" Αρχή Σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις"
Αναζητώντας τις ρίζες των ελληνικών λέξεων γινόμαστε συχνά κοινωνοί μιας σοφίας χαμένης στο χρόνο, ταυτόχρονα όμως υπαρκτής και ζωντανής μέσα στα αδιάκοπα διλήμματα και τις προσπάθειες των ανθρώπων όλης της γής και κάθε εποχής, για την αναζήτηση της αλήθειας.
Σύμφωνα με τις τελευταίες διαπιστώσεις, η ελληνική γλώσσα θεωρήθηκε, η μία από τις δύο "νοηματικές" γλώσσες στον κόσμο που βρίσκονται ακόμα σε χρήση. Αυτό σημαίνει ότι οι λέξεις της γλώσσας μας, δεν βασίζονται απλά σε μια σύμβαση με την οποία έχουν συμφωνήσει κάποιοι άνθρωποι, για το πως θα πρέπει να ονομάζονται τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας, δημιουργούνται για να εκφράσουν το συναίσθημα, καθώς και την σωματική αντίδραση του ανθρώπου στην θέα όλων αυτών που ορίζονται από τις λέξεις αυτές.
Η σύγχρονη σημασία των λέξεων της γλώσσας μας, είναι συχνά πολύ διαφορετική από αυτήν για την οποία δημιουργήθηκαν.
Οι ελληνικές λέξεις σήμερα εμπεριέχουν βέβαια την αρχική τους σημασία, η οποία όμως διακρίνεται κυρίως στην ορθογραφία των λέξεων αυτών, γιατί η τελική ερμηνεία τους, αυτή που σώζεται ως τις μέρες μας, είναι συχνά, ελαφρά, εως πολύ αλλοιωμένη από την αρχική. Μας αποκαλύπτουν έτσι, όλη την διαδρομή της συνεχούς χρήσης τους ανά τους αιώνες, την συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία που προέκυψε από την χρήση αυτή, αλλά και τους συνειρμούς που αναπόφευκτα ακολούθησαν και που συχνά απομάκρυναν τις λέξεις αυτές από την πρωταρχική σημασία τους.Μέσα από τις λέξεις λοιπόν θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε ξανά την αρχέγονη γνώση, για να στηρίξουμε τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξουμε στο τέλος αυτής της μελέτης.
Οι πρώτες λέξεις της γλώσσας μας, είναι φθόγγοι και ανταποκρίνονται στην πρώτη γραφή, την πιο αρχαία μορφή γραφής του ανθρώπινου γένους, τα σύμβολα. Τα ιερογλυφικά της Αιγύπτου αλλά και της Μινωικής Κρήτης, τα εικονογράμματα, αλλά και τα ιδεογράμματα, ήταν και είναι γραφές συλλαβικές. Στην Ελλάδα της προϊστορικής-κρητομυκηναϊκής περιόδου έχουμε την γραφή Γραμμική Β, που είναι τεκμηριωμένα, μιας και έχει μεταφραστεί, ίσως η πρώτη Ελληνική Γραφή της ιστορίας. Ακόμη και αργότερα όταν υιοθετείται το Αλφάβητο σαν τρόπος γραφής της γλώσσας, οι συλλαβές, αλλά και τα απλά γράμματα συνεχίζουν να εκφράζουν έννοιες και δεν είναι απλά και μόνον ήχοι. Όπως το Απου σημαίνει =αυτό που υπάρχει και το Ω που σημαίνει = απειρο, αιωνιότητα. Για αυτόν τον λόγο από τον 9ο μΧ αι. γράφεται και σαν ω το αλχημιστικό σύμβολο που εκφράζει το Άπειρο. το ξαπλωμένο οκτώ. Όχι τυχαία, ΑΩ είναι και ένα από τα ονόματα του Θεού. Αυτού που πραγματικά, 100% υπάρχει και είναι αιώνιος.
Ένα από τα πιο σημαντικά γράμματα της γλώσσας μας είναι το Β. Είναι ο ήχος που δηλώνει την εμφάνιση του θεού στην γη, "βουητό ηκούσθει και οι ουρανοί ηνήχθησαν". Η λέξη "βουητό" είναι επίσης μια λέξη που έχει προκύψει από ηχοπλασία και σημαίνει τον ήχο ββββ που ακούγεται, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει.Το Β στα ιερογλυφικά, τα αρχαία αιγιπτυακά δηλαδή, στο αρχαίο κορινθιακό και στο φοινικικό αλφάβητο είναι από αριστερά προς τα δεξιά τα εξής:
Παρατηρώντας το βήτα της ιερογλυφικής γραφής έχουμε την απεικόνιση μιας σπείρας ή ενός στρόβίλου, συχνά στοιχείο του μαίανδρου. Ενώ στο κορινθιακό αυτός ο στρόβιλος ή σπείρα ξεδιπλώνεται και δημιουργεί ένα πρώτο κομμάτι μαίανδρου όπως τον γνωρίζουμε από την αρχαία ελληνική τέχνη και στο Φοινικικό όμως παρατηρούμε ότι είναι μια σχηματοποιημένη κυκλική σπείρα.
Με το Β οι πρώτοι έλληνες, εκφράζουν ηχητικά την έννοια της εμφάνισης του Θεού και την απεικονίζουν με έναν στρόβιλο ή την ανάλυσή του τον μαίανδρο, που απεικονίζει ταυτόχρονα και την κίνηση που παρατηρείται με την εμφάνιση αυτή ή γενικότερα την κίνηση της δημιουργικής ενέργειας στο Σύμπαν. Ο στρόβιλος ή σπείρα είναι ένα ιερό σύμβολο που εμφανίζεται σαν τέτοιο ήδη από τους νεολιθικούς χρόνους, (Νεολιθικός οικισμός της Σύρου) και δεν συναντάται μόνο στον Ελλαδικό χώρο αλλά ταυτόχρονα σε όλους τους πολιτισμούς της γής. Είναι ένα κοινό σύμβολο που προσλαμβάνουμε, όπως τα περισσότερα σύμβολα, μέσα από το κοινό συλλογικό μας ασυνείδητο.
Προσθέτοντας ένα Α δίπλα στο Β, έχουμε την λέξη Βα με περισπωμένη που σημαίνει βασιληάς. Το Α όπως αναφέραμε πιο πάνω σημαίνει την ύπαρξη ή αυτό που υπάρχει. Έτσι Βα = βασιληάς= σημαίνει ο Θεός που υπάρχει, ο υλοποιημένος θεός.
Το βα, όμως είναι επίσης μια από εκείνες τις πρωταρχικές λέξεις που δημιουργούνται από τα επιφωνήματα. Στην προκειμένη περίπτωση εκφράζει θαυμασμό και δέος. Συναντάται συχνά και ως "βαβαί" και εκφράζει δέος και θαυμασμό στην εμφάνιση του θείου ή απλά την επίκληση του . Κάτι σαν "ώ Θεέ μου!".
Από το Βα με περισπωμένη όταν αλλάξουμε το χειλικό Β με το οδοντικό Δ που συχνά παρατηρείται στην γλώσσα μας έχουμε την λέξη Δά = Γή ή Γαία. Μια άλλη, όχι τυχαία ονομασία της υπέρτατης προϊστορικής Θεάς της γονιμότητας, της μητέρας Γης, είναι η λέξη "Βάβω".
Από το ίδιο επιφώνημα "βα" ή "βαβαί" προέρχεται το επιφώνημα που χρησιμοποιούμε σήμερα όταν θέλουμε να εκφράσουμε θαυμασμό και δέος "μπα!" και εκεί ίσως θα πρέπει να ψάξουμε τις ρίζες της πανανθρώπινης λέξης "μπαμπάς", "papa", "baba", "babo". Στην αρχαιότητα η λέξη δεν δεσμευόταν από το φύλο γιατί δήλωνε κυρίως μια ιδιαίτερη ποιότητα.
Επεκτείνοντας την ίδια λέξη προσθέτοντας την λέξη Σέλιος (Ήλιος) έχουμε την περιγραφή μιας ακόμα ιδιότητας του Θεού και της εμφάνισής του στην Γη , την φωτεινότητα. Β+α+σέλιος= (Βασήλιος)=Βασιληάς = Ο υλοποιημένος Θεός που είναι φως, ή φωτεινός σαν Ήλιος.
Σήλιος, Σέλας, (βόρειο Σέλας), Σελήνη, Σέλλην ή Έλλην όλες αυτές οι λέξεις προέρχονται από την ίδια ρίζα που σημαίνει φως.
Σέλλην= Έλλην= ο άνθρωπος που αναζητεί και τείνει προς το φως, ένα φως εσωτερικό,ή άνθρωπος του Φωτός , αυτός που το Φως έχει αποκαλυφθεί μέσα του, ο Φωτισμένος. Τα δύο λ προκύπτουν από ένα ΕΝ = έσω που με την υπόλοιπη λέξη όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην γλώσσα μας μετατρέπεται σε δεύτερο λ ( π.χ ελλαμπρύνομαι, ελλάμπω)
Εδώ θα πρέπει να διευκρινήσουμε ότι η μελέτη αυτή, δεν έχει σκοπό να εκθειάσει τον θεσμό της βασιλείας, όπως αυτός είναι γνωστός από τα παραδείγματα της πρόσφατης ιστορίας, γιατί καμμία σχέση δεν έχουν με αυτό που οι αρχαίοι έλληνες έκφραζαν με αυτόν τον όρο.
Το αξίωμα του Βασιλιά στην αρχαία Ελλάδα, τουλάχιστον όπως αυτό εμφανίζεται στα Ομηρικά Έπη, προσδιορίζει το άτομο το Διοτρεφές, το μεγαλωμένο κάτω από την προστασία του Δία, που μετέχει της θεϊκής υπόστασης. Ο μύθος τον θέλει συμβολικά, Υιό Θεού. Κυβερνά την πόλη με την εξουσία που πηγάζει από το κύρος του, το οποίο απορρέει από τις Αρετές του. Οι Αρετές είναι κάτι που δεν κληρονομούνται αλλά κατακτώνται μέσα από την προσωπική καλλιέργεια και εξέλιξη και επισφραγίζονται μέσα από την ολοκήρωση σειράς Άθλων. (Θησέας, Ηρακλής, κλπ) που επιτρέπει στον απλό άνθρωπο να υπερβεί τα όριά του και να γίνει Ήρωας. Σαν Ήρωας λατρεύεται σε ιερά που ονομάζονται Ηρώα.
Ήρωας = (από το ήρανος που σημαίνει φίλος, γνώστης, βοηθός, προστάτης)
Ήρα = η προστάτιδα,φίλη, γνώστρια, βοηθός
Ο Ήρωας-Βασιληάς μπορεί να επικοινωνεί απρόσκοπτα με τους Θεούς και να κοινοποιεί το θέλημά τους στους ανθρώπους. Είναι ο ίδιος ένας υλοποιημένος Θεός. Συγκεντρώνει χωρίς προσπάθεια τα πλήθη των ανθρώπων γύρω του και γίνεται "ποιμένας λαών" .(Ιλιάδα). Είναι ο "καλός ποιμήν" μια πολύ συχνή και αγαπητή απεικόνιση στην αρχαία ελλήνική τέχνη που λόγω της συμβολικής της σημασίας, υιοθετείται και τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στην χριστιανική τέχνη, για την απεικόνιση του Χριστού.
Η εξουσία του δεν αναιρεί την ύπαρξη και την βούληση των ανθρώπων. Στην συνέλευση του στρατεύματος (Ιλιάδα) απευθύνεται στους Έλληνες και τους αποκαλεί "φίλους" και "ήρωες" (ώ φίλοι, ήρωες Δαναοί, θεράποντες Άρηος). Αυτοί δε, έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν την γνώμη τους, ζητώντας τον λόγο με το δικαίωμα που έδινε και στον τελευταίο στρατιώτη-πολίτη, "το κηρήκειο" , το σκήπτρο του Βασιληά, η ράβδος που τους έδινε δικαίωμα και εξουσία λόγου, ακόμα και αντίθετου από αυτόν του βασιληά. Γιατί όσο κρατούσαν το κηρύκειο έφεραν και αυτοί την ιδιότητα του ήρωα-βασιληά.
Ανάμνηση αυτής της αρχαίας συνήθειας, είναι το σήκωμα του χεριού κάθε φορά που θέλουμε να λάβουμε δικαίωμα λόγου σε μια ομάδα ανθρώπων που διαλέγονται.
Σύμβολο της εξουσίας του Βασιληά είναι τόσο το στέμμα, όσο και το σκήπτρο.
Σκήπτρο = από την ρίζα σκεπ- που σημαίνει προστατεύω, υπερασπίζομαι, στηρίζω.
σκέπτ-ω , σκέπτρον, σκήπτρον = υπό την σκέπη του, υπό την προστασία του.
Το σκήπτρο ονομάζεται επίσης ράβδος και βακτηρία και είναι σύμβολο και των ιερέων και των μάντεων, των αγορευόντων αλλά και των ποιητών. Δηλώνει το άτομο που έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο συνείδησης τέτοιο, που του επιτρέπει να επικοινωνεί με το θείο, αλλά και να ανακοινώνει την θεία βούληση στους ανθρώπους.
Βακτηρία = από το βα που ήδη έχουμε αναλύσει και το κτάομαι
κτάομαι = κατέχω, κρατώ, κεκτημένος, και κυρίως σε αυτήν την περίπτωση ο εμού κεκτημένος = αυτός που είναι κύριος του εαυτού του.
Ένα άλλο σύμβολο της βασιλικής ή θείας στην προκειμένη περίπτωση ιδιότητας είναι το Διάδημα, η Κορώνα που στα αρχαία την ονομάζουμε και Πώλο και συναναντάται στις απεικονίσεις των γυναικείων θεοτήτων, μέχρι και στα χρόνια της ύστερης αρχαιότητας.
πώλος = παρθένος (πουλάρι)
Αυτό δεν είναι τυχαίο, αν ανατρέξουμε στην αρχική σημασία της λέξης "παρθένος" που χρησιμοποιείται ήδη την περίοδο της προϊστορίας για να προσδιορίσει την βασική ιδιότητα της Μεγάλης Θεάς της Γονιμότητας, της Μητέρας Γης. Είναι η αρχαία λατρεία που εκφράζει μια κοινωνική δομή με κέντρο την γυναίκα και ως εκ τούτου καθαρά αγροτική. Η γυναίκα ορίζει την σταθερή εγκατάσταση και έτσι και την εξάρτηση της κοινωνίας από τις αγροτικές καλλιέργειες.
Η ιδιότητα της Παρθένου ερμηνεύεται σαν τελειότητα, ύπαρξη σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Εκφράζει το τέλειο και εξελιγμένο πλάσμα όπως στην περίπτωση του βασιληά, και δεν έχει να κάνει με ερωτική αποχή. Αντίθετα συχνά οι θεές της γονιμότητας είναι σύμβολα ερωτισμού και έχουν, επειδή είναι παρθένες, πολλά παιδιά, αλλά συχνά και πολλούς άνδρες.
Παρθένος = η λέξη είναι σύνθετη και αποτελείται από την λέξη Παν- το μόριο αρ- και την λέξη έθος (ήθος)
Παν + αρ + έθος = Παν + αρ + ετος = το πλάσμα με όλες τις αρετές , δηλαδή το πλάσμα με το άριστο Ήθος.
Ήδη έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε την Σοφία που κρύβεται και αποκαλύπτεται μέσα στην γλώσσα μας. Μια Σοφία που δεν έχει χαθεί, αλλά υπάρχει και την ανακαλύπτουμε και σε άλλα επιτευγματα της Ανθρώπινης Σκέψης, όπως η Φιλοσοφία, η Αλχημεία, η άσκηση του σώματος αλλά και του πνεύματος.
Ο βασιληάς λοιπόν είναι ο άνθρωπος που μέσα από μια σειρά δοκιμασιών και επιτευγμάτων-άθλων βραβέύεται (άθλα = βραβεία) και κατορθώνει να γίνει κύριος του εαυτού του, της ίδιας του της συνείδησης. Να γίνει "υιός Θεού", "κατ' εικόνα και ομοίωση" και να κερδίσει έτσι την Αθανασία.
Κατάκτώντας την Συνείδησή του, τον κεντρικό του άξονα, γίνεται Τρίποδας και απαντά στο Αίνιγμα της Σφίγγας.
Το Αίνιγμα της Σφίγγας έλεγε:
" Τι έστιν ώ, τετράπους και δίπους και τρίπους εστίν"
" Ποίο είναι το Όν το τετράποδο, το δίποδο, και το τρίποδο"
Το Αίνιγμα της Σφίγγας μιλά για την δυνατότητα της εξέλιξης ενός ανθρώπου. Μιας εξέλιξης που δεν δεσμεύεται από την ηλικία αλλά συχνά συμβαδίζει με αυτήν.
Τρίπους, είναι ο άνθρωπος, που έχει αναπτύξει την συνείδησή του σε ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε να μπορεί να κυριαρχεί στον εαυτό του. Είναι ο άνθρωπος που δεν στηρίζεται πλέον στους γονείς του για να ορίσει την ύπαρξή του (τετράπους), ούτε ορίζεται ή επηρεάζεται από την βούληση των άλλων (δίπους), είναι αυτός που έχει ορίσει το ένα και μοναδικό επίπεδο στήριξής του, τον ίδιο του τον εαυτό και δεν μπορεί να μετακινηθεί ή να παρασυρθεί είτε από άλλους, είτε από τα ίδια του τα συναισθήματα ή τις αδυναμίες του, που γίνονται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης των άλλων.
Ο Τρίποδας έχει τρία σημεία επαφής με το έδαφος, τα οποία ορίζουν ένα και μόνο ένα επίπεδο (Πυθαγόρας) και μια μονάδική βάση στήριξης την δική του. Τα τρία πόδια του Τρίποδα συμβολίζουν στον Άνθρωπο-Τρίποδα τα τρία τμήματα της ύπαρξής του. Το Σώμα, την Ψυχή και το Πνεύμα. Το Πνεύμα του ο άνθρωπος, το συνειδητοποιεί περισσότερο, όσο δρα, σκέφτεται και υπάρχει σύμφωνα με αυτό.
Ο άνθρωπος-τρίποδας είναι το σκεύος μέσα στο οποίο συντελείται η τελική του μεταμόρφωσή αλλά και η επικοινωνία του με το θείο. Ο Τρίποδας ορίζει τρία σημεία και ορίζεται από αυτά. Έχει ασάλευτη σταθερότητα, σαν να έχει απλώσει βαθειές ρίζες στην Γή, την Γα, την Δα, την κάτοχο της Σοφίας. Ενώ το κάτω μέρος του είναι σταθερό- δια της Σοφίας- και γειωμένο το πάνω μέρος του είναι ανάλαφρο για να μπορεί να επικοινωνεί με τον ουρανό. Στον Τρίποδα αυτό απεικονίζεται με τον ατμό που ανεβαίνει μέσα από τον λέβητα και συμβολίζει την ψυχή και το πνεύμα. (ατμός - ατμώδης=γεμάτος ικμάδα, ζωτικότητα, άτμητος= αυτός που δεν διαιρείται, σανσκριτικά - Μάχα Άτμα = μεγάλη ψυχή) Γιαυτό και στις θυσίες η προσφορά στους Θεούς, δεν ήταν το σφάγιο που χρησίμευε τελικώς ως τροφή των πιστών αλλά ο καπνός που ανέβαινε στον ουρανό, ο ατμός ήταν η προσφορά για τους Θεούς.
Το τρίτο πόδι του Τρίποδα καθώς και του Ανθρώπου-Τρίποδα που είναι η ανεπτυγμένη του συνείδηση, συμβολίζεται με την Ράβδο-βακτηρία, που υποδηλώνει το αξίωμα του αλλά και την εξουσία που έχει πάνω στην ίδια του την συνείδηση. Με λίγα λόγια το γεγονός, ότι πέτυχε να γίνει Ήρωας-Βασιληάς, ένας ενσαρκωμένος Θεός.
Η βακτηρία δεν συμβαδίζει όπως είπαμε με την προχωρημένη ηλικία, αν και συχνά χρειάζεται να φτάσουμε σε μεγάλη ηλικία για να πετύχουμε την κατάσταση συνείδησης εκείνη που απαιτείται για κάτι τέτοιο και τότε γινόμαστε Ιεροί - Γέροι και Ιέρειες - Γραίες.
Στην ελληνική μυθολογία οι Γραίες είναι πανέμορφες νύμφες της θάλασσας, δηλαδή Ιερές και όχι απαραίτητα ηλικιωμένες. Και δεν είναι τυχαίο που προσφωνούμε τους Ιερείς και τους Μοναχούς και τις Μοναχές της Χριστιανικής Θρησκείας πάντα Γέροντες και Γερόντισσες, αν και μπορεί να είναι πολύ νεότεροι σε ηλικία από εμάς.
Ο Τρίπους είναι ο άνθρωπος - κοινωνός της Αθανασίας και το ίδιο το σκεύος μέσα από το οποίο κοινωνεί. Η βακτηρία, συμβολίζει την αφυπνισμένη του συνείδηση, αυτή που του χαρίζει το τρίτο , το αποκλειστικά δικό του σημείο, που του επιτρέπει να ορίσει το προσωπικό του επίπεδο, πάνω στο οποίο θα στηριχθεί για να υπάρξει μέσα στο Σύμπαν, πραγματικά αναβαθμισμένος..
"Δως μοι παν στω και γάν κινήσω" Αρχιμήδης.
" Δώσε μου κάπου να σταθώ, να στηριχθώ και μπορώ και την γή να κινήσω"
Ο άνθρωπος- τρίπους πράγματι έχει την δυνατότητα να κινήσει την γη και το Σύμπαν ολόκληρο άν χρειαστεί, όμως ακριβώς επειδή είναι Τρίπους δηλαδή έχει αναπτύξει την Συνείδηση του και έχει ταυτιστεί με το Πνεύμα του, γνωρίζει ότι το άριστο είναι, όχι απαραίτητα να κινήσει το Σύμπαν, αλλά να επιδιώκει να βρίσκεται σε απόλυτη Αρμονία μαζί του.
Της Αθηνάς Γεωργιάδου
Βιβλιογραφία :
Ομήρου Ιλιάδα
Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας - Κώστας Κιουγκιόλης, επιτροπή φιλολόγων.
Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας - Liddel - Scott
Φωτογραφίες της Αθηνάς Γεωργιάδου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ