν του πρήζεις την ψυχή και την καρδιά με τα «πρέπει» σου.
Αν τον αγαπάς πραγματικά- τον αφήνεις ελεύθερο και είσαι ευτυχής με την ελευθερία του.
Εξαφανίζονται τα «πρέπει», αυτές οι σφαίρες, που σακάτεψαν και σκότωσαν τόσες και τόσες καρδιές και ψυχές, σκορπώντας γύρω τους το εξωτερικό σαβουάρ βίβρ και την εσωτερική δυστυχία.
Το «πρέπει» ευνοεί την πορνεία ψυχής, την εκπόρνευση της ψυχής, σκορπώντας παντού το αόρατο κακό με την μάσκα του καλού…
Αυτό κι αν δεν είναι πορνεία…
Πάμε σε ακόμη βαθύτερο πεδίο.
Εδώ λειτουργεί το πρόγραμμα:
ΠΡΕΠΕΙ = ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΦΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ = ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ.
Όταν λέμε συνεχώς στους άλλους «πρέπει!»- είμαστε ήδη κακοί στα τρίσβαθα της ψυχής μας και θέλουμε να κάνουμε και τους άλλους κακούς στα τρίσβαθα της ψυχής τους.
Επειδή δεν αγαπάμε (αγαποφανούμε)- κάνουμε και τους άλλους να μην αγαπάνε (να αγαποφανούνε).
Πάμε σε ακόμη βαθύτερο πεδίο.
Εδώ λειτουργεί το ίδιο πρόγραμμα με μικρή μεν, αλλά ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ:
ΠΡΕΠΕΙ = ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΦΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ = ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ.
ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ = ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ…
Μέσα μας βαθιά- βαθιά, κι ας λέμε λόγω της δειλίας να παραδεχτούμε την πικρή αλήθεια- είναι ΡΙΖΩΜΕΝΗ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, Η ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Καταλάβατε που κρύφτηκε το αρνητικό όλων μας κάρμα?
Καταλάβατε τι τιτάνια δουλειά πρέπει να κάνουμε, για να ελευθερωθούμε από το κάρμα?
Λίγοι το καταλάβαμε…
Πολύ λίγοι, η ασήμαντη μειοψηφία…
Εσωτερικά η παραδοχή του «δεν σ’ αγαπώ» φέρνει τον τρόμο…
Τρέμουμε να φανούμε κακοί στους άλλους.
Τρέμουμε, διότι υποσυνείδητα, στα τρίσβαθα της ψυχής μας ξέρουμε την Μεγίστη Αμαρτία των αμαρτιών- την άρνηση και την ποδοπάτηση της Αγάπης.
Τρέμουμε, διότι στα τρίσβαθα της ψυχής μας ξέρουμε, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ Σ’ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ - Η ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Τρέμουμε υποσυνείδητα, διότι ΞΕΡΟΥΜΕ, πως όταν παρουσιαστούμε ΕΚΕΙ, δεν θα λογοδοτήσουμε για το τι κάναμε και τι δεν κάναμε - θα λογοδοτήσουμε σε ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΚΕΙ- ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΕΣ?
Διότι από την απάντηση σ’ αυτό το μοναδικό ερώτημα θα εξηγηθούν όλες οι διαπραχθείσες αμαρτίες.
Όλες!
Ο μηχανισμός της δολοφονίας/ποδοπάτησης της Αγάπης, ή μηχανισμός βιασμού και σακατέματος της ψυχής είναι ο εξής:
ΠΡΕΠΕΙ = ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΦΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ = ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ.
ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ = ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ…
Η ψυχή στο πληροφορικό επίπεδο λαμβάνει το δολοφονικό γι’ αυτήν μήνυμα:
ΔΕΝ Μ’ ΑΓΑΠΑΝΕ!!!
Παράγεται στα ψυχικά εργαστήρια η αντίδραση διαμαρτυρίας στο «δεν μ’ αγαπάνε».
Ότι δώσεις- αυτό και θα πάρεις.
Ότι σπείρεις- αυτό και θα θερίσεις.
Η ψυχή απαντά- ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΓΩ ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Ανακύκλωση της αμαρτίας, ανακύκλωση της μη αγάπης, ανακύκλωση της αγαποφάνειας…
Η Αγάπη υπό διωγμόν…
Η ζωή σκατά…
Σκατά και στον ρακένδυτο και στον με καλοσιδερωμένη γραβάτα η την καλοσιδερωμένη φούστα…
Πολλοί είμαστε φορείς εσωτερικών σκατών της ψυχής λόγω της μη αγάπης, λόγω της αγαποφάνειας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: πότε επιτέλους θα εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό μας η δολοφονική για την Αγάπη λέξη «πρέπει», η λέξη που παρήγαγε το κάρμα?
Μόνον τότε, όταν καταργήσουμε το κάρμα της μη αγάπης…
Όταν μάθουμε να αγαπάμε πραγματικά…
Όταν γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι…
Καλή αντοχή στις βρωμιές της ζωής σε όλους μας.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι την Αγάπη.
Αμήν...
Η ΑΛΛΙΩΣ ΑΓΑΠΟΦΑΝΕΙΑΣ
Πόσες φορές στην ζωή μας έχουμε ακούσει αυτό το «πρέπει», που διέβρωσε σε βάθος την πληροφορική δομή της ψυχής μας και μας κατάντησε βίο- τηλεχειριστήρια?
Αμέτρητες φορές…
Πόσες φορές στην ζωή μας έχουμε ακούσει αυτό το «θέλω», που διέβρωσε την σκέψη και την επιθυμία μας, αλλά αδυνατεί να σπάσει την προϋπάρχουσα πληροφορική δομή από το σιδερομπετόν του «πρέπει»?
Αμέτρητες φορές επίσης…
Αν αναλογιστούμε την σχέση μεταξύ του «πρέπει»/«θέλω» - μόνοι μας και χωρίς την βοήθεια κανενός μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα υπέρ του πρώτου και εις βάρος του δευτέρου.
Δικτατορία του πρώτου και υποδούλωση του δευτέρου.
Βασικά σχεδόν όλη η ζωή του ανθρώπου κινείται μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του «πρέπει».
Γιατί το «πρέπει» έχει τόσο μεγάλη δύναμη?
Διότι το «πρέπει» είναι εξ ίσου παντοδύναμο με το κάρμα.
Το υλοποιηθέν κάρμα μας εμφανίζεται μπροστά με την υποσυνείδητα μισητή απ’ όλους μας ανεξαιρέτως λέξη «πρέπει».
Το κάρμα σου επιβάλλει, σε εξαναγκάζει, σε καταπιέζει, σε τρίβει και σε διαλύει μέχρις ότου δεν πληρώσεις μέχρι της τελευταίας «δεκάρας» τον λογαριασμό και μόνο τότε θα σε αφήσει να κάνεις ελεύθερα τις βόλτες σου στο απέραντο κάμπο του «θέλω».
Το «πρέπει» φέρεται ακριβώς με το ίδιο τρόπο και αυτό είναι φυσικό, διότι το πρέπει γεννήθηκε για τις ανάγκες του κάρμα.
Και θα υπάρχει, όσο θα υπάρχει το κάρμα.
Όσο θα υπάρχει ο απλήρωτος λογαριασμός.
Λοιπόν, η εμφάνιση του κάρμα είναι αποτέλεσμα της άρνησης και ποδοπάτησης της Αγάπης.
Αγάπη και κάρμα δεν πάνε ποτέ μαζί.
Ζεύγη: Αγάπη - θέλω (ελευθερία)
Μη αγάπη - πρέπει (καταναγκασμός).
Επειδή η όμορφη ζωή μας αποτελείται κατά το 80% από το «πρέπει», θα ασχοληθούμε τότε με αυτό το «πρέπει».
Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε, όσο και να το θέλουμε με το «θέλω», αν δεν απαλλαγούμε, πληρώνοντας τον λογαριασμό, που φέρει το όνομα του «πρέπει».
Αλλιώς απλά θα φλυαρούμε για το «θέλω», βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια μας στο «πρέπει».
Στην μη αγάπη = αγαποφάνεια το «πρέπει» είναι πανίσχυρο και το «θέλω» δυστροφικό, έως ανύπαρκτο.
Στην Αγάπη το «θέλω» είναι πανίσχυρο και το μόνο υπαρκτό, διότι εκεί το «πρέπει» δεν υπάρχει, διότι δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Σκηνές από την καθημερινή ζωή μας.
Δράστες - οι φορείς του «πρέπει», οι «πρεπάνθρωποι», δηλαδή εμείς και στον ίδιο βαθμό και οι άλλοι.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Αγαποφανούντες πρεπάνθρωποι…
Ουδείς αναμάρτητος.
Όταν οι άλλοι μας λένε «πρέπει» η εμείς λέμε στους άλλους «πρέπει»- αυτό σημαίνει, ότι κάτι δεν κάνουν αυτοί η κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά κατά την γνώμη τους και κατά την γνώμη μας.
Και σ’ αυτούς και σε μας υπάρχει μια ζωγραφισμένη κατά την φαντασία τους και κατά την φαντασία μας εικόνα του κόσμου.
Η αναντιστοιχία της εσωτερικής μας/τους εικόνας του κόσμου με την εξωτερική εικόνα του κόσμου- φέρνει στο προσκήνιο την δολοφονική για την Αγάπη λέξη «πρέπει».
Τι θα πει «πρέπει»?
Θα πει: εξωτερική ανεξάρτητη εικόνα του κόσμου! Υποτάξου στην εσωτερική μου εικόνα του κόσμου!
Αυτό θα πει…
Θα πει- βιασμός λόγω της μη Αγάπης, λόγω της αγαποφάνειας.
Είναι πληροφορική επιθετικότητα εναντίον του πνεύματος, τραυματισμός και βιασμός της ψυχής και πρόωρη γήρανση του σώματος.
Αυτή είναι η τιμή και το κόστος του «πρέπει».
Η τιμή και το κόστος της μη αγάπης, της αγαποφάνειας.
Το χαστούκι της Αγάπης στους προδότες της.
Αυτό θα πει…
Φεύγουμε από το επιφανειακό εξωτερικό επίπεδο και πάμε στο βαθύτερο επίπεδο, αόρατο ήδη, μέσα στο οποίο αρχίζει η αόρατη μεγαλύτερη τραγωδία…
Η τραγωδία του ανθρώπου…
Το «πρέπει» είναι ΑΠΑΙΤΗΣΗ / ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ / ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ / ΑΡΧΗ / ΙΔΑΝΙΚΟ / ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ για λόγους υποδούλωσης του άλλου.
Αν δεν θέλεις τίποτε από τον άλλον- δεν του πρήζεις την ψυχή και την καρδιά με τα «πρέπει» σου.
Αν τον αγαπάς πραγματικά- τον αφήνεις ελεύθερο και είσαι ευτυχής με την ελευθερία του.
Εξαφανίζονται τα «πρέπει», αυτές οι σφαίρες, που σακάτεψαν και σκότωσαν τόσες και τόσες καρδιές και ψυχές, σκορπώντας γύρω τους το εξωτερικό σαβουάρ βίβρ και την εσωτερική δυστυχία.
Το «πρέπει» ευνοεί την πορνεία ψυχής, την εκπόρνευση της ψυχής, σκορπώντας παντού το αόρατο κακό με την μάσκα του καλού…
Αυτό κι αν δεν είναι πορνεία…
Πάμε σε ακόμη βαθύτερο πεδίο.
Εδώ λειτουργεί το πρόγραμμα:
ΠΡΕΠΕΙ = ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΦΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ = ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ.
Όταν λέμε συνεχώς στους άλλους «πρέπει!»- είμαστε ήδη κακοί στα τρίσβαθα της ψυχής μας και θέλουμε να κάνουμε και τους άλλους κακούς στα τρίσβαθα της ψυχής τους.
Επειδή δεν αγαπάμε (αγαποφανούμε)- κάνουμε και τους άλλους να μην αγαπάνε (να αγαποφανούνε).
Πάμε σε ακόμη βαθύτερο πεδίο.
Εδώ λειτουργεί το ίδιο πρόγραμμα με μικρή μεν, αλλά ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ:
ΠΡΕΠΕΙ = ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΦΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ = ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ.
ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ = ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ…
Μέσα μας βαθιά- βαθιά, κι ας λέμε λόγω της δειλίας να παραδεχτούμε την πικρή αλήθεια- είναι ΡΙΖΩΜΕΝΗ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, Η ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Καταλάβατε που κρύφτηκε το αρνητικό όλων μας κάρμα?
Καταλάβατε τι τιτάνια δουλειά πρέπει να κάνουμε, για να ελευθερωθούμε από το κάρμα?
Λίγοι το καταλάβαμε…
Πολύ λίγοι, η ασήμαντη μειοψηφία…
Εσωτερικά η παραδοχή του «δεν σ’ αγαπώ» φέρνει τον τρόμο…
Τρέμουμε να φανούμε κακοί στους άλλους.
Τρέμουμε, διότι υποσυνείδητα, στα τρίσβαθα της ψυχής μας ξέρουμε την Μεγίστη Αμαρτία των αμαρτιών- την άρνηση και την ποδοπάτηση της Αγάπης.
Τρέμουμε, διότι στα τρίσβαθα της ψυχής μας ξέρουμε, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ Σ’ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ - Η ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Τρέμουμε υποσυνείδητα, διότι ΞΕΡΟΥΜΕ, πως όταν παρουσιαστούμε ΕΚΕΙ, δεν θα λογοδοτήσουμε για το τι κάναμε και τι δεν κάναμε - θα λογοδοτήσουμε σε ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΚΕΙ- ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΗΣΕΣ?
Διότι από την απάντηση σ’ αυτό το μοναδικό ερώτημα θα εξηγηθούν όλες οι διαπραχθείσες αμαρτίες.
Όλες!
Ο μηχανισμός της δολοφονίας/ποδοπάτησης της Αγάπης, ή μηχανισμός βιασμού και σακατέματος της ψυχής είναι ο εξής:
ΠΡΕΠΕΙ = ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ.
ΑΦΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ = ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ.
ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ = ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ…
Η ψυχή στο πληροφορικό επίπεδο λαμβάνει το δολοφονικό γι’ αυτήν μήνυμα:
ΔΕΝ Μ’ ΑΓΑΠΑΝΕ!!!
Παράγεται στα ψυχικά εργαστήρια η αντίδραση διαμαρτυρίας στο «δεν μ’ αγαπάνε».
Ότι δώσεις- αυτό και θα πάρεις.
Ότι σπείρεις- αυτό και θα θερίσεις.
Η ψυχή απαντά- ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΓΩ ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Ανακύκλωση της αμαρτίας, ανακύκλωση της μη αγάπης, ανακύκλωση της αγαποφάνειας…
Η Αγάπη υπό διωγμόν…
Η ζωή σκατά…
Σκατά και στον ρακένδυτο και στον με καλοσιδερωμένη γραβάτα η την καλοσιδερωμένη φούστα…
Πολλοί είμαστε φορείς εσωτερικών σκατών της ψυχής λόγω της μη αγάπης, λόγω της αγαποφάνειας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: πότε επιτέλους θα εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό μας η δολοφονική για την Αγάπη λέξη «πρέπει», η λέξη που παρήγαγε το κάρμα?
Μόνον τότε, όταν καταργήσουμε το κάρμα της μη αγάπης…
Όταν μάθουμε να αγαπάμε πραγματικά…
Όταν γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι…
Καλή αντοχή στις βρωμιές της ζωής σε όλους μας.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι την Αγάπη.
Αμήν...
_________________
Epsylon
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ