Τρεῖς Ἑλληνίδες Λέξεις, κατ’ ἐξοχήν νοηματικαί καί οὐσιώδεις. Εἶναι γνωστόν, ὅτι αἱ ἀνωτέρω λέξεις, εὑρίσκονται εἰς χρῆσιν νοημόνων Ἑλλήνων, ἀπό παναρχαίας ἐποχῆς. Τό ἄφωνον ΛΑΜΒΔΑ, τό ὁποῖον κατά τόν κώδικα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης σημαίνει τόν φωτισμόν (διά δέ τά γήινα πράγματα σημαίνει τά ὑγρά), ἐμφανίζει καί τάς τρεῖς λέξεις, ὡς ἐχούσας σχέσιν πρός τήν ἔννοιαν τοῦ φωτός, εἴτε τοῦ φυσικοῦ, εἴτε τοῦ διανοητικοῦ.
ΛΟΓΟΣ – ΑΛΗΘΕΙΑ – ΛΟΓΙΚΗ
Ἡ ἀνάλυσις τῶν ἀνωτέρω λέξεων χωριστά, ἀλλά καί ἡ σύγκρισις αὐτῶν μεταξύ των, ἀποδίδει πλῆθος νοημάτων καί πληροφοριῶν. Βεβαίως αἱ Ἑλληνίδες λέξεις, αἱ ἐκφράζουσαι λόγον ἀληθείας, λόγον πίστεως καί λόγον ἐπιστήμης εἶναι ἄπειροι. Πρέπει ὅμως νά γνωρίζωμεν, ὅτι καθώς οἱ Ἀστέρες τοῦ Γαλαξίου μας ἤ τοῦ στερεώματος, ἐν συνόλω, ἀποτελοῦν ΜΙΑΝ ἑνότητα φωτός, οὕτω καί αἱ Ἑλληνίδες Λέξεις, ὡς Λούξ νοηματικά, ἀποτελούν τήν Γλαυκώπιδα Ἑλληνικήν Γλῶσσαν. Τό φῶς τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, γενικῶς καί των λέξεων εἰδικῶς, εἶναι νοερόν, νοητόν, διάνοον και ἐπιστημονικόν. Πηγαία Ἀρχή φωτός τῆς Ἑλληνίδος φωνῆς νοεῖται ὁ Ἕλλην Λόγος, ὁ Φωτεινός Λόγος, καθώς ἀποφαίνομαι εἰς τά βιβλία μου, περί τοῦ Κώδικος τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης.
Ἐπέλεξα τάς τρεῖς λέξεις: ΛΟΓΟΣ – ΑΛΗΘΕΙΑ – ΛΟΓΙΚΗ, διότι αὗται ἀποτελοῦν μίαν πολύτιμον νοηματικήν τριάδα, μέσω τῆς ὁποίας τίθεται ὁ θεμέλιος λίθος, διά πᾶσαν πρόοδον ἀνθρωπίνης ἐπιστήμης.
Ὅλαι αἱ Ἑλληνίδες λέξεις, αἱ γνωσταί καί ἐν χρήσει, ἀλλά καί αἱ ὀλιγότερον γνωσταί, εἶναι ἀπαραίτητοι διά τήν ἔκφρασιν τῶν νοημάτων, συναρτώμεναι ὅμως, πέριξ τῶν ἐννοιῶν τοῦ λόγου, τῆς Ἀληθείας καί τῆς Λογικῆς. Πᾶσα λέξις, ὁφείλει νά ἐκφράζη ΛΟΓΟΝ (ΛΟ = φωτισμόν, ΓΟ = ἐπί γῆς) καί ἀσφαλῶς τόν ἴδιον νοούμενον ΛΟΓΟΝ, κατά την ἐκφραστικήν δύναμιν τήν ὁποίαν ἐμπεριέχει, ἀπ’ ἀρχῆς ὀνοματοθεσίας καί λεξοθεσίας.
Πᾶσα λέξις εἶναι, ἐν τῆ οὐσία, λόγος καί ἀπόρροια νοός θείου, διότι διά τῆς λέξεως ἤ ΔΙΑ-ΛΕΞΕΩΣ, θεᾶται, πορευόμενον νόημα, ἀπό νοῦν πέμποντα, πρός νοῦν δέκτην. Αὐτή εἶναι μεγαλειώδης Ἀλήθεια, ἐπιστᾶσα τοῦ Σύμπαντος, ἀλλά καί τῆς Ἑλληνίδος φωνῆς, διότι τό ΣΥΝ-ΠΑΝ φαίνεται καί φαίνει, ἐπειδή ὁ ΝΟΥΣ πορεύεται πρός δέκτας τῆς φύσεως καί ΣΥΝλαμβάνεται ὡς νόημα εἰς τό ΣΥΝ-ΠΑΝ (=)ἐσωτερικός νοῦς (ΣΥΝ) ἀπό πάνω (ΠΑΝ). Ὁμοίως, ἀπό ἐνεργειακῆς πηγῆς, πέμπεται (φωτεινή) ἐνέργεια πρός δέκτας ἐνεργειῶν.
Οὕτω καί εἰς τήν Ἑλληνικήν Γλῶσσαν, τήν ΣΥΝπαντικήν καί ΣΥΝφαντικήν, ἐκ τοῦ Νοός Φάνητος, τοῦ Νοήμονος Ἔλληνος Λόγου, ἐκπορεύεται νόημα, πρός δέκτας νοημάτων. Βεβαίως ἐξυπακούεται, ὅτι ὁ δέκτης μιᾶς ἐννοίας ἤ ἐνεργείας πρέπει νά ἔχη φύσιν συγγενικήν καί ὁμοιάζουσαν ἀπογονήν, πρός αὐτήν τοῦ ἐκπέμποντος Νοός. Ὁ Λόγος πάντα εἶναι νοήμων, ἀληθινός καί λογικός, ἀλλά νοητῶς ὁρᾶται μόνον εἰς τούς ἑτοίμους, νοημόνους, ἐλλόγους Ἕλληνας. Ὁ ΕΛΛΗΝ, ὅταν νοεῖ τόν Ἀληθῆ Λόγον, εἶναι νοήμων καί εὑρίσκεται ἐν ἐγρηγόρσει.
Ἡ σύγχυσις, ἡ ἄγνοια, ἡ κακή προαίρεσις καί ἡ ὑλική φρόνησις, ἐπιτείνουν τήν βασιλείαν τῆς λήθης καί τοῦ σκότους. Ἄς μή λησμονῶμεν, ὅτι ἡ ἄγνοια δέν εἶναι ἁγνότης καί ὅτι ἐπιστήμων νοεῖται μόνον ὁ Λόγος Γνώσεως, ὁ ἐπιστάς ἐπί πάντων. Ἐπίσταται τῶν φυσικῶν ὡρισμένων πραγμάτων, ὁ ἔχων ὀφθαλμούς καλῶς ὁρῶντας. Ἐπίσταται τῶν ἐννοουμένων ὁ ἔλλογος νοῦς, ὁ διακρίνων καί τά τοῦ φωτός καί τά τοῦ σκότους, διότι εἰς τόν ΕΛΛΗΝΑ = φωτισμένον νοῦν, οὐδέν κρυπτόν καί ἀνεξέλεγκτον. Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ ΛΟΓΟΥ τῆς Ἀληθείας δέν εἶναι προσιτή, ἐν ἀπολύτω ἐννοία, εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἐπιστήμην. Εἶναι ἐπίσης γεγονός, ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη μερική γνῶσις καί σχετική ἐπιστήμη, εἶναι πορεία ὁδεύουσα-προοδεύουσα καί προσεγγίζουσα βαθμηδόν τήν ἔννοιαν τοῦ ἀπολύτου Λόγου καί τῆς ἀπολύτου Ἀληθείας.
Ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα, ἡ θεία προγονική κληρονομία, ἡ Γλῶσσα τῶν Θεῶν ἤ τῶν Ἀγγέλων, τό νάμα τοῦ οὐρανοῦ καί ἡ ψυχή πάσης ἐπιστήμης, εἶναι τό ἀθάνατον πνεῦμα καί τό μέγιστον ὅπλον τῆς ἀληθοῦς ἐπιβιώσεως τοῦ γένους καί τῆς πνευματικῆς του ἀνατάσεως.
Ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα εἶναι φορεύς ὑψιτενοῦς πολιτισμοῦ, γνώσεων καί διανοημάτων. Εἶναι θυγάτηρ τοῦ Ἕλληνος Λόγου, κέρας ζωῆς, νοήσεως, νοημοσύνης καί Μνημοσύνης. Εἶναι τροφός ἰδεῶν, ἐμπνεύσεων, ἀποκαλύψεων καί ἐπιφοιτήσεων. Ἐπίσης, εἶναι τροφός διανοιῶν καί μήτηρ ἐριγενῶν καί ἐριχθονίων Ἑλλήνων. Ὡς μήτηρ νοημόνων, δικαιοῦται ἀναλόγου τιμῆς καί σεβασμοῦ, ἀπό τούς πεπολιτισμένους, ἡμέρους, μερόπους, χθονίους, βροτούς, μορτούς, ἐπιχθονίους ἀνθρώπους. Ὅλαι αἱ ἐπιστῆμαι ὑψοῦνται, διαλέγονται, θεωροῦνται καί ἐκφράζονται ἀρτίως, μόνον διά τῆς Ἑλληνίδος φωνῆς καί φανῆς (ΦΑΝΟΣ = φῶς Νοός).
Ἡ ἐπιστημονική Ἀλήθεια ἐκφράζεται διά ΛΟΓΟΥ καί ἐλέγχεται διά τῆς ΛΟΓΙΚΗΣ. Τοῦ Λόγου ὑπόκειται καί ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους, τοῦ ἤθους καί τῆς ἠθικῆς. Ἡ λέξις Λόγος παρήχθη ἐκ τῆς κωδικῆς ΛΑΓΑ καί σημαίνει ΛΑ = τόν ἡλιακόν φωτισμόν καί ΓΑ = τήν Γῆν, ἐπί τῆς ὁποίας δρᾶ πορευόμενος ὁ νοούμενος ἡλιακός φωτισμός. ΛΟΓΟΣ, λοιπόν, σημαίνει φῶς, καθώς καί ἡ λέξις ΛΥΚΗ. Ἡ ΛΕΞΙΣ παρήχθη ἐκ τῆς κωδικῆς ΛΑΚΑΣΑ καί σημαίνει φωτισμός ἐσωτερικοῦ νοήματος.
Ὁ Δίας, ὡς νοούμενος θεός τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, σημαίνει τήν Δύναμιν γενικῶς, ἡ ὁποία Δομεῖ καί Δημιουργεῖ. Εἰς τήν Ἑλληνικήν Γλῶσσαν Δίας νοεῖται ὁ ἴδιος ὁ ΛΟΓΟΣ, ὡς ἀρχή δυνάμεως, διανοίας καί ἐπιγνώσεως. Ὁ ΔΙΑΣ προσωνομάζετο (ἐκτός τῶν ἄλλων ὀνομάτων) ΛΟΞΙΑΣ ἤ ΛΑΞΙΑΣ, διά νά σημαίνεται ἡ δύναμις τοῦ Λόγου καί ἡ Ἀρχή ἐπί τῶν Λάξεων ἤ Λέξεων. Αἱ ΛΑΞΕΙΣ – ΛΕΞΕΙΣ, κατ’ ἕναν τρόπον, ἀποτελοῦν μέσον νοηματικῆς Λαξεύσεως, εἰς ὅσους ἀναζητοῦν παιδείαν. Ὅσοι ἀγνοοῦν τάς Λάξεις, ἀλάξευτοι καί ἀπαίδευτοι παραμένουν. Ὅσοι ἐπτώχευσαν ἀπό Ἑλληνίδας Λέξεις, ἐπεφορτίσθησαν κακάς ἕξεις, εἰς τρόπον ὥστε ἡ ζωή των νά μήν εἶναι σύμφωνος πρός τά χαρίσματα, τά ὁποῖα ὡς Ἕλληνες ὤφειλον νά ἔχουν.
Πλήν τοῦ Διός, ἡ Ἑλληνική μυθολογία, προσδιορίζει καί τόν Μουσηγέτην Ἀπόλλωνα, ὡς Ἀρχήν-Λόγον ἀλλά καί τήν Ἀθηνᾶν ὡς Νοῦν-Λόγον καί Πάτριον Λόγον. Ἡ μία Ἀλήθεια, περί λόγου καί Ἕλληνος – Λόγου, διετυπώθη διά πολλῶν φράσεων, ἀπό πολλά στόματα. Ἀκόμη καί ὁ Ἰωάννης, ὁ νεώτερος μαθητής τοῦ Χριστοῦ, τόν ΛΟΓΟΝ ἐν ΑΡΧΗ θέτει καί Θεόν τόν ὀνομάζει.
Ἡ λέξις ΘΕΟΣ, κατά τόν κώδικα, σημαίνει τήν ἀρχικήν δύναμιν Θεάσεως, ἡ ὁποία Θέει = διατρέχει τό Σύμπαν. Ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν, ὁ Λόγος-Διάνοια καί ὁ Λόγος-Νόησις εἶναι ἀληθῶς Θεός Νοημάτων. Δηλαδή, ὁ Λόγος νέει εἰς Θέαν νοήματα καί πάλιν ὁ Λόγος ἐννοεῖ καί Θεᾶται τά νοήματα.
Γίνεται φανερά ἡ ἄποψις καί ἀποδεκτή διά τῆς Λογικῆς τῶν Ἐλλόγων, ὅτι μία Θεά ἔννοια νοεῖται εἰς τόν Νοῦν, τόν Θεάσιον Νοῦν, τοῦ λογικοῦ, τοῦ Νουν-εχοῦς καί Ἐχέφρονος Ἀνθρώπου.
Ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ, ὡς κωδική λέξις, σχετίζεται πρός τόν ΛΟΓΟΝ, δεδομένου ὅτι αὕτη σημαίνεται Α = ἀρχική δύναμις, ΛΗ = ἡλίου, ΘΕΙΑ = θέα. Ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ, δηλαδή, μέ ἀπόλυτον τρόπον προσδιορίζει τόν φωτισμόν, τήν ἡλιοθέασιν. Σχετική πρός τόν ΛΟΓΟΝ λέξις εἶναι καί ἡ ΛΟΓΙΚΗ, ἡ ὁποία διά τῶν συλλαβῶν – ΛΟΓΙ – σημαίνει, ὡς ἐλέχθη, τόν φωτισμόν ἐπί γῆς, ΚΗ = ἐδῶ κάτω.
Ἡ ΛΟΓΙΚΗ, δηλαδή ὡς λέξις, δηλοῖ ὅτι εἶναι ὁ δυνάμει ἀνθρώπινος λόγος, ὁ ὁποίος ἀποφαίνεται γνωσιολογικῶς, ἐπί τῶν φυσικῶν δυνάμεων καί πραγμάτων, καθώς αὐτά θεωροῦνται ἀπό τήν ἀναπτυσσομένην διάννοιαν καί ἔρευναν τοῦ ἐπιγείου ἀνθρώπου. Ἡ ΛΟΓΙΚΗ λοιπόν, εἶναι ποιότης τοῦ Λόγου, μέτρον νοήσεως καί ἐλέγχου. Ἡ Λογική εἶναι ὁ Λόγος ἐδῶ κάτω (-ΚΗ-) καί ἀποτελεῖ βάσιν συμφωνίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, περί ὅλων τῶν γνωσιολογικῶν καί ἐπιστημονικῶν θεμάτων. Βεβαίως, ἄν καί χαρακτηρίζομεν τήν Λογικήν ὡς κοινήν δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, γνωρίζομεν καλῶς, ὅτι αὕτη ποικίλει καί διαφέρει ἀναλόγως, ἕνεκα βαθμοῦ γνώσεως, πληροφορήσεως, ταλάντου καί ἐνδιαφέροντος. Ἡ Λογική εἶναι Λόγος καί Ἀλήθεια μερικῆς βασικῆς γνώσεως καί ὑπόκειται αὐξήσεως ἤ μειώσεως, εἰς λάμπρυνσιν ἤ ἀμαύρωσιν, ἀναλόγως τῶν μόχθων καί ἐπιθυμιῶν τοῦ ἐπί γῆς διαβιοῦντος ἀνθρώπου.
Διά ΛΟΓΟΥ λοιπόν, Δι’ ΑΛΗΘΕΙΑΣ καί Διά ΛΟΓΙΚΗΣ ἄς χαράξωμεν μίαν νέαν ἐπί γῆς πορείαν.
Μίαν πορείαν ΑΝΑ-γωγικήν, ἡ ὁποία διά τοῦ φωτισμοῦ θά δώση ΛΥΣΙΝ = φωτισμόν ἐσωτερικόν καί θά ΛΟΥΣΗ τήν ψυχήν τοῦ ΕΛΛΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ὥστε νά καταστῆ γνήσιον τέκνον τοῦ φωτός καί ἐπί γῆς ΟΡΦΕΥΣ = ὁρῶν – Φῶς.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟΝ ΕXEI ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ “ALARM”.
Θεολόγος Σημαιοφόρος
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ